Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν επισημαίνει ότι μόνο η δημιουργία ενός Ενωμένου Κράτους μεταξύ Ρωσίας και Ιράν ─ κατά το πρότυπο της συμμαχίας Ρωσίας-Λευκορωσίας ─ μπορεί να αποτρέψει τις ΗΠΑ να επιτεθούν στο Ιραν, μια επίθεση που υποκινείται & που τροφοδοτείται από τα νεοταξικά και φιλοϊσραηλινά συμφέροντα.
Η κλιμάκωση της σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν είναι γεγονός. Ο πρόεδρος Τραμπ όπως ήταν αναμενόμενο μετατοπίζει τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Για την προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ – για τον Μπάιντεν και τους άλλους ομοϊδεάτες του παγκοσμιοποιητές Woke-ιστές – η κύρια προτεραιότητα ήταν ο πόλεμος με τη Ρωσία στην Ουκρανία. Για τον Τραμπ, το Ισραήλ έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία και, κατά συνέπεια, η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ & Ιράν έχει άμεση προτεραιότητα. Οι ΗΠΑ εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε αυτόν τον πόλεμο, με αποτέλεσμα η κλιμάκωση & οι απειλές εκατέρωθεν μεταξύ Ουάσιγκτον & Τεχεράνης όλο και περισσότερο να εντείνονται.
Μέχρι στιγμής, η σύγκρουση περιορίζεται μόνο σε μια ανταλλαγή λεκτικών απειλών ─ κυρίως από τον Τραμπ, ο οποίος απειλεί ήδη το Ιράν με συστηματικούς βομβαρδισμούς και την απόλυτη καταστροφή της χώρας. Όμως το Ιράν δεν είναι Αφγανιστάν, ούτε Ιράκ ─ είναι μια ιδιαίτερα δεμένη και ομοιογενής κοινωνία. Και η έναρξη ενός άμεσου καταστροφικού πολέμου με το Ιράν, που τόσο πολύ επιθυμεί & εύχεται το Ισραήλ και προς αυτή την κατεύθυνση ωθεί ο Νετανιάχου τον Τραμπ, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μοιραία παγίδα γι’ αυτόν.
Η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να αποδυναμώσει σοβαρά τη θέση του Τραμπ, ακόμη και μεταξύ των ίδιων των υποστηρικτών του. Ένα σημαντικό μέρος της βάσης του MAGA (Make America Great Again), στην οποία βασίζεται ο Τραμπ, υποστηρίζει τον Τραμπ επειδή αυτοπροβάλλεται ως ειρηνιστής. – Μια από τις βασικές υποσχέσεις του Τραμπ προς τους ψηφοφόρους του ήταν ότι θα τερματίσει όλους τους επιθετικούς πολέμους. Φυσικά, δεν αισθάνονται έτσι όλοι οι υποστηρικτές του, αλλά πιστεύω ότι πάνω από το ήμισυ των ψηφοφόρων του Τραμπ αισθάνεται έτσι. Επομένως, αν Τραμπ ξεκινήσει έναν νέο μεγάλο επιθετικό πόλεμο – που, παρεμπιπτόντως, δεν θα μπορέσει να τον κερδίσει – θα μπορούσε να σημάνει πρώτα την απαξίωση του & μετά την πτώση του.
Φυσικά, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να επιτεθούν και να προκαλέσουν ένα σημαντικό και πολύ επώδυνο πλήγμα στο Ιράν, αλλά είναι κατηγορηματικά ανίκανες να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο. Η σύγκρουση θα μετατρέπονταν σε μια παρατεταμένη, εξαντλητική αντιπαράθεση χωρίς διέξοδο. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι νεοσυντηρητικοί που παραμένουν ακόμη γύρω από τον Τραμπ, μαζί με τους εκπροσώπους του φιλοϊσραηλινού λόμπι – το οποίο είναι πολύ ισχυρό στις ΗΠΑ – τον σπρώχνουν σε αυτή τη επικίνδυνη σύγκρουση. Για να επιφέρουν το πολιτικό του τέλος, υπονομεύοντας την εσωτερική μαζική λαϊκή υποστήριξη. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Προς το παρόν, η Τεχεράνη αντιδρά μάλλον ήρεμα και συνετά. Από τη μία πλευρά, τονίζει το απαράδεκτο του στρατιωτικού εκβιασμού εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους, αλλά και από την άλλη, αποφεύγει να προκαλέσει άσκοπα τους Αμερικανούς, συμφωνώντας σε διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό ζήτημα. Αυτό, σε ένα πλαίσιο όπου είναι γνωστό ότι το Ισραήλ – ο κύριος περιφερειακός αντίπαλος του Ιράν – κατέχει πυρηνικά όπλα εδώ και πολύ καιρό. Αφού λοιπόν το Ισραήλ έχει πυρηνικά όπλα γιατί να μην έχει και το Ιράν; Γιατί αυτά τα μέτρα & τα δύο σταθμά; Να ένα εύλογο ερώτημα που ξεπροβάλει. Αλλά δεν υπάρχει καμία λογική απάντηση σε αυτό το επιχείρημα.
Παρόλο που οι Ιρανικές αρχές επιμένουν εδώ και πολλά χρόνια ότι το πυρηνικό τους πρόγραμμα είναι απολύτως για ειρηνικούς σκοπούς, αν και ορισμένες σκέψεις σχετικά με τα πυρηνικά όπλα υπάρχουν, όπως είναι τελείως φυσικό, μεταξύ των Ιρανών. Και δικαίως – ειδικά κάτω τις σημερινές συνθήκες όπου συνεχώς απειλούνται από ένα εξοπλισμένο με πυρηνικά όπλα που είναι το πιο επιθετικό κράτος της Μέσης Ανατολής – το Ισραήλ – με την υποστήριξη των επίσης με πυρηνικά όπλα εξοπλισμένων Αμερικανών.
Επομένως, ξεπροβάλει ένα ερώτημα: Σε ποιον θα πρέπει να στηριχθεί το Ιράν σε μια τόσο επικίνδυνη κατάσταση; Πολλά πράγματα θα άλλαζαν αν το Ιράν αγκάλιαζε την ιδέα της δημιουργίας ενός Ενιαίου Κράτους με τη Ρωσία, κατά το πρότυπο της ένωσής μας με τη Λευκορωσία. Αλλά οι Ιρανικές αρχές δεν είναι ακόμη έτοιμες για κάτι τέτοιο, αν και ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί ο πόλεμος. Σε κάθε περίπτωση, σε αυτή την έκτακτη κατάσταση πρέπει κανείς να ενεργεί με πρωτοποριακό τρόπο. Και όποιος ενεργεί λιγότερο πρωτοποριακά & ρηξικέλευθα θα χάσει κατά πάσα πιθανότητα.
Επομένως, αν ήμουν εγώ στη θέση του Ιράν, θα έπαιρνα τη διαφαινόμενη απειλή στα σοβαρά. Ο πόλεμος είναι αρκετά πιθανός και θα μπορούσε να ξεσπάσει πολύ ξαφνικά & πολύ σύντομα. Και έτσι, δεν επαρκεί απλώς μια στρατηγική συμφωνία, όπως αυτή που υπογράφηκε πρόσφατα μεταξύ Ρωσίας και Ιράν – αλλά η ίδια η ιδέα της δημιουργίας ενός Ενιαίου Κράτους μαζί με την Ρωσία. Αυτό θα μπορούσε να ήταν το σωτήριο βήμα. Πρέπει να δράσει κανείς αποφασιστικά όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα τόσο οξύ υπαρξιακό πρόβλημα.
ΠΗΓΗ: https://www.geopolitika.ru/el/article/kratos-enosi-rosia-iran
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου