Το πλέον ενδιαφέρον σημείο μιας χρεοκοπίας είναι η αναβάθμιση της ποιότητας της καλλιτεχνικής παραγωγής.
Σε αντίθεση με την πολιτική ή την οικονομική επιστήμη, η τέχνη διαθέτει μια
περισσότερο ολιστική σκοπιά αντίληψης και ερμηνείας των πραγμάτων.
Μπορεί να μας οδηγήσει στην ουσία των πραγμάτων από μια διευρυμένη δίοδο η οποία περιλαμβάνει και τη συναισθηματική νοημοσύνη, τα νοήματα του παραβολικού λόγου κλπ.
Ήδη, παρατηρώ τη νέα σοδειά της λογοτεχνικής και μουσικής παραγωγής να προσπαθεί να εγκολπωθεί τις συνθήκες και τα αίτια της χρεοκοπίας. Στην τέχνη όπως και στην ψυχανάλυση όταν προσδιορίσεις το αίτιο έχεις την απάντηση και τη λύση.
Από αυτή τη σκοπιά η θεατρική παράσταση «Οι αλεπούδες» την οποία ανεβάζει αυτή την περίοδο η θεατρική ομάδα Νάμα στο θέατρο «Επί Κολωνώ» είναι από τα σημαντικότερα κέρδη που μπορεί να αποσπάσει κάποιος από μια δύσκολη εποχή, μεγάλης σύγχυσης και έντασης όπως η παρούσα.
Η υπόθεση της παράστασης είναι πολύ ενδιαφέρουσα καθώς φωτογραφίζει και τέμνει την πραγματικότητα που βιώνουμε σαν χώρα σε σχέση με την ανάγκη να φορτώσουμε την αποτυχία μας σε κάποια συνωμοσία άλλων...
Κατά την υπόθεση λοιπόν, σε κάποιο ολοκληρωτικό καθεστώς όταν η αγροτική σοδειά υπολείπεται των πλάνων της εξουσίας, διάφοροι καθεστωτικοί ερευνητές μεγαλωμένοι ως «γενίτσαροι», αναλαμβάνουν να ερευνήσουν τα αίτια, με βάση το αξίωμα του καθεστώτος πως αιτία της όποια καταστροφής είναι οι αλεπούδες, οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν εξαφανιστεί προ πολλού.
Στο τέλος αυτοί που χειραγωγούνται με αυτό το ψέμα πιστεύουν περισσότερο το ψέμα σαν αλήθεια και στρέφονται εναντίον του χειραγωγού.
Σας θυμίζει τίποτα από την πραγματικότητα στη σημερινή Ελλάδα;
Οι αλεπούδες της χρεοκοπίας μας...
Πρώτο μέλημα κάθε καθεστώτος είναι η επιβίωση και η διαιώνιση των συμφερόντων των ατόμων που συνιστούν τη ραχοκοκαλιά του και των κοινωνικών ομάδων που συνθέτουν τη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται.
Για να πετύχει την παραμονή του στα πράγματα, ένα καθεστώς χρειάζεται έναν εξωτερικό εχθρό, μια απειλή με την οποία θα συσπειρώνει και θα ποδηγετεί τη βάση της πυραμίδας.
Η ανάγκη αυτή είναι περισσότερο επιτακτική στα καθεστώτα που δεν έχουν την ασφαλιστική δικλείδα της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Μνημειώδη στην ιστορία είναι τα ψεύδη με τα οποία η ναζιστική και κομμουνιστική προπαγάνδα προσπάθησαν να μακροημερεύσουν επινοώντας πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς τους...
Η Χούντα στην Ελλάδα εδραίωσε και νομιμοποίησε την εξουσία της επικαλούμενη τον κουμμουνιστικό κίνδυνο.
Στην μεταπολίτευση του ελληνικού μοντέλου του παρασιτικού σοσιαλισμού το σημείο αναφοράς ήταν κάποιος αόριστα προσδιοριζόμενος νεοφιλευθερισμός τον οποίο με βδελυγμία όλο το πολιτικό φάσμα αποκηρύσσει ακόμη.
Τώρα το πότε διέπρεψε ο νεοφιλελευθερισμός σε μια χώρα που το κράτος έχει την μεγαλύτερη βαρύτητα στην οικονομία αμέσως μετά τη Βόρεια Κορέα και την Κούβα (η δεύτερη είναι θέμα χρόνου πλέον να περάσει πίσω μας...) είναι άλλο ερώτημα.
Αν ο νεοφιλελευθερισμός πρεσβεύει τη μείωση του κράτους και των δαπανών με την ταυτόχρονη μείωση των φόρων, πως μπορεί αυτός να έχει χρεοκοπήσει μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου το κράτος αρπάζει το 70-80% κάθε συναλλαγής (φόρος εισοδήματος έως 42%+ 23% ΦΠΑ + 43% κρατήσεις σε κάθε μεικτό μισθό + οι υψηλότεροι Ειδικοί φόροι κατανάλωσης...);
Ενδεικτικό της νοοτροπίας συσκότισης των αιτιών της ελληνικής χρεοκοπίας, αλλά και της κατεύθυνσης που πρέπει να έχει η έξοδος από αυτήν, είναι τα περισσότερα από τα σενάρια που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.
Τι δεν έχουμε ακούσει αυτά τα χρόνια:
Για ψεκασμούς του λαού με ηλιθιογόνο, για συνωμοσία του διεθνούς κεφαλαίου μέσω των δανείων να αρπάξει τα πετρέλαια που ακόμη δεν έχουν βρεθεί, για τα 600 δισ. του Σώρρα από τις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής, για την επιτυχία του μοντέλου της Αργεντινής (μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή), για την πλατεία Συντάγματος που έπρεπε να γίνει Πλατεία Ταχρίρ...
Η πραγματικότητα των αριθμών όμως είναι αμείλικτη και αυτός είναι ο λόγος που οι απατεώνες δεν συμπαθούν τους αριθμούς και προσπαθούν να τους κρύψουν με συναισθηματικά ψέματα πίσω από τους ανθρώπους.
Η αλήθεια των αριθμών
Το 2009 το ελληνικό κράτος είχε δαπάνες 84,2 δισ. ευρώ και έσοδα 50,5 δισ. ευρώ. Εμφάνισε έλλειμμα 36,3 δισ. ευρώ από το οποίο τα 24,3 δισ. ευρώ πρωτογενές δηλ. εκτός τόκων. Το ύψος των μισθών και συντάξεων του δημοσίου το 2009 ήταν 24,5 δισ. ευρώ συν 17,7 δισ. ευρώ η επιδότηση από το προϋπολογισμό για τα ασφαλιστικά ταμεία.
Δηλαδή, από έσοδα 50,5 δισ. ευρώ τα 42 ήταν για μισθούς και συντάξεις... Και αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό σοβιετικού μοντέλου;
Επίσης το 2008 μια χρόνια πριν τη χρεοκοπία η χώρα είχε εξαγωγές 19,8 δισ. ευρώ και εισαγωγές 63,8 δισ. ευρώ. Το εμπορικό έλλειμμα ήταν στα 44 δισ. ευρώ και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών στα 32,6 δισ. ευρώ.
Το 2009 η Ελλάδα χρεοκόπησε καθώς οι δαπάνες ξεπέρασαν τα έσοδα κατά 36,3 δισ. ευρώ περίπου και οι εισαγωγές ήταν τριπλάσιες των εξαγωγών.
Για να μην καταρρεύσει και δημιουργήσει ντόμινο στις ευρωπαϊκές τράπεζες το ΔΝΤ και οι εταίροι στην Ευρώπη ανέλαβαν να καλύψουν το χρέος με όρο την εφαρμογή ενός μνημονίου που θα καθιστούσε την χώρα πλεονασματική δημοσιονομικά και θα μεταρρύθμιζε έτσι την οικονομία που αυτή θα γινόταν παραγωγική και θα μπορούσε να αποπληρώσει μελλοντικά το χρέος ή μέρος αυτού.
Αυτοί που χρεοκόπησαν την Ελλάδα, πολιτικοί, πελάτες, συντεχνίες, συνδικαλιστές και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες κατάφεραν όχι μόνο να αποποιηθούν τις ευθύνες της χρεοκοπίας, αλλά να παριστάνουν και τους τιμητές.
Κρύφτηκαν πίσω από το μνημόνιο και παρίσταναν και συνεχίζουν να παριστάνουν πως για την βίαιη ύφεση που έφερε η μείωση των κρατικών δαπανών ευθυνόταν το μνημόνιο και όχι όσοι διόγκωσαν τις δαπάνες του κράτους και διέλυσαν μετά την μεταπολίτευση τον παραγωγικό ιστό με σοσιαλιστικούς πειραματισμούς.
Η αλήθεια είναι όμως πως και χωρίς μνημόνιο η Ελλάδα θα έπρεπε να εξαφανίσει ένα έλλειμμα 36,3 δισ. ευρώ.
Δηλαδή να μειώσει τις κρατικές δαπάνες κατά το ποσό αυτό, όχι σε τρια χρόνια όπως έγινε, αλλά σε μερικούς μήνες...
Αν συνέβαινε αυτό είναι πιθανό να ζούσαμε σκηνές Αργεντινής και Αιγύπτου.
Στην περίοδο αυτή περιθωριακές θεωρίες περί ψεκασμών του πληθυσμού με ηλιθιογόνα αέρια βρήκαν ευήκοα ώτα και έγιναν αποδεκτά μέχρι του σημείου όποιος να αρνείται με βάση την κοινή λογική να αντιμετωπίζεται σαν ύποπτος.
Κομμουνιστές και νεομπολσεβίκοι 20 χρόνια μετά την παταγώδη αποτυχία και κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων απέκτησαν πολιτικό ρεύμα προτείνοντας σαν διέξοδο από την κρίση την οικοδόμηση στην Ελλάδα αυτού που απέτυχε στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, μάλιστα χωρίς τις πρώτες ύλες της ΕΣΣΔ.
Ναζιστές και ακροδεξιοί απέκτησαν έρεισμα προβάλλοντας σαν επιτυχές μοντέλο αυτό της Χούντας το οποίο όχι μόνο δεν κατάφερε να προετοιμάσει την ελληνική οικονομία να προσαρμοστεί στις διεθνείς εξελίξεις μετά την πετρελαϊκή κρίση, αλλά οδήγησαν τη μεταπολίτευση στην αριστερή πλευρά του εκκρεμούς.
Να μη αναφερθούμε στην τραγωδία της Κύπρου...
Ετσι όταν στη Δύση μειωνόταν το κράτος εμείς εισερχόμασταν στην περίοδο του Παπανδρεϊκού σοσιαλισμού, των επιδοτήσεων, των δανεικών και της διαφήμισης της διαφθοράς.
Όταν το μοντέλο αυτό χρεοκόπησε μόλις τελείωσαν οι πρόθυμοι να μας δανείσουν, οι θεωρίες συνωμοσίας βρήκαν πρόσφορο έδαφος.
Καθώς όμως δεν διαθέτουν μια πειστική απάντηση και κυρίως τρόπο να συντηρήσουν ένα μοντέλο που χρεοκόπησε όπως ξεβράστηκαν στην επιφάνεια έτσι θα βυθιστούν ξανά στο περιθώριο.
Πιστεύω πως από αυτή τη χρεοκοπία ως λαός και ως άτομα θα έχουμε την ευκαιρία να βγούμε πλουσιότεροι. Αρκεί να αποφύγουμε το αίμα που εκστασιάζει τους παλαβούς εκατέρωθεν...
Από τη χρεοκοπία θα κερδίσουμε, είμαι βέβαιος, αρκεί να συμφωνήσουμε στο τι είναι πραγματικό και τι κίβδηλο κέρδος στο βίο μας...
απο τον Κ.Στούπα
απο το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου