Επενδύσεις θέλετε, είπατε;

Μια φορά κι έναν  καιρό, σ’ ένα μακρινό νησί μιας μακρινής χώρας, υπήρχε ένα μοναστήρι. Αυτό το μοναστήρι, κάποτε, αποφάσισε να νοικιάσει μια έκταση που του ανήκε (με τίτλους, βούλες και σφραγίδες) σε κάποιους ανθρώπους από μια άλλη μακρινή χώρα. 

Αυτοί οι άνθρωποι, ας τους πούμε επενδυτές, ήθελαν να φτιάξουν στις εκτάσεις του μοναστηριού μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα, ένα υπερσύγχρονο, διεθνών προδιαγραφών γήπεδο γκολφ και,
γενικότερα, να κάνουν μια σειρά από μεγάλες τουριστικές επενδύσεις.
Συμφώνησαν λοιπόν με το μοναστήρι τους όρους παραχώρησης της έκτασης και ξεκίνησαν να υλοποιήσουν, αυτές τις επενδύσεις.
Επενδύσεις μισού δισεκατομμυρίου ευρώ περίπου, που θα δημιουργούσαν περισσότερες από 2.000 θέσεις εργασίας στην (από πάρα πολύ παλιά καταταλαιπωρημένη από την ανεργία) περιοχή του νησιού. 

Όλοι όμως, άνεργοι κάτοικοι, μοναστήρι και επενδυτές, υπολόγιζαν χωρίς τον… σκαντζόχοιρο! 

Βλέπετε, στις εκτάσεις της μονής έτυχε να ζει ένα περίεργο (όχι σπάνιο) είδος σκαντζόχοιρου. Αυτό το γεγονός χρησιμοποίησαν οι τοπικές οικολογικές οργανώσεις (οι οποίες, παραδόξως πως, εκπροσωπούνταν όλες από μία και μόνη, αριστερή ριζοσπάστη, δικηγόρο), χρησιμοποίησαν σαν αιτιολογία στις συνεχείς προσφυγές τους κατά της υλοποίησης των επενδύσεων. 

Παρότι όλες αυτές οι προσφυγές τελικά απορρίπτονταν όμως, οι επενδυτές δεν κατάφεραν ποτέ να ξεκινήσουν την επένδυσή τους.
 Πότε ο σκαντζόχοιρος, πότε… οι φωλιές του (όχι δεν κάνω πλάκα), πότε το ένα, πότε το άλλο, ό,τι κατέβαζε η κούτρα της... δικηγόρου, η επένδυση δεν έγινε ποτέ και οι άνεργοι παρέμειναν άνεργοι στο διηνεκές... 

Όταν δε μια μεγάλη κρίση χτύπησε τη χώρα και η ανεργία στην περιοχή πολλαπλασιάστηκε, όλοι φώναζαν πως ένοχοι ήταν οι πολιτικοί.
Ούτε ο σκαντζόχοιρος έφταιγε, ούτε η αριστερή ριζοσπάστης δικηγόρος, ούτε τα αντίθετα στην επένδυση συμφέροντα από άλλες περιοχές του νησιού έφταιγαν!
Τίποτε και κανείς! Μόνο οι πολιτικοί...

Μιαν άλλη φορά, λίγον καιρό αργότερα από το ξεκίνημα της προηγούμενης ιστορίας, στην ίδια μακρινή χώρα και το ίδιο νησί, σε μια περιοχή πολύ κοντά στην παραπάνω, έτυχε να πάει διακοπές ένας μεγάλος (από τους μεγαλύτερους της χώρας και της εποχής) επιχειρηματίας.
 Μαγεμένος από τις φυσικές ομορφιές του τόπου, αγόρασε μια μεγάλη έκταση, σκοπεύοντας να συνδυάσει το τερπνό μετά του ωφελίμου. Είχε σκεφτεί να κτίσει ένα μικρό αλλά υπερπολυτελές ξενοδοχείο και μια δική του παραθεριστική κατοικία. Έτσι και χρήματα θα έβγαζε και θα παραθέριζε σε ένα υπέροχο μέρος αν και όποτε είχε την διάθεση…

Έλα όμως που υπολόγιζε χωρίς τους… αρχαίους κατοίκους του νησιού. Που είχαν την κακή συνήθεια να μένουν σε ολόκληρο το νησί! Με αποτέλεσμα τόσο εκείνη η περιοχή, όσο και όποια άλλη εκεί γύρω, να έχει χαρακτηριστεί "αρχαιολογική ζώνη Α΄". 

Ξέρετε τι σημαίνει "αρχαιολογική ζώνη Α΄" στη μακρινή χώρα;
Δεν μπορείς να κτίσεις όπου υπάρχει αυτός ο χαρακτηρισμός από τις αρμόδιες υπηρεσίες, όχι σπίτι, αλλά ούτε στάνη.
Άσχετα εάν, επί εκατοντάδες χρόνια, δεν έχει ανακαλυφθεί στην περιοχή ούτε αρχαίο χαλίκι. Εάν η περιουσία σου είναι χαρακτηρισμένη ή χαρακτηριστεί αφού την αποκτήσεις "ζώνη Α΄", πάπαλα. Δεν κτίζεις τίποτα και με τίποτα. Άντε κανέναν... κούμο (μικρό καλύβι βοσκού), αν έχεις λίγη τύχη και μπάρμπα στην κατάλληλη καρέκλα. Βίλλα ή ξενοδοχειακή μονάδα, έστω και μικρή, αποκλείεται...

Ο επιχειρηματίας (με πολλούς… μπάρμπες, σε πολλές καρέκλες) προσπάθησε επί χρόνια να ξεπεράσει τα προβλήματα, όπως π.χ. είχαν ξεπεραστεί στη γεμάτη "αρχαία πολιτιστική κληρονομιά" πρωτεύουσα της μακρινής χώρας, όταν εκεί κατασκευαζόταν μετρό. 

Ήξερε καλά τι έλεγε και πώς θα τα έκανε όλα σωστά.
Στην κατασκευή του έργου του μετρό συμμετείχαν εταιρείες του, ενώ είχε αποκτήσει μεγάλο πάθος με την συγκεκριμένη περιοχή και δεν σκόπευε να κάνει τσιγγουνιές.
Μάταια αποδείχτηκε η προσπάθειά του.
Χρησιμοποίησε όλους τους τρόπους, τίμιους και ανέντιμους, αλλά τίποτα! "Αρχαιολογική ζώνη Α’" και τα σκυλιά δεμένα...

Είδε κι αποείδε, έμαθε και ποιος "παράγοντας" της περιοχής τροφοδοτούσε τον υπεύθυνο αρχαιολόγο με... μελάνι για τη σφραγίδα απόρριψης των αιτημάτων του και πούλησε την έκταση, στο ένα δέκατο της τιμής αγοράς.
Μετά, μάζεψε τον ομματιόν του και εγκαταστάθηκε σε άλλη... μακρινή χώρα (απ’ όπου καταγόταν).

Αφήνοντας πίσω του ένα κενό θέσεων εργασίας, μεγαλύτερο των πέντε χιλιάδων...

Αυτές είναι μόνο δύο από τις εκατοντάδες ιστορίες επενδυτικής τρέλας, οι οποίες αποδεικνύουν την  φιλικότητα της... μακρινής χώρας, απέναντι σε όποιον ηλίθιο αποφασίσει να βάλει τα χρήματά του στην επικράτειά της. 

Ενώ θα έπρεπε να καταβάλλει τιτάνιες υπερπροσπάθειες για να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερες επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες σε διάφορους τομείς, επενδύσεις οι οποίες δημιουργούν εξαιρετικής ποιότητας και πολύ καλά αμειβόμενες νέες θέσεις εργασίας, επενδύσεις που προσδίδουν προστιθέμενη αξία στην χώρα και τους κατοίκους της, κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διώξει ακόμη και τις απλούστερες των τουριστικών επενδύσεων, ακόμα και το απλό σήκωμα ντουβαριών!

Ώστε να μην μπορούν να στηθούν ούτε απλά κρεββάτια ή τραπέζια κάτω από ένα ταβάνι.
 Ώστε να μην μπορούν να δουλέψουν ούτε καν οι ανειδίκευτες εργάτριές της σαν καμαριέρες ή οι ανειδίκευτοι εργάτες της σαν σερβιτόροι. 

Βλέπετε να έχει την παραμικρή ελπίδα γι’ ανάκαμψη, αυτή η… μακρινή χώρα;

Πέτρος Λάζος

capital.gr