Κυριακή ΙΣΤ΄Λουκά (Τελώνου και Φαρισαίου)- «ει ο Θεός υπέρ ημών τις καθ’ ημών».

Ἀπόστολος: Ρωμ. η΄ 28-39

 

Ρωμ. 8,28          Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν·

Ρωμ. 8,28                 Τους στεναγμούς μας δια τας θλίψεις της παρούσης ζωής τους απαλύνει και το γεγονός, ότι γνωρίζομεν πως εις εκείνους που αγαπούν τον Θεόν όλα υποβοηθούν και συνεργάζονται δια το καλόν των· εις αυτούς δηλαδή, οι οποίοι σύμφωνα με την προαιώνιον πρόθεσιν του Θεού έχουν κληθή και έχουν δεχθή την σωτηρίαν.

 

Ρωμ. 8,29          ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς·

Ρωμ. 8,29                 Διότι εκείνους τους οποίους ο Θεός έχει προγνωρίσει ως αξίους σωτηρίας δια την καλήν των διάθεσιν, τους προώρισε να γίνουν ομοιόμορφοι προς την ένδοξον εικόνα του Υιού του, ώστε να είναι ο Υιός του Θεού πρωτοτόκος μεταξύ πολλών αδελφών, που θα είναι όμοιοί του.

Ρωμ. 8,30          οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε.

Ρωμ. 8,30                 Εκείνους δε που προώρισε δια την δόξαν της ομοιώσεώς των προς τον Χριστόν, αυτούς και εκάλεσε· και αυτούς που εκάλεσε και εδέχθησαν την κλήσιν, τους κατέστησε δικαίους· και εκείνους που εδικαίωσε, αυτούς και εδόξασε εις την Βασιλείαν των ουρανών.

 

Ρωμ. 8,31          Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;

Ρωμ. 8,31                  Τι λοιπόν, θα είπωμεν και τι συμπεράσματα θα βγάλωμεν δια τας μεγάλας αυτάς δωρεάς, που μας εχάρισεν ο Θεός; Το συμπέρασμα είναι ότι, εάν ο Θεός μας αγαπά και είναι υπερασπιστής μας, ποίος θα τολμήση να εναντιωθή προς ημάς και να μας βλάψη;

 

Ρωμ. 8,32          ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται;

Ρωμ. 8,32                 Αυτός, ο οποίος δεν ελυπήθη ούτε τον μονογενή Υιόν του, αλλά τον παρέδωκεν στον σταυρικόν θάνατον υπέρ όλων ημών, πως μαζή με αυτόν δεν θα μας χαρίση και κάθε άλλην εύνοιαν και όλα τα άλλα, που μας χρειάζονται; (Αφού μας εδώρισε το απείρως ανώτερον, δεν θα μας χαρίση και τα άλλα αγαθά;)

 

Οι νικητές της ζωής

   

 Με την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου ανοίγει το Τριώδιο, η κύρια κατανυκτική περίοδος του ορθόδοξου λειτουργικού χρόνου. 

Κανονικά και το Αποστολικό ανάγνωσμα θα συνταυτιζόταν με το λειτουργικό περιεχόμενο της περιόδου αν δεν παρεμβάλλονταν η γιορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Τρύφωνος που αναγκάζει το τυπικό να συμμορφώσει το αποστολικό ανάγνωσμα προς αυτό που διαβάζεται σε γιορτές μαρτύρων.

 Αφού παρακάμψουμε τον πειρασμό της αναφοράς στην τόσο βατή αδολεσχία της παραβολής του Τελώνου και Φαρισαίου θα επιμείνουμε στην κατάθεση μερικών σκέψεων επί του «ει ο Θεός υπέρ ημών τις καθ’  ημών». Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, αν ο Θεός μας παραστέκεται ποιός μπορεί να μας βλάψει.

 

   Ο Απόστολος Παύλος με το κύρος του προσωπικού του βιώματος της θεοπτίας, με το κύρος της αποστολικότητάς του, διαβεβαιώνει τους χριστιανούς της Ρώμης και διαχρονικά κάθε Χριστιανό πως «εν τω κόσμω θλίψιν έχομεν αλλά θαρρούμεν» γιατί ο Κύριος στον οποίο ανήκει ο πιο πάνω αφορισμός «νενίκηκε τον κόσμον». Εγκολπούμενοι την θεϊκή αυτή βεβαιότητα, βεβαιότητα που διατρέχει την όλη μετά αλλά και προ Χριστού θρησκευτική ιστορία, κινήθηκαν και προσάρμοσαν τον τρόπο βιωτής και πολιτείας οι μιμητές του Χριστού και μάρτυρες του κηρύγματός του. Το αποδεικνύει η ηρεμία και η βεβαιότητα περί του λόγου το αληθές, ο τρόπος που αντιμετώπισαν αλλά και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το μαρτύριο, αιμάτινο και αναίμακτο, οι άγιοι που σαν σύννεφο καλύπτουν και εκ παραλλήλου οδοδείχνουν την ζωή, ένας από τους οποίους είναι και ο άγιος Τρύφων που την πρώτη Φεβρουαρίου, ο ορθόδοξος κόσμος τιμά και γεραίρει την μνήμην του.

   

 Παράλληλα όμως ο Απ. Παύλος βάζει και μια βασική παράμετρο που αποτελεί το Α και το Ω, την πεμπτουσία του χριστιανικού μηνύματος. Αυτό είναι η αγάπη. Ο πρώτος αγαπήσας τους ανθρώπους είναι ο Θεός που έφθασε και φθάνει στο έπακρον, μη φειδώμενος να θυσιάζει καθημερινά με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας τον Υιό του τον μονογενή. Οι ανταποκρινόμενοι στην προσφορά της αγάπης του Θεού είναι οι εκλεκτοί Του, είναι τα γνήσια τέκνα και φίλοι Του, θεούμενοι στο μέτρο του δυνατού και απολαμβάνοντες μέρος όλων εκείνων τα οποία κατ’ απόλυτο τρόπο προσιδιάζουν στο Θεό.

    Έτσι κατορθώνουν να υπερβούν τους πειρασμούς που από την φύση της η ίδια η ζωή δημιουργεί, και βιώνουν από το παρόν την χαρά της αιωνιότητας και μακαριότητας. Ίσως με την κοινή λογική να θεωρούνται «οι θέλοντες ευσεβώς ζειν» ως πρόβατα επί σφαγήν, ίσως να θεωρούνται από εκείνους πού νομίζουν ότι κατέχουν το νόημα της πεμπτουσίας της ζωής, άσχετα αν ο πανδαμάτωρ χρόνος αλλά και τα απρόοπτα αυτής ταύτης της ζωής τους διαψεύδουν, ότι είναι φτωχοί τω πνεύματι, ότι αποστερούν εαυτούς από εκείνο που οι ίδιοι θεωρούν σαν σταθερά της ζωής. Όλοι μας λίγο ή πολύ στον περιοριζόμενο ή επιμηκυνόμενο χρόνο της ζωής μας έχουμε διαπιστώσει το πόσο ρευστοί και ασταθείς είναι οι προγραμματισμοί που κάνουμε, το πόσο μεταβάλλονται τα σχέδιά μας και πόσο τα όνειρά μας ξεθωριάζουν και πώς καταλαγιάζουν όπως τα κύματα του πελάγου πάνω στους απότομους βράχους και στις απαλές αμμουδιές.

Λόγος για τον οποίον οι ενθυμίσεις των πικριών είναι ασυγκρίτως λιγότερες από αυτές τις χαρές. Αντίθετα με όσους έβαλαν σκοπό της ζωής τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν από την σταθερά εκείνη που λέγεται Θεός και που είναι εν τέλει οι νικητές όχι μόνο της ζωής αλλά και του θανάτου κατά το πρότυπο του σταυρωθέντος και αναστάντος Ιησού.

Μ.Φ.Ν.Θ