"Σήκω" και "ξανασήκω" ή: ο ταπεινός και ο εγωιστής

Θυμάσαι το μικρό περιστατικό στο γεροντικό με το νέο μοναχό που συνεχώς έπεφτε σ'ένα πάθος; 

Πήγαινε μετά συντετριμμένος στο γέροντά του κάθε φορά και εξομολογιόταν. Μα ξανάπεφτε. 

Και πάλι ξανασηκωνόταν.

 

"Έπεσες; Σήκω! Ξανάπεσες; Ξανασήκω! Έως πότε, γέροντα; Μέχρι το τέλος, παιδί μου. Και να εύχεσαι ο θάνατος να σε βρει στην μετάνοια και όχι στην πτώση".

 

 

 

 Αυτό το περιστατικό με συγκλονίζει. Όχι μόνο γιατί περιγράφει απλά μα δυναμικά το μεγαλειώδες της προσπάθειας αλλά και επειδή σκιαγραφεί δυο αντίρροπες καταστάσεις: την ταπεινοφροσύνη και τον εγωισμό. Αυτές οι δυο καταστάσεις εύκολα μετατρέπονται σε τρόπο ζωής! Τέτοια δυναμική έχουν.

 

Ο εγωιστής μπορεί να γίνει (με τη χάρη Του) ταπεινός. Κι ο ταπεινός μπορεί να πνιγεί στο χαώδες μαύρο του βυθού του εγωισμού. Και οι δυο αυτές αντίρροπες δυνάμεις υπάρχουν μέσα μας κάνοντας τον αγώνα μας συνεχόμενο και ακατάπαυστο. Δεν τελειώνει ποτέ η προσπάθεια χαλιναγώγησης των παθών. Η σάρκα νικιέται μόνο με την πλάκα (του τάφου): μόνο τότε λήγει αυτή η αβυσσαλέα μάχη.

 

Πώς να τα καταφέρεις; Πώς να μπορέσεις να βγεις νικητής σ'αυτόν τον λυσσαλέο, αόρατο, εσωτερικό πόλεμο; Γίνεσαι ταπεινός μόνο με προσπάθεια. Μόνο με κόπο κατορθώνεται αυτό. Κόπο ταπεινό και κρυφό, αθέατο. Ο εγωισμός μπορεί να μετατραπεί σε δυνάστη σε χρόνο ασύλληπτα μηδενικό. Γι'αυτό, όσοι προσπάθησαν με μεγάλες σκηνές και προσευχές επιφανειακές τυφλώθηκαν ψυχικά σαν το Φαρισαίο.

 

Ξαναπέφτεις συνεχώς; Ξανασήκω ολοταχώς! Αγωνίσου, πάλεψε, προσπάθησε. Προσευχήσου και ταπεινώσου! Ταπεινοίς δίδωσι χάριν...