Κάνοντας τη δουλειά σας με κέφι…

Μπορεί εμείς οι Έλληνες (στον ιδιωτικό τομέα), να δουλεύουμε περισσότερες ώρες από τους άλλους ευρωπαίους, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά, όσον αφορά την παραγωγικότητα και την απόδοση στην εργασία μας, είναι ότι κατά κανόνα δεν μας
αρέσει αυτό που κάνουμε.
Δεν αντλούμε τα ίδια ερεθίσματα και προσωπικά κίνητρα για να κάνουμε με κέφι καλύτερα τη δουλειά μας, έτσι ώστε να έχουμε και τους εαυτούς ικανοποιημένους αλλά και τους πελάτες μας. 

Και για να γίνω πιο σαφής θα φέρω ένα απλό παράδειγμα.

Θα σας περιγράψω την εμπειρία που είχα, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι που έκανα κάποτε στην Αμερική.
 Μετά από πολλές ώρες οδήγησης, σταμάτησα ξημερώματα σε ένα από τα καφέ – ρεστοράν που βρίσκονται στους μεγάλους οδικούς άξονες που ενώνουν τη μια πολιτεία με την άλλη, για να πάρω το πρωινό μου.
Κάθισα λοιπόν στο πάγκο του καταστήματος και προσπάθησα να τραβήξω την προσοχή της σερβιτόρας, που εκείνη τη στιγμή ήταν απασχολημένη με κάποιον άλλο ταξιδιώτη. Αφού τελικά κατάφερα να της αποσπάσω την προσοχή, ήρθε κοντά μου και με βαριεστημένο ύφος με ρώτησε τι θα ήθελα.
 Παράγγειλα έναν καφέ, και αμέσως αναθεώρησα την απόφαση μου για το υπόλοιπο πρωινό γεύμα. Ήπια τον καφέ γρήγορα, και με άδειο στομάχι μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχισα το ταξίδι, με την ελπίδα ότι θα έβρισκα κάποιο άλλο καφέ στο δρόμο. 

Όντως, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, σταμάτησα σε κάποιο άλλο, μπήκα μέσα και κάθισα στον πάγκο.
 Πριν ακόμα προλάβω να στρέψω το κεφάλι μου προς το μέρος της σερβιτόρας, ήρθε εκείνη κοντά μου, μια νεαρή κοπέλα με ένα μεγάλο λαμπερό χαμόγελο, η οποία, αφού με καλημέρισε πρώτα, μου είπε ότι φαίνομαι κουρασμένος και ταλαιπωρημένος και ότι είχε το κατάλληλο φάρμακο γι’ αυτό, εννοώντας ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ συνοδευόμενο από ένα καλό και πλήρες πρωινό.

 Αμέσως ένοιωσα να φεύγει η κούραση και της χαμογέλασα με τη σειρά μου, παραγγέλνοντας ακριβώς το πρωινό που μου πρότεινε.
Εδώ πρέπει να σημειώσω το εξής, η δεύτερη σερβιτόρα συνέχιζε ακόμα τη βραδινή βάρδια, ενώ η βαριεστημένη προηγούμενη μόλις είχε αναλάβει την βάρδια της, όπως συμπέρανα από την κουβέντα που είχε με τον άλλο πελάτη. 
Εν ολίγοις, αυτή η χαμογελαστή κοπέλα μου «έφτιαξε» την ημέρα, μου μετέφερε την θετική ενέργειά της και, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, με βοήθησε να κερδίσω έναν πελάτη στο ραντεβού που είχα στη συνέχεια, μετά από μήνες επίμονης προσπάθειας που κατέβαλα για να τον κερδίσω. 

Το προφανές, που πρέπει να μας απασχολεί όλους, είναι πως η πρώτη σερβιτόρα, παρόλο που μόλις ξεκινούσε τη βάρδια της, συμπεριφερόταν σα να ήταν κουρασμένη, διότι μάλλον μισούσε αυτό που έκανε. Σε αντίθεση με τη δεύτερη σερβιτόρα, η οποία, όπως μου εξήγησε, εργαζόταν για να πληρώνει τα δίδακτρα στο Πανεπιστήμιο που φοιτούσε.
Αλλά, ακόμα και στο τέλος της βάρδιας, ήταν πρόσχαρη και ενεργητική κάνοντας τη δουλειά της με κέφι. Με αποτέλεσμα να περνάει η ίδια καλά και να έχει πολλούς ευχαριστημένους πελάτες, οι οποίοι θα ξαναπήγαιναν ευχαρίστως με την πρώτη ευκαιρία. 

Η διαφορά στην απόδοση και την αποτελεσματικότητα της εργασίας ενός εργαζόμενου από κάποιον άλλο, συνίσταται στο κατά πόσον του αρέσει αυτό που κάνει.

Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη που τον κάνει πιο παραγωγικό έναντι του άλλου, ο οποίος απλά σκοτώνει το χρόνο εργασίας του μόνο και μόνο για να πάρει την αμοιβή του! 

απο τον Πάνο Τσαγκαράκη

Πηγή:www.reporter.gr

Πηγή:www.reporter.gr

Πηγή:www.reporter.gr