Μετά τίς «Πρέσπες τοῦ Αἰγαίου», τί;

Τό τελευταῖο διάστημα καί πρίν τίς ἐκλογές ἀκόμη, γίνεται πολύς λόγος, κυρίως ἀπό γεωπολιτικούς ἀναλυτές –πέραν τῶν ἱστορικῶν καί πολιτικῶν πεποιθήσεών τους– γιά τόν διαμοιρασμό τοῦ Αἰγαίου μεταξύ Ἑλλάδος καί Τουρκίας ἤ ἀλλιῶς τίς «Πρέσπες τοῦ Αἰγαίου». Βεβαίως αὐτό προωθεῖται μέ τίς «εὐλογίες» τῶν Ἀμερικανῶν. Αὐτό θά σημάνει τόν ἀκρωτηριασμό τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας στό Αἰγαῖο καί ὄχι μόνο. Ποιός ὅμως εἶναι ὁ ἀπώτατος σκοπός τοῦ διαμοιρασμοῦ τοῦ Αἰγαίου;  Ποιός θέλει νά δοθεῖ τό μισό Αἰγαῖο στόν «κακό» καί «ἀναξιόπιστο» σύμμαχο ποῦ ἀκούει στό ὄνομα Τουρκία, ἡ ὁποία «ἀλληθωρίζει» γεωπολιτικά μιά προς τόν Ὀργανισμό Βορειοατλαντικοῦ Συμφώνου (ΝΑΤΟ) καί μία πρός τήν Ρωσική Ὁμοσπονδία; Ποιός θά ὠφεληθεῖ περισσότερο ἀπό αὐτό τό ἐπερχόμενο ἀπεχθές γεγονός;  Εἶναι δεδομένο ὅτι κάποια κράτη ἀκολουθοῦν τήν στρατηγική-ἐξωτερική πολιτική βάθους (χρόνου) καί μέ «ὑπομονή», χωρίς νὰ παρεκκλίνουν καθόλου, προχωροῦν στήν ἐπίτευξη τῶν στόχων τους. Στήν πραγματικότητα, τό συνολικό πλάνο διαμοιρασμοῦ τοῦ Αἰγαίου εἶχε σχεδιασθεῖ μεταξύ Ἀμερικανῶν καί Σοβιετικῶν ἀπό τό 1972. Τήν ἴδια ἐποχή, τό πλάνο αὐτό, περιῆλθε εἰς γνῶσιν τοῦ ἔγκριτου δημοσιογράφου, ἐκδότου καί διευθυντοῦ τῆς Ἐγκυκλοπαίδειας «Ἥλιος», Ἰωάννου Πασσᾶ[1], ὁ ὁποῖος καί τά μετέφερε αὐτούσια στό βιβλίο του «Τό ἔγκλημα τῆς ἐπιστήμης». Προκειμένου νὰ μήν ἀλλοιωθοῦν, ἀλλά καί νὰ μή χαθεῖ ἡ ἀκρίβεια τῶν γραφόντων, παραθέτουμε αὐτούσιo τό κείμενο, χωρίς κανένα πολιτικό, κομματικό ἤ ἰδεολογικό κίνητρο: «Ὅταν τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1972 εύρισκόμην εἰς τὴν Γενεύην, φίλος μου, Γενικός Διευθυντής Μεγάλης Ἑλβετικῆς Τραπέζης καὶ ἀποδεδειγμένος φιλέλλην, μοῦ ἐνεπιστεύθη ώρισμένας πληροφορίας, κατὰ τὰς ὁποίας ὁ Νίξον καὶ ὁ Κίσσινγκερ, οἱ ὁποῖοι εἶχον μεταβῆ τὸν Αὔγουστον εἰς τὴν Μόσχαν, εἶχον ἔκτοτε προβῆ εἰς ώρισμένας συμφωνίας, ποὺ ἦσαν εἰς βάρος τῆς πατρίδος μας. Κατὰ τὰς πληροφορίας λοιπὸν ποὺ εἶχον διαρρεύσει, διὰ τῶν γενομένων τότε συμφωνιῶν, εἰς τὴν Μόσχαν, μέγιστον μέρος τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας μέχρι τοῦ Ἀλιάκμωνος, καὶ ὁλόκληρος ἡ Ἑλληνικὴ Θράκη, ὅπως καὶ ἡ Τουρκικὴ Θράκη μὲ τὴν Κωνσταντινούπολιν, διὰ καταλλήλων πολιτικῶν χειρισμῶν καὶ ὀλίγον κατ' ὀλίγον, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελέσουν τελικώς μίαν “Ἑλληνικὴν Βαλκανικήν Σοσιαλιστικήν Δημοκρατίαν”, ποὺ θὰ συνειργάζετο μὲ τὴν Ἕνωσιν τῶν Βαλκανικῶν σοσιαλιστικῶν Δημοκρατιῶν, εἰς δὲ τὴν Τουρκίαν θὰ παρεχωροῦντο ὡς ἀντάλλαγμα, διὰ καταλλήλων ἐπίσης πολιτικῶν χειρισμῶν, σὺν τῷ χρόνῳ καὶ διὰ νὰ ἱκανοποιηθούν αἱ ἀπώλειαί της ἀπὸ τὴν Θράκην, ἡ Κύπρος καὶ τὰ μισά νησιά τοῦ Αἰγαίου μαζί μὲ τὴν Ρόδον, μὲ ἀπώτερον σκοπὸν τὰ νησιά αὐτὰ μετὰ τῆς Κρήτης, νὰ περιέλθουν τελικῶς εἰς τὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἰσραήλ, μετὰ τὴν βεβαίαν ἀποδυνάμωσιν Τουρκίας καί Ελλάδος, ἀπὸ κατευθυνομένην ἔξωθεν, μελλοντικήν σύγκρουσιν των, ὅπως ἐπιδιώκεται καὶ σήμερον (1980). Δηλαδὴ μὲ ἄλλας λέξεις ἔκτοτε εἶχεν ἀποφασισθὴ ὑπὸ τῶν Ὑπερδυνάμεων ἡ συρρίκνωσις τῆς Ἑλλάδος ἐντεῦθεν τοῦ Ἀλιάκμωνος καὶ ἡ ἀπόσπασις ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τοῦ μισοῦ Αἰγαίου πελάγους καὶ τῶν νήσων ποὺ ὑπάρχουν εἰς τὴν περιοχὴν αὐτήν, μετά τῆς Κύπρου καὶ τῆς Κρήτης. Μετ' ὀλίγας ἡμέρας ἐπιστρέψας εἰς τὴν Ἑλλάδα ἔσπευσα νὰ μεταδώσω τὰς πληροφορίας αὐτὰς εἰς τὸν κ. Παπαδόπουλον. Καὶ μὲ ἤκουσε μὲν προσεκτικά, ἀλλὰ ἔσπευσε νὰ μὲ βεβαίωσῃ, ὅτι αἱ πληροφορίαι αὐταί, φαίνεται ὅτι ἦσαν διαδόσεις ἀνυπόστατοι, διότι ἐὰν ἦσαν ἀληθιναί, ὅπως μοῦ εἶπεν, θὰ ἔπρεπε νὰ προέλθουν καὶ ἀπὸ ἄλλην πηγὴν καὶ συνεπῶς αἱ ἁρμόδιαι Ἑλληνικαί Υπηρεσίαι, κάτι θὰ ἐγνώριζον. Ἐγώ ἠρκέσθην νὰ προσθέσω ὅτι ἐπειδὴ γνωρίζω πόσον σοβαρὰ εἶναι ἡ προέλευσις τῶν πληροφοριῶν αὐτῶν, δι' αὐτὸ καὶ τὰς μετέφερα. Ταυτοχρόνως ὅμως τὰς πληροφορίας αὐτὰς τὰς μετέδωσα τὴν ἐποχὴν ἐκείνην καὶ εἰς τοὺς κ.κ. Σ. Στεφανόπουλον, Μαρκεζίνην, Μητσοτάκην και Κόκκαν καὶ δι' αὐτῶν, ὅπως ἐπληροφορήθην ἀργότερον, εἶχεν λάβει γνώσιν καὶ ὁ κ. Καραμανλῆς. Μετά τέσσαρας ὅμως μήνας, ἐὰν ἐνθυμοῦμαι καλῶς, ἢ κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ 1973, ἕνα ἀπόγευμα μὲ ἐκάλεσεν ὁ κ. Παπαδόπουλος καὶ μὲ ἠρώτησεν, ἐὰν ἐνθυμοῦμαι τὰς πληροφορίας που τοῦ εἶχον εἴπει καὶ εἰς καταφατικὴν ἀπάντησίν μου μὲ παρεκάλεσε νὰ τοῦ τὰς ἐπαναλάβω. Ἀρκετά δύσθυμος, ὅταν ἤκουσε όσα τοῦ εἶπον, ἐστήριξε τοὺς ἀγκῶνας τῶν χειρῶν του ἐπὶ τοῦ γραφείου του, καὶ ἐβύθισε τὸ κεφάλι του μέσα εἰς τὶς δύο παλάμες του. Ἦτο πράγματι πολύ στενοχωρημένος. Καὶ ὅταν τὸν ἠρώτησα τί συμβαίνει, μοῦ ἀπήντησε “Δυστυχῶς τὰ διεσταύρωσα, θέλουν νὰ μᾶς διαλύσουν”. Δὲν προχωρῶ περισσότερον… ἀλλὰ φαίνεται εἰς τὴν ἐπέκτασιν καὶ τὴν ἐξυπηρέτησιν κάποιων παρομοίων ξένων σχεδίων ἐνεπλάκη καὶ ὑπήρξε θῦμα αὐτῶν καὶ ὁ Ἰωαννίδης, ὁ ὁποῖος καὶ ἀνέτρεψε τον Παπαδόπουλον, παρασυρθεὶς καὶ αὐτὸς ἴσως ἀπὸ τὸν Ἑβραῖον γαμβρόν του, κ. Ἰάκωβον Ἀλαζράκην, διευθυντὴν καὶ ἰδιοκτήτην τῆς ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Βασιλίσσης Σοφίας 101 κλινικῆς «Κυανοῦς Σταυρός». Διότι ὁ Παπαδόπουλος ἀνετράπη, ὅπως θὰ ἀποδειχθῇ μίαν ἡμέραν, ὅταν θὰ ἀνοίξῃ καὶ ὁ φάκελλος της Κύπρου, ἐπειδὴ δὲν ὑπέκυψεν εἰς τὰς πιέσεις που ὑφίστατο καὶ εἰς τὰ σχέδια, ποὺ εἶχον τεθῆ εἰς ἐφαρμογήν, διὰ τὴν ἐξουθένωσιν καὶ τὴν ἁρπαγὴν σταδιακῶς τῆς Κύπρου καὶ διὰ τὰς ζητουμένας ἀπὸ τότε παραχωρήσεις εἰς τὸ Αἰγαῖον καὶ τὰ ὁποῖα σχέδια ἐξυπηρετοῦν καὶ ἄλλας ἐπιδιώξεις, ὄπως ανεφέρθη ἀνωτέρω καὶ τὰς ὁποίας προφανῶς οὔτε ἡγνόει, οὔτε ἀγνοεῖ, ἀδιάφορον ἐὰν δὲν ἀντέδρασεν καὶ δὲν ἀντιδρᾶ, ὅπως πρέπει πρὸς ἀντιμετώπισίν των, καὶ ὁ κ. Καραμανλῆς.» (Πασσᾶ Ἰωάννου, Τό ἔγκλημα τῆς ἐπιστήμης, Ἐκδόσεις Ἐγκυκλοπαιδείας «Ἠλίου», σελ 262 -263) Τά σχόλια ἐπαφίενται στόν ἀναγνώστη… _____________________ 1. Ὁ Ἰωάννης Πασσᾶς γεννήθηκε στήν Ἀμαλιάδα τό 1899. Ἀπὸ τό 1919 ἐργάσθηκε ὡς δημοσιογράφος στίς ἀθηναϊκές ἐφημερίδες «Ἐμπρός», «Σκρίπ», «Νέα Ἠμέρα», «Ἐλεύθερος Τύπος» καὶ «Ἀθηναϊκή». Ὑπήρξε ἐκδότης τῶν ἐφημερίδων «Ἡμερήσιος Τύπος» (1928 – 31) καὶ «Ἡμερήσιος Κήρυξ» (1933 – 36), τοῦ περιοδικοῦ «Ἔργον» (1936) καὶ τῆς ἐβδομαδιαίας ἐγκυκλοπαιδικής ἐπιθεώρησης «Ἥλιος» ἀπό τό 1939. Κατά τήν διάρκεια τῆς Κατοχής,  ἀσχολήθηκε μέ διάφορες ἐπιχειρηματικές δραστηριότητες καὶ ἀπὸ τόν Δεκέμβριο τοῦ 1945, ἐπανεξέδωσε τό περιοδικό «Ἥλιος» καὶ τό ὀμώνυμο ἐγκυκλοπαιδικό λεξικό. Ἀπεβίωσε στήν Ἀθήνα τό 1987. (Πηγή: Βιογραφική Ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Νεώτερου Ἑλληνισμού 1830 - 2010, Ἀρχεία Ἑλληνικής Βιογραφίας, Γ’ τόμος, Π – Ω, Ἐκδόσεις Μέτρον, Ἀθήνα 2011, σελ 149) https://ethnegersis.blogspot.com/