Το ελληνικό σύνδρομο της Στοκχόλμης(Οταν το θύμα κακοποίησης αγαπά το βασανιστή του)

"Οι μη ηλίθιοι άνθρωποι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλίθιων ατόμων"

Ο εγχώριος μισελληνισμός, σε συνδυασμό με την ανοησία ορισμένων, καθώς επίσης με την πεποίθηση ότι είμαστε θύτες αντί θύματα, θα μας οδηγήσουν τελικά στην ολοκληρωτική μας υποδούλωση στους ξένους – εκτός εάν το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, αλλάζοντας ριζικά αντιλήψεις.   

.

«Πάντοτε και νομοτελειακά όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν στην κοινωνία. H πιθανότητα να είναι ηλίθιο ένα συγκεκριμένο άτομο, είναι
ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ατόμου.

 Ηλίθιος χαρακτηρίζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημίες σε ένα άλλο άτομο ή σε ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανό και να βλάπτεται σημαντικά.

Οι μη ηλίθιοι άνθρωποι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλίθιων ατόμων. Συγκεκριμένα, οι μη ηλίθιοι άνθρωποι συνεχώς παραβλέπουν πως η συναναστροφή / συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται απαρέγκλιτα μοιραίο λάθος, ανεξάρτητα από χρόνο, τόπο και συνθήκες. O ηλίθιος άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό» (C. Cipolla).

.

Άποψη

Όλα μπορεί να τα καταπολεμήσει ο άνθρωπος, από όλα είναι σε θέση να βγει νικητής, με μία και μοναδική εξαίρεση: την ανθρώπινη ηλιθιότητα, την οποία έχει περιγράψει με πολύ λίγες αλλά περιεκτικές φράσεις ο παραπάνω συγγραφέας. Όσο για το ελληνικό «σύνδρομο της Στοκχόλμης», με την έννοια ότι τα θύματα δικαιολογούν τους θύτες τους αγκαλιάζοντας τους όταν τους πατούν, παρά το ότι οι πράξεις τους κάθε άλλο παρά αιτιολογημένες είναι, δεν νομίζω ότι μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς – εκτός φυσικά από τους αθεράπευτα ηλιθίους.

Για παράδειγμα, έγραψα για τα συνεχή σκάνδαλα διαφθοράς που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στη Γερμανία (άρθρο) – σε μία χώρα που είχε το θράσος να ιδρύσει τη Διεθνή Διαφάνεια με έδρα το Βερολίνο και μέλη τους μεγαλύτερους διαφθορείς παγκοσμίως. 

Αμέσως μετά με κατηγόρησαν ότι σιωπώ για τα χάλια της Ελλάδας, επειδή δεν θέλω να θίξω τα πατριωτικά συναισθήματα κάποιων που δεν καταλαβαίνουν ότι, πατριωτισμός σημαίνει να μάχεσαι για να δώσεις τέλος σε αυτά τα προβλήματα. 

Πως ισχυρίστηκα ότι, στην Ελλάδα δεν υπάρχει διαφθορά ή τουλάχιστον πως η ύπαρξη διαφθοράς σε άλλα κράτη, όπως στη Γερμανία και στην Ουγκάντα,  δικαιολογεί τη δική μας!

Επίσης πως στη Γερμανία δικαιούσαι και οφείλεις να μιλήσεις για αυτά τα θέματα, επειδή υπάρχουν Δημοκρατία, διαφάνεια, Θεσμοί και ελεγκτικοί μηχανισμοί, οι οποίοι κάποτε θα ξεσκεπάσουν τα σκάνδαλα – γεγονός που προφανώς σημαίνει κατά τους κατηγόρους μου ότι, στην Ελλάδα δεν δικαιούσαι να μιλήσεις, ενώ δεν υπάρχει τίποτα από τα παραπάνω! 

Εν τούτοις, κανένας λαός στον πλανήτη δεν κατηγορεί δημόσια τη χώρα του για διαφθορά, φοροδιαφυγή, σκάνδαλα κοκ. τόσο πολύ, όσο οι Έλληνες – με αποτέλεσμα να διασύρεται διεθνώς η Ελλάδα, τελευταία ακόμη και από την κυβέρνηση του 2010, με άμεση συνέπεια να υπαχθεί στο ΔΝΤ και να χρεοκοπήσει.

Τα εγκώμια για τη Γερμανία του κατηγόρου μου συνεχίστηκαν με τον ισχυρισμό ότι, εάν είσαι πολιτικός και σε συλλάβουν να αφήσεις το ποδήλατο σου σε λάθος σημείο, σε στέλνουν σπίτι σου – όταν ακόμη και ο τελευταίος γνωρίζει το χρηματισμό του καγκελαρίου της ενοποίησης και τα μαύρα ταμεία του κόμματος του, έτσι όπως αποκαλύφθηκε από τα ΜΜΕ.  

Σημαίνει όμως αλήθεια αυτό πως δικαιολογώ τους δικούς μας πολιτικούς; Το ότι αναφέρω τη διαφθορά που αποκαλύπτεται σε άλλα κράτη έχει ως στόχο να δικαιολογήσει τη δική μας; Δεν είναι το άκρον άωτο της ανοησίας αυτού του είδους οι αυθαίρετοι ισχυρισμοί;

Περαιτέρω ο κατήγορος μου αναρωτιέται πόσα χρόνια μνημονίων θα χρειαστούν έως ότου φτιάξουμε τη χώρα μας και πάψουμε να ασχολούμαστε με τους άλλους! Θεωρεί επομένως ότι, σωστά μας έχει επιβληθεί η τιμωρία μέσω των μνημονίων, αφού διαφορετικά θα πηγαίναμε από το κακό στο χειρότερο – έχοντας άγνοια προφανώς διαφόρων μελετών, μεταξύ άλλων από Γερμανούς επιστήμονες, οι οποίες τεκμηριώνουν πως τα μνημόνια ήταν ένα εκ προμελέτης έγκλημα (ανάλυση), ενώ κατέστρεψαν κυριολεκτικά την Ελλάδα.

Τέλος με κατηγορεί πως το άρθρο που αφορούσε τα σκάνδαλα στη Γερμανία είχε σκοπό να κολακευθεί και να αποχαυνωθεί ο ελληνικός λαός, στα πλαίσια μίας καινούργιας λαϊκιστικής και ψυχοθεραπευτικής καμπάνιας που διεξάγω – ενώ ταυτόχρονα θέλω να περάσω την άποψη ότι, δεν πειράζει που υπάρχει διαφθορά στην Ελλάδα, αφού και τα άλλα κράτη έχουν τα ίδια χάλια! Από αυτό και μόνο λοιπόν καταλαβαίνει κανείς ότι, μπορεί να καταπολεμήσει τα πάντα, αλλά δυστυχώς όχι την ανθρώπινη ηλιθιότητα – την οποία όλοι έχουμε αντιμετωπίσει πάρα πολλές φορές στη ζωή μας, χωρίς ποτέ να τη νικήσουμε.

Συνεχίζοντας, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αντιπαρατεθώ με τη λογική του παραλόγου γράφοντας τα αυτονόητα: το ότι ασφαλώς η διαφθορά είναι κατακριτέα, πως οι πολιτικοί πρέπει να τιμωρούνται πολύ πιο αυστηρά από όλους τους υπολοίπους για τα λάθη τους, ότι οι κυβερνήσεις οφείλουν να διαχειρίζονται σωστά τα δημόσια έσοδα εάν θέλουν να υπάρχει φορολογική συνείδηση στους Πολίτες, πως η φοροδιαφυγή είναι ένα απεχθές έγκλημα εναντίον της κοινωνίας όταν βέβαια η φορολογική νομοθεσία είναι δίκαιη κοκ.

Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να θεωρήσω σωστή την υπερβολική φορολόγηση και τη δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας που δρομολογείται στην Ελλάδα – με εντολές της Γερμανίας, σε συνδυασμό με το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. 

 Ούτε βέβαια την ληστεία των μεσαίων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων, επειδή οι κυβερνήσεις προτίμησαν να χρεοκοπήσουν οι Πολίτες αντί το κράτος – προφανώς για να μην τιμωρηθούν οι ίδιοι για την κακοδιαχείριση του δημοσίου και την κατασπατάληση των πόρων του. 

Εξανίσταμαι δε όταν ορισμένοι ισχυρίζονται ότι, ο σκοπός της πλειοψηφίας των Ελλήνων ήταν να «αρπάξουν» – ενώ υπάρχουν στη χώρα ελάχιστοι τίμιοι!

Μπορεί φυσικά να κάνω λάθος, να μην είναι καθόλου διεφθαρμένοι οι Γερμανοί και να έχουν οι Έλληνες εκ γενετής όλα τα κακά του κόσμου. Εν τούτοις αυτή είναι η άποψη μου, πιστεύοντας πως το ελληνικό σύνδρομο της Στοκχόλμης που μας έχει εμφυτευθεί, ενισχυμένο από τον εμφανή μισελληνισμό ορισμένων Ελλήνων, θα μας οδηγήσουν τελικά στην ολοκληρωτική υποδούλωση – εκτός εάν το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, αλλάζοντας πορεία.

Οι αποκρατικοποιήσεις

Περαιτέρω, παρά το ότι έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές στα μειονεκτήματα των ιδιωτικοποιήσεων ήδη από το 2011 (ανάλυση ΒΒ), ενώ όλοι μας εδώ δεν είμαστε λιγότερο φιλελεύθεροι από ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων, ποτέ δεν δόθηκε η απαιτούμενη σημασία – κάτι που άλλαξε, όταν αναφέρθηκε στο ίδιο θέμα ο φιλελεύθερος διευθυντής του κέντρου ευρωπαϊκών πολιτικών μελετών κ. D. Gross, απαντώντας στις συστάσεις του διοικητή της ΕΚΤ για μερικές «εμβληματικές αποκρατικοποιήσεις» πριν από την έξοδο στις αγορές, με τα εξής:

«Δεν μπορώ να κρίνω τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν μπορώ να πω αν οι ιδιώτες θα είναι καλύτεροι managers από το Δημόσιο. Πιθανώς να είναι, όμως, εάν η ιδιωτική εταιρεία είναι μονοπώλιο, τότε απλά έχεις ένα πρόβλημα αντί για κάποιο άλλο. Από άποψη διαχείρισης, λοιπόν, δεν μπορώ να πω κάτι.

Όμως από δημοσιονομικής άποψης δεν έχει νόημα, διότι όταν προχωράς σε μία ιδιωτικοποίηση χάνεις τα μερίσματα που η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία πλήρωνε.

Έτσι, μπορεί να έχεις χαμηλότερο χρέος, αλλά την ίδια ώρα έχεις ένα λιγότερο περιουσιακό στοιχείο και χαμηλότερες αποδόσεις…

Πιστεύω γενικότερα ότι, η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική με τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν γνωρίζω τι θα ιδιωτικοποιηθεί και πώς θα γίνει η διαχείρισή τους, αλλά αυτό που έχει σημασία να πούμε είναι ότι, η πεποίθηση πως οι ιδιωτικοποιήσεις συμβάλλουν στη μείωση του χρέους είναι λανθασμένη.

Διότι οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να μειώνουν το χρέος, αλλά και τα έσοδα της κυβέρνησης και συνεπώς είναι αβέβαιο το κατά πόσο έχουν νόημα σε οικονομικό επίπεδο«.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά τα φιλελεύθερα ΜΜΕ άλλαξαν απόψεις – προφανώς επειδή οι δηλώσεις αυτές προέρχονται από έναν ξένο, ο οποίος κατά τις αντιλήψεις των περισσοτέρων Ελλήνων είναι «de facto» καλύτερος και αντικειμενικότερος.

 Εάν όμως δεν μάθουμε να εκτιμάμε, καθώς επίσης να πιστεύουμε τους συμπατριώτες μας, μπορεί ποτέ να έχει η πατρίδα μας μέλλον;

Κάτι ανάλογο θα μπορούσα να πω σε όλους εκείνους που διακωμωδούσαν αυτούς που αναζητούσαν εναλλακτικές δυνατότητες χρηματοδότησης της χώρας μας, από άλλα κράτη και από άλλες αγορές – ενώ όταν ανακοινώθηκε πρόσφατα η προσπάθεια της Πορτογαλίας να πουλήσει ομόλογα στην κινεζική αγορά, κανένας δεν την ειρωνεύτηκε. 

Γιατί αλήθεια; Που οφείλεται αυτό το σύμπλεγμα που μας κατατρέχει;

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, νομίζω πως είναι περιττό να αναφέρω ότι, αυτού του είδους οι νοοτροπίες μας οδήγησαν στη σημερινή μας κατάσταση: η θεοποίηση των ξένων, σε συνδυασμό με τη συμπλεγματική αντιμετώπιση εκείνων των Ελλήνων που έχουν τις ικανότητες να προσφέρουν στη χώρα τους, αλλά δυστυχώς εμποδίζονται από τους ίδιους τους Πολίτες της.

από Ιάκωβος Ιωάννου

απο το analyst.gr