Κυριακή ΙΑ΄Ματθαίου -«Κύριε, μακροθύμησον επ’ εμοί»

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιη΄ 23-35

«Κύριε, μακροθύμησον επ’ εμοί»

     Χαρά και ικανοποίηση αισθανόμαστε καθώς βλέπουμε τον μακρόθυμο Κύριο.

 Να χαρίζει το χρέος των «μυρίων ταλάντων» στον πτωχό δούλο του. 

Συγχρόνως όμως το αίσθημα της αποστροφής και της οργής καταλαμβάνει την ψυχή μας καθώς ακούμε τον αχάριστο και σκληρόκαρδο δούλο, να πνίγει τον σύνδουλό του, για να του επιστρέψει το ασήμαντο χρέος των εκατό δηναρίων. 

Ο πρώτος, με κατανόηση και επιείκεια αντιμετώπισε το πρόβλημα του δούλου του.

 Ο δεύτερος, με σκληρότητα και απανθρωπιά «έπνιγε λέγων· απόδος μοι ει τι οφείλεις».

 Οι ερμηνευτές εξηγούν, ότι ο σπλαχνικός κύριος είναι ο Θεός, ο οποίος στις
παρακλήσεις των δούλων του παραγράφει το χρέος και συγχωρεί τους οφειλέτες του. Δούλος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος αν και έχει ελεηθεί από τον Θεό, δεν επιδεικνύει την ίδια συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους του, αλλά φέρεται με σκληρότητα και ανελεημοσύνη στα σφάλματα τους. 

Ότι συνέβη με τον ευγενή κύριο και τον αγενή δούλο επαναλαμβάνεται και σήμερα στις σχέσεις του ανθρώπου με τον θεό και τον πλησίον του.

     Απέναντι στο Θεό είμαστε οφειλέτες μυρίων αγαθών. 

Άπειρες είναι οι ευεργεσίες με τις οποίες μας πλουτίζει σε όλη μας τη ζωή. Ποια είναι όμως η δική μας ανταπόδοση; 

Εάν καθίσουμε να αναλογιστούμε ποια είναι η δική του αγαθότητα και ποιά είναι η δική μας αγνωμοσύνη, θα πρέπει αυθόρμητα από την καρδιά μας να ανέβει η ικεσία του δούλου της παραβολής: «Κύριε, μακροθύμησον επ’εμοί». 

Στην πατρική του αγαθότητα συμπεριφερόμαστε με επιπολαιότητας και αχαριστία. Ξεχνιόμαστε βυθισμένοι στις χαρές του κόσμου και λησμονούμε τον ευεργέτη μας. Έρχεται όμως η ώρα της λογοδοσίας, κατά την οποία ο Κύριος ζητεί τον λόγο από τους δούλους του. 

Τότε, αλλοίμονο, δεν έχουμε τι να πούμε για να δικαιολογήσουμε την αγενή συμπεριφορά μας στο δίκαιο κριτή. Η τιμωρία που μας περιμένει είναι φρικτή. Μοναδική λύση είναι η αίτηση συγγνώμης.

    

 Όπως ο κύριος του δούλου εκείνου «σπλαχνισθείς απέλυσεν αυτόν και το δάνειον άφηκεν αυτώ», έτσι και ο Κύριος μας με το άπειρο έλεος του και την αμέτρητη μακροθυμία του συγχωρεί και διαγράφει το πλήθος των αμαρτημάτων μας, όταν διαπιστώσει γνήσια μετάνοια. Είναι «οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος» και δεν οργίζεται όπως εμείς. «Μακροθυμεί εις ημάς μη βουλόμενος τιλας απολέσθαι, αλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι» (Β΄ Πέτρ. Γ΄ 10). Τα δάκρυα και οι στεναγμοί κάμπτουν τη φιλανθρωπία του.

   

 Τι κάνει όμως ο άνθρωπος; Μιμείται την μακροθυμία του Δεσπότου του; Φέρεται ανάλογα στον πλησίον του; Εδώ είναι το περίεργο και διεστραμμένο. Νωπά ήταν τα δάκρυα της συγνώμης στα μάτια του δούλου, όταν συνάντησε τον σύνδουλο του. Ξέχασε αμέσως την ευεργεσία του κυρίου, καταλήφθηκε από οργή, όρμησε επάνω του, τον έσφιξε από τον λαιμό και απαιτούσε την επιστροφή των εκατό δηναρίων. Εκείνος που λίγο πριν ζητούσε συγνώμη, δεν παρέχει συγνώμη. Εκείνος που εκλιπαρούσε τον κύριο να επιδείξει μακροθυμία, δεν μακροθυμεί. Εκείνος που απαλλάχθηκε από το ογκώδες ποσό των μυρίων ταλάντων, δεν χαρίζει το μηδαμινό χρέος των εκατό δηναρίων.

     

 Το ίδιο κάνουν πολλοί. Παρακαλούν το θεό να τους συγχωρήσει, ενώ εκείνοι δεν συγχωρούν τον συνάνθρωπο τους για κάποιο λάθος, για κάποια αδικία ή παράλειψη. Ζητούν ευσπλαχνία από το Θεό, ενώ επιδεικνύουν σκληροκαρδία στο σύνδουλο τους. 

Η οργή και το μίσος δεν τους αφήνει να ξεχάσουν το αμάρτημα του αδελφού τους. Γίνονται αμείλικτοι, άκαμπτοι, σκληροί, αυστηροί και ζητούν την παραδειγματική τιμωρία του.

    

Ο Χριστιανός πρέπει να είναι μεγαλόψυχος και υποχωρητικός στην οργή και το θυμό. Να ανέχεται με υπομονή και καρτερία τις αδικίες και τα σφάλματα των άλλων. Να χαρακτηρίζεται για την ευγένεια της ψυχής του και να συγχωρεί εκείνους που τον βλάπτουν. Πρότυπο του έχει τον μακρόθυμο Χριστό, «ος λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει και πάσχων ουκ ηπειλεί» (Α΄ Πέτρ. Β΄ 23). Η συμπεριφορά του πρέπει να ταυτίζεται με τη συμπεριφορά του ανεξίκακου Ιησού, ο οποίος συγχώρεσε τους διώκτες και σταυρωτές του. Ο Απόστολος Παύλος προτρέπει να επιδεικνύουμε μακροθυμία σε όλους και με αγάπη να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο: «Αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε μετά μακροθυμίας, ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη» (Έφες. Δ΄ 3). Με τη μακροθυμία επέρχεται γαλήνη στην ψυχή και εύκολα αντιμετωπίζονται όλα τα λυπηρά. Ο μακρόθυμος, «ώσπερ εν λιμένι καθημένος, βαρείας απολαύει γαλήνης, καν ζημιά περιβάλης ουκ ενίκησας την πέτραν, καν ύβριν επαγάγης, ουκ έσεισας τον πύργον, καν πληγάς προστρίψης, ουκ έπληξας τον αδάμαντα», γράφει ο ιερός Χρυσόστομος.

   

 Στην παραβολή του Ευαγγελίου είδαμε, ότι όταν ο κύριος πληροφορήθηκε την ασπλαχνία του δούλου του οργίστηκε εναντίον του, τον επετίμησε για την κακίστη συμπεριφορά του και τον παρέδωσε στους βασανιστές μέχρις ότου αποδώσει τα χρεωστούμενα. 

Την ίδια τύχη θα έχουν κι εκείνοι που δεν συγχωρούν τα αμαρτήματα των αδελφών τους. Όχι διότι θα παύσει ο Θεός να είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, αλλά διότι οι ίδιοι θα έχουν απομακρυνθεί από την αγάπη του και θα υποστούν τις συνέπειες της διαστάσεως τους από την πηγή της χαράς και της γαλήνης. «Εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν ημίν μένει» (Α΄ Ιωάν. δ΄12), γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Όπου μίσος και ανελεημοσύνη, εκεί απουσία Θεού.

 Και όπου απουσία Θεού, εκεί πόνος, αγωνία και σκοτάδι. Ενώ όπου υπάρχει αγάπη, έστω κι αν υπάρχουν σφάλματα και παραλείψεις, υπάρχει και ο Θεός. Και όπου ο Θεός εκεί φως, ελευθερία, χαρά κι αθανασία.

Αδελφοί,

    Όπως η Παναγία Θεοτόκος, την οποία αυτές τις ημέρες με δάκρυα παρακαλούμε, ανοίγει την αγκαλιά της για να δεχθεί όλες τις πονεμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές, ας ανοίξουμε κι εμείς την καρδιά μας σε όλους τους ανθρώπους. Ας σκορπίσουμε καλοσύνη, ας απιδείξουμε κατανόηση στην οξυθυμία και σκληροψυχία τους. Ας φερθούμε με ευσπλαχνία, όπως φέρθηκε ο Χριστός και οι Αγίοι. «Παρακαλούμε δε υμάς αδελφοί μακροθυμείτε προς πάντας» (Α΄ Θεσσαλ. Ε΄ 15).

Γιώργος Σαββίδης

απο το  aktines.blogspot.com