Ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής του Θωμά

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής του Θωμά.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 18η Απριλίου 2015.

Συνεχίζοντες τα ερμηνευτικά σχόλια στις Πράξεις, προχωρούμε στην ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής του Θωμά.

 Είναι μια περικοπή από το 5^ο κεφάλαιο των Πράξεων, στίχοι 12-20. 
Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει συνοπτικά την
θαυμαστή ιεραποστολική δράση των αποστόλων, που συνοδευόταν με πολλά θαύματα, καθώς επίσης και το γεγονός της δευτέρας φυλακίσεως των αποστόλων Πέτρου και Ιωάννου και της διά θαύματος απελευθερώσεώς των.

«Διά δε των χειρών των αποστόλων εγίνετο σημεία και τέρατα εν τω λαώ πολλά και ήσαν ομοθυμαδόν άπαντες εν τη στοά Σολομώντος» (5,12).

 Στην πρώτη παράγραφο της περικοπής από τον στίχο 12 μέχρι το στίχο 16, ο Λουκάςμας περιγράφει σε γενικές γραμμές πως προχωρούσε το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας, πως εξαπλωνόταν το ευαγγέλιο με το κήρυγμα των αποστόλων, αλλά  και με πολλά «σημεία και τέρατα»,τα οποία επιβεβαίωναν την γνησιότητα του κηρύγματος των. 

Η φράση «σημεία και τέρατα», όπως και η λέξη «δυνάμεις»στη γλώσσα της Καινής Διαθήκης σημαίνουν γενικά τα θαύματα. Λέγονται σημεία διότι σημαίνουν, δείχνουν την παρουσία του Θεού. Είναι τα αποδεικτικά στοιχεία της παρουσίας του Θεού. Λέγονται τέρατα, διότι υπερβαίνουν τους νόμους της φύσεως. 

Λέγονται δε και δυνάμεις διότι αποκαλύπτουν την δύναμη του Θεού. 

Όλα αυτά τα θαύματα γινόταν αφορμή να πιστεύσουνπλήθη ανθρώπων στο κήρυγμα των αποστόλων και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας.

 Τα δε θαύματα αυτά δεν ήταν ένα και δύο, αλλά πολλά. Και δεν γινόταν μόνον από τον Πέτρο, αλλά από όλους τους αποστόλους.

 Στο βιβλίο του ο Λουκάς περιέγραψε με λεπτομέρειες μόνον ένα από αυτά, αυτό της θεραπείας του χωλού, (Πραξ.3,1-11), επειδή ήταν πολύ μεγάλο και εντυπωσιακό και επειδή είχε σαν συνέπεια να εκδηλωθεί για πρώτη φορά στη ζωή της Εκκλησίας η αντίδρασις και ο διωγμός από την πλευρά των εχθρών της.

 Οι απόστολοι ενώ κηρύττουν την ανάσταση του Χριστού, παράλληλα παρουσιάζουν τα διαπιστευτήρια, τα αποδεικτικά στοιχεία της αναστάσεως, που είναι τα θαύματα. Και τούτο διότι θαυματουργούν, επικαλούμενοι το όνομα του αναστάντος Χριστού. 

Τα θαύματα ακόμη μαρτυρούν, την παρουσία του Θεού μέσα τους, την παρουσία του αγίου Πνεύματος, το οποίο ενεργεί δια μέσου αυτών.

 Και ότι το άγιο Πνεύμα είναι εκείνο, που τους αποστέλλει, τους κατευθύνει, τους δίνει τη  δύναμη να κηρύξουν. Και γενικά ό,τι κάνουν, δεν το κάνουν από μόνοι τους, αλλά πίσω από αυτούς είναι ο ίδιος ο Θεός. 

Έτσι επαληθεύεται ο προφητικός λόγος του Κυρίου «σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει. Εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαιςλαλήσουσικαιναίς, όφεις αρούσι, καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει. Επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσι»(Μαρκ.16,17-18). «Και ήσαν ομοθυμαδόν άπαντες εν τη στοά Σολομώντος».Γύρω από το ναό του Σολομώντος υπήρχαν στοές, αίθουσες διαλέξεων, σε μια από τις οποίες, την πιο μεγάλη, είχαν την συνήθεια να συγκεντρώνονται οι πιστοί, για να ακούσουν την διδασκαλία των αποστόλων, ενώ την Θεία Λειτουργία τελούσαν κατ’ οίκον, μακρυά από τα βλέμματα των απίστων. Ο βασιλιάς Σολομών, υιός του βασιλέωςΔαυΐδ, ήταν ο πρώτος που έκτισε ναό, που πήρε το όνομά του. Αυτός όμως ο ναός καταστράφηκε το 6ο π.Χ. αιώνα,(587π.Χ.), από τους βαβυλωνίους και τον ξανάκτισε ο Ζοροβάβελτο 516π.Χ.. Ξανακαταστράφηκε και τον ξανάκτισε ο Ηρώδης ο Α΄ το 20 π.Χ., αυτός που έσφαξε τα νήπια. Για τελευταία φορά καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. και από τότε δεν ξανακτίσθηκε. Πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού είναι σήμερα κτισμένο το μουσουλμανικό τέμενος του Ομάρ. Αναμένεται να ξανακτισθή, σύμφωνα με τις Γραφές, (Β΄ Θεσσαλ.2,4), για τελευταία φορά στην εποχή του Αντιχρίστου.

«Των δε λοιπών ουδείς ετόλμακολλάσθαιαυτοίς, αλλ’εμεγάλυνεν αυτούς ο λαός» (13). 

Οι «λοιποί» είναι αυτοί που δεν επίστευσαν, αυτοί που σάρκαζαν, που ειρωνεύονταν, που προσπαθούσαν να εμποδίσουν το έργο των αποστόλων. Όλοι αυτοί μετά την παραδειγματική τιμωρία του θανάτου του Ανανίου και της Σαπφείρης, δεν τολμούν να τα βάλουν με τους αποστόλους, δεν τολμούν ούτε καν να τους πλησιάσουν. Το ρήμα κολλώμαι σημαίνει προσκολλώμαι, συναναστρέφομαι με κάποιους. 

Δεν τολμούν λοιπόν να προσκοκολληθούν, να συναναστραφούν με τα μέλη της Εκκλησίας, η με τους αποστόλους.

 Δεν τολμούν να υποκριθούν και να παραστήσουν τους πιστούς ενώ είναι άπιστοι, διότι κινδυνεύουν να πάθουν ό,τι έπαθε ο Ανανίας και η Σαπφείρα. 

Τους έπιασε φόβος και τρόμος. Εδώ βλέπουμε πόσο ωφέλιμο ήταν για την Εκκλησία αυτό το θλιβερό περιστατικό, (του Ανανία και της Σαπφείρης), όπως επίσης και την φροντίδα του Θεού όχι μόνο για την αύξηση της Εκκλησίας και την εξάπλωση του ευαγγελίου, αλλά και για την ζωτικότητα και καθαρότητά της. 

 Λαμβάνει μέτρα ο Θεός να μην σπείρει ο πονηρός ζιζάνια μέσα στον αγρό της Εκκλησίας, να απομακρυνθούν οι υποκριτές, οι διπλωμάτες, που παρίσταναν τον χριστιανό, για να επιτύχουν τούτο, η εκείνο το υλικό όφελος. 

Από την άλλη μεριά ο λαός εμεγάλυνε τους αποστόλους, τους τιμούσε, απέδιδε σ’ αυτούς σεβασμό, τους θεωρούσε ως αληθινούς προφήτες και απεσταλμένους του Θεού.

«Μάλλον δε προσετίθεντοπιστεύοντες τω Κυρίω πλήθη ανδρών τε και γυναικών» (14). 

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι όλο και περισσότεροι Εβραίοι, επίστευαν στο Χριστό και γίνονταν μέλη της Εκκλησίας. Όλοι αυτοί που επίστευαν, ήταν οι καλοπροαίρετοι, αυτοί που πραγματικά μετανοούσαν, αυτοί που εμεγάλυναν και τιμούσαν τους Αποστόλους και τους θεωρούσαν ως αληθινούς δούλους του Θεού. 

Λέει ότι «πλήθη ανδρών και γυναικών»επίστευσαν στον Κύριο. Πόσος έγινε τώρα ο αριθμός των πιστών; 

Προηγουμένως μας είπε, ότι πίστεψαν 3000, ύστερα άλλες 2000. Τώρα δεν βάζει νούμερο. Πως να βάλει; Δεν μπορούσε πια να τους μετρήσει. Είναι τόσο μεγάλη η αύξηση, τόσο μεγάλο το άπλωμα της Εκκλησίας, που ο Λουκάς πλέον σαν να μας λέει, ότι δεν μπορώ να κρατήσω πια λογαριασμό. Βάζει απλώς «πλήθη ανδρών και γυναικών». 

Δίπλα στους άνδρες είναι και οι γυναίκες με πνευματική ισότητα, με τα ίδια πνευματικά δικαιώματα. Μπορεί να υπάρχουν διαφορές, που οφείλονται στη φύση, στον διαφορετικό ψυχικό κόσμο της γυναίκας σε σχέση με τον άνδρα. 

Δεν υπάρχει όμως πνευματική διαφορά σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου Παύλου «ουκ ένιάρσεν και θήλυ» (Γαλ.3,28). 

Εξ άλλου και  ο ίδιος ο Χριστός ετίμησε και εξύψωσε το πρόσωπο και τη θέση της γυναικός μέσα στην Εκκλησία, διότι όπως γνωρίζουμε, μαζί με το κύκλο των μαθητών είχε και κύκλο μαθητριών, κάτι που αποτελούσε πρωτοφανή καινοτομία για τα δεδομένα της εποχής εκείνης. 

απο τις aktines