Τρομοκρατία και μουσουλμανική κοινότητα: Η περίπτωση του Βελγίου

του Laurens De Vos – πηγή: Άρδην Βελγίου

Μεγάλα τμήματα της μουσουλμανικής κοινότητας αποτελούν πρόσφορο έδαφος για να βλαστήσει μια ακραία ιδεολογία. Τούτο ισχύει και για το Βέλγιο.

Η σύλληψη του τρομοκράτη Σαλέχ Αμπντεσλάμ (που προηγήθηκε των επιθέσεων στις Βρυξέλλες) ανέδειξε ένα σημαντικό πρόβλημα με τις
σχέσεις μας με τη μουσουλμανική κοινότητας στο Βέλγιο. 

Δικαιολογημένα διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος στην Ευρώπη να κρύβεται επί τέσσερις μήνες, μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το πατρικό του σπίτι. Το ζήτημα δεν είναι αν όλοι στη γειτονιά του Μόλενμπεϊκ γνώριζαν πού βρίσκεται ο Αμπντεσλάμ, αλλά το ότι αυτοί που το γνώριζαν είναι περισσότεροι από όσους νομίζουμε. 

Όταν δεκάδες νέοι βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν μετά τη σύλληψή του, αυτό σημαίνει ότι η υποστήριξη της μουσουλμανικής κοινότητας δεν περιορίζεται απλώς στα άτομα που του προσέφεραν καταφύγιο.

Το πρόβλημα ήταν ήδη εμφανές στις αρχές Νοεμβρίου του προηγούμενου έτους. 

Στις τουρκικές βουλευτικές εκλογές, πάνω από τα δύο τρίτα των Τούρκων του Βελγίου στήριξαν το κόμμα AKP του Προέδρου Erdoğan – αρκετά περισσότεροι αναλογικά από τους ψηφοφόρους του AKP στην Τουρκία. 

Η τουρκική κοινότητα στο Βέλγιο δεν είναι μόνο θρησκευτικά υπερσυντηρητική, αλλά συμφωνεί με την ιδεολογία και το καθεστώς το οποίο παρέχει υλικοτεχνική υποστήριξη στο ισλαμικό κράτος. 

Οι Ρώσοι είχαν δίκιο που κατηγόρησαν τους Τούρκους για συνεργασία με το ΙΚ, όταν αυτοί κατέρριψαν το ρωσικό αεροσκάφος. Η Τουρκία υποστηρίζει στα λόγια τον δυτικό συνασπισμό στον αγώνα του κατά του Ισλαμικού Κράτους. Στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί αποτελεσματικά την ιδιότητα του μέλους του ΝΑΤΟ ώστε να αποτρέψει την προσέγγιση Δύσης-Ρωσίας και τη συνεργασία των υπερδυνάμεων στη Συρία. Πουθενά αλλού στο γεωπολιτικό τοπίο το διπλό πρόσωπο του Ιανού δεν είναι τόσο παραπλανητικό όσο στην περίπτωση της Τουρκίας. 

Μην ξεχνάμε ότι για τις επιθέσεις στην Άγκυρα στις αρχές Οκτωβρίου του 2015, το Ισλαμικό Κράτος δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη, πράγμα που συνήθως το ΙΚ δεν αμελεί να πράξει.

Πέρα από την υποστήριξη της Τουρκίας προς το ισλαμικό κράτος, πρέπει να υπογραμμιστεί η ολίσθηση του καθεστώτος Erdoğan προς τη δικτατορία: Οι επιθέσεις κατά της ελεύθερης έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου, ο αυξανόμενος εξισλαμισμός μέσω νομοθετικών μέτρων και σκληρών διώξεων, και ούτω καθεξής. 

Εν τούτοις, το 70 % των Τούρκων του Βελγίου υποστηρίζει τον τύραννο που προωθεί ένα μείγμα εξτρεμισμού, ισλαμισμού και τρομοκρατίας.

Όταν η αντιπολιτευόμενη εφημερίδα Zaman φιμώθηκε στην Τουρκία, μια ομάδα της φλαμανδικής τηλεόρασης θέλησε να δει την αντίδραση στην πολυπολιτισμική γειτονιά Sleepstraat της Γάνδης. Το σοκ ήταν ισχυρό: η στάση της τουρκικής κυβέρνησης θεωρήθηκε απολύτως φυσιολογική.

 Οι Τούρκοι της Γάνδης έλεγαν εν ολίγοις ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων οι κότες. Με άλλα λόγια, καλή και άγια η ελεύθερη έκφραση, όταν πρόκειται να εκφράσουμε τις δικές μας απόψεις αλλά, και πάλι, ας μην υπερβάλλουμε.

 Επαναλαμβάνουμε ότι τις απόψεις αυτές δεν τις ακούσαμε σε υποβαθμισμένες περιοχές αλλά στην καρδιά της πόλης. Δεν μιλούσαν άνθρωποι φτωχοί και περιθωριοποιημένοι, αλλά ιδιοκτήτες εστιατορίων, καταστημάτων επίπλωσης και κομμωτηρίων. 

Δηλαδή άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τον μέσο μουσουλμάνο.

 

Όχι, αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι όλοι οι μουσουλμάνοι ή ότι όλοι οι ψηφοφόροι του AKP υποστηρίζουν τους τρομοκράτες. Όπως δεν ήταν όλοι Γερμανοί ναζί. Σημαίνει όμως ότι, σε μεγάλο μέρος της μουσουλμανικής κοινότητας, υπάρχει πολύ πρόσφορο έδαφος για μια τέτοια ιδεολογία. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ένα κλίμα που επιτρέπει στους εν δυνάμει τρομοκράτες να εξασφαλίσουν την σιωπηρή έγκριση από τον περίγυρό τους πριν περάσουν στην πραγματοποίηση των απάνθρωπων σχεδίων τους.
 Το ζήτημα δεν είναι αν είναι η μουσουλμανική κοινότητα αποδοκιμάζει την τρομοκρατία (υποθέτω ότι την αποδοκιμάζει, χωρίς δισταγμό, η πλειονότητα των μουσουλμάνων), αλλά ποια είναι τα στοιχεία της μουσουλμανικής σκέψης, δράσης και ιδεολογίας, στο έδαφος των οποίων μπορεί να βλαστήσουν οι σπόροι της τρομοκρατίας.

"Άρδην"