Πορίσματα 55ου Παιδαγωγικού Συνεδρίου Μ. Βασιλείου:«Αναζήτηση της ωραιότητας σε καιρούς βαρβαρότητας»

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ

  

 -Ὁ πρῶτος λόγος γιά τήν ὀμορφιά ἀκούγεται στήν ὁλοκλήρωση τῆς δημιουργίας: «καί εἶδεν ὁ Θεός ὅτι καλόν», καί μετά τήν πλάση τοῦ ἀνθρώπου: «πάντα καλά λίαν». Ἡ ὡραιότης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἔγκειται στή θεοείδειά του.

 

  -Ὁ σύγχρονος πολιτισμός προβάλλει ἕνα μοντέλο ἀνθρώπου ἐντελῶς ἐπίπεδο καί μονοδιάστατο, δίχως Θεό, δίχως αἰώνια προοπτική, δίχως ψυχή, δίχως ἠθική. Ἕνα ὄν ζωῶδες, ὑλικό, μηχανικό, ἐφήμερο, πού γιά λίγο ὑπάρχει ἀλλά δέν ζεῖ. Ἡ ἀπαξίωση τοῦ φυσικοῦ κάλλους τῆς δημιουργίας καθώς καί τῆς ὀμορφιᾶς τῆς Ἐκκλησίας ἐκ μέρους τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου εἶναι ὑπεύθυνη γιά τήν ποικιλόμορφη ἀσχήμια πού κατακλύζει σήμερα τήν ἴδια τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καθώς καί ὅλες τίς δομές τῆς κοινωνίας.

  -Στήν ἐπιλογή τῆς ἀσχήμιας στήν ἐμφάνιση καί τή συμπεριφορά τῶν νέων σήμερα πρέπει νά ἀναζητηθεῖ ἡ ἐκδίκηση πού παίρνουν τά παιδιά ἀπό τούς γονεῖς τους καί γενικότερα ἀπό τούς μεγαλυτέρους, οἱ ὁποῖοι τά πιέζουν νά μείνουν μέσα στά παραδοσιακά πλαίσια, τή στιγμή πού οἱ ἴδιοι τά ὑπονομεύουν μέ τά ποικιλόμορφα πάθη τους. Ἡ ὑποκρισία αὐτή τῶν μεγαλυτέρων τά ὁδηγεῖ σέ ἀντίδραση πού ἐκφράζεται μέ τούς συγκεκριμένους τρόπους καί μέσα.

  

 -Ἡ ἀνάδυση τῆς διαφορετικότητας στίς ἡμέρες μας εὐνοεῖται ἀπό τή διαδικασία τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἡ ἐκπληκτική ἀνάπτυξη καί κυριαρχία τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης καί ἐπικοινωνίας, μέ τήν προβολή νέων προτύπων ζωῆς ἀντίθετων μέ τίς παραδοσιακές σταθερές τοῦ ἔθνους καί τῆς θρησκείας, ὑποβοηθοῦν τήν ἐξάπλωση ἰδεῶν πού καθίστανται ἀπειλητικές, καθώς διακρίνονται ἀπό τάσεις ἀνατροπῆς στήν ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν. Ὁ κίνδυνος τῆς τελικῆς ἀπαξίωσης τοῦ φυσιολογικοῦ, τοῦ κανονικοῦ, τοῦ λογικοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ, τοῦ ἠθικοῦ, τοῦ ὡραίου καθίσταται προφανής.

 

  -Σέ ὅλα τά πεδία τῆς προσωπικῆς, διαπροσωπικῆς, συζυγικῆς, ἐκκλησιαστικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς παρατηρεῖται ἡ διαφορετικότητα σέ ἄμεση σχέση μέ τή συμπληρωματικό-τητα, πού ὁδηγεῖ τελικά στήν πληρότητα.

 Στήν ἔννοια τοῦ ἀνθρώπου ἐνυπάρχουν καί λειτουργοῦν φυσικά καί συμπληρωματικά δύο διαφορετικότητες, ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα. 

Ἡ σαρκική τους ἕνωση ἔχει ὀντολογικό χαρακτήρα καί ὁδηγεῖ στήν ἑνότητα καί πληρότητα. Αὐτή εἶναι καί ἡ οὐσία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου: οἱ δύο μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνονται ἕνα, γιατί μόνον ἔτσι μπορεῖ νά προέλθει ἡ νέα ζωή.

 Ὡς ἐκ τούτου καθίσταται προφανές ὅτι ἡ ὁμόφυλη ἐρωτική σχέση ἀποτελεῖ ἔκπτωση στό πάρα φύσιν, χάνει τήν ἑνοποιητική της λειτουργία καί ἀχρηστεύει τό ρόλο της. Ἐκπίπτει ἀπό τήν ἀποστολή της καί καταντᾶ ἕνα ἐργαλεῖο ἄγονης, ἄσκοπης καί μή γνήσιας ἡδονῆς. Ἀπό ἕναν ὁμόφυλο «γάμο» ἀπουσιάζει ἡ οὐσιαστική ἕνωση καί ἑνότητα τῶν δύο.

  
 -Ἡ ἀναστήλωση τῆς ὡραιότητος τοῦ προσώπου, ἔργο κυρίως τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιτυγχάνεται μέ τό ζωντάνεμα τῆς πίστεως στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, μέ τόν πόθο τῆς καλλιέργειας τῶν ἀρετῶν καί κυρίως τῆς ἀγάπης, μέ τήν κατανόηση τῆς ἁμαρτωλότητας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς αἰώνιας προοπτικῆς του, μέ τήν παραδοχή τῆς ματαιότητας τοῦ κόσμου καί τόν σεβασμό τῆς θεϊκῆς δημιουργίας. Ἡ θεοποιός χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπισφραγίζει τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχεγόνου κάλλους στόν ἄνθρωπο.