Τόσο το «γραπτό», το Διεθνές, όσο και το «άγραφο».
Οι Παλαιστίνιοι είναι μοναδικό παράδειγμα Έθνους που υφίσταται συστηματική γενοκτονία επί εβδομήντα χρόνια στο όνομα της δικαιολογημένης ενοχής της Δύσης για αιώνες συστηματικής γενοκτονίας ενός άλλου έθνους, του Εβραϊκού.
Η Δύση (η… πολιτισμένη και… χριστιανική) επέλεξε να τιμωρήσει έναν λαό πλήρως αμέτοχο στα δικά της εγκλήματα, δίνοντας στο
θύμα της τα μέσα και το έδαφος από το οποίο, στο όνομα της δικής του ρατσιστικής κοσμοθεώρησης, εξαπολύει ως θύτης πλέον την εκδίκησή του.
Αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα δεν είναι πρωτοφανή.
Και η αδιαφορία των ηγεσιών του δυτικού κόσμου, επιβεβαιώνει την απόλυτη συνενοχή τους στην ανθρωποσφαγή.
Εμείς οι Έλληνες ιστορικά ταχθήκαμε στο Παλαιστινιακό με την πλευρά του Δικαίου.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, παρά το γεγονός ότι η δική μας «ηγεσία» προτιμά να σέρνεται πίσω από τις επιλογές των «συμμάχων και εταίρων», ερχόμενη σε πλήρη αντίθεση με το αίσθημα του ελληνικού λαού.
Κι εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο, όπου, για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία μας, διατυπώνεται ένα αντεπιχείρημα.
Αντεπιχείρημα που μάλιστα βρίσκει πρόσφορο έδαφος ακόμα και σε προοδευτικές συνειδήσεις.
Σύμφωνα με αυτό, το Δίκαιο στην περίπτωση των Παλαιστινίων, έρχεται σε αντίθεση με το εθνικό μας συμφέρον.
Το οποίο με τη σειρά του, επιτάσσει αλλαγή πολιτικής και «στροφή» σε μια «στρατηγική συμμαχία» των δύο κρατών του Ελληνισμού, της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το Ισραήλ.
Και στο… βάθος η από κοινού συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, χάρη στην οποία θα λύσουμε όλα μας τα προβλήματα.
Προσπερνώντας τις σοβαρές ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί από ειδικούς σχετικά με τις τεχνικές και οικονομικές παραμέτρους της δυνατότητας «εκμετάλλευσης» αυτών των κοιτασμάτων, ας πάμε στην πολιτική ουσία.
Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι σήμερα και θα είναι στο προβλεπτό μέλλον μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όχι της γενικής και αφηρημένης «Ευρωπαϊκής Ιδέας», αλλά της συγκεκριμένης, γερμανοκρατούμενης και τραπεζιτοκρατούμενης «Ένωσης», η οποία έχει φορτώσει και συνεχίζει να φορτώνει στις πλάτες μας, με τη μορφή «δανείων», ένα ασήκωτο βάρος πολιτικής εξάρτησης.
Η ελληνική κοινωνία, όπως εκφράζεται μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία των εκλογών, έχει απαντήσει με συντριπτικές πλειοψηφίες στο ερώτημα «μέσα ή έξω» από την Ένωση.
Προοπτική Επανάστασης και εγκαθίδρυσης Λαϊκής Δημοκρατίας, δυστυχώς, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Τούτων δοθέντων, αυτό που εμφανίζεται σήμερα ως η πιο ριζοσπαστική πρόταση, είναι το πλαίσιο επαναδιαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, που κι αυτός δεν αμφισβητεί τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.
Εκ των πραγμάτων, οποιαδήποτε σκέψη «εκμετάλλευσης» που δεν θα περιλαμβάνει τους «εταίρους», δηλαδή τους «δανειστές», είναι εκτός πραγματικότητας.
Αλλά υπάρχει κι άλλο ένα «κενό» στη θεωρία: ο ρόλος της Τουρκίας.
Υποτίθεται ότι η Τουρκία, με αυτή τη «στρατηγική συμμαχία», θα βρεθεί εκτός παιχνιδιού και μάλιστα, σύμφωνα με κάποιους πολύ «προχωρημένους», θα καταρρεύσει μπροστά στη γεωστρατηγική ισχυροποίηση του Ελληνισμού…
Ωραίο θα ήταν το παραμύθι, αν δεν είχε δράκο.
Αλλά έχει.
Και ο δράκος είναι οι ΗΠΑ. Οι οποίες, για τα δικά τους συμφέροντα, δεν πρόκειται να επιτρέψουν την αποδυνάμωση της Τουρκίας προτού τουλάχιστον να δημιουργήσουν τα αναγκαία «ισοδύναμα» σε μια περιοχή που συνορεύει με τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου αλλά και, κυρίως, με τους μεγάλους «ταμιευτήρες» νερού.
Η Τουρκία, όπως άλλωστε και το Ισραήλ, είναι διαχρονικοί τοποτηρητές των αμερικανικών συμφερόντων στη γωνιά αυτή του πλανήτη και ακόμα και σε περιόδους έντασης, όπως αυτή που δημιουργήθηκε πρόσφατα, πάντα ο «Μεγάλος Αδελφός» θα δίνει τη λύση…
Και το τελευταίο που θα επέτρεπε η αμερικανική πολιτική, ιδιαίτερα σήμερα μετά την παταγώδη αποτυχία της στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, θα ήταν να διαρραγεί αυτός ο άξονας Άγκυρας – Τελ Αβίβ.
Δεν ισχυρίζομαι ότι μέσα στο πλαίσιο των υπαρκτών γεωπολιτικών συσχετισμών δεν είναι εφικτή μιας μορφής «συνεκμετάλλευση» των υδρογονανθράκων του Αιγαίου με το Ισραήλ.
Απλώς, δεν θα επρόκειτο για συνεκμετάλλευση, αλλά για καταλήστευση ενός πλουτοπαραγωγικού κεφαλαίου της Ελλάδας από τρίτους, με αντάλλαγμα ενδεχομένως την παροχή κάποιων ισχνών οικονομικών ανταλλαγμάτων που η κακομαθημένη εγχώρια πολιτική και «επιχειρηματική» ελίτ θα ενθυλακώσει, ως είθισται , προς τέρψιν εαυτών και… εαυτών.
Και τι θα έχουμε θυσιάσει στο μεταξύ;
Πολλά και όχι μόνο την αξιοπρέπειά μας.
Η Ελλάδα είναι ταγμένη από τη γεωγραφική της θέση να δέχεται όλες τις «πιέσεις» μιας φλεγόμενης για αιώνες περιοχής.
Ήδη, οι τυχοδιωκτικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Μέση Ανατολή και την Ασία, έφεραν στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους, οι οποίοι παραμένουν σε καθεστώς ημιπαρανομίας ή απόλυτης παρανομίας, με τη συνενοχή των κυβερνώντων που αποδέχτηκαν με το «Δουβλίνο 2» τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη αποθήκη ψυχών.
Οι άνθρωποι αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν εντάσσονται πολιτισμικά στην ελληνική κοινωνία, απλώς μετέχουν, ολοένα και περισσότερο περιθωριακά όσο βαθαίνει η κρίση στην καταρρέουσα οικονομία μας.
Έχουν αφεθεί χωρίς κανένα σοβαρό έλεγχο και χωρίς καμία σοβαρή κοινωνική μέριμνα έρμαια της τύχης.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε, δε συζητάμε σοβάρα και, προφανώς, δεν αποφασίζουμε.
Στα μάτια πολλών από αυτούς, δύσκολα ξεχωρίζουμε από τους άλλους «σταυροφόρους» που ρήμαξαν τις χώρες τους.
Και ερχόμαστε σήμερα, όχι απλώς να υποστηρίξουμε «στρατηγική συμμαχία» με το κράτος που γενοκτονεί τους Παλαιστίνιους, αλλά και να αναπαράγουμε μια θηριώδη αντι-μουσουλμανική προπαγάνδα, η οποία κατακλύζει καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης, αλλά και εκείνα της λεγόμενης «κοινωνικής δικτύωσης» με εικόνες και διηγήσεις τρόμου, βίας και επερχόμενου νέου Μεσαίωνα που θα σκεπάσει την Ανθρωπότητα στο όνομα του Αλλάχ.
Χάρτες με το «Χαλιφάτο» και βίντεο με μαζικούς αποκεφαλισμούς έγιναν το καθημερινό «ψωμοτύρι» του μέσου Έλληνα θεατή και χρήστη του διαδικτύου, ενώ, ταυτόχρονα, σεντονιάδες αφιερώνονται στα δεινά που θα επέλθουν αν γίνει το Τζαμί στην Αθήνα.
Qui profit, ποιος ωφελείται;
Μα… παραδόξως, αυτός που καλύπτει το κενό μιας οργανωμένης πολιτιστικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής.
Ο πιο κοντινός, ισχυρός και αποφασισμένος «αδελφός μουσουλμάνος», δηλαδή η Τουρκία.
Όπου αναγκάζονται να πάνε ακόμα και για να κηδέψουν τους νεκρούς τους οι κάθε εθνικότητας μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας, ακόμα και εκείνοι που ζουν εδώ νόμιμα για δεκαετίες…
Κι όμως, εμείς, οι Έλληνες πριν από λίγα χρόνια, είχαμε καταφέρει να αποτελούμε σημείο αναφοράς για όλο τον Αραβικό Κόσμο, χάρη στη στάση μας στο Παλαιστινιακό.
Και είναι χαρακτηριστικό ότι στην κρίση του Μαρτίου του 1987, ο Χάφεζ Αλ Άσαντ, ο πατέρας του σημερινού Προέδρου της Συρίας, είχε απειλήσει την Τουρκία με πόλεμο, μετακινώντας στα σύνορα τεθωρακισμένες Μεραρχίες, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης.
Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι, παρά τις πολυετείς και επίμονες προσπάθειες και πιέσεις, η Τουρκία δεν κατάφερε να αποσπάσει την αναγνώριση του κατοχικού ψευδοκράτους στην Κύπρο από καμία Αραβική χώρα.
Το «λάδι στο καντήλι» της Φιλίας με τους Παλαιστίνιους και όλους τους Άραβες, που το άναψαν κυρίως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γιασέρ Αραφάτ, εξακολουθεί ναι καίει.
Θα είναι έγκλημα εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων αν το αφήσουμε να σβήσει στο όνομα μιας «στρατηγικής συνεργασίας» που είναι στην πραγματικότητα, «πουκάμισο αδειανό».
Κι ας έρθουμε στο δεύτερο ερώτημα: είμαστε με τους Παλαιστίνιους, αλλά με το Ισραήλ τι γίνεται;
Είμαστε εχθροί των Ισραηλινών;
Μήπως, κατά βάθος, δεν είναι τόσο συμπάθεια για τον Αγώνα των Παλαιστινίων, αλλά μίσος για τους Εβραίους αυτό που μας κινεί;
Υπάρχει, ναι υπάρχει αντισημιτισμός στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά όχι σε έκταση και ένταση που να δικαιολογούν όσους αποδίδουν εκεί τη διαχρονική στήριξη των Ελλήνων στους Παλαιστίνιους.
Η στήριξη αυτή, είναι προϊόν της ιστορικής εμπειρίας του ίδιου του λαού μας, της μακραίωνης δικής του αγωνίας για να ανακτήσει την Εθνική του Ανεξαρτησία, των δικών του μαρτυρίων.
Δεν είναι εκδήλωση μίσους, αλλά έκφραση Αλληλεγγύης.
Και ακριβώς για τον λόγο αυτό, φαντάζει ακατανόητη και καταδικάζεται με τέτοια ένταση, ακόμα και λεκτική οξύτητα, η βαρβαρότητα με την οποία το κράτος του Ισραήλ σφαγιάζει τον Παλαιστινιακό Λαό.
Γιατί τα παθήματα των Εβραίων σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους αποτελούν κι αυτά για τους Έλληνες μια αιτία «ταύτισης».
Γιατί, σε τελική ανάλυση, και οι Ισραηλινοί είναι θύματα του «ρόλου» που επέλεξαν γι΄αυτούς οι ιμπεριαλιστές που «φύτεψαν» στη Μέση Ανατολή ένα κράτος εποίκων, ακριβώς για να δημιουργήσουν μια διαρκή εστία πολέμων και να ελέγχουν έτσι τον «μαύρο χρυσό» και τη μοίρα των λαών της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Αλλά η Ιστορία δεν μπορεί πια να γυρίσει πίσω στο 1945.
Το κράτος του Ισραήλ είναι μια πραγματικότητα που την έχουν αποδεχθεί πλέον και οι ίδιοι οι Άραβες.
Και ο Λαός του Ισραήλ έχει ασφαλώς δικαίωμα να ζήσει με Ασφάλεια και Ειρήνη.
Το μόνο που στέκει εμπόδιο ανάμεσα σε αυτή την προοπτική και την πραγματικότητα, είναι οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του.
Μακάρι να έρθει σύντομα η μέρα που Άραβες και Ισραηλινοί θα εγκαθιδρύσουν μια διαρκή Ειρήνη.
Αλλά η μέρα αυτή δεν θα έρθει ποτέ χωρίς την Ανεξαρτησία και την Ελευθερία της Παλαιστίνης.
Αυτό είναι το «κλειδί» που θα ανοίξει την πόρτα σε μια εποχή Ειρήνης, Προόδου και Ευημερίας, όχι μόνο για τη Μέση Ανατολή, αλλά για ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Αυτό είναι, κατά συνέπεια και το δικό μας εθνικό συμφέρον.
Γι΄ αυτό είμαστε με τους Παλαιστίνιους.
Κρίτων Βασιλικόπουλος
Οι Παλαιστίνιοι είναι μοναδικό παράδειγμα Έθνους που υφίσταται συστηματική γενοκτονία επί εβδομήντα χρόνια στο όνομα της δικαιολογημένης ενοχής της Δύσης για αιώνες συστηματικής γενοκτονίας ενός άλλου έθνους, του Εβραϊκού.
Η Δύση (η… πολιτισμένη και… χριστιανική) επέλεξε να τιμωρήσει έναν λαό πλήρως αμέτοχο στα δικά της εγκλήματα, δίνοντας στο
θύμα της τα μέσα και το έδαφος από το οποίο, στο όνομα της δικής του ρατσιστικής κοσμοθεώρησης, εξαπολύει ως θύτης πλέον την εκδίκησή του.
Αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα δεν είναι πρωτοφανή.
Και η αδιαφορία των ηγεσιών του δυτικού κόσμου, επιβεβαιώνει την απόλυτη συνενοχή τους στην ανθρωποσφαγή.
Εμείς οι Έλληνες ιστορικά ταχθήκαμε στο Παλαιστινιακό με την πλευρά του Δικαίου.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, παρά το γεγονός ότι η δική μας «ηγεσία» προτιμά να σέρνεται πίσω από τις επιλογές των «συμμάχων και εταίρων», ερχόμενη σε πλήρη αντίθεση με το αίσθημα του ελληνικού λαού.
Κι εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο, όπου, για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία μας, διατυπώνεται ένα αντεπιχείρημα.
Αντεπιχείρημα που μάλιστα βρίσκει πρόσφορο έδαφος ακόμα και σε προοδευτικές συνειδήσεις.
Σύμφωνα με αυτό, το Δίκαιο στην περίπτωση των Παλαιστινίων, έρχεται σε αντίθεση με το εθνικό μας συμφέρον.
Το οποίο με τη σειρά του, επιτάσσει αλλαγή πολιτικής και «στροφή» σε μια «στρατηγική συμμαχία» των δύο κρατών του Ελληνισμού, της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το Ισραήλ.
Και στο… βάθος η από κοινού συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, χάρη στην οποία θα λύσουμε όλα μας τα προβλήματα.
Προσπερνώντας τις σοβαρές ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί από ειδικούς σχετικά με τις τεχνικές και οικονομικές παραμέτρους της δυνατότητας «εκμετάλλευσης» αυτών των κοιτασμάτων, ας πάμε στην πολιτική ουσία.
Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι σήμερα και θα είναι στο προβλεπτό μέλλον μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όχι της γενικής και αφηρημένης «Ευρωπαϊκής Ιδέας», αλλά της συγκεκριμένης, γερμανοκρατούμενης και τραπεζιτοκρατούμενης «Ένωσης», η οποία έχει φορτώσει και συνεχίζει να φορτώνει στις πλάτες μας, με τη μορφή «δανείων», ένα ασήκωτο βάρος πολιτικής εξάρτησης.
Η ελληνική κοινωνία, όπως εκφράζεται μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία των εκλογών, έχει απαντήσει με συντριπτικές πλειοψηφίες στο ερώτημα «μέσα ή έξω» από την Ένωση.
Προοπτική Επανάστασης και εγκαθίδρυσης Λαϊκής Δημοκρατίας, δυστυχώς, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Τούτων δοθέντων, αυτό που εμφανίζεται σήμερα ως η πιο ριζοσπαστική πρόταση, είναι το πλαίσιο επαναδιαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, που κι αυτός δεν αμφισβητεί τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.
Εκ των πραγμάτων, οποιαδήποτε σκέψη «εκμετάλλευσης» που δεν θα περιλαμβάνει τους «εταίρους», δηλαδή τους «δανειστές», είναι εκτός πραγματικότητας.
Αλλά υπάρχει κι άλλο ένα «κενό» στη θεωρία: ο ρόλος της Τουρκίας.
Υποτίθεται ότι η Τουρκία, με αυτή τη «στρατηγική συμμαχία», θα βρεθεί εκτός παιχνιδιού και μάλιστα, σύμφωνα με κάποιους πολύ «προχωρημένους», θα καταρρεύσει μπροστά στη γεωστρατηγική ισχυροποίηση του Ελληνισμού…
Ωραίο θα ήταν το παραμύθι, αν δεν είχε δράκο.
Αλλά έχει.
Και ο δράκος είναι οι ΗΠΑ. Οι οποίες, για τα δικά τους συμφέροντα, δεν πρόκειται να επιτρέψουν την αποδυνάμωση της Τουρκίας προτού τουλάχιστον να δημιουργήσουν τα αναγκαία «ισοδύναμα» σε μια περιοχή που συνορεύει με τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου αλλά και, κυρίως, με τους μεγάλους «ταμιευτήρες» νερού.
Η Τουρκία, όπως άλλωστε και το Ισραήλ, είναι διαχρονικοί τοποτηρητές των αμερικανικών συμφερόντων στη γωνιά αυτή του πλανήτη και ακόμα και σε περιόδους έντασης, όπως αυτή που δημιουργήθηκε πρόσφατα, πάντα ο «Μεγάλος Αδελφός» θα δίνει τη λύση…
Και το τελευταίο που θα επέτρεπε η αμερικανική πολιτική, ιδιαίτερα σήμερα μετά την παταγώδη αποτυχία της στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, θα ήταν να διαρραγεί αυτός ο άξονας Άγκυρας – Τελ Αβίβ.
Δεν ισχυρίζομαι ότι μέσα στο πλαίσιο των υπαρκτών γεωπολιτικών συσχετισμών δεν είναι εφικτή μιας μορφής «συνεκμετάλλευση» των υδρογονανθράκων του Αιγαίου με το Ισραήλ.
Απλώς, δεν θα επρόκειτο για συνεκμετάλλευση, αλλά για καταλήστευση ενός πλουτοπαραγωγικού κεφαλαίου της Ελλάδας από τρίτους, με αντάλλαγμα ενδεχομένως την παροχή κάποιων ισχνών οικονομικών ανταλλαγμάτων που η κακομαθημένη εγχώρια πολιτική και «επιχειρηματική» ελίτ θα ενθυλακώσει, ως είθισται , προς τέρψιν εαυτών και… εαυτών.
Και τι θα έχουμε θυσιάσει στο μεταξύ;
Πολλά και όχι μόνο την αξιοπρέπειά μας.
Η Ελλάδα είναι ταγμένη από τη γεωγραφική της θέση να δέχεται όλες τις «πιέσεις» μιας φλεγόμενης για αιώνες περιοχής.
Ήδη, οι τυχοδιωκτικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Μέση Ανατολή και την Ασία, έφεραν στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους, οι οποίοι παραμένουν σε καθεστώς ημιπαρανομίας ή απόλυτης παρανομίας, με τη συνενοχή των κυβερνώντων που αποδέχτηκαν με το «Δουβλίνο 2» τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη αποθήκη ψυχών.
Οι άνθρωποι αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν εντάσσονται πολιτισμικά στην ελληνική κοινωνία, απλώς μετέχουν, ολοένα και περισσότερο περιθωριακά όσο βαθαίνει η κρίση στην καταρρέουσα οικονομία μας.
Έχουν αφεθεί χωρίς κανένα σοβαρό έλεγχο και χωρίς καμία σοβαρή κοινωνική μέριμνα έρμαια της τύχης.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε, δε συζητάμε σοβάρα και, προφανώς, δεν αποφασίζουμε.
Στα μάτια πολλών από αυτούς, δύσκολα ξεχωρίζουμε από τους άλλους «σταυροφόρους» που ρήμαξαν τις χώρες τους.
Και ερχόμαστε σήμερα, όχι απλώς να υποστηρίξουμε «στρατηγική συμμαχία» με το κράτος που γενοκτονεί τους Παλαιστίνιους, αλλά και να αναπαράγουμε μια θηριώδη αντι-μουσουλμανική προπαγάνδα, η οποία κατακλύζει καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης, αλλά και εκείνα της λεγόμενης «κοινωνικής δικτύωσης» με εικόνες και διηγήσεις τρόμου, βίας και επερχόμενου νέου Μεσαίωνα που θα σκεπάσει την Ανθρωπότητα στο όνομα του Αλλάχ.
Χάρτες με το «Χαλιφάτο» και βίντεο με μαζικούς αποκεφαλισμούς έγιναν το καθημερινό «ψωμοτύρι» του μέσου Έλληνα θεατή και χρήστη του διαδικτύου, ενώ, ταυτόχρονα, σεντονιάδες αφιερώνονται στα δεινά που θα επέλθουν αν γίνει το Τζαμί στην Αθήνα.
Qui profit, ποιος ωφελείται;
Μα… παραδόξως, αυτός που καλύπτει το κενό μιας οργανωμένης πολιτιστικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής.
Ο πιο κοντινός, ισχυρός και αποφασισμένος «αδελφός μουσουλμάνος», δηλαδή η Τουρκία.
Όπου αναγκάζονται να πάνε ακόμα και για να κηδέψουν τους νεκρούς τους οι κάθε εθνικότητας μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας, ακόμα και εκείνοι που ζουν εδώ νόμιμα για δεκαετίες…
Κι όμως, εμείς, οι Έλληνες πριν από λίγα χρόνια, είχαμε καταφέρει να αποτελούμε σημείο αναφοράς για όλο τον Αραβικό Κόσμο, χάρη στη στάση μας στο Παλαιστινιακό.
Και είναι χαρακτηριστικό ότι στην κρίση του Μαρτίου του 1987, ο Χάφεζ Αλ Άσαντ, ο πατέρας του σημερινού Προέδρου της Συρίας, είχε απειλήσει την Τουρκία με πόλεμο, μετακινώντας στα σύνορα τεθωρακισμένες Μεραρχίες, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης.
Και είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι, παρά τις πολυετείς και επίμονες προσπάθειες και πιέσεις, η Τουρκία δεν κατάφερε να αποσπάσει την αναγνώριση του κατοχικού ψευδοκράτους στην Κύπρο από καμία Αραβική χώρα.
Το «λάδι στο καντήλι» της Φιλίας με τους Παλαιστίνιους και όλους τους Άραβες, που το άναψαν κυρίως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γιασέρ Αραφάτ, εξακολουθεί ναι καίει.
Θα είναι έγκλημα εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων αν το αφήσουμε να σβήσει στο όνομα μιας «στρατηγικής συνεργασίας» που είναι στην πραγματικότητα, «πουκάμισο αδειανό».
Κι ας έρθουμε στο δεύτερο ερώτημα: είμαστε με τους Παλαιστίνιους, αλλά με το Ισραήλ τι γίνεται;
Είμαστε εχθροί των Ισραηλινών;
Μήπως, κατά βάθος, δεν είναι τόσο συμπάθεια για τον Αγώνα των Παλαιστινίων, αλλά μίσος για τους Εβραίους αυτό που μας κινεί;
Υπάρχει, ναι υπάρχει αντισημιτισμός στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά όχι σε έκταση και ένταση που να δικαιολογούν όσους αποδίδουν εκεί τη διαχρονική στήριξη των Ελλήνων στους Παλαιστίνιους.
Η στήριξη αυτή, είναι προϊόν της ιστορικής εμπειρίας του ίδιου του λαού μας, της μακραίωνης δικής του αγωνίας για να ανακτήσει την Εθνική του Ανεξαρτησία, των δικών του μαρτυρίων.
Δεν είναι εκδήλωση μίσους, αλλά έκφραση Αλληλεγγύης.
Και ακριβώς για τον λόγο αυτό, φαντάζει ακατανόητη και καταδικάζεται με τέτοια ένταση, ακόμα και λεκτική οξύτητα, η βαρβαρότητα με την οποία το κράτος του Ισραήλ σφαγιάζει τον Παλαιστινιακό Λαό.
Γιατί τα παθήματα των Εβραίων σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους αποτελούν κι αυτά για τους Έλληνες μια αιτία «ταύτισης».
Γιατί, σε τελική ανάλυση, και οι Ισραηλινοί είναι θύματα του «ρόλου» που επέλεξαν γι΄αυτούς οι ιμπεριαλιστές που «φύτεψαν» στη Μέση Ανατολή ένα κράτος εποίκων, ακριβώς για να δημιουργήσουν μια διαρκή εστία πολέμων και να ελέγχουν έτσι τον «μαύρο χρυσό» και τη μοίρα των λαών της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Αλλά η Ιστορία δεν μπορεί πια να γυρίσει πίσω στο 1945.
Το κράτος του Ισραήλ είναι μια πραγματικότητα που την έχουν αποδεχθεί πλέον και οι ίδιοι οι Άραβες.
Και ο Λαός του Ισραήλ έχει ασφαλώς δικαίωμα να ζήσει με Ασφάλεια και Ειρήνη.
Το μόνο που στέκει εμπόδιο ανάμεσα σε αυτή την προοπτική και την πραγματικότητα, είναι οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του.
Μακάρι να έρθει σύντομα η μέρα που Άραβες και Ισραηλινοί θα εγκαθιδρύσουν μια διαρκή Ειρήνη.
Αλλά η μέρα αυτή δεν θα έρθει ποτέ χωρίς την Ανεξαρτησία και την Ελευθερία της Παλαιστίνης.
Αυτό είναι το «κλειδί» που θα ανοίξει την πόρτα σε μια εποχή Ειρήνης, Προόδου και Ευημερίας, όχι μόνο για τη Μέση Ανατολή, αλλά για ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Αυτό είναι, κατά συνέπεια και το δικό μας εθνικό συμφέρον.
Γι΄ αυτό είμαστε με τους Παλαιστίνιους.
Κρίτων Βασιλικόπουλος
Ανεξάρτητος Αρθρογράφος
απο το tribune.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου