Αγ.Μαρινα (17 Ιουλίου)

Κατήγετο από την Αντιόχεια της Πισιδίας, από γονείς επιφανείς. Ο πατέρας της Αιδέσιος ήταν επίσημος ιερέας των ειδώλων, γνωστός σε όλους. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννηση της μονάκριβης κόρης της Μαρίνας.

Ο πατέρας αναγκάσθηκε να εμπιστευθεί το βρέφος σε μια γυναίκα που κατοικούσε περί τα τρία χιλιόμετρα έξω από την πόλη, για να το θηλάζει. Τούτο ήταν οικονομία Θεού, γιατί μακρυά από το ειδωλολατρικό περιβάλλον του πατέρα της, καθώς μεγάλωνε άκουγε οι γύρω της να μιλούν για το Χριστό, να διηγούνται τα θαύματά Του, τα παθήματά Του, τον σταυρικό θάνατο που υπέστη και τη θαυμαστή Ανάσταση και Ανάληψή Του στον ουρανό.

 Η παιδική ψυχή της συγκινείτο από όλα αυτά και ρωτούσε και προσπαθούσε να μάθει όλο και περισσότερα για τη νέα πίστη. Άκουγε ότι οι ειδωλολάτρες κατεδίωκαν τους χριστιανούς και τους βασάνιζαν για να τους αναγκάζουν να θυσιάσουν στα είδωλα, αλλά εκείνοι αντιμετώπιζαν με θάρρος τα μαρτύρια και έμεναν πιστοί στον αληθινό Θεό.

 Μέσα της άρχισε να αυξάνει ο θαυμασμός της γι' αυτούς τους Μάρτυρες και όταν μεγάλωσε και έφθασε στα 15 της χρόνια, δεν δίσταζε να φανερώνει την πίστη της στον Χριστό και να μιλά για τον αληθινό Θεό, που έγινε άνθρωπος και πέθανε για τη σωτηρία μας.

 Ο ειδωλολάτρης πατέρας της όταν τα πληροφορήθηκε αυτά, δεν ήθελε καν να αντικρύσει το πρόσωπο της κόρης του και την απεκλήρωσε. Λυπόταν η ευλαβής κόρη το κατάντημα του πατέρα της να υπηρετεί ψεύτικους θεούς και να μη θέλει να ανοίξει τα μάτια του στο αληθινό Φως, στον Χριστό. Με τον καιρό γιγάντωσε ο πόθος της, αν χρειασθεί να μαρτυρήσει κι αυτή για τον Χριστό, όπως τόσοι άλλοι.

Έπαρχος το έτος 270 στα μέρη εκείνα ήταν ο Ολύβριος, που ήταν γνωστός για την αγριότητά του και το μίσος του εναντίον των χριστιανών, που τους θεωρούσε επικίνδυνους για την αυτοκρατορία. Όταν επισκέφθηκε την Αντιόχεια και έμαθε ότι η κόρη του επισήμου ιερέα των ειδώλων ήταν χριστιανή και παρασύρει και άλλους στην πίστη της, διέταξε να την συλλάβουν και να την οδηγήσουν μπροστά του να δικαστεί. 

Η αγνή κόρη προσευχόταν στο δρόμο να της δώσει ο Κύριος δύναμη και σοφία να κρατήσει την πίστη της μέχρι τέλους και να αντέξει τα βασανιστήρια. Όταν έφθασαν στο παλάτι, ο Έπαρχος τη ρώτησε να ειπεί το όνομά της και ποιον θεόν πιστεύει.

 Η χριστιανή κόρη με θάρρος του απάντησε: «Μαρίναν με λέγουσιν, της Πισιδίας γέννημα και θρέμμα, ελευθέρων γονέων τέκνον και εύχομαι να γίνω δούλη του Θεού και Σωτήρος μου Ιησού Χριστού, όστις έκαμεν όλον τον κόσμον». 

Ο Έπαρχος όταν είδε ότι με τις συμβουλές και τις υποσχέσεις δεν μπορούσε να της αλλάξει τις πεποιθήσεις της, άρχισε τις απειλές και τα μαρτύρια.

Επί ημέρες βασάνιζαν την αφοσιωμένη στον Χριστό αγνή κόρη. Κατά τη διάρκεια της ημέρας υπέφερε τα απάνθρωπα βασανιστήρια και τη νύχτα την έκλειναν στη φυλακή χωρίς τροφή. Εκεί στο σκοτεινό κελλί αντιμετώπιζε με θάρρος τις επιθέσεις του σατανά, που επεδίωκε «ως λέων ωρυόμενος» να την εκφοβίσει. Αλλά είχε και την παρηγορία και την ενίσχυση του Τιμίου Σταυρού, που ακτινοβολούσε ουράνιο φως και ιαματική χάρη.

Η Μάρτυς υπέφερε με γενναιότητα τους ραβδισμούς με αγκαθωτά ραβδιά, το ξέσχισμα του σώματός της με σιδερένια νύχια, το κρέμασμα στο ξύλο, τα καψίματα στις πλευρές και στο στήθος της με μεγάλες αναμμένες λαμπάδες, το βούτηγμα στο μεγάλο καζάνι και τόσα άλλα, που μετάτρεψαν το εφηβικό της σώμα σε μια αιμορροούσα πληγή. 

Πλήθη ανθρώπων παρακολουθούσαν τα μαρτύριά της με ποικίλα αισθήματα. 

Πού εύρισκε τη δύναμη το δεκαπεντάχρονο αυτό κορίτσι να τα αντιμετωπίζει με τόση ηρεμία και καρτερία όλα αυτά και επί πλέον να ευχαριστεί το Θεό που την αξιώνει για την αγάπη Του να υποφέρει! Την απάντηση την πήραν την τελευταία ημέρα του μαρτυρίου της.

 Όταν την έφεραν από τη φυλακή και την έστησαν και πάλι μπροστά στον Έπαρχο, δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μα είναι αυτή η ίδια που μέχρι την προηγούμενη ημέρα της ξέσχιζαν το πρόσωπό της και ολόκληρο το σώμα της;

 Πώς δεν βλέπουν ούτε ίχνη από τις πληγές της; Κατάπληκτοι ακούν σε λίγο με παρρησία να αποκαλύπτει στον ηγεμόνα το τι συνέβη. «Μάθε ότι ο αληθινός και μόνος Θεός, που θεραπεύει ψυχές και σώματα, με θεράπευσε». 

Και σαν επιβεβαίωση των λόγων της, φοβερός σεισμός έσεισε τον τόπο και ακούστηκε φωνή από τον ουρανό, που καλούσε τη μάρτυρα να απολαύσει τον στέφανον της αφθαρσίας στα ουράνια σκηνώματα. Το πλήθος συγκλονίστηκε απ' όσα έβλεπε και άκουγε και πίστεψαν στον Χριστό χιλιάδες, που τον ομολογούσαν ως Θεόν τους και διεκήρυτταν ότι ήσαν και αυτοί έτοιμοι να θυσιαστούν για τον Χριστό.

Ο Έπαρχος πανικοβλήθηκε και πήρε την πιο απάνθρωπη απόφαση. Διέταξε τον στρατόν του να φονεύει χωρίς άλλη διαδικασία όποιον λέγει ότι πιστεύει τον Χριστό ως Θεό και δεν δέχεται να θυσιάζει στα είδωλα. Στον γενικό αυτό διωγμό, στην Επαρχία της Πισιδίας, μαρτύρησαν δέκα πέντε και πλέον χιλιάδες.

Η Εκκλησία μας δέχθηκε το ειδικό αυτό Βάπτισμα του αίματός τους, τους κατέταξε στη χορεία των Αγίων Μαρτύρων και τους εορτάζει την 16ην Ιουλίου, παραμονή της εορτής της Αγίας Μαρίνας.

Επί πλέον, ο Έπαρχος πρόσθεσε και ένα ακόμη κακούργημά του. Από φόβο μήπως αν παραταθεί η ζωή της Μαρίνας αυξηθεί ακόμη περισσότερο ο αριθμός των χριστιανών, έδωσε διαταγή να αποκεφαλισθεί. Έτσι η Μεγαλομάρτυς παρέδωκε την ψυχή της στον Νυμφίον της Χριστόν, το δε μαρτυρικό πάναγνο σώμα της το ενταφίασαν κρυφά οι χριστιανοί με βαθειά ευλάβεια. Αργότερα τα ιερά Λείψανά της μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και εφυλάσσοντο στον ναόν του Χριστού Παντεπόπτου μέχρι την κατάληψη της Πόλης από τους σταυροφόρους.


Η Εκκλησία τιμά τη Μεγαλομάρτυρα Αγία Μαρίνα την 17ην Ιουλίου.


Επισκόπου Σωτηρίου Τράμπα
Μητροπολίτου Πισιδίας
Αθλητές Στεφανηφόροι
της Μικράς Ασίας


Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη


impantogratoros. gr

Ο αείμνηστος ιεροκήρυκας, ο ευλαβέστατος Δημήτριος Παναγόπουλος κάποια χρονιά επειδή πλησίαζε η εορτή της Αγίας Μαρίνας ήθελε να γράψει κάτι για την Αγία λόγω που το περιοδικό που εξέδιδε το είχε αφιερώσει σε εκείνην.


Διάβαζε λοιπόν τους Συναξαριστές και άλλα βιβλία τα οποία περιέγραφαν το Βίο και τα Μαρτύρια της Αγίας.


Όλα καλά τα έβρισκε και κρατούσε τις σημειώσεις που ήθελε.


Ένα σημείο όμως δεν του άρεσε, δεν συμφωνούσε,δεν το έβρισκε καθόλου σωστό.
Και αυτό ήταν η ηλικία της Αγίας.


Όλοι οι βιογράφοι της ανέφεραν πως η Αγία μαρτύρησε 15 ετών!


Αυτό δεν το δεχόταν,δεν μπορούσε να το καταλάβει.Δεν είναι δυνατόν-έλεγε-να υποστεί ένα τόσο μεγάλο μαρτύριο ένα παιδί 15 ετών και μάλλιστα κοπελλίτσα.


Και κατέληγε πως οι βιογράφοι της έκαναν λάθος ή ήταν τυπογραφικό λάθος ότι δηλαδή ήθελαν να γράψουν 25 ή 35 ετών και από απροσεξία έγραψαν 15.

Έτσι σκέφτηκε να γράψει χωρίς να αναφέρει την ηλικία της Αγίας.

Αλλά και πάλι δεν τον ανέπαυε αυτή η λύση,του φαινόταν μεγάλη παράληψη.Και έτσι περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσε να αποφασίσει τι θα κάνει τελικά.


Ένα απόγευμα όμως τον επισκέφτηκε μια ηλικιωμένη κυρία πολύ πτωχή, την οποία πάντα βοηθούσε οικονομικώς ο αείμνηστος ιεροκήρυκας, την κυρά Δέσποινα όπως την αποκαλούσε.

Αφού πήρε το βοήθημα, του λέει η κυρά Δέσποινα :”κύριε Δημήτρη μου θέλω να σου πω κάτι που μου συνέβη σήμερα.

Εκεί στο ημιυπόγειο δωματιάκι που μου έχει χαρίσει η αγάπη του κόσμου, το πρωί που σκούπιζα βλέποντας προς το μικρό παραθυράκι που είναι ίσα με το δρόμο, βλέπω ένα κοριτσάκι με σχολική ποδιά και με κοτσίδες πολύ όμορφο και μου λέει

-” Γεια σου γιαγιά,τι κάνεις ;

– Καλά παιδί μου,ποια είσαι ;

– Είμαι η Μαρίνα γιαγιά,με γνωρίζεις,έχεις έρθει πολλές φορές στο σπίτι μου στο Θησείο ! (Στο Θησείο, ως γνωστόν, βρίσκεται ο παλαιός ιστορικός ναός της αγίας Μαρίνας, μεγάλο προσκύνημα για τους Αθηναίους).

– Δεν γνωρίζω κόρη μου καμιά Μαρίνα στο Θησείο !

– Πως! Με γνωρίζεις γιαγιά είμαι η Μαρίνα και είμαι 15 ετών και μένω στο Θησείο !

Και μόλις τα είπε αυτά την έχασε από τα μάτια της !


-Τι είναι αυτό κυρ Δημήτρη μου;Δεν καταλαβαίνω τίποτε !”


Τότε κατάλαβε ο μακαριστός Ιεροκήρυκας ότι αναγκάσθηκε η Αγία Μαρίνα να του απαντήσει για το θέμα της ηλικίας της που τον απασχολούσε μέσω της κυρά Δέσποινας.Δαγκώθηκε,δάκρυσε και συγκλονισμένος της λέει :

"Μην ασχολείσαι κυρά Δέσποινα με αυτά,δεν είναι για όλους.Αυτά είναι για κάποιους άλλους ανόητους… και εννοούσε τον εαυτό του που δυσπίστησε ότι η Αγία μαρτύρησε στην ηλικία των 15 ετών.
Έκτοτε όχι μόνο δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τα γραφόμενα των βιβλίων αλλά έλεγε ότι στα θέματα αυτά δεν έχουν καμία θέση ούτε η λογική μας,ούτε τα νομίζω τα δικά μας ούτε το εγώ το δικό μας!


Παρόμοια εμπειρία είχε και ο αείμνηστος Παναγιώτης Τρεμπέλας, καθηγητής Θεολογίας στο Κ.Π.Α..


Είχε κληθεί να μιλήσει σε Ναό την ημέρα της εορτής της.
Την παραμονή το βράδυ προβληματίστηκε με το νεαρό της ηλικίας της όταν εκλήθη στο Μαρτύριο. Θα πώ : 21 και όχι 15 ετών, το 15 θα είναι υπερβολές του Συναξαριστή.

Ακούει λοιπόν κτυπήματα στην μπαλκονόπορτα του δωματίου όπου εφιλοξενείτο. Βγαίνει στο μπαλκόνι και βλέπει ένα κοριτσάκι κρεμασμένο στα κάγκελα του μπαλκονιού να του λέει τρεις φορές μετ’επιτάσεως : 15, όχι 21.


Αναφορές απο τον βιο
του κ. Δημητρίου Παναγοπουλου και
του κ. Παναγιωτη Τρεμπελα