Κυριακή των Μυροφόρων –«Ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν»

Απόστολος: Πράξ. στ΄ 1-7

Ευαγγέλιο: Μαρκ. ιε΄ 43-στ΄ 8

«Ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» (Μάρκ. ιστ΄,1)

  

  Ολόκληρη η εβδομάδα που αρχίζει από σήμερα είναι αφιερωμένη στις Μυροφόρες γυναίκες και στους δυο Μαθητές του Χριστού, τον ευσχήμονα βουλευτή Ιωσήφ και το νυκτερινό κρυφό μαθητή Νικόδημο, οι οποίοι με περισσή αγάπη απέδωσαν τις
τελευταίες τιμές στο Διδάσκαλο τους, γενόμενοι οι δύο αψευδείς μάρτυρες της ταφής κι οι άλλες της Αναστάσεως Του.

 Το ιερό συναξάρι της ημέρας, που αρχίζει με το δίστιχο «Χριστώ φέρουσιν αι μαθήτριαι μύρα. Εγώ δε ταύταις ύμνον ως μύρον φέρω» μας μιλά για την αγάπη των Μυροφόρων, και περιγράφει τη γνήσια ευλάβειά τους προς το πρόσωπο του Ιησού μ’αυτά τα λόγια: «Αύται διαπύρως αγάπην έχουσαι προς Χριστόν, ως μαθήτριαι, μύρα πολυτελή ωνησάμεναι, νυκτός παρεγένοντο… ορθριώτερον κλαύσαι και μυρίσαι αυτό…». Με τη δύναμη της αγάπης περιφρόνησαν το φόβο της κουστωδίας κι έσπευσαν στον τάφο να λατρέψουν το Σωτήρα τους. Κι εκεί πρώτες από τους Αγγέλους πληροφορήθηκαν την έγερση του Ιησού.

    

 Νίκη της πίστεως μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την προηγούμενη Κυριακή κατά την οποία ο «άπιστος» Θωμάς διακήρυξε και ομολόγησε τον Κύριο και Θεό του. 

Για τη σωτηρία μας όμως δεν φτάνει μόνο η πίστη. Απαραίτητη είναι η αγία ζωή. 

Δεν αρκεί να πιστεύει και να ομολογεί ο πιστός το Χριστό.

 Πρέπει να ζει την πίστη του, να βιώνει την ευσέβειά του. Η σημερινή Κυριακή αυτό ακριβώς μας υπογραμμίζει.

 Οι Μυροφόρες μας περιγράφουν τα γνωρίσματα της γνήσιας θρησκευτικότητας, που είναι η αγάπη προς το Θεό και η υποταγή στο θέλημά Του. Από γνήσια αγάπη υπερνικούν όλα τα εμπόδια, τον εσωτερικό τους φόβο, την κουστωδία, το λίθο του μνήματος και φτάνουν στο κενό μνημείο, όπου αμείβονται με το χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως και την εμφάνιση του νικητή του θανάτου Χριστού. Υποτάσσουν όλες τις αισθήσεις τους στη δύναμη της αγάπης. Με μύρα και δάκρυα ραίνουν το ζωοδόχο τάφο. Μπροστά τους βλέπουν μόνο το αγαπημένο πρόσωπο του Χριστού. Ζουν το Σταυρό Του. 

Συμμετέχουν στο θάνατο Του. 

Συμπάσχουν με το πάθος Του. 

Από το Γολγοθά περνούν στην Ανάσταση. Από τα δάκρυα στη χαρά. Από το θρήνο και τον οδυρμό, στο πανηγύρι. Από τον τρόμο στην έκσταση. Από το «οίμοι γλυκύτατε Ιησού» στο «Ανέστη ο Κύριος». Έτσι αναγορεύονται πρώτες ευαγγελίστριες της Αναστάσεως και υποδειγματικές διδάσκαλοι της ορθοδόξου και γνησίας ευσέβειας.

    

Στην πράξη η θρησκευτικότητα του πιστού εκδηλώνεται με την ευσέβεια η έννοια της οποίας περιλαμβάνει όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά γνωρίσματα της βαθιάς και γνησίας θρησκευτικότητας. 

Η γνήσια ευσέβεια ή ευλάβεια βιώνεται μόνο μέσα στην Εκκλησία, στην οποία ο πιστός συναντά κι ενώνεται με το πρόσωπο της Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία είναι το επί της γης έργο του Ιησού και μόνο μέσα στην Εκκλησία αποπερατώνεται και ολοκληρώνεται η θεία Οικονομία. Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος πραγματοποιείται ο αγιασμός κάθε πιστού και αποκαλύπτεται ο δρόμος της χριστιανικής ευσέβειας. 

Η ευλάβεια δεν αποκτάται ύστερα από μια ορισμένη εκπαίδευση, ούτε περιορίζεται στο δόγμα ή στην ηθική. Είναι ζωή, στην οποία τότε μόνο μπορούμε να συμμετάσχουμε, αν γεννηθούμε από την πηγή της ζωής. Η ευσέβεια δεν είναι σύνολο γνώσεων, ούτε εκτέλεση ηθικών παραγγελμάτων και κανόνων· είναι ζωή «εν Χριστώ» όπως παραδίδεται και διδάσκεται μέσα στην Εκκλησία. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει ευσέβεια, γιατί η ευσέβεια δεν είναι δυνατό να υπάρξει έξω από το πρόσωπο του Θεανθρώπου, δηλαδή έξω από τη μυστηριακή με Αυτόν κοινωνία. Ευσεβής είναι εκείνος, που ζει καθημερινά το Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Εκείνος που αποσβήνει τα πάθη της ψυχής του με τη δρόσο του Αγίου Πνεύματος και με τα δάκρυα της μετάνοιας. Εκείνος, που ζώντας το μυστήριο της αγάπης του Θεού διακηρύττει: «Η ζωή εφανερώθη και εωράκαμεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν υμίν την αιώνιον, ήτις ην προς τον Πατέρα και εφανερώθη ημίν» (Α΄ Ιωάννου α΄ 2).

   Η γνήσια ευσέβεια υπάρχει στην παράδοση της Εκκλησίας, στην κοινή Εκκλησιαστική ζωή. Η παράδοση είναι η εικόνα της παγκόσμιας φύσεως της Εκκλησίας. Η παράδοση αυτή ούτε γράφεται, ούτε φυλάσσεται από μερικά πρόσωπα, από ορισμένους Επισκόπους ή θεολόγους, αλλά από το Πνεύμα του Θεού που ζει μέσα στην Εκκλησιαστική κοινωνία. Και ακόμη η ευσέβεια δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο, αλλά μέσα στο ναό όπου τελείται η Θεία Λειτουργία και λατρεύεται νύκτα και μέρα ο Θεός. Εκεί γίνεται εμπειρική και συγκεκριμένη.

  

  Στις λέξεις «μύρα και δάκρυα» που χρησιμοποιεί η υμνολογία για να περιγράψει την ευσέβεια των Μυροφόρων ανακεφαλαιώνονται τα βιώματα της ορθοδόξου ευσεβείας. Μύρα είναι τα αγαθά έργα, οι πράξεις της αγάπης προς το Θεό και τον άνθρωπο. Δάκρυα είναι η καθημερινή συναίσθηση της ταπεινότητας και της αδυναμίας του ανθρώπου και η εκζήτηση του θείου ελέους. 

Οι Μυροφόρες «έρραναν μύρα μετά δακρύων και επλήσθη χαράς το στόμα αυτών εν των λέγειν Ανέστη ο Κύριος» (Στιχ. Αναστάσιμο β΄ ήχου.).

   Τα δάκρυα της μετάνοιας και η ευωδία των έργων της αγάπης είναι τα κύρια γνωρίσματα της γνήσιας ευσέβειας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής με την οποία έρχεται στην ψυχή η χαρά της ελπίδας και η αγαλλίαση της Αναστάσεως. 

Γιώργος Σαββίδης


απο τις aktines.blogspot.com