Η φτωχοποίηση της Ευρώπης είναι μία πραγματικότητα. Αυτό είναι λίγο ως πολύ γνωστό, εκείνο όμως που προκαλεί ταυτόχρονα έκπληξη και τρόμο είναι ο ρυθμός με τον οποίο αυξάνεται ο αριθμός των φτωχών Ευρωπαίων.
Πριν το ξέσπασμα της κρίσης το ποσοστό των φτωχών παρέμενε για πολλά χρόνια στο 16,5% περίπου.
Δύο χρόνια αφότου ξέσπασε η κρίση χρέους, το 2012 , το ποσοστό της σχετική φτώχειας αυξήθηκε σε 16,8% και το 2014 τινάχτηκε στο 17,2%.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς οι ευρωπαίοι γυρνούν σχεδόν ένα αιώνα πίσω με ρυθμό 1% περίπου τον χρόνο. Και το χειρότερο απο όλα είναι ότι πλέον στα αυτιά των ευρωπαίων ηγετών  η έννοια: «κοινωνική Ευρώπη» ηχεί σαν το ανέκδοτο με «...τον Τοτό».

Η παγκοσμιοποιημένη φτώχεια τείνει να γίνει καθεστώς.
Στις ΗΠΑ, Οι ΗΠΑ η αύξηση του ποσοστού της φτώχειας, είναι σχεδόν μία ποσοστιαία μονάδα. Απο 23,8 τοις εκατό  που ήταν το 2005 έφθασε στο 24,6 τοις εκατό το 2012 και καλπάζει. Αποτέλεσμα; Σήμερα, το 30 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού που χαρακτηρίζεται ως φτωχό  κατέχει μόλις δύο τοις εκατό του παγκόσμιου εισοδήματος.

Όπως επισημαίνουν πολλοί οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι μία απο τις βασικές αιτίες για την αύξηση της φτώχειας στις αναπτυγμένες χώρες είναι οι κατακλυσμιαίες αλλαγές που έχουν επέλθει στην αγορά εργασίας.
Πλέον οι θέσεις πλήρους απασχόλησης έχουν μειωθεί δραματικά και έχουν παραχωρήσει την θέση τους σε θέσεις  μειωμένης απασχόλησης και κουτσουρεμένων δικαιωμάτων που παρέχουν εισόδημα  χαμηλότερο απο το 60% του κατα κεφαλή εισοδήματος.

Για να το πούμε με απλά λόγια , η κρίση δημιούργησε στρατιές ολόκληρες «φτωχών εργαζόμενων» οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να ζουν στα όρια της ένδειας και οι οποίοι με τα σημερινά δεδομένα είναι καταδικασμένοι να κινούνται στα όρια της περιθωριοποίησης όχι μόνο ως εργαζόμενοι αλλά και ως συνταξιούχοι.

Στην λεηλασία της ανθρώπινης εργασίας θα πρέπει να προστεθεί και το αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί τα προγράμματα κοινωνικής στήριξης.
Σήμερα, τα προγράμματα λιτότητας έχουν ώς αποτέλεσμα τα συστήματα πρόνοιας να μη είναι σε θέση να ανακόψουν  την αύξηση της φτώχειας. Τα στοιχεία αυτά είναι ιδιαίτερα επίκαιρα.

Ουσιαστικά μπορεί να χρησιμεύουν ως μέτρο προκειμένου να κριθούν για παράδειγμα οι "μεταρρυθμίσεις" που προωθούνται στην Γαλλία.
 Μπορεί επίσης να ερμηνεύσουν την αιτία που χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στον δρόμο προκειμένου να  αποτρέψουν το μέλλον που τους επιφυλάσσουν οι "μεταρρυθμιστές".
Δεν βγαίνουν στους δρόμους επειδή εναντιώνονται στην εξέλιξη αλλά διότι γνωρίζουν ότι κατα πάσα βεβαιότητα  θα είναι τα επόμενα θύματα των στατιστικών αλχημειών της ...απασχόλησης.
Σίγουρα όμως έχουν αισθανθεί ότι για τους ευρωπαίους ηγέτες η φτώχεια δεν βρίσκεται πλέον στην ατζέντα τους.
 Το μοναδικό που τους ενδιαφέρει είναι οι δείκτες της ανεργίας.
 Για να τους φτιασιδώσουν προσφέρουν τα πάντα: ακόμα και ανθρωποθυσίες.

ΠΗΓΗ: premium.paratiritis.gr