Τό πρῶτο πού πρέπει νά προσέξουμε στήν εὐαγγελική περικοπή εἶναι ὅτι, ἀκριβῶς ἐπειδή ὁ διάβολος κατόρθωσε νά παρασύρει τόν ἄνθρωπο στό νά ἁμαρτήσει, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα δέν εἶναι ἁπλῶς ἁμαρτωλός ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά εἶναι συνεχῶς ὑπό τήν
ἐπήρεια τή δαιμονική, ἄλλοτε περισσότερο, ἄλλοτε λιγότερο.Τό δεύτερο: Τό θέμα δέν εἶναι ἁπλῶς νά θεραπεύσει ὁ Κύριος τόν ἄρρωστο, νά ἐλευθερώσει τόν δαιμονισμένο. Τό θέμα εἶναι νά μείνει σέ ἀσφάλεια ἡ ψυχή· δηλαδή νά μήν ξεθαρρέψουμε, νά μήν ὑπερηφανευθοῦμε, ἀλλά νά μείνουμε τελικά στόν δρόμο τῆς σωτηρίας.
Καί τό τρίτο: Ἄραγε, πόσες φορές μέ τή στάση μας διώχνουμε τόν Χριστό –ὅπως οἱ Γαδαρηνοί– μήν τυχόν ἀγγίξει τά κακῶς κείμενα; Καί μᾶς ἀρέσει ἔτσι νά συνεχίζουμε νά ζοῦμε, χριστιανοί βέβαια ὄντες κατά τά ἄλλα, ἀλλά μέ τά πάθη μας, μέ τόν ἐγωισμό μας, μέ ὅλα αὐτά τά παράσιτα.
π. Συμεών Κραγιόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου