†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ἡ ἀληθινή μεγαλωσύνη
Συνήθως δέν θέλουμε νά ἀκοῦμε καί δέν μᾶς ἀρέσει νά μᾶς προβάλουν ἥρωες, ἁγίους καί σοφούς. Ὅταν ἀκοῦμε νά γίνεται λόγος γιά ἥρωες, γιά ἁγίους καί γιά σοφούς νευριάζουμε λίγο.
Νευριάζουμε γιατί εἴμαστε μικροί. Καί ἐμεῖς μικροί, καί τά ἔργα μας μικρά καί τιποτένια. Καί
σκεπτόμαστε: Τί σχέση μποροῦμε νά ἔχουμε ἐμεῖς μέ αὐτούς τούς μεγάλους ἀνθρώπους;Μποροῦμε ὅμως καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε μία μεγαλωσύνη, ἡ ὁποία δέν εἶναι δική μας. Εἶναι ἡ μεγαλωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς τήν δίνει ὁ Χριστός. Γι' αὐτή τήν μεγαλωσύνη μᾶς μιλάει ὁ Χριστός μέ τό ἴδιο Του τό στόμα καί μᾶς λέει: «Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου». Σεῖς εἴσαστε τό φῶς τοῦ κόσμου.
Ἐκεῖνα πού λέει ὁ Χριστός εἶναι ἀλήθεια πάντοτε. Καί ἰσχύουν γιά πάντα. Ὁ Πλάτωνας δέν ἦταν «τό φῶς τοῦ κόσμου». Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος δέν ἦταν «τό φῶς τοῦ κόσμου». Καί πολλοί ἄλλοι μεγάλοι δέν ἦταν «τό φῶς τοῦ κόσμου». Ἐκεῖνος ὅμως, γιά τόν ὁποῖο λέει ὁ Χριστός ὅτι εἶναι φῶς, πρέπει νά εἶναι φῶς. Καί πρέπει νά μένει καί νά γίνεται συνεχῶς περισσότερο, «φῶς τοῦ κόσμου».
Πρῶτα ὀνόμασε ὁ Κύριος «φῶς τοῦ κόσμου» τούς ἀποστόλους Του. Καί μάλιστα τότε πού ἦταν μικροί. Σάν καί ἐμᾶς μικροί. Ἴσως καί πιό μικροί ἀκόμη καί πιό ἀνάξιοι. Καί μέ ἔργα τιποτένια.
Ἀλλά οἱ ἀπόστολοι κατάλαβαν ὅτι, ἀφοῦ τό λέει ὁ Χριστός, πρέπει νά γίνουν «κάτι» καί νά κάνουν «κάτι» σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. Καί ἔγιναν ὄχι ἁπλῶς «φῶτα» ἀλλά οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῆς οἰκουμένης. Καί πιό μεγάλοι, ἀπό ὅ,τι εἶναι στό φυσικό στερέωμα ὁ ἥλιος, ἔγιναν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί ἐκεῖνοι πού πίστεψαν στόν Χριστό.
Ὁ χωριάτης καί ὁ βασιλιάς
Ἐγώ, τί εἶμαι; Ἕνα τιποτένιο πλασματάκι. Καί τί μεγάλο ἔχω μέσα μου; Μόνο τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἔχω τήν πίστη ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτή εἶναι ἡ μοναδική μου μεγαλωσύνη. Ἀλλά μιά μεγαλωσύνη πού ἔχει ἀπέραντη ἀξία καί γιά πάντα, ἀφοῦ τήν ἀναγνωρίζει ὁ Κύριος καί κριτής τοῦ κόσμου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ὁ ἄναρχος Πατέρας του.
Μία φορά, ἕνας βασιλιάς συνάντησε ἕνα χωρικό πού ἔσκαβε τήν γῆ. Ἦταν καταϊδρωμένος. Τόν πλησίασε καί τοῦ λέει:
-Τί κάνεις ἐκεῖ;
-Σκάβω, τοῦ λέει ἐκεῖνος.
-Καί τί κερδίζεις μέ μιά τόσο σκληρή δουλειά;
-Ὅ,τι καί ἡ μεγαλειότητά σου.
-Τί; Ξέρεις ποιός εἶμαι ἐγώ;
-Τό ξέρω βασιλιά μου.
-Ξέρεις τί ἔχω ἐγώ;
-Ἄχ, βασιλιά μου. Δέν ἀξίζουν αὐτά. Μέ ρώτησες τί κερδίζω. Καί σοῦ ἀπάντησα, ὅ,τι καί σύ.
-Δηλαδή, τί ἐννοεῖς;
-Νά, βασιλιά μου. Προσπαθῶ νά κάνω καλά τήν δουλειά μου, γιατί δουλεύω γιά τό σπίτι μου. Παρακαλῶ καθημερινά τόν Κύριο νά μέ ἔχει καλά, νά ἀνταποκριθῶ στό καθῆκον μου. Νά βοηθήσω τά παιδιά μου νά γίνουν καλοί ἄνθρωποι. Καί νά εἶμαι ἔντιμος καί εἰρηνικός. Πιστεύω ὅτι ἔτσι ὁ Κύριος θά μέ ἐλεήσει καί θά μοῦ δώσει μισθό τή Βασιλεία του, τόν Παράδεισο. Καί σύ βασιλιά μου, ὅ,τι καί νά κάνεις, ὅσο μεγάλα καί ἄν εἶναι τά ἔργα σου στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, τό πιό μεγάλο πού μπορεῖς νά κατορθώσεις, εἶναι νά πᾶς καί σύ στόν Παράδεισο. Ἄν πᾶς, ὅλα ὅσα ἔκανες, ἦταν καλά καί ὡραῖα. Ἄν δέν πᾶς, τί νά τά κάνεις τά μεγάλα ἔργα, τά χρυσά πού φορᾶς καί τήν κορώνα;
Ἐκείνη τήν στιγμή ἕνας χωριάτης, γεμάτος ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε δάσκαλος τοῦ βασιλιά. Τοῦ ἔδειξε ὅτι τήν μεγαλωσύνη δέν τήν κάνουν ... τά στέμματα καί οἱ θρόνοι. Καί ὁ βασιλιάς, παίρνοντας τό μάθημα καί ἀρχίζοντας, ἔστω κάπως ἀργά, νά «μεγαλώνει», ἔσκυψε τό κεφάλι καί τοῦ εἶπε:
-Ἔχεις δίκιο. Προσευχήσου γιά μένα, νά κάνω καί ἐγώ τήν δουλειά μου, μέ τήν ἴδια καλή συνείδηση πού τήν κάνεις ἐσύ. Νά γεμίσω καί ἐγώ ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί νά ἀξιωθῶ καί ἐγώ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ παράδοση τοῦ φωτός
Ὁ Χριστός ἄναψε ἕνα φῶς, ὅταν ἦλθε στόν κόσμο. Καί ἀπό αὐτό τό φῶς παίρνουμε ἐμεῖς καί φωτιζόμαστε.
Πῶς τό παίρνουμε; Μέ τήν πίστη.
Ποῦ τήν βρίσκουμε; Κάποιος μᾶς τήν διδάσκει. Κάποιος μᾶς τήν παραδίδει. Κάποιος, πού ὁ ἴδιος πῆρε φῶς ἀπό τόν Χριστό καί μᾶς ἔδωσε καί ἐμᾶς.
Παράδειγμα: Μία μητέρα εἶναι φτωχή. Μερικές φορές δυσκολεύεται νά βρεῖ ψωμάκι γιά τόν ἑαυτό της καί γιά τά παιδιά της. Ἀλλά κάθε πρωί παίρνει τά παιδιά της καί λέει:
-Ἐλᾶτε παιδάκια μου, κάνετε τόν Σταυρό σας. Γιατί ὁ Χριστός κυβερνάει τόν κόσμο. Γι’ αὐτό φροντίστε νά γίνετε μέ τό θέλημά Του καλοί ἄνθρωποι.
Καί ὅταν ἔρχεται Παρασκευή, τούς λέει:
-Σήμερα παιδιά μου, ἡμέρα Παρασκευή, σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Καί ἐμεῖς Τόν τιμᾶμε καί τόν δοξάζουμε νηστεύοντας. Καί σεῖς μήν τρῶτε. Νηστεύετε. Δεῖξτε καί μέ τά ἔργα τήν πίστη σας.
Τά παιδιά, βλέποντας τήν μητέρα τους φῶς καί φωτεινή, ἀπό τά ἔργα της, ἀπό τήν σταθερότητά της, ἀπό τήν συνέπειά της, ἀπό τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς της, ἀκολουθοῦν. Καί γίνονται φωτισμένα παιδιά.
* * *
Κάποιοι νεαροί φοιτητές στήν ἡλικία τῆς τρέλλας σκέπτονταν ὅτι ἡ ζωή εἶναι διασκέδαση. Καί τό μεγαλύτερο ἐπίτευγμά τους θά ἦταν νά ἔχουν τήν δυνατότητα νά κάνουν ὅσα τέρπουν τήν σάρκα. Ἀλλά μία μέρα βλέπουν τόν σοφότερο καθηγητή τους μέσα στήν Ἐκκλησία γονατιστό νά προσεύχεται. Καί τότε διερωτήθηκαν: «Τί γίνεται ἐδῶ; Ἄν αὐτός ἔχει λύσει τό θέμα τόσο καλά καί προσεύχεται στό Θεό, μήπως ἐδῶ εἶναι τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια; Ἐμεῖς σκεπτόμαστε σωστά; Δουλεύει καλά τό μυαλό μας, ἔτσι ὅπως ζοῦμε;»
Ἔτσι ἄρχισε νά φωτίζεται ἡ καρδιά τους.
Ἔτσι φωτίζεται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο.
Ἕνας μεγάλος σοφός τῆς Εὐρώπης, λέει:
«Ξέρετε τί εἶμαι; Μή μέ περνᾶτε γιά σπουδαῖο. Εἶμαι ἕνα φαναράκι. Τό φαναράκι, ὅταν εἶναι σβυστό δέν ἀξίζει τίποτε. Δέν τό χρειάζεται σέ τίποτε κανένας. Ἀλλά ὅταν τό ἀνάψουμε, ἔχει φῶς. Καί γίνεται πολύτιμο καί ὁδηγητικό. Ἐγώ εἶμαι ἕνα φαναράκι. Ἀπό τόν ἑαυτό μου, δέν εἶμαι τίποτε. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέ ὁδηγεῖ. Καί παρακαλῶ νά ὁδηγεῖ καί ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού ἔρχονται σέ ἐπικοινωνία μέ ἐμένα».
Δέν εἴμαστε ἥρωες. Δέν ἔχουμε καμμιά μεγαλωσύνη. Οὔτε πρέπει νά ψάχνουμε γιά ψευτομεγαλωσύνες. Ἀλλά νά ἀναζητᾶμε τήν μεγαλωσύνη τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά τό κρατᾶμε. Καί νά τό διαδίδουμε. Μέ τόν λόγο μας καί μέ τό παράδειγμά μας.
Τό φῶς πού ζεσταίνει
Τό φῶς, καί μάλιστα τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο φωτίζει ἀλλά καί ζεσταίνει.
Ὅταν βγαίνει ὁ ἥλιος ζεσταίνει τήν γῆ. Ὅταν φεύγει ὁ ἥλιος καί νυχτώνει ἀρχίζει ἡ παγωνιά. Ὅπου τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ζεσταίνονται οἱ ψυχές. Καί ὅταν φύγει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἔρχεται ἡ παγωνιά στίς ψυχές. Ἡ παγωνιά αὐτή κάνει τόν κάθε ἄνθρωπο, πού πλησιάζει ἕναν ἄλλο καί βλέπει τήν παγωνιά πάνω του, νά τρέμει. Τόν κάνει νά παγώνει καί ὁ ἴδιος. Γιατί;
Γιατί ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό εἶναι κάτι τό τρομακτικό. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν πιστεύει στό Θεό, συνήθως οὔτε καλή συνείδηση μπορεῖ νά ἔχει, οὔτε συνέπεια σέ τίποτε. Καί προπαντός εἶναι ἐπιρρεπής σέ ὅλα τά πάθη. Νά ἁρπάξει, νά ψευδορκήσει, νά κάνει ὁποιαδήποτε ἀσχήμια καί αἰσχρότητα. Ὅταν βρίσκουμε ἄνθρωπο πού δέν πιστεύει στό Θεό, νιώθουμε ἕνα κομμάτι πάγο πάνω μας. Καί ὅσο τόν συναναστρεφόμαστε τόσο περισσότερο ... τουρτουρίζουμε.
Νά ποῦμε καί κάτι ἀκόμη: Σαφῶς καί ὑπάρχουν ἄθεοι, ἄνθρωποι ἠθικότατοι! Ἀλλά καί αὐτή ἡ χωρίς Θεό ... «ἁγιότητα» ἀποπνέει μιά παγωνιά. Τήν παγωνιά τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ! Τήν παγωνιά μιᾶς ἠθικότητας, ἡ ὁποία πιστεύει πώς ὅλα τελειώνουν στό ... νεκροταφεῖο!
Ἐνῶ ἡ γνήσια καί συνειδητή πίστη στόν Χριστό εἶναι ἀληθινή ζεστασιά. Ζεστασιά πού κρατάει αἰώνια!
Ὁ Χριστός παίζει θέατρο
Ἡ Ἁγία Γραφή μιλάει γιά μία χωριάτισσα γυναίκα, τήν Χαναναία. Εἶχε ἕνα κορίτσι ἄρρωστο. Πῆγε στόν Χριστό καί φώναζε:
-Λυπήσου με Χριστέ μου! Σ ῶσε τό κορίτσι μου!
Πλησίασε, γονάτισε μπροστά Του.
Ὁ Χριστός τότε θέλησε νά τήν δοκιμάσει. Καί παριστάνοντας τόν ... πιό «παγωμένο» ἄνθρωπο τοῦ κόσμου, τόν πιό ... ἀναίσθητο, τῆς ἀπάντησε:
-Δέν εἶναι καλό πράγμα νά πάρει κανείς τό ψωμί τῶν παιδιῶν του καί νά τό πετάξει στά σκυλιά.
Τί ἔκανε ὁ Χριστός; Τῆς ἔρριξε ἕνα κουβά παγωμένο νερό. Τῆς ἔκανε φοβερή ψυχρολουσία. Ἐκείνη ὅμως Τοῦ ἀπάντησε:
-Ναί, Κύριε. Ὅμως καί τά σκυλιά τρῶνε ἀπό τά ψίχουλα, πού πέφτουν ἀπό τό τραπέζι.
Τότε ὁ Χριστός τῆς εἶπε:
-Ὤ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι, ὡς θέλεις.
Αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ σημαίνουν: «Ἐσύ ἔχεις τόσο ζεστή πίστη, ὥστε ἡ δοκιμασία πού σοῦ ἔκανα ρίχνοντας παγωμένο νερό ἐπάνω σου δέν σέ πάγωσε ἀλλά ἔμεινες ζεστή. Μπράβο σου! Πραγματικά φλογερή ἡ πίστη σου!
Ἐμεῖς συνήθως, ὅταν περνᾶμε δοκιμασίες, ἀφήνουμε τήν πίστη μας νά κρυώσει. Καί κάποτε καταντᾶμε νά μᾶς πλακώσει καί ἡ παγωνιά τῆς ἀπελπισίας. Ἐνῶ, ὅταν μένουμε σταθεροί καί ζεστοί στήν πίστη, μᾶς λέει ὁ Χριστός: «Μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».
Ὅταν κάνουμε προσευχή, παρακαλοῦμε τόν Χριστό καί τοῦ λέμε: «Πάτερ ἡμῶν ... γενηθήτω τό θέλημά σου». «Ὄχι τό δικό μου Χριστέ μου. Τό δικό Σου θέλημα νά γίνει».
Ὅταν ἐμεῖς κρατᾶμε τήν ζεστασιά τῆς πίστης, ἀλλάζει λίγο ὁ Χριστός τά λόγια. Καί λέει: «Καί τό δικό σου θέλημα, παιδί μου, θά γίνει. Αὐτή τήν στιγμή».
Ἅμα δέν ποθοῦμε νά ἀκοῦμε αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, μᾶλλον δέν ἔχουμε κουκούτσι μυαλό. Ὅταν δέν θέλουμε νά δοῦμε τήν μεγαλωσύνη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τήν μεγαλωσύνη τῆς ζεστασιᾶς καί τοῦ φωτός Του, σίγουρα δέν ἔχουμε καθόλου μυαλό!
Γιατί, τί μεγαλύτερο ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μπορεῖς νά κερδίσεις σέ ὅλη σου τή ζωή, ὅσο καί νά ἀγωνιστεῖς;
Ἡ πιό φοβερή εὐθύνη
Μέσα σέ ἕνα κόσμο γεμάτο σκοτάδι καί παγωνιά, ἡ μεγαλωσύνη τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ, δημιουργεῖ, σ’ αὐτόν πού τήν ἔχει, τήν αἴσθηση τεράστιας εὐθύνης. Τῆς εὐθύνης καί τοῦ χρέους νά διαλύει τά σκοτάδια καί νά λιώνει τούς πάγους στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
* * *
Στά ἀκρωτήρια καί σέ βραχώδεις ἀκτές ὑπάρχουν φάροι, γιά νά μή τσακίζονται τά καράβια.
Μία φορά ρώτησε κάποιος ἕνα φαροφύλακα:
-Ὁ φάρος εἰναι ἀναμμένος πάντοτε;
-Τήν νύχτα συνεχῶς, λέει ὁ φύλακας.
-Δέν σβύνει ποτέ;
-Ὄχι. Δέν τόν ἀφήνουμε νά σβύσει.
-Καί ἄν σβύσει;
Ἀπάντησε ὁ φαροφύλακας:
-Ξέρεις τί λές, ἀδελφέ μου; Ἅμα ὁ φάρος σβύσει, τό καράβι πού ἔρχεται, θά πέσει ἐπάνω στά βράχια καί θά γίνει κομμάτια. Πολλοί ἄνθρωποι θά πνιγοῦν. Καί ἐκεῖνοι πού θά σωθοῦν, θά καταριοῦνται ἐκεῖνον πού φρόντιζε τόν φάρο. Ἐγώ, δέν θέλω νά μέ καταριέται κανένας. Γιατί ἡ κατάρα εἶναι φοβερό πράγμα. Γι' αὐτό δέν ἀφήνω νά σβύσει τό φῶς τοῦ φάρου ποτέ.
Μεγάλο κακό νά ναυαγήσει ἕνα καράβι! Φοβερό κακό νά σέ καταριοῦνται μερικοί ἄνθρωποι! Ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι χειρότερο:
Ἕνας πατέρας, μία μητέρα, δέν φρόντισε νά διδάξει τά παιδιά του νά γίνουν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μέ φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα τους. Καί κάποια ἡμέρα, ὅταν θά γίνει ἡ δευτέρα Παρουσία καί πολλοί ἄνθρωποι θά ἀκούσουν «πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον», οἱ ἄνθρωποι αὐτοί θά καταριοῦνται τόν πατέρα τους καί τήν μητέρα τους. Στήν πιό φοβερή στιγμή γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα θά ὑπάρξουν ἄνθρωποι πού - δικαιολογημένα - θά καταριοῦνται τόν πατέρα τους καί τήν μητέρα τους, - νά προσθέσουμε - καί τούς κληρικούς, πού ἀμέλησαν καί δέν τούς βοήθησαν νά ἀποκτήσουν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, γιά νά πᾶνε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Τό φῶς τοῦ καντηλιοῦ
Πρέπει νά τό κρατᾶμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ στό σπίτι μας! Τό φῶς τοῦ καντηλιοῦ συμβολίζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί κρατώντας ἀναμμένο τό καντήλι, ἐπιμένουμε ὅτι φῶς ἀληθινό εἶναι μόνο ὁ Χριστός. Ἔτσι ἀποκτάμε τή μεγαλωσύνη τῶν μικρῶν πού πιστεύουν στόν Χριστό. Μεγαλωσύνη ἀνώτερη ἀπό τήν μεγαλωσύνη τῶν μεγάλων, τῶν ἰσχυρῶν, τῶν σοφῶν καί τῶν ἡρώων.
Νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός αὐτή τήν μεγαλωσύνη, νά τήν ζητᾶμε καί νά τήν κρατᾶμε σταθερά, μέσα στήν ταπεινότητα τῆς ζωῆς καί τῶν ἔργων μας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου