Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή την οποία ακούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί, ο ευαγγελιστής Λουκάς, μας καταθέτει ένα περιστατικό το οποίο συνέβη όταν ο Κύριός μας πλησίαζε την Ιεριχώ. Εκεί, βλέπουμε έναν άνθρωπο να κάθεται όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής «παρά την οδόν προσαιτών» να ζητιανεύει δηλαδή, προκειμένου να ζήσει μέσα από την ελεημοσύνη των ανθρώπων και
τούτο διότι όπως μας πληροφορεί προηγουμένως, ήταν τυφλός.Όταν ο Ιησούς εισήλθε στην πόλη, το πλήθος που τον ακολουθούσε προξένησε την απορία στον τυφλό επαίτη και ρώτησε προς τι άραγε αυτή η αναστάτωση. Τότε τον πληροφορούν πως πρόκειται για τον ερχομό του Κυρίου μας και μάλιστα βλέπουμε να τον αποκαλούν ως Ιησού Ναζωραίο. Τότε ο τυφλός με μεγάλη φωνή απευθυνόμενος στον Χριστό του λέει: « Ιησού υιέ Δαυίδ, ελέησόν με».
Αυτό το γεγονός αδελφοί μου είναι πολύ σημαντικό διότι δεν τον προσφωνεί απλά όπως ο όχλος «Ναζωραίο» επειδή έλκει την καταγωγή του από τη Ναζαρέτ, αλλά αυθόρμητα και με τόλμη τον αποκαλεί υιό Δαυίδ, απόγονο δηλαδή του προφήτου και βασιλέα Δαυίδ. Συνεπώς ο τυφλός εκείνος που μας περιγράφει το ευαγγέλιο, ομολογεί πως ο Ιησούς κατάγεται από τον οίκο του Δαυίδ, έχει δηλαδή το βασιλικό αξίωμα. Άλλωστε οι Ισραηλίτες γνώριζαν από τις γραφές της Παλαιάς Διαθήκης πως ο Μεσσίας επρόκειτο να είναι απόγονος του Δαυίδ. Με άλλα λόγια ο τυφλός αποκαλεί τον Ιησού Μεσσία, Χριστό δηλαδή και του ζητά με έντονο πόθο να τον ελεήσει.
Ο όχλος όπως φαίνεται τον πρόσταζε να σιωπήσει για να μην ενοχλήσει όπως λέει το κείμενο τον Διδάσκαλο αλλά αυτός όσο τον επέπλητταν οι γύρω του, τόσο με περισσότερη ένταση φώναζε εκείνος στον Χριστό για να τον ελεήσει.
Ο Κύριος βλέποντας την επιμονή του ανθρώπου εκείνου, έδωσε εντολή να τον φέρουν ενώπιον του. Τότε τον ρώτησε ο Χριστός τι θα ήθελε να του κάνει και εκείνος με πίστη ζήτησε να αποκτήσει και πάλι το φως του και ο Κύριος μας του εκπληρώνει τον πόθο της καρδιάς του, τον θεραπεύει με το «ανάβλεψον, η πίστις σου σέσωκέ σε».
Είναι πολύ σημαντική αδελφοί μου η σημερινή ευαγγελική περικοπή καθώς φανερώνει όχι απλά ένα ακόμη θαύμα του Χριστού μας με σκοπό απλά να απαριθμήσουμε ως ένα ακόμη στα πολλά που επιτέλεσε, αλλά διότι έρχεται να μας αναδείξει την πίστη εκείνου του τυφλού ζητιάνου με την οποία αυθόρμητα και καρδιακά παρακαλεί τον Χριστό να τον θεραπεύσει.
Παρατηρούμε πως στο ευαγγέλιο αναφέρονται πολλές περιπτώσεις θεραπείας πολλών ανθρώπων, ανθρώπων ασθενών και πληγέντων που δοκιμάζονταν στον πόνο και στις κακουχίες. Ωστόσο βλέπουμε πως ο Χριστός μας θεραπεύει μεταξύ άλλων και πολλούς τυφλούς όπως ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο διότι όπως σημειώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτό σχετίζεται με την πνευματική τυφλότητα του ανθρώπου καθώς ο πόνος, η οδύνη και η ασθένεια παρείσφρησαν στον άνθρωπο ύστερα από την πτώση και την αμαρτία.
Ο Θεός αδελφοί μου έπλασε τον άνθρωπο και όλη την δημιουργία «καλή λίαν», ο Θεός δεν είναι αίτιος των κακών ούτε ευθύνεται για τον πόνο στη ζωή μας. Ο Θεός είναι αγάπη και για την σωτηρία του ανθρώπου ο ίδιος έγινε άνθρωπος προκειμένου να τον θεραπεύσει από την πτώση και την αμαρτία. Αυτό πρόκειται και να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα για τα οποία ήδη προετοιμαζόμαστε τόσο με τους προεόρτιους ύμνους που ακούμε στην Εκκλησία όσο και με την νηστεία την οποία κάνουμε το διάστημα αυτό.
Καλούμαστε να παραδειγματιστούμε από την απλή αλλά βαθιά και αυθόρμητη πίστη του τυφλού εκείνου ο οποίος βόησε στον Χριστό να τον ελεήσει.
Είναι πολύ σπουδαία τα λόγια του όπως προείπαμε αδελφοί μου διότι μας θυμίζει την προσευχή των Πατέρων της Εκκλησίας μας το « Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» την λεγόμενη «ευχή» στη μοναστική μας παράδοση. Η προσευχή αυτή αδελφοί μου έχει μεγάλη δύναμη αφού μέσα σε αυτές τις πέντε λέξεις ομολογούμε την πίστη μας στο πρόσωπο του Χριστού. Με το «Κύριε» τον πιστεύουμε ως Θεό, με το «Ιησού» ως άνθρωπο, με το «Χριστέ» ως Μεσσία και Θεάνθρωπο και με το «ελέησόν με» ζητούμε το έλεός του στη ζωή μας όπως εκείνος ο τυφλός του Ευαγγελίου. Είναι πολύ σπουδαίο στην καθημερινή μας ζωή να προσευχόμαστε αδελφοί μου στον Χριστό μας με πίστη και να ζητούμε την απαλλαγή πρωτίστως των παθών μας τα οποία ευθύνονται για τις αστοχίες και τις ελλείψεις μας.
Ας μην ζητούμε το έλεος του Θεού μόνο όταν έχουμε κάποια δοκιμασία στην ζωή μας αλλά να δοξολογούμε το όνομά Του και να μένουμε στην πίστη των Πατέρων μας ενωμένοι με τον Χριστό. Είναι άλλωστε αξιοσημείωτο πως ο άνθρωπος εκείνος που θεραπεύτηκε από τον Χριστό μας, δεν επέστρεψε στο σπίτι του αλλά τόσο πολύ συγκλονίστηκε που μετά από το περιστατικό της θεραπείας του τον ακολούθησε «δοξάζων τον Θεόν»
«Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται» (Λουκ. 18, 37)
Ἕνα θαῦμα ὀμορφαίνει σήμερα τήν ἡμέρα! Ὁ φιλάνθρωπος Ἰησοῦς δίνει τό φῶς στόν τυφλό τῆς Ἱεριχοῦς. Δέν τό κάνει τυχαῖα.
Θεραπεύει τόν τυφλό ζητιάνο, ἐπειδή ὑποκύπτει στήν ἐπιμονή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ ἐπιμονή τοῦ τυφλοῦ ζητιάνου εἶναι ὁ καρπός τῆς ἀκράδαντης πίστης πρός τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Πιστεύει ὁ τυφλός καί ζητιανεύει. Ζητιανεύει ἐπίμονα καί κερδίζει. Κερδίζει τή θεϊκή προσοχή. Κερδίζει καί τή θεραπεία.
Ὁ ὄχλος δέν συλλαμβάνει τή σημασία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Γιά τούς ἀνθρώπους ἡ πορεία τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα ἀσήμαντο γεγονός. Γιά τούς πολλούς «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται». Ἕνας ἄνθρωπος εἶναι, πού ἔρχεται καί φεύγει, ὅπως πολλοί πρίν ἀπ’ αὐτόν. Παρέρχεται ὁ Χριστός, διότι δέν ἐνδιαφέρονται οἱ ἄνθρωποι γιά τό πρόσωπό Του. Τόν ἀγνοοῦν. Ἀγνοοῦν τή Θεότητά Του. Ἀγνοοῦν τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του.
Ἀγνοοῦν τή δύναμη καί τή δόξα Του. Σ’ ὅλες τίς ἐποχές «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται».
Ἴσως εἶναι ἕνα ξεχωριστό πρόσωπο, ἕνας φιλόσοφος, μία δυνατή προσωπικότητα, ἕνας ἐπαναστάτης, ἕνας ἡγέτης, ἀλλά σέ κάθε περίπτωση εἶναι ἕνας διαβάτης τῆς ἱστορίας.
Ἦλθε, ἔκανε ἀρκετό θόρυβο καί ἔφυγε.
Ἔγραψε μία διαδρομή, σημείωσε μία δυνατή παρουσία, ἀλλά τώρα ἀνήκει πλέον στό παρελθόν. Γιά τούς ἀνθρώπους «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται». Ἔρχεται καί παρέρχεται ὁ Ἰησοῦς, ὅπως ἔρχονται καί παρέρχονται ἑκατομμύρια πρόσωπα στό παλκοσένικο τῆς ἀνθρωπότητας.
Γιά τόν τυφλό ὅμως δέν παρέρχεται ὁ Ναζωραῖος. Γιά τόν τυφλό ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται.
Ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται γιά ἐκεῖνον. Ἔρχεται γιά νά συναντηθοῦν. Ἔρχεται γιά νά διαλεχθοῦν.
Ἔρχεται σέ μία ἐπικοινωνία προσώπων, πού φέρνει ἀμέτρητες εὐλογίες. Ὁ τυφλός ὑποδέχεται τόν Κύριο μέσα στά σκοτάδια του.
Ὑποδέχεται τόν ἐρχόμενο Ναζωραῖο μέ πόθο καί ἐμπιστοσύνη. Δέν ὑποδέχεται ἕναν ἁπλό ἄνθρωπο. Ὑποδέχεται τόν τέλειο Θεό, τόν Θεάνθρωπο Σωτήρα τοῦ κόσμου, τόν ἰατρό τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς, τόν ἐλευθερωτή ἀπό κάθε ἀδυναμία καί ποταπή ἀναγκαιότητα. Ὁ τυφλός ὑποδέχεται τόν Εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητας μέ φωνές ἱκεσίας, μέ κραυγές δοξολογίας καί προσευχῆς. Ὑποδέχεται τήν
Ἐλπίδα τῶν πάντων μέ τήν ἀγωνία τῆς δικῆς του ἐλπίδας. Μέσα στήν τύφλωσή του προσπαθεῖ νά ἐναρμονίσει τά δικά του βήματα καί τή δική του πορεία στήν πορεία καί στή διαδρομή τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ προσπάθεια αὐτή καί ὁ δραματικός του ἀγώνας δέν ἀναστέλλονται ἀπό κανένα ἐμπόδιο. Ἡ δική του φωνή ἀποδεικνύεται δυνατότερη ἀπό τίς φωνές τῶν πολλῶν. Ἡ δική του διαδρομή εἶναι πιό εὔστοχη ἀπό τίς διαδρομές ὅλων τῶν ἄλλων, πού ὑποτίθεται ὅτι βρίσκονται στό φῶς. Παρότι ἦταν πάρα πολλοί αὐτοί πού συνοδοιποροῦσαν μέ τόν Χριστό, μόνον ὁ τυφλός ζητιάνος κατάφερε νά Τόν συναντήσει ἀληθινά καί νά λάβει τή μεγάλη εὐλογία αὐτῆς τῆς συνάντησης.
Ὁ τυφλός λοιπόν καθίσταται τύπος τοῦ κάθε πιστοῦ. Κάθε ἄνθρωπος πού ἀγαπάει καί ἐμπιστεύεται τόν Ἰησοῦ βιώνει μία κατάσταση ἀνάλογη μέ αὐτή τοῦ τυφλοῦ ζητιάνου. Κάθε ἀληθινός πιστός ἀποδέχεται τή φτώχεια καί τήν τύφλωση πού τόν ταλαιπωροῦν. Μέ ταπείνωση βιώνει τήν πνευματική πενία του. Ζητιανεύει τήν ἀγάπη καί τήν ἀρετή. Μέ ἐπίγνωση αἰσθάνεται τήν ἐσωτερική τύφλωση τῶν αἰσθήσεων τῆς ψυχῆς, καθώς ἀδυνατεῖ νά ξεχωρίσει τό σωστό ἀπό τό λάθος καί νά δεῖ τό φῶς τοῦ Θεοῦ, πού ἐμποδίζεται ἀπό τά σκοτάδια τῶν πτώσεων καί τῶν παθῶν. Κάθε πιστός ζητιανεύει τόν πλοῦτο καί τό φῶς τοῦ Ναζωραίου. Ἔρχεται ἀνάμεσα στά ἐμπόδια τῆς κοινωνίας νά βρεῖ Ἐκεῖνον πού γιά ὅλους τούς ἄλλους εἶναι περαστικός. Νά κοινωνήσει μ’ Ἐκεῖνον πού πολλοί Τόν ἀγγίζουν, ἀλλά ἐλάχιστοι ἑνώνονται μαζί Του. Ὁ ἀληθινά πιστός γίνεται ὁ ἄνθρωπος πού δέν ντρέπεται γιά τήν κατάστασή του. Ἀναπαύεται στό πεζοδρόμιο καί στό περιθώριο τῆς κοινωνίας. Δέν φιλοδοξεῖ νά εἶναι συνοδοιπόρος τῶν πολλῶν.
Ἐκεῖ πού βρίσκεται, περιφρονημένος ἀπό τούς ἄλλους, ὑπομένει καί περιμένει. Περιμένει τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Περιμένει νά γευθεῖ τή θεία χάρη, «ὅτι χρηστός ὁ Κύριος». Περιμένει σέ μία πάροδο τῆς ζωῆς τή μεγάλη στροφή τοῦ Θεανθρώπου πρός τό πρόσωπό του. Ὁ πιστός, φτωχός καί τυφλός τρέχει στόν Ναό, τρέχει στόν πνευματικό, τρέχει στό «ταμιεῖον» τοῦ σπιτιοῦ του, τρέχει στή μελέτη τοῦ εὐαγγελίου, τρέχει ὅπου ἀκούει ὅτι βρίσκεται ὁ Χριστός, γιά νά ἁπλώσει τά χέρια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, γιά νά δακρύσει γιά τήν κατάντια του, γιά νά δοξολογήσει τόν Μεγάλο Ἐρχόμενο. Κράζει τό «ἐλθέ Κύριε». Φωνάζει τό «φώτισόν μου τό σκότος». Ἱκετεύει μέ τό «ἐλέησόν με». Γιά τόν πιστό ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι παροδικός. Εἶναι μοναδικός. Εἶναι ἡ ζωή καί περίσσευμα ζωῆς. Εἶναι συγκάτοικος τῆς ὕπαρξής του. Εἶναι συνοδοιπόρος τῆς πορείας του. Εἶναι ὁ πάντα ἀναμενόμενος ἀπό τούς ἀνθρώπους καί πάντα ἀναμένων ὅλους τούς ἀνθρώπους. Γιά τόν πιστό ὁ Ἰησοῦς δέν παρέρχεται, διότι εἶναι πάντοτε ἐδῶ. Εἶναι παρών παντοῦ καί «πληρῶν» τά πάντα. Εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός», ἀξεθώριαστος, ἀξεπέραστος, μοναδικός καί ἀληθινός.
Εἶναι ὄμορφη ἡ σημερινή Κυριακή. Μέσα στόν κρύο χειμώνα μᾶς δείχνει τό παράδειγμα τοῦ τυφλοῦ ζητιάνου, ὁ ὁποῖος μέ θερμότητα πίστης κερδίζει τά βραβεῖα τοῦ θείου ἐλέους.
Ἄς τόν μιμηθοῦμε. Ἐάν ἀκοῦμε ὅτι «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται», μήν τό πιστεύουμε.
Ὁ Ἰησοῦς δέν παρέρχεται. Μόνον ἔρχεται.
Ἔρχεται γιά νά μᾶς βρεῖ. Ἄς τρέξουμε κι ἐμεῖς νά Τόν βροῦμε. Μέ τή μετάνοια, τόν πνευματικό ἀγώνα, τήν ἄσκηση τῆς νηστείας καί τήν ἀγάπη στούς ἄλλους ἄς Τοῦ δείξουμε πόσο Τόν ποθοῦμε. Ἔτσι θά θεραπεύσει καί τή δική μας τύφλωση καί θ’ ἀπολαύσουμε τό «φῶς Του τό ἀῒδιον» γιά πάντοτε. Ἀμήν.
Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2023/12/3-2023_76.html#ixzz8Kk6rn0FB
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου