Οι υπόγειες διαδρομές της "σχολής του Όστιν"

Ήταν Νοέμβριος του 2013, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός επισκεπτόταν για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο τις ΗΠΑ.

Η δεύτερη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα, όπως αποδείχθηκε, ήταν περισσότερο σημαντική (στην πρώτη, είχε πραγματοποιήσει ομιλία στο γνωστό Ινστιτούτο Brookings), καθώς τότε ήρθε σε άμεση επαφή, λαμβάνοντας την αμέριστη στήριξη στον δρόμο προς τον πρωθυπουργικό θώκο σημαντικών εκπροσώπων της αμερικανικής πανεπιστημιακής ελίτ, που πλέον κατέχει σημαντικές θέσεις στον πολιτικό και όχι μόνο στίβο, γνωστής ως «σχολής του Όστιν».

Συνδετικός κρίκος ήταν, φυσικά, ο Γιάνης Βαρουφάκης, επισκέπτης καθηγητής στο
Πανεπιστήμιο του Τέξας (Lyndon Johnson Graduate School of Public Affairs, στο Όστιν).

Πίσω, όμως, από τον νέο ΥΠΟΙΚ, η ηγετική φυσιογνωμία γύρω από την οποία έχει συσπειρωθεί η συγκεκριμένη «σχολή» εστιάζεται στο πρόσωπο του Αμερικανού οικονομολόγου Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, ο οποίος αποτελεί και το σημείο αναφοράς ενός εκτενούς «δικτύου» προσωπικοτήτων, με ισχυρή παρεμβατικότητα στην πολιτική, οικονομική και μιντιακή διεθνή σκηνή.

Πρόκειται για opinion makers που έχουν συνταχθεί πίσω από μια συγκεκριμένη θεώρηση των πραγμάτων, οι οποίοι θεωρούν ότι απαιτείται πλέον να αλλάξουν, τόσο στην αμερικανική όσο και την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, και τους οποίους συναντά κανείς από κινήματα όπως οι Podemos στην Ισπανία και το κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία μέχρι το εσωτερικό κεντρικών τραπεζών, που καθορίζουν τις τάσεις της παγκόσμιας οικονομίας.

Καθηγητές όπως ο Robert D. Auerbach (με θητεία στη Fed του Άλαν Γκίνσπαν), ο Thomas Ferguson, που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, ή ο Richard Parker του Χάρβαρντ, ο Norman Birnbaum του πανεπιστημίου Georgetown, έχουν αναπτύξει δεσμούς με πολιτικά πρόσωπα στον ευρύτερο ελληνικό κεντροαριστερό χώρο.
Συχνά-πυκνά, οι περισσότεροι εξ αυτών παρεμβαίνουν και αρθρογραφούν στη «Huffington Post» της Ελληνοαμερικανίδας Αριάνας Χάφινγκτον-Στασινοπούλου (η οποία πέρυσι επέκτεινε τις δραστηριότητές της και στην Ελλάδα), όπου με χαρακτηριστική συχνότητα η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου διατυπώνει γραπτώς τη στήριξή της στον Αλ. Τσίπρα.

Τι πρεσβεύουν

Με ρίζες στον Κέινς, όσοι ασπάζονται τις ιδέες της «σχολής του Όστιν» αποτελούν θερμό υποστηρικτή της ιδέας ότι απαιτείται μια αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη, ώστε να καταρριφθεί το επιχείρημα ότι οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση χρειάζονται «βοήθεια» και, κατά συνέπεια, μνημόνια.
Πιστεύει ότι η Ευρώπη θα πρέπει να λάβει έκτακτα μέτρα σταθεροποίησης στις οικονομίες της περιφέρειας, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα σε τέσσερις τομείς: 
στο δημόσιο χρέος, στις τράπεζες, στην κατάρρευση των επενδύσεων και στις ανθρωπιστικές ανάγκες, υποστηρίζοντας ακραιφνώς πως «χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, απλώς δεν θα εξυπηρετηθεί».

Με την έννοια αυτή, συντάσσεται με τον ομοϊδεάτη νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς, παλαιότερα συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος συνεχίζει να διατηρεί δεσμούς με την Ελλάδα, που υποστηρίζει πως η μεγαλύτερη συνεισφορά του Κέινς ήταν ότι έσωσε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές... 
 «Με τις ιδέες του, ο καπιταλισμός απέκτησε πιο ανθρώπινο πρόσωπο και η ελεύθερη οικονομία μεγαλύτερη σταθερότητα. Όμως, η θεωρία του ξεχάστηκε... και πλέον βλέπουμε τις συνέπειες. Η διδασκαλία του Κέινς είναι απαραίτητη σήμερα για να σώσουμε ξανά τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές».

O Γκάλμπρεϊθ και η στήριξη στη διαπραγματευτική ομάδα στο Eurogroup

Γιος του Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ, ενός εκ των κορυφαίων Αμερικανών κεϊνσιανών οικονομολόγων, ο γνωστός καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου του Τέξας είναι μέλος του Ινστιτούτου Οικονομικών Levy, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης Οικονομολόγων, συνεργάστηκε με το Ινστιτούτο Brookings, ενώ έχει υπηρετήσει κατά καιρούς σε καίριες κυβερνητικές θέσεις, στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και αλλού.

O 60χρονος Γκάλμπρεϊθ, ο οποίος είχε προσφέρει την ίδια στήριξη και στον Γιώργο Παπανδρέου κατά τη διαδρομή του προς την εξουσία (οι οικογένειες Παπανδρέου και Γκάλμπρεϊθ διατηρούν δεσμούς που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ΄40), διατηρεί στενούς δεσμούς με τον σημερινό υπουργό Οικονομικών, τον οποίο και συνόδευσε στο Eurogroup της περασμένης Τετάρτης, μαζί με την οικονομολόγο, ειδική στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και στην αντίστοιχη διαχείριση του δημόσιου τομέα, και πρώην βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ Έλενα Παναρίτη.

Ο Αμερικανός οικονομολόγος είχε βρεθεί προ λίγων μηνών στην Αθήνα, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «Μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης του ευρώ», που συνέγραψε με τους Γιάνη Βαρουφάκη και Στιούαρτ Χόλαντ. 
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η πρώτη του γνωριμία με τον Αλ. Τσίπρα πραγματοποιήθηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσαν η Λούκα Κατσέλη (η οποία οδεύει στην ΕΤΕ) και ο Γεράσιμος Αρσένης, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων από τον χώρο της πολιτικής και της οικονομίας, πίσω στο 2013.

Ο Γκάλμπρεϊθ συχνά ήταν επικριτικός απέναντι στην ασκούμενη σήμερα ευρωπαϊκή και αμερικανική οικονομική πολιτική, όπως και στο παρελθόν κατά της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μπους και των πολέμων στη Μέση Ανατολή.
Πρεσβεύει με θέρμη πως η κεϊνσιανή οικονομική πολιτική θα προσέφερε καλύτερη λύση στην οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007, σε αντίθεση με τις μονεταριστικές πολιτικές που υιοθετήθηκαν και που ουσιαστικά επιδείνωσαν την ύφεση.

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 14ης Φεβρουαρίου 2015

απο το http://kourdistoportocali.com 

Τζων Μέυναρντ Κέυνς

Ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς, Πρώτος Βαρώνος Κέυνς του Τίλτον (John Maynard Keynes, * 5 Ιουνίου 1883, † 21 Απριλίου 1946) ήταν Άγγλος οικονομολόγος, μαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας και ανώτατος κρατικός υπάλληλος.

Δημιούργησε, με τα έργα του και τους οπαδούς του, τη λεγόμενη κεϋνσιανή σχολή στην οικονομική επιστήμη.

Ο Κέυνς και ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν δύο από τους πιο σημαντικούς οικονομολόγους του 20ου αιώνα.

Τα δύο πιο σημαντικά βιβλία που συνέγραψε ήταν "Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης" (1919) και "Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος"(1936).

 Με το πρώτο από τα παραπάνω βιβλία του υποστήριξε ότι η Γερμανία δεν είχε την ικανότητα να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που απαίτησαν από αυτήν οι νικήτριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και ότι αυτό θα οδηγήσει στην επανάληψη του σε πιο μεγάλη κλίμακα.

Με το δεύτερο ότι, για να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας που αντιμετώπιζε ο δυτικός κόσμος μετά το κραχ της Νέας Υόρκης (1929), θα πρέπει να παρέμβει το κράτος και χρηματοδοτώντας την οικονομία και τις επιχειρήσεις να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας.

Από τον Κέυνς έχει πάρει το όνομά της και η Κεϋνσιανή ρύθμιση, η αναδιανομή δηλαδή μέρους των κερδών του κεφαλαίου στις κατώτερες τάξεις, με τη μορφή κοινωνικών και άλλων παροχών, προκειμένου να αποφεύγεται η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι αναταραχές.
Μια τέτοια ρύθμιση δεν ήταν ποτέ στόχος του ίδιου του Κέυνς.

Ο Κέυνς πρότεινε την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να καλύψουν μέρος του ελλείμματος ζήτησης που υπό προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει την οικονομία μακριά από μια θέση ισορροπίας πλήρους απασχόλησης.
Οι δημόσιες δαπάνες μπορεί να ξοδεύονται ως επιδόματα ανεργίας κ.λπ., αλλά ο κύριος στόχος δεν είναι η αναδιανομή αλλά η επανόρθωση της ισορροπίας. Μάλιστα η αύξηση της φορολογίας σε περιόδους κρίσης είναι πλήρως αντίθετη στη νοοτροπία του Κέυνς ο οποίος ζητά αύξηση των ελλειμμάτων στις κρίσεις, τα οποία χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα στις καλύτερες εποχές.

Είχε παντρευτεί μία Ρωσίδα μπαλαρίνα, αλλά παρά τη θέληση και των δύο δεν απέκτησαν τέκνα. Είχε εντούτοις συγκεντρώσει πολλά χρήματα από την δραστηριότητά του στο χρηματιστήριο.

Από τη Βικιπαίδεια