Αυτή τη φορά αναμετρούνται δύο κοσμοθεωρίες

Χίλαρι Κλίντον

Η εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου είναι διαφορετική από όλες τις προηγούμενες.
 Δεν πρόκειται πλέον απλώς για αναμέτρηση δύο κομμάτων με διαφορετικές αλλά συνάμα παρόμοιες ιδεολογίες και πολιτικές, ούτε για διαξιφισμoύς μεταξύ δύο υποψηφίων οι οποίοι συμφωνούν στον στόχο αλλά διαφωνούν στα μέσα επίτευξής του.

Πρόκειται για αναμέτρηση μεταξύ δύο κοσμοθεωριών και δύο τύπου «ανθρώπων»:

του «λαού του τείχους» και «του λαού του Διαδικτύου».

Από τη μία, βρίσκεται ο «λαός του τείχους», που αισθάνεται πως απειλείται από τις κοινωνικές αλλαγές και ζυμώσεις, καθώς και την τεχνολογική πρόοδο.
 Βλέπει τις θέσεις εργασίας του να απειλούνται από μηχανές και τη «συνοχή της κοινωνίας του» να απειλείται από μετανάστες και «ετερόκλητα» κατά τον ίδιο στοιχεία. Ετσι, αναζητεί εναγωνίως έναν υποψήφιο, ο οποίος μπορεί να θέσει τέρμα σε αυτή την «απειλητική» τάση για αλλαγή. Τον υποψήφιο αυτόν αναγνωρίζει σε δύο πρόσωπα.
 Ο πρώτος είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος υπόσχεται πως θα θέσει ένα απροσπέλαστο εμπόδιο στην τάση αυτή για αλλαγή με ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό.
Ο άλλος είναι ο Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος θέλει να λύσει τα προβλήματα της χώρας διακόπτοντας τις διεθνείς συνθήκες εμπορίου και ελαττώνοντας την ισχύ και επιρροή των «δισεκατομμυριούχων, εκατομμυριούχων και των τραπεζών».

Στην άλλη άκρη του φάσματος βρίσκεται ο «λαός του Διαδικτύου». Κατανοώντας πως οι κινητήριες δυνάμεις του 21ου αιώνα είναι η παγκοσμιοποίηση, οι κλιματικές αλλαγές και η τεχνολογία, αντιλαμβάνεται πως οι ηγέτες του μέλλοντος πρέπει να δομήσουν την ιδεολογία τους και την πολιτική τους πάνω σε αυτά.
Αποδέχεται τις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες καθώς και όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως προέλευσης και καταγωγής, ισορροπώντας ανάμεσα στην «υπέρμετρη απερισκεψία και στον υπερβολικό φόβο ανάληψης ρίσκου». Σε αυτό το πλαίσιο, το είδος αυτό καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην αποχή ή στην ψήφο προς τη Χίλαρι Κλίντον.
Η Κλίντον φαίνεται να ασπάζεται την πεποίθηση πως οι ΗΠΑ του μέλλοντος πρέπει να χτιστούν με βάση την ιδεολογία και τις πεποιθήσεις του «ανθρώπου του ιστού». Δυστυχώς, όμως, για την ίδια, δεν έχει εμφανίσει το σθένος να υποστηρίξει ανοικτά τις απόψεις της με συνέπεια και πυγμή.

Αντίθετα, προσφέρει προνόμια και ελαφρύνσεις αποφεύγοντας να αποκαλύψει τη σκληρή αλήθεια. «Για να έχει κανείς σταθερή εργασία και διαρκή ανέλιξη, δεν αρκεί απλά να δουλεύει σκληρά, πρέπει να μαθαίνει και να βελτιώνεται διαρκώς».

Στη δίνη αυτή η μόνη λέμβος σωτηρίας φαντάζουν να είναι οι «Ρεπουμπλικανοί του Διαδικτύου». Μόνο εάν αυτοί θελήσουν να συνεργαστούν με το κόμμα των Δημοκρατικών θα έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα κραταιό «Κεντροαριστερό κόμμα του Διαδικτύου», το οποίο θα στηρίξει τα δικαιώματα του ατόμου αλλά και την πρόοδο της χώρας.

Ετσι όλα εξαρτώνται από τη βούληση και τις «πολιτικές συμμαχίες» της Κλίντον, ώστε να εισέλθει στη νέα αυτή εποχή με την ικανότητα να ελιχθεί έξυπνα και αποτελεσματικά για να φέρει αληθινή και ουσιαστική αλλαγή.
 Συγχρόνως, όμως, καλείται να γεφυρώσει το κοινωνικό χάσμα και να «διαρρήξει το ταβάνι, το οποίο η ίδια η κοινωνία έχει θέσει για τις γυναίκες».
Αυτό εάν κατορθώσει να επιτύχει, θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ.

THOMAS L. FRIEDMAN / THE NEW YORK TIMES

απο τη  kathimerini.gr