Ο πωλών τοις μετρητοίς

Στο Διαδίκτυο κυκλοφορεί μία φωτογραφία που θα μπορούσε να θεωρηθεί η ιδανική εικόνα για να αντικαταστήσει εκείνο το «ο πωλών τοις μετρητοίς» που συνήθως κοσμούσε τα εδωδιμοπωλεία της βαθιάς χώρας.

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος 

Η εν λόγω φωτογραφία απεικονίζει έναν άνθρωπο με άσπρα μαλλιά αλλά
καλοστεκούμενο, μύστακα περιποιημένο, γαλάζιο πουκάμισο ανοιχτό και το χαμόγελο της αυτοπεποίθησης που φέρνει η επιτυχία, η άνεση μιας συνείδησης που βλέπει τον κόσμο μέσα από ανοιχτούς ορίζοντες.
Ο άνθρωπος αυτός κάθεται στο γραφείο του· μεγάλο γραφείο, που δείχνει πως ο άνθρωπος αυτός δεν είναι κάνα τυχαίο πρόσωπο.
Έχει μπροστά του μολύβια, έναν φορητό υπολογιστή ανοιχτό και δύο αντικείμενα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως πρες παπιέ, αλλά και χωρίς να χρησιμεύσουν ως τοιαύτα χρησιμεύουν ως σημειολογικές αναφορές.
Αν διακρίνω καλά, το ένα αντικείμενο είναι μία Σφίγγα αιγυπτιακή, το δεύτερο όμως, αχ το δεύτερο, παριστάνει τον γνωστό φαλακρό ηγέτη με το μυτερό μουσάκι, τον πατερούλη της μπολσεβικικής επανάστασης, και κάθε επανάστασης, τον Βλαντίμιρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, τον Λένιν.

Εκτός πια κι αν είναι ο Βενιζέλος.
Ομως και ο Βενιζέλος να είναι, που δεν νομίζω, η σημειολογία ξεκαθαρίζει από την εικόνα που κρέμεται στον τοίχο, στα αριστερά του γραφείου.
Είναι μια εικόνα του Τσε Γκεβάρα, ή μάλλον όχι μια εικόνα του Τσε Γκεβάρα, η γνωστή από την αναπαραγωγή της σε εκατομμύρια φανελάκια ανά τον κόσμο, εικόνα του μαρτυρήσαντος εν Βολιβία της Λατινικής Αμερικής επαναστάτου.

 Τι άλλο θέλετε;
Θα το ξεχνούσα.

Ο άνθρωπος της φωτογραφίας είναι ο δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης κ. Χρήστος Γκορτζίδης, αυτός που έδωσε μάχες χαρακωμάτων για να αποφευχθεί η περίφραξη της παραλίας, αυτός που προέταξε τα στήθη του για να δοθούν τα μπάνια του λαού στον λαό, αυτός που έφτασε να κάνει απεργία πείνας για να φύγουν τα κιγκλιδώματα, αυτός που κάποτε υπήρξε μέλος του ιστορικού ΚΚΕ και κατόπιν, κατ’ άλλους διεγράφη, συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για το επίμαχο λούνα παρκ και τον βόρβορο της αδιαφορίας που κατάπιε τη ζωή ενός μικρού παιδιού, δεν έχω να προσθέσω και πολλά.
Απλώς να πω ότι η χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπισε τους ανθρώπους που το έστησαν ο δήμος, η διοίκηση, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φωναχτό σύμπτωμα της αλαζονείας και της αδιαφορίας που χαρακτηρίζει τους πωλούντες τοις μετρητοίς της μεταπολίτευσης, τους ανθρώπους που είχαν τον λαό με το μέρος τους, και κατά συνέπεια μπορούσαν να γράφουν εις τα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους θεσμούς. 

Διαβάζω ακόμη πως ο δήμος έχει μια σοβαρή οικονομική εκκρεμότητα.
Πρέπει να επιστρέψει ένα σεβαστό ποσό στην Ε.Ε., το οποίο το εισέπραξε για να χτίσει ένα συνεδριακό κέντρο που δεν χτίστηκε ποτέ –εκεί λειτουργεί σούπερ μάρκετ– σε ένα οικόπεδο το οποίο εμφάνισε ως οικόπεδο της ιδιοκτησίας του δήμου ενώ στην πραγματικότητα είναι επίδικο.
Αυτό το πρόβλημα το κληρονόμησε ο ενιαίος Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης από το δεύτερο συνθετικό του, πλην όμως.
Πλην όμως.
Διότι και σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως και στην περίπτωση του παιδιού που έχασε τη ζωή του επειδή κανείς δεν φρόντισε να το προστατεύσει, το βαθύ κράτος αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή όλης της ελληνικής κακοτεχνίας.

Στην περίπτωση του αίσχους που αποκαλύφθηκε στον Δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης, το βαθύ κράτος ταυτίζεται με αυτό το είδος της αριστεράς το οποίο, επειδή διέθετε το άλλοθι της αριστεράς, άρα την έξωθεν καλή μαρτυρία του φιλολαϊκού της αισθήματος, απλώς αδιαφορούσε για τους θεσμούς.
Κράτος εν κράτει όριζε τη νομιμότητα ως ασθένεια που αφορά μόνον τους άλλους.

Αυτό το πράγμα καταρρέει τώρα πια με πάταγο.
Καταρρέει στην αναίδεια του δημάρχου, που θεώρησε πως η κριτική που του ασκήθηκε ήταν επίθεση συμφερόντων.
Λες και γι’ αυτόν το μόνο άξιο λόγου γεγονός είναι η φωτογραφία του Γκεβάρα στον τοίχο του γραφείου του.

Το διαβάσαμε στην Καθημερινή