Η Τράπεζα δεν γίνεται πατερούλης...

Του Γιώργου Κράλογλου

Άκρη δεν θα βγάλουμε με τις Τράπεζες και θα το δούμε. Μπορεί να λέει τα δικά της η κυβέρνηση, αλλά δεν έχει χρόνο να διορθώσει λάθη μισού αιώνα...

Δεν θα μπουν στο παιχνίδι του ψευτοσοσιαλισμού και του κρατικού χαρτζιλικιού οι Τράπεζες. Και καλά θα κάνουμε να είμαστε κάπως πιο προσεκτικοί σε ό,τι ακούμε, μέχρι να δούμε στην πράξη και την όποια προσωπική μας περίπτωση.

Η κυβέρνηση, όσο δεν υπάρχει αντιπολίτευση στην οικονομία ή αυτή η αντιπολίτευση που υπάρχει τέλος πάντων δεν ξέρει τι λέει ή δεν έχει "διαβάσει" καλά τις ανάγκες τις οικονομίας, δεν έχει λόγο να αποφεύγει να δείχνει ότι "επιστρατεύει" και τις Τράπεζες στον κεντρικό της στόχο της να παρουσιάζει ως κοινωνική πολιτική το κράτος-πατερούλης. Την πολιτική δηλαδή που με τη μια ή την άλλη μορφή "κοντράρει" και τους κανόνες της οικονομίας.

Και για να λέμε βέβαια τα πράγματα όπως είναι δεν πρόκειται για λάθος της κυβέρνησης. Αυτό παρέλαβε ως οικονομία. Το ίδιο και συνέχισε.

Γιατί και πώς; Γιατί το κλίμα στην πολιτική σκηνή με επίκεντρο τον λαϊκισμό (στη διεκδίκηση της εξουσίας) ούτε άλλαξε ούτε πρόκειται να αλλάξει. Το κράτος θα "ανακυκλώνει" φόρους των ιθαγενών και θα επιστρέφει ένα μικρό ποσοστό σε χαρτζιλίκια...

Για την οικονομία και την ανταγωνιστικότητά της ποιος νοιάστηκε. Αν υπήρχε λόγος προβληματισμού θα το βλέπαμε κάθε μέρα.

Θα το βλέπαμε στις επιχειρηματικές κινήσεις. Θα το βλέπαμε στις επενδύσεις της ντόπιας επιχειρηματικής κοινότητας. Θα ήταν και αισθητό στην αγορά εργασίας.

Τι ψάχνει και δεν βρίσκει ακόμη και ο μικρομεσαίος, που μας έμεινε να καλύπτει ό,τι λέμε παραγωγή στην οικονομία μας; 

Τι δεν βρίσκει και ο επιχειρηματίας τουρισμού; 

Τους εργαζόμενους που έχει ανάγκη να εκσυγχρονιστεί για να κυνηγήσει ανταγωνιστικά τις σημερινές απαιτήσεις της παγκόσμιας οικονομίας.

Και γιατί δεν βρίσκει και δεν θα βρει. 

Γιατί το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων έχουν προσαρμόσει αμοιβές και μισθούς στα όσα κερδίζουν από επιδοτήσεις του κράτους-πατερούλη τόσο απ’ ευθείας όσο και μέσω των εργαζόμενων, με αποτέλεσμα θέσεις της προκοπής με ανθρώπινες αμοιβές να μην υπάρχουν.


Δεν είναι μόνο για δική μας διαπίστωση. Το έχουν ομολογήσει και δύο κυβερνήσεις. Η σημερινή τρεις φορές. Και της αριστεράς και της προόδου... και το 2017 και το 2018 που ήταν εξουσία.

Πώς φθάσαμε εδώ;

Από την αποεπένδυση. Το εντελώς αρνητικό περιβάλλον για επενδύσεις, από το 2007 και μετά (που καταλάβαμε πως ούτε και τους Ολυμπιακούς θα αξιοποιήσουμε επενδυτικά και βάζαμε στο κράτος κόσμο από πόρτες και παράθυρα).

Και από την επιλογή των Σκοπίων, της Τουρκίας, της Ρουμανίας και της Τσεχίας ως τόπο ελληνικών επενδύσεων (από το 2008 και μετά με ένταση) της Ελλάδας η οποία κατέχει και πρωτιές από το 2010 της χρεοκοπίας μας.

Ποιο ήταν άλλωστε το επιχείρημα πολυεθνικών Ομίλων, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς, το 2006-2009 και το 2010 που φτιάξαμε μέχρι και υπουργείο επενδύσεων (διορίζοντας και κόσμο), στην προτροπή μας για επενδύσεις; "κάντε εσείς πρώτα επενδύσεις στον τόπο σας και θα ακολουθήσουμε εμείς όταν τις δούμε...".

Τι επενδύσεις είδαμε από τότε και τι θέσεις εργασίας δόθηκαν στην αγορά τη 20ετία που κλείνει με χάσιμο πολύτιμου χρόνου και για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Τίποτε για να καλυφθεί η ανάγκη (που διαπίστωσαν δύο κυβερνήσεις) σε σοβαρές θέσεις εργασίας με ανθρώπινους μισθούς.

Και πώς αποδεικνύεται αυτό; 

Από την φυγή εκτός των επενδυτών και 400.000 νέων με γνώσεις και ειδικότητες εκτός Ελλάδος (από τις κάπου 700.000 του συνόλου, μετά το 2009) που βαδίζει και θα πετύχει (δυστυχώς) η μετανάστευση από τη χώρα μας.

Μέσα στις συνθήκες αυτές και στο οικονομικό περιβάλλον της ορατής επενδυτικής απραξίας ως προς τις ανάγκες της οικονομίας να γίνει ανταγωνιστική οι Τράπεζες έχουν το επιχείρημα ότι άντεξαν ή ότι τις μάθαμε... εμείς (πολιτικά) να αντέχουν. Τι θέλουμε τώρα; Να τις βάλουμε στο σύστημα κράτους-πατερούλη με τις ρυθμίσεις των δανείων; Ας το προσπαθήσουμε... Θα δούμε πολύ σύντομα τα πραγματικά αποτελέσματα...

george.kraloglou@capital.gr