«Αλέξη, εγώ ντρέπομαι. Εσύ;»

Ο Ομπάμα έφυγε κι άφησε πίσω του έναν Πρωθυπουργό που έδειξε στον πλανήτη ότι είναι «χυμείο».

Ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε με την ταμπέλα του ανισυστημικού. Αυτό πίστεψαν μέσα στην απελπισία τους οι Έλληνες κι αυτό ψήφισαν.
Έναν τύπο που θα έφερνε το νέο, το διαφορετικό, που μαζί με τον λαό του θα
έλεγε «ΟΧΙ» στους δανειστές, που δεν θα έσκυβε το κεφάλι…  

Αυτά πίστεψαν κι αυτά ψήφισαν. Ε, και ότι μέσα στην… επανάσταση θα σκαπουλάραμε και κάνα δάνειο…

Στην πορεία αποδείχτηκε ότι το μόνο αντισυστημικό που είχε μέσα του ως πρωθυπουργός της χώρας είναι η βλαχιά.

 Η κακώς εννοούμενη βλαχιά, να εξηγούμαστε. Γιατί βλάχος είναι και ο λεβέντης, ο ευθύς, ο καθάριος και στη σκέψη και στην έκφραση. Αυτός που όταν σε καλέσει σπίτι του, θα βάλει τα καλά του, θα σου ανοίξει γελαστός την πόρτα και θα σε υποδεχτεί σαν βασιλιά. 

Θα πει στην κυρά να φτιάξει το καλύτερο φαγητό και να στρώσει το λευκό τραπεζομάντιλο με το καλό σερβίτσιο και κυρίως θα φερθεί με ευγένεια στον φιλοξενούμενο του. Δεν θα ρευτεί μπροστά στον καλεσμένο του…

Ο Τσίπρας δεν ρεύτηκε εμπρός στον Ομπάμα. Απλά χασμουρήθηκε. Τον ευγνωμονούμε. Που δεν μας έκανε περισσότερο ρεζίλι. Μπορούσε. Το ξέρει και το ξέρουμε. Από τότε με τον Ολάντ που ξυνόταν σαν τον Μήτρογλου την ώρα του Εθνικού Ύμνου. Η εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού, δεν ήταν εικόνα Έλληνα αλλά ελληνάρα, νεόπλουτου, κακιάς κοπής.

Ένας τύπος που χύθηκε στην πολυθρόνα, γράφοντας στα παλιά (και κακόγουστα) παπούτσια του κάθε κώδικα ευγένειας. Προσέξτε, όχι καλής συμπεριφοράς όπως την εννοούν κάποιοι γαλαζοαίματοι αλλά ενός ανθρώπου, ενός Έλληνα, που άνοιγε το σπίτι του σε έναν ξένο μουσαφίρη.

Το κακό είναι πως ο Τσίπρας δεν είναι απλά ένας Έλληνας αλλά ο Πρωθυπουργός της χώρας. 

 Το ακόμη χειρότερο πως θεωρητικά το σπίτι του είναι η Ελλάδα. Και Ελλάδα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι αυτό που παρουσιάστηκε μέσω του Τσίπρα σε όλο τον πλανήτη.

Τα «high five» είναι καλά σε μονό στο μπάσκετ αλλά όχι για συνάντηση δύο ανδρών που εκπροσωπούν τις χώρες τους. 

Τα χτυπήματα στην πλάτη είναι ανδρική φιλοφρόνηση άμα έχεις πιει κάνα ποτήρι παραπάνω στον Ρέμο αλλά όχι στο Μέγαρο Μαξίμου.

Και αυτή η «ντεμέκ» επαναστατικότητα του «δεν φοράω γραβάτα», έχει καεί από την ώρα που ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες του αιώνα ονόματι Φιντέλ Κάστρο, έβαλε τη γραβάτα του για να υποδεχτεί τον Πάπα, δείχνοντας τον σεβασμό του στους θεσμούς.

Πόσο μάλλον, όταν έχεις ξεπουλήσει τη δήθεν επανάσταση που υποσχέθηκες «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις»…

Αυτό που έγινε το διήμερο Ομπάμα στην Αθήνα είναι ντροπιαστικό. Ντροπιαστικό για όλους τους Έλληνες που σέβονται την καταγωγή τους και όσα πρεσβεύει αυτή η χώρα εδώ και αιώνες.

Από το «toast» που προφανώς μόλις το άκουσε ο Αλέξης ήταν έτοιμος να πει «βάλε και μπέικον για να νοστιμέψει»,  μέχρι τα greeklish που θύμισαν αρχοντοχωριάτη στο καφενείο του χωριού που γύρισε από το Αμέρικα και πουλάει μούρη. 

Κι αν δεν είναι έγκλημα να μην γνωρίζεις το «toast», το να μην έχεις αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω σου, δεν το λες και ασφαλές για τη χώρα.

Υπάρχει και πιο κάτω. Όταν έπειτα από το διήμερο Ομπάμα στην Ελλάδα νιώθεις καλά μόνο για το «Ζήτω η Ελλάς»  που φώναξε ο ξένος και το «Μην λησμονάτε τη χώρα μου» του Οδυσσέα Ελύτη που επικαλέστηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός που ηγείται της χώρας απλά δεν κάνει… Δεν μπορεί το παλικάρι.

απο τον ΝΙΚΟ ΣΥΡΙΓΟ

 

απο το ratpack.gr