Από το Νοέμβριο του 2013 και μετά ο ΓΔ έχει τεθεί σε μια τροχιά απότομων διακυμάνσεων πέριξ των 1.200 μονάδων με υψηλότερο σημείο τις 1.380 περί την 20η Μαρτίου και χαμηλότερο τις 1.058 μονάδες περί την 20η Μαΐου.
Οι δυο γύροι των εκλογών του 2014 διεξήχθησαν στις 18 και 25 Μαΐου.
Η αγορά δυο μήνες νωρίτερα άρχισε να
προεξοφλεί το πιθανό πολιτικό αδιέξοδο που προέκυψε από το εκλογικό αποτέλεσμα και επιδεινώθηκε στη συνέχεια από τους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Αν οι διπλές εκλογές του περασμένου Μαΐου ήταν μια μεγάλη δημοσκόπηση, το μήνυμα που έβγαλαν ήταν η καταγραφή του αδιεξόδου και της σύγχυσης της ελληνικής κοινωνίας.
Τα δυο μεγαλύτερα κόμματα πέτυχαν ποσοστά κάτω από αυτά των βουλευτικών εκλογών του 2012, γεγονός που αποτυπώνει τη δυσπιστία του εκλογικού σώματος σε αμφότερα. Το εκλογικό σώμα έδειξε να ανέχεται την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ γιατί φοβάται την ασυναρτησία και τις μηδενιστικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Καθένας που διαθέτει ελάχιστη κοινή λογική όταν ακούει το δημαγωγικό λόγο του Αλέξη Τσίπρα, κακέκτυπο του ύφους του Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς τη επάρκεια του τελευταίου να αντιλαμβάνεται τη κατεύθυνση του ανέμου, τον λούζει κρύος ιδρώτας.
Η κυβέρνηση
Η δικομματική συγκυβέρνηση μετά τον ανασχηματισμό προσπαθεί να συναγωνιστεί το ΣΥΡΙΖΑ σε λαϊκισμό, εν όψει της ανάγκης συγκέντρωσης 180 βουλευτών για την εκλογή προέδρου ή την πιθανότητα πρόωρων εκλογών.
Η κυβέρνηση με τον ανασχηματισμό έδειξε πως προτιμά να επανασυσπειρώσει την παραδοσιακή πελατειακή βάση πέριξ των απασχολούμενων στο δημόσιο, αναβάλλοντας για άλλη μια φορά εκλογικά επώδυνες μεταρρυθμίσεις.
Για τον ιδιωτικό τομέα έδωσε υποσχέσεις πως κάποτε στο μέλλον όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες θα μειώσει τη φορολογία και συνέχισε την καταστροφή της μικρομεσαίας τάξης με κατασχέσεις για φόρους και εισφορές που δεν καταβάλλονται κυρίως λόγω αδυναμίας.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πορεύονται κυρίως με τα στελέχη πρώτης γραμμής των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου που ήταν αυτές που έριξαν τη χώρα στα βράχια.
Κανένα από τα δυο κόμματα δεν διαθέτει «πάγκο» άφθαρτων νέων στελεχών ικανών να στηρίξει μια ανανέωση του πολιτικού σκηνικού της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς.
Αμφότερα φαίνεται να έχουν επιλέξει την αργή φθορά, λόγω απουσίας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης εκ των έσω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Η αξιωματική αντιπολίτευση αποτελούμενη από ένα συνονθύλευμα στελεχών του βαθέως πελατειακού και διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ (μια συμμορία που ψάχνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ) και αριστεριστών της μεταπολίτευσης (που εξέλαβαν την κρίση όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά μια θεομηνία σαν προπομπό της Δευτέρας Παρουσίας) στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα διέγνωσε τα όρια της εκλογικής επιρροής κάτω από αυτά που επιτρέπουν πρόσβαση στην εξουσία. Αποφάσισε λοιπόν να προσανατολίσει το σχήμα προς τον κέντρο, γεγονός που άρχισε να προκαλεί ήδη τριγμούς.
Το «σκαρί» αυτό όμως έχει δομηθεί σαν «σχεδία» που πρέπει να επιπλέει σε άγρια αντιμνημονιακά κύματα και ως εκ τούτου είναι απίθανο να πλεύσει ποτέ ως εύδρομο «καταδρομικό» στις ανοιχτές θάλασσες του απαιτητικού κέντρου.
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα απομακρύνεται από την προοπτική της εξουσίας και της κουτάλας τόσο τα τρωκτικά του ΠΑΣΟΚ θα αναζητούν αλλού κολυμβήθρες.
Η Χρυσή Αυγή
Η εκτόξευση της Χρυσής Αυγής μέσα σε 2-3 χρόνια στο 10% δείχνει τη απόγνωση ενός μέρους της ελληνικής κοινωνίας που προσπαθεί να εκφραστεί αντισυστημικά, στο πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης.
Αν η ηγεσία της ΧΑ δεν ήταν μια ακραία σέχτα με ναζιστικά πρόσημα και ρίζες στο κόσμο της νύχτας, ο σχηματισμός αυτός θα μπορούσε να έχει πολλαπλάσια εκλογική δύναμη και να αποτελεί ρυθμιστή.
Ο ευκαιριακός λόγος του ΛΑΟΣ που προσπαθούσε να ψαρεύει στα θολά νερά από την ακροδεξιά μέχρι την κεντροαριστερά και τα κοσμικά και τηλεοπτικά κοινά, έδειξε πως το κομμάτι αυτό απαιτεί ριζοσπαστικό λόγο και λύσεις. Κυρίως απαιτεί τάξη, πειθαρχία προστασία από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και ισχυρή παρουσία του κράτους στην οικονομία.
Το πολιτικό σύστημα παίζει τη «νέα μεταπολίτευση» κορώνα-γράμματα με την προσπάθεια αντιμετώπισης της ΧΑ με δικαστικές αποφάσεις και όχι με πολιτική αντιπαράθεση, όπου αδυνατεί γιατί δεν έχει απέναντι τρόφιμους των κομματικών συνδικαλιστικών σωλήνων.
Το Ποτάμι
Το Ποτάμι εμφανίστηκε στις Ευρωεκλογές και απέσπασε ένα 7%, ποσοστό ικανό να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο για τη συνέχεια. Η ρευστότητα και η απογοήτευση στη Κοινωνία είναι τέτοια που εύκολα θα μπορούσαν να το εκτοξεύσουν στις επόμενες εκλογές στις δυο πρώτες θέσεις. Το ίδιο εύκολα όμως θα μπορούσε να εξαφανιστεί και πριν τις εκλογές.
Με το μέχρι τώρα στίγμα του το Ποτάμι έχει δείξει πως μπορεί να τραβά ψήφους από όλο το πολιτικό φάσμα, καθώς εντοπίζει πως τα ελληνικά προβλήματα, προσχηματικά είναι προβλήματα αριστερής ή δεξιάς οπτικής γωνίας και λύσης. Κυρίως είναι προβλήματα που αντιμετωπίζονται με την Κοινή Λογική και Πρακτικές λύσεις.
Η αναγνωρισιμότητα του Σ.Θ. και η αποδοχή του από μερικές δεκάδες γνωστών προσώπων της δημόσιας ζωής, που έχουν διατηρήσει ίχνη σοβαρότητας και κύρους στην κοινωνία, είναι το μυστικό της επιτυχίας του Ποταμιού, εκεί που απέτυχαν άλλοι νέοι μεταρρυθμιστικοί σχηματισμοί. Το «θολό» πολιτικό στίγμα για το οποίο το κατηγορούν, είναι ίδιον των πολυσυλλεκτικών σχηματισμών, σε πρώτη ανάγνωση. Σε δεύτερη νομίζω πως το στίγμα είναι καθαρό και ευανάγνωστο.
Αν ξεπεράσει τις αντιφάσεις της πολιτικής οργάνωσης που τώρα ξεκινά και τη επίθεση του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου που άρχισε να διαγνώθει σ’ αυτό την απειλή, μπορεί να παίξει ρόλο στις εξελίξεις.
Κοινωνία σε μετάβαση
Οι παραπάνω διεργασίες δείχνουν πως η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία σε μετάβαση. Σιγά-σιγά συνειδητοποιεί τα αίτια του ελληνικού προβλήματος που είναι σύνθετο καθώς αφορά σε εσωτερικά αλλά και διεθνή αίτια. Το παλιό πολιτικό σκηνικό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διεκδικήσει ένα 60% μέσω μιας νέας εκδοχής διπολισμού.
Ένα κομμάτι προσανατολίζεται σε μια δεξιά συντηρητική στροφή βρίσκεται εγκλωβισμένο στην ΧΑ λόγω απουσίας άλλης περισσότερο αξιόπιστης απάντησης.
Και ένα μεταρρυθμιστικό κομμάτι φιλοευρωπαϊκό της κεντροαριστεράς με φιλοδοξίες και δυνατότητες και στη κεντροδεξιά λόγω απουσίας ανταγωνισμού προς το παρόν δείχνει να βρίσκει έκφραση μέσω του Ποταμιού.
Η σταθερά που κρατά όρθια την ελληνική οικονομία και κοινωνία, παραμένει η απόφαση της Ευρωζώνης, του ΝΑΤΟ και της Κίνας:
Η Ελλάδα θα μείνει σταθερή εντός του Ευρώ.
Όλες οι παραπάνω δυνάμεις μεθοδεύουν την χρηματοδότηση αυτής της σταθερότητας με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις τις οποίες το εγχώριο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να απονευρώσει από την ουσία τους προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του.
Η πιθανότητα ενός ατυχήματος είναι μειωμένη εμφανώς πλέον σε σχέση με το 2012, αλλά παραμένει ορατή.
Επίσης η εύθραυστη ισορροπία που επιτυγχάνουν οι εισροές από την τουριστική βιομηχανία συν οι θέσεις εργασίας από τα έργα υποδομής που χρηματοδοτούν οι Ευρωπαίοι και μισθοί των 500 Ευρώ (δίκην ταμείου ανεργίας) από τα ΕΣΠΑ μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί από μια διεθνή κρίση ή μια εσωτερική κατάρρευση δημοσίων εσόδων και ασφαλιστικών ταμείων… Αμφότερα με πιθανότητες αυξάνουσες συν τω χρόνω…
Την έξοδο από αυτή την κατάσταση θα δείξει πρώτο το ελληνικό χρηματιστήριο, με έξοδο προς τα κάτω ή προς τα πάνω… ή και τα δύο με σειρά και διάρκεια ανάλογη των εξελίξεων.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου