Ανεξαρτήτως του εάν και κατά πόσον η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 ήταν ή όχι μια αγνή και αυτόκλητη μάζωξη φοιτητών, εργατών και άλλων πολιτών, οι οποίοι διαδήλωσαν εναντίον της στρατιωτικής δικτατορίας, είναι γεγονός ότι φάνταζε στο μυαλό του απλού λαού σαν επαναστατική εκτόνωση στην εξαετή τότε καταπίεση.
Πολλοί λίγοι είχαν τη δυνατότητα να δουν την μεγάλη εικόνα και ακόμη λιγότεροι ήταν σε θέση να
αντιληφθούν τις σκακιστικές κινήσεις που έκαναν οι Η.Π.Α. στην πλάτη του Ελληνισμού.
Μια και έχουμε αποκτήσει ικανή χρονική απόσταση από το γεγονός αυτό, θα πρέπει χωρίς πάθη ή φόβους να το δούμε στην πραγματική ιστορική του διάσταση. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία άρχισε το δεύτερο δεκαήμερο του Νοεμβρίου του 1973 έβαινε, με την πάροδο των ημερών, κλιμακούμενη. Στην αρχή είχαν συγκεντρωθεί εντός του χώρου του Πολυτεχνικού Ιδρύματος κάποιες δεκάδες φοιτητών και άλλων.
Ο τότε Διευθυντής Αστυνομίας Αθηνών της Αστυνομίας Πόλεων, Λουκάς Χριστολουκάς, ζήτησε άδεια να μπει στο Πολυτεχνείο και να απομακρύνει τους λίγους συγκεντρωμένους, αλλά δεν εγκρίθηκε το αίτημά του.
Η καθοριστική νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973 και οι τριγμοί που αυτή προκάλεσε στο καθεστώς οδήγησαν στην ανατροπή του Γεωργίου Παπαδόπουλου και στην ανάληψη της εξουσίας από τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη.
Ο τελευταίος, πιο φανατικός και επιπόλαιος από τους λοιπούς, πίστεψε ότι είχε έρθει η ώρα της πολυπόθητης Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Απεργάσθηκε, λοιπόν, ένα σχέδιο, το οποίο το ευνοούσε για λόγους που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και η μεγάλη μορφή της αμερικανικής διπλωματίας, Χένρυ Κίσινγκερ. Η δικτατορία του Ιωαννίδη προέβη στην απόπειρα ανθρωποκτονίας του Μακαρίου, ήτοι στο Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, έχοντας εξασφαλίσει υποσχέσεις για την ανοχή των Η.Π.Α. σε αυτήν την επιχείρηση και για τη μη εμπλοκή της Τουρκίας.
Η συνέχεια, με την εισβολή ή μάλλον αποβίβαση της Τουρκίας, είναι γνωστή και δυστυχώς μας στοιχειώνει έκτοτε, διότι χάθηκε το 38% του εδάφους της Κύπρου, όπως σήμερα κινδυνεύει με τη λύση που προωθείται να χαθεί και το υπόλοιπο. Λέγεται ότι ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης μαινόμενος απευθύνθηκε στον αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Τζο Σίσκο και του είπε τη δηλωτική ανοησίας φράση: «Μας εξαπατήσατε»!
Έτσι, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, σαν μορφή εκτόνωσης του ελληνικού λαού, οδήγησε στην ανατροπή του Παπαδόπουλου, στην ανάληψη της εξουσίας από τον Ιωαννίδη, σε μια δικτατορία χειρότερη και πιο φανατική από την προηγούμενη και εν τέλει στην αιματοβαμμένη κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία.
Ένα γεγονός που φάνηκε να αποτελεί νίκη του λαού οδήγησε σε εθνική καταστροφή.
Αυτές είναι οι αμείλικτες ιστορικές συνέπειες της εξέγερσης του 1973.
Στις μέρες μας πλέον, που οι σκληρές πολιτικές των Μνημονίων ομοιάζουν με οικονομική καταπίεση, που βέβαια κι εμείς δεχτήκαμε να υποστούμε, η εκτόνωση του πολύπαθου ελληνικού λαού ήρθε με την, εν πολλοίς, ψήφο διαμαρτυρίας του Ιανουαρίου 2015.
Στις εκλογές αυτές επικράτησε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δίνοντας για τον λόγο αυτόν οδό διαφυγής στην μαζεμένη επί πενταετία οργή των πολιτών.
Πίστεψαν πολλοί τότε, ότι θα υπάρξει αντιστροφή του πολιτικού και οικονομικού κλίματος, με κατάργηση των Μνημονίων, επαναφορά κατώτατου μισθού, συλλογικών συμβάσεων εργασίας, προστασίας πρώτης κατοικίας και πολλών άλλων υποσχέσεων, ων ουκ έστι αριθμός. Δόθηκε μια περίοδος χάριτος, αν μπορεί να χαρακτηρισθεί έτσι, στην συγκυβέρνηση με βασικό εταίρο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του κυρίου Τσίπρα.
Η μεγάλη χαρά μερίδας του κόσμου για την πολιτική αλλαγή και την ελπιδοφόρα εκλογή των αριστερών ριζοσπαστών γέννησε την ονομασία «πρώτη φορά Αριστερά».
Προϊόντος του χρόνου και μετά από μια επίπονη για τον ίδιο και οδυνηρή για την πατρίδα διαπραγμάτευση, με κλειστές τράπεζες και γενικά, με κινήσεις ματ της ελληνικής κυβέρνησης εις βάρος του εαυτού της και των συμφερόντων της χώρας (!), ο κ. Πρωθυπουργός υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο, βάζοντας τέλος στις ελπίδες και τα όνειρα όσων τον εξέλεξαν και άλλων που απλώς τον πίστεψαν.
Στη διάρκεια αυτής της διαπραγμάτευσης η Ελλάδα απώλεσε πλήρως τη διεθνή της αξιοπιστία, έχοντας μια αλλοπρόσαλλη πολιτική. Πέραν αυτών των δεινών, η χώρα ανέλαβε την υποχρέωση να λάβει μέτρα που θα αυξήσουν τις κοινωνικές ανισότητες, χωρίς να υπάρχουν πια εγγυήσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας, χωρίς να εγγυάται κάποιος το ύψος των μισθών και των συντάξεων κ.λπ.
Η ήττα σε αυτόν τον πόλεμο ήταν συντριπτική και κάποιοι έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι χωρίς την «πρώτη φορά Αριστερά» δεν θα περνούσαν αυτά τα μέτρα. Ότι, δηλαδή, η «πρώτη φορά Αριστερά» που απορρόφησε τους κοινωνικούς κραδασμούς και αποσόβησε την κοινωνική έκρηξη, κατόρθωσε να λάβει ολέθριες αποφάσεις για τα οικονομικά προβλήματα της πατρίδας, για το μεταναστευτικό και για τα εθνικά ζητήματα. Τον ρόλο που εξ αντικειμένου επιτέλεσε η εξέγερση του Πολυτεχνείου φαίνεται να παίζει η «πρώτη φορά Αριστερά».
Οπότε το ερώτημα είναι καίριο και πρέπει να απαντηθεί: Πολυτεχνείο ΄73, όπως «πρώτη φορά Αριστερά»;
Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα τις http://alright.gr/ την Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου