Τα δήθεν σενάρια σωτηρίας που "συλλαμβάνονται" μεταξύ ούζου και μπύρας έχουν κοστίσει ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη η κυβέρνηση βρήκε την ώρα να αμνηστεύσει το σκάνδαλο των υποβρυχίων και όχι μόνο.
Πάνω στην τούρλα του Σαββάτου πάει να περάσει και το
νομοσχέδιο για τις παραλίες, ολοκληρώνοντας το δώρο προς τον Λάτση και όχι μόνο. Καλά! Συναγωνισμό κάνουν στα αυτογκόλ;
Από την μία στον ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται με αφέλεια που προβληματίζει για την επόμενη ημέρα και από την άλλη στην κυβέρνηση λες κι έχουν δέσει τον γάιδαρό τους για τα επόμενα δέκα χρόνια. Λες κι η κρίση αυτή δεν έχει διδάξει κάποιον...
Όχι ότι υπάρχουν σοβαρότερες προσεγγίσεις σε άλλους πολυδιαφημισμένους χώρους. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλει κάποιος, δύσκολα διακρίνει κάτι πραγματικά καινούργιο στο Ποτάμι. Θα δει καινούργια πρόσωπα. Θα δει ανθρώπους που έχουν διακριθεί στον επαγγελματικό στίβο, με γνώσεις και εμπειρία. Απόψεις δεν βλέπουμε.
Είναι άλλο πράγμα να ασκεί κανείς κριτική ως δημοσιογράφος κι άλλο να ξεγυμνώνεται στα μάτια του κοινού ως πολιτικός.
Αλήθεια, πού κοντά βρίσκεται η οικονομική πολιτική του Ποταμιού;
Είναι φιλελεύθερη, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι στις Βρυξέλλες, είναι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ όπως υποστήριξε υποψήφιός του!
Κοντά που; Δεν μπορεί να απαιτείς μία θέση στο πολιτικό σκηνικό και να μην ξεκαθαρίζεις ούτε καν σε ποια ομάδα του ευρωκοινοβουλίου θα ανήκεις!
Είχαμε μία μεγάλη κρίση, χρεοκόπησε το κράτος έμεινε τόσος κόσμος στον δρόμο. Και ποιό ήταν το αποτέλεσμα από την απαίτηση του ελληνικού λαού για κάτι "νέο";
Το Ποτάμι;
Ή μήπως η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν θέλησε στην πραγματικότητα κάτι νέο και ότι το μόνο που ζήτησε είναι η επιστροφή στο παρελθόν;
Διότι αν ήθελε λύση θα την είχε βρει.
Δεν θα μας κάνει εντύπωση αν στις ευρωεκλογές δούμε να αναδεικνύονται νέες δυνάμεις, όπως ο οικονομολόγος Καζάκης και το Παναθηναϊκό Κίνημα.
Η αναφορά δεν είναι τυχαία!
Ο κόσμος ψάχνει τρόπους να εκφράσει μία διαμαρτυρία και θα ψηφίσει οτιδήποτε. Άλλωστε, ευρωεκλογές είναι, δεν θα φτάσει δα και το τέλος του κόσμου.
Δεν βλέπουμε, όμως, κάτι περισσότερο από "διαμαρτυρία".
Ζητάμε, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε.
Γιατί;
Διότι η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει άλλο ένα ρουσφέτι στον κ. Λάτση με τον Αιγιαλό;
Διότι ο κ. Μπόμπολας κάθεται πάνω σε μία χρυσή σύμβαση για την Αττική Οδό και δεν λέει να παραδώσει τον δρόμο στο ελληνικό δημόσιο; Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κάποιος.
Αλλά τελικά δεν διαμαρτυρόμαστε γι αυτά!
Αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Τα θεωρούν όλοι δευτερεύοντα!
Μην μιλήσει κανείς για επιχειρηματικότητα. Δεν είναι επιχειρηματικότητα αυτό το πράγμα.
Ας μας πουν οι "εθνικοί ευεργέτες" πόσα χρήματα έχουν επενδύσει στην Ελλάδα. Όχι πόσα χρήματα έχασαν επειδή δεν πούλησαν έγκαιρα τα περιουσιακά τους στοιχεία, αλλά πόσα έβαλαν.
Και τι γίνεται εδώ; Με το πρόσχημα των επενδύσεων προσφέρονται σχεδόν δωρεάν θέσεις και οφίτσια σε λίγους και εκλεκτούς; Και που είναι η αντιπολίτευση; Ασχολείται με το αν θα υπάρχει αναγκαστικό δάνειο στους λίγους ηλίθιους που συνεχίζουν να έχουν τα λεφτά τους σε αυτή την δύσμοιρη χώρα και όχι με τους μόνιμους κατοίκους της Γενεύης και του Λονδίνου;
Που είναι η ελληνική άρχουσα τάξη σε αυτή την κρίση; Με τι ασχολείται πέρα από το να επιδεικνύει τα ακριβά της αυτοκίνητα στην παραλιακή και να περιστοιχίζεται από πλήθος μπράβων;
Η κρίση δεν ήρθε μόνο και μόνο επειδή το πολιτικό προσωπικό ήταν κακό.
Αν έχουμε κάνει αυτή την διαπίστωση εδώ και πέντε χρόνια, τι έχουν κάνει οι εκλογείς για να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση;
Μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.
Αν θέλαμε την αλλαγή, θα την είχαμε επιβάλει.
Αν υπήρχε ελληνική αστική τάξη, θα είχε εμφανιστεί.
Ας το πάρουμε απόφαση.
Αν είχαν ακολουθήσει ορισμένοι το παράδειγμα του ιδρύματος Νιάρχου, δεν θα ήμασταν αυτή την στιγμή σε αυτό το σημείο.
Αλλά δεν τους νοιάζει η χώρα. Ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, για την τσέπη τους.
Στο παρελθόν υπήρξαν πολιτικοί που είχαν προειδοποιήσει με μεγάλη ακρίβεια για τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Στέφανος Μάνος είναι δύο από αυτούς.
Και λοιπόν;
Τους συμβουλεύτηκε σήμερα κάποιος; Αντίθετα, κυβερνούν εκείνοι που έκαναν άθλιες "πλάκες" σε βάρος ανθρώπων που με την φωνή τους προσπάθησαν να αφυπνίσουν συνειδήσεις, όπως ο Βασίλης Λεβέντης.
Απ΄ ό,τι φαίνεται θα πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος. Σταγόνα - σταγόνα. Πολύ απλά διότι δεν υπάρχουν προτάσεις, δεν υπάρχει διάλογος, δεν θέλουμε να αλλάξουμε το παραμικρό!
Είναι σαν να παίρνουμε φόρα και να πέφτουμε με δύναμη με το κεφάλι μας πάνω στον τοίχο.
Κι έπειτα πάλι και πάλι και πάλι. Αν δεν σπάσει το κεφάλι δεν πρόκειται να σταματήσουμε...
Δεν έχει σχέση αυτό με την κυβέρνηση και με την αντιπολίτευση. Έχει σχέση με εμάς που μας λένε κυρίαρχο λαό.
Αν θέλαμε θα τους είχαμε επιβάλει να είναι πιο σοβαροί απέναντί μας. Τουλάχιστον αυτό...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου