Κυριακή Δ΄ Νηστειών (Αγ. Ιωάννου της Κλίμακος )- Τα παιδιά μας στο Χριστό -Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 26 Μαρτίου 2017

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μάρκ. θ΄ 17-31

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. ς΄ 13-20

Τὰ παιδιά μας στὸ Χριστὸ

«Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε»

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς παρουσιάζει μὲ ἔντονα χρώματα τὸ δράμα ἑνὸς πατέρα.

 Ὁ γιός του ἐδῶ καὶ χρόνια – ἀπὸ παιδί – εἶχε κυριευθεῖ ἀπὸ δαιμόνιο, τὸ ὁποῖο τοῦ εἶχε ἀφαιρέσει τὴ λαλιά. 

Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αὐτό, τὸν ἔριχνε σὲ φωτιὰ καὶ σὲ νερό, γιὰ νὰ τὸν θανατώσει.

 Ὁ πατέρας ἀπελπισμένος ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη βοήθεια ὁδήγησε τὸν γιό του στὸν Κύριο καὶ Ἐκεῖνος τὸν θεράπευσε. 

Αὐτὸ μᾶς παραδειγματίζει, γιὰ νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς τὴν ἴδια κίνηση. 

Διότι καὶ σήμερα τὰ παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σὲ
μία κυριολεκτικὰ δαιμονοκρατούμενη κοινωνία. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ λοιπὸν ἂς δοῦμε πῶς μποροῦμε νὰ τὰ ὁδηγήσουμε στὸ Χριστό.

1. Μὲ τὴν ἔγκαιρη καὶ ἐπιμελημένη ἀγωγὴ

Ὁ Κύριος εἶχε πεῖ κάποτε: «Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με». Ἀφῆστε τὰ παιδιὰ καὶ μὴν τὰ ἐμποδίζετε νὰ ἔλθουν σ᾿ Ἐμένα (Ματθ. ιθ´ [19] 14). Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος θεωροῦσε προσὸν τοῦ μαθητῆ του Τιμοθέου τὸ ὅτι γνώριζε τὰ ἱερὰ γράμματα «ἀπὸ βρέφους» (Β´ Τιμ. γ´ 15).

Εἶναι λοιπὸν πολὺ σημαντικὸ νὰ δώσουμε χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά μας ἀπὸ τὴν πολὺ μικρή τους ἡλικία. Διότι τότε μαθαίνουν πολὺ εὔκολα καὶ ἐμπιστεύονται ἀπόλυτα τοὺς γονεῖς τους. 

Καὶ εἶναι ἐπεῖγον νὰ τὰ συνδέσουμε μὲ τὸν Χριστό, πρὶν προλάβει ἡ κοινωνία μας νὰ διαφθείρει τὶς ἀθῶες ψυχές τους.

Νὰ τὰ διδάξουμε νὰ κάνουν σωστὰ τὸν σταυρό τους, νὰ σέβονται τοὺς ἱερεῖς, νὰ ἀσπάζονται εὐλαβικὰ τὶς ἱερὲς εἰκόνες· νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ νὰ κοινωνοῦν, ἀργότερα καὶ νὰ ἐξομολογοῦνται. 

Νὰ τοὺς διηγούμαστε ἱστορίες ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ βίους Ἁγίων. 

Νὰ τὰ μάθουμε νὰ προσεύχονται· νὰ ἀποστρέφονται τὸ κακὸ καὶ νὰ ἀγαποῦν τὸ καλό, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ τὰ διδάξουμε νὰ μὴν τὰ θέλουν ὅλα δικά τους, νὰ νηστεύουν, νὰ ἀναγνωρίζουν τὰ λάθη τους, νὰ συγχωροῦν, νὰ συμπονοῦν… 

Ὅλα αὐτὰ ὅμως ὄχι πιεστικά· μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ διάκριση, μὲ σεβασμὸ στὶς ἀντοχὲς τῆς ἡλικίας τους. 

Ἐπίσης θὰ τὰ ὁδηγήσουμε στὸ Κατηχητικό, τὸ ὁποῖο ἔχουμε εὐθύνη νὰ μὴ χάνουν ἐξαιτίας φροντιστηρίων ἢ ἄλλων ἀπασχολήσεων.

2. Μὲ τὸ παράδειγμα

Ἀγωγὴ ὅμως δίνουμε πολὺ περισσότερο μὲ τὸ παράδειγμά μας. Τὰ μικρὰ ἰδίως παιδιὰ μιμοῦνται αὐθόρμητα καὶ ἀντιγράφουν πιστὰ τὶς συνήθειες καὶ ἀντιδράσεις τῶν γονέων τους καὶ ὄχι μόνο.

Ἐὰν ἐμεῖς δὲν ζοῦμε καὶ δὲν χαιρόμαστε τὴ χριστιανικὴ ζωή, δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ἐμπνεύσουμε στὰ παιδιά μας. 

Πῶς θὰ μάθει τὸ παιδὶ νὰ ἐκκλησιάζεται, ἂν δὲν ἐκκλησιάζονται οἱ γονεῖς του; 

Πῶς θὰ μάθει νὰ μὴν κατακρίνει, ἂν ἀκούει τοὺς γονεῖς του νὰ κατακρίνουν; 

Ἂν ἡ ζωή μας δὲν συμβαδίζει μὲ τὶς συμβουλές μας, τὰ παιδιὰ ὄχι μόνο δὲν θὰ τὶς ἀκούσουν, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀντιδράσουν γιὰ τὴν ἀσυνέπειά μας.

Ἀντίθετα, δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε πόσο ἐντυπώνεται μέσα τους π.χ. ἡ εὐλαβικὴ στάση τοῦ πατέρα ἢ τῆς μητέρας στὴν προσευχὴ καὶ στὴ λατρεία, ἢ ἡ μεταξύ τους ἀλληλοσυγχώρηση. Τὰ παιδιὰ θὰ ἀγαπήσουν τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, ἐὰν δοῦν τοὺς εὐλογημένους καρπούς της, τὴν ἐν Κυρίῳ χαρὰ καὶ εἰρήνη, στὴ ζωὴ τῶν γονέων τους.

3. Μὲ τὴν προσευχὴ

Θὰ ὁδηγήσουμε τὰ παιδιά μας στὸ Χρι­στὸ κυρίως μὲ τὴν προσευχή. Καὶ ἂς γνωρίζουμε ὅτι ἡ προσευχὴ τῶν γονέων, μάλιστα τῆς μητέρας, ἔχει μεγάλη δύναμη.

Γιατί εἶναι ἀναγκαία ἡ προσευχή; Διότι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας εἴμαστε τελείως ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ μορφώσουμε τὸν Χριστὸ στὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν μας. Μὲ τὴν προσευχὴ θὰ βάλουμε τὸ δύσ­κολο αὐτὸ ἔργο στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Θὰ ζητήσουμε τὸν θεῖο φωτισμὸ γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ ἐκεῖνα. Θὰ παρακαλέσουμε νὰ τὰ προστατεύει ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καὶ μεγάλους πειρασμοὺς στοὺς ὁποίους ἐκτίθενται στὴν ἐποχή μας.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ μόνο ὅπλο τοῦ γονιοῦ ποὺ ἔχει ἀντιδραστικὸ καὶ ἐπαναστατημένο παιδί. Εἶναι γνωστὴ ἡ ρήση: «Ἂν δὲν μπορεῖτε νὰ μιλήσετε στὰ παιδιά σας γιὰ τὸν Θεό, μιλῆστε στὸ Θεὸ γιὰ τὰ παιδιά σας». Θὰ παρακαλέσουμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ διορθώσει τὰ τυχὸν δικά μας λάθη, νὰ μαλακώσει τὶς καρδιές τους, νὰ τὰ φυλάξει ἀπὸ ἀνεπανόρθωτες πτώσεις, νὰ ἐνεργήσει μυστικὰ μέσα τους τὴν καλὴ μεταστροφή. Ἡ προσευχὴ εἶναι φῶς, καταφυγή, παρηγοριά, δύναμη.

***

Ἡ πολυτιμότερη κληρονομιὰ ποὺ ἔ­χου­με νὰ ἀφήσουμε στὰ παιδιά μας εἶναι ἡ χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή, νὰ ἀγαπήσουν τὸν Χριστό, νὰ συνδεθοῦν μαζί Του. Δίνοντας στὰ παιδιά μας τὸν Χριστό, τοὺς δίνουμε τὰ πάντα. Γι᾿ αὐτὸ ἀξίζει κάθε κόπος καὶ κάθε θυσία στὴ χριστιανικὴ ἀγωγή τους. Νὰ δώσει σὲ ὅλους μας ὁ Θεὸς τὴ μεγάλη χαρὰ νὰ βλέπουμε τὰ βλαστάρια μας νὰ βαδίζουν σταθερὰ στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, στὸ δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς σωτηρίας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 26 Μαρτίου 2017. (Κυριακὴ Δ’ τῶν Νηστειῶν)

Αρχαίο κείμενο

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 17 - 31

¹⁷ καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. ¹⁸ καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. ¹⁹ ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. ²⁰ καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. ²¹ καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· Παιδιόθεν. ²² καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ’ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ’ ἡμᾶς. ²³ ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. ²⁴ καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. ²⁵ ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν, ἐγὼ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. ²⁶ καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτόν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. ²⁷ ὁ δὲ Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. ²⁸ Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτόν κατ’ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. ²⁹ καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. ³⁰ Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· ³¹ ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Απόδοση στη Νεοελληνική

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 17 - 31

¹⁷ Και λαβών τον λόγον ένας από το πλήθος είπε· “Διδάσκαλε, έφερα προς σε το παιδί μου, που έχει καταληφθή από πονηρόν πνεύμα, το οποίον του έχει αφαιρέσει την λαλιάν. ¹⁸ Και εις όποιον τόπον το καταλάβει, το συγκλονίζει και το ρίπτει κάτω και το κάνει να αφρίζη, να τρίζη τα δόντια του και να μένη ξηρόν και αναίσθητον. Και είπα στους μαθητάς σου να διώξουν αυτό το πονηρόν πνεύμα, και δεν ημπόρεσαν”. ¹⁹ Ο δε Ιησούς απεκρίθη εις αυτόν και είπε· “ω γενεά, που μένεις ακόμη άπιστος, παρ' όλα τα θαύματα που έχεις ιδή· έως πότε θα είμαι μαζή σας; Εως πότε θα σας ανέχωμαι; Φερτε αυτόν σε μένα”. Και έφεραν πράγματι το δαιμονιζόμενο παιδί. ²⁰ Και το πνεύμα το πονηρόν, μόλις είδε τον Ιησούν, αμέσως συνεκλόνισε με σπασμούς τον νέον, ο οποίος αφού έπεσε εις την γην, εκυλίετο και έβγαζε αφρούς. ²¹ Και ηρώτησε ο Κυριος τον πατέρα του νέου· “πόσος καιρός είναι από τότε που συνέβη αυτό;” Και εκείνος είπε· “από την παιδικήν του ηλικίαν. ²² Και πολλές φορές τον έρριξεν εις την φωτιά και εις τα νερά, δια να τον εξοντώση. Αλλ' εάν ημπορής να κάμης τίποτε, σπλαγχνίσου μας και βοήθησέ μας”. ²³ Ο δε Ιησούς του είπε τούτο· “εάν συ ημπορής να πιστεύσης, τότε όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα”. ²⁴ Και αμέσως πατήρ του παιδίου με δάκρυα εις τα μάτια έκραξε και είπε· “πιστεύω, Κυριε, βοήθησέ με να ελευθερωθώ από την ολιγοπιστίαν και να αποκτήσω ζωντανήν πίστιν”. ²⁵ Επειδή δε ο Ιησούς είδε ότι λαός έτρεχε από τα διάφορα μέρη και εμαζεύετο εκεί, επέπληξε το ακάθαρτον πνεύμα και του είπε· “το πνεύμα το άλαλον και το κωφόν, εγώ σε διατάσσω, έβγα από αυτόν και ποτέ πλέον να μη ξαναεισέλθης εις αυτόν”. ²⁶ Και το πνεύμα το πονηρόν αφού έκραξε και συνεκλόνισε παρά πολύ τον νέον, εβγήκε. Και έμεινε ο νέος σαν πεθαμένος, ώστε πολλοί να λέγουν ότι απέθανε. ²⁷ Ο δε Ιησούς τον επιασε από το χέρι, τον εσήκωσε και εκείνος εστάθη όρθιος. ²⁸ Οταν δε εισήλθεν ο Κυριος εις ένα σπίτι, οι μαθηταί του τον ερωτούσαν ιδιαιτέρως· “διατί ημείς δεν ημπορέσαμεν να διώξωμε το ακάθαρτον πνεύμα;” ²⁹ Και εκείνος τους είπεν· “αυτό το γένος των δαιμονίων με τίποτε άλλο δεν διώχνεται, παρά μόνον με προσευχήν και νηστείαν”. ³⁰ Και αφού ανεχώρησαν από εκεί, επροχωρούσαν από απόμερους δρόμους δια μέσου της Γαλιλαίας και δεν ήθελε να μάθη κανείς δια την διάβασίν του αυτήν. ³¹ Και τούτο, διότι εδίδασκε τους μαθητάς του ιδιαιτέρως και τους επληροφορούσε, ότι ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χέρια μοχθηρών ανθρώπων, οι οποίοι και θα τον θανατώσουν, και αφού θανατωθή, την τρίτην ημέραν θα αναστηθή.

Το Ιερό Κήρυγμα

1) Ἡ εὐαγγελική περικοπή μᾶς παρουσιάζει σήμερα τή συγκλονιστική σκηνή τοῦ σεληνιαζόμενου νέου. Ἕνας δύστυχος πατέρας γονατίζει μπροστά στό Χριστό καί τοῦ λέει:  Διδάσκαλε, σοῦ ἔφερα τό γιό μου, πού ἔχει καταληφθεῖ ἀπό δαιμόνιο. 

Εἶναι τόση ἡ κακουργία τοῦ δαίμονα, πού τοῦ πῆρε ἀκόμη καί τή λαλιά. Σ᾿ ὅποιο μέρος τόν πιάσει, τόν ρίχνει κάτω στό χῶμα καί ἀφρίζει καί τρίζει τά δόντια του καί μένει ξερός καί ἀναίσθητος. Παρακάλεσα τούς μαθητές σου νά τόν θεραπεύσουν, ἀλλά δέν μπόρεσαν. 

Ὁ Κύριος λυπήθηκε γιά τήν ἀπιστία τοῦ πατέρα, πού ἀπηχοῦσε τήν ἀπιστία τῆς γενεᾶς του, καί εἶπε: «Ὤ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»

 Ἀλλά σπλαχνίστηκε τό ἀξιολύπητο θύμα τοῦ σατανᾶ καί ζήτησε νά τόν φέρουν μπροστά Του. «Φέρετε αὐτόν πρός με».

 

Μόλις τόν ἔφεραν, τό πονηρό πνεῦμα, πού κατάλαβε ὅτι σέ λίγο θά τό ἔδιωχνε ὁ Κύριος, τάραξε τόν σεληνιαζόμενο νέο μέ σπασμούς. 

Ὁ νέος ἔπεσε κάτω στό χῶμα, κυλιόταν στό ἔδαφος κι ἔβγαζε ἀφρούς ἀπό τό στόμα του. Ἀπό πότε συμβαίνει αὐτό; ρώτησε ὁ Κύριος. 

Κι ὁ πατέρας τοῦ ἀπάντησε: «Παιδιόθεν». 

Ἀπό τότε πού ἦταν μικρό παιδί. Πολλές φορές μάλιστα ὁ δαίμονας τόν ἔριξε ἀκόμη καί στή φωτιά, γιά νά καεῖ, ἀκόμη καί στά νερά, γιά νά πνιγεῖ! Ἐάν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, λυπήσου μας καί βοήθησέ μας.

 Ὁ Κύριος διέκρινε πόσο ἀμφιταλαντευόμενος στήν πίστη ἦταν αὐτός ὁ πατέρας καί τοῦ εἶπε: 

«Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». 

Ἐάν ἐσύ μπορεῖς νά πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατά σ᾿ ἐκεῖνον πού πιστεύει. 

Τότε ὁ πατέρας κατάλαβε ὅτι ἡ δική του ἀπιστία ἐμπόδιζε τή θεραπεία τοῦ γιοῦ του καί μέ δάκρυα στά μάτια φώναξε δυνατά: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». 

 Βοήθησέ με νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τήν ὀλιγοπιστία μου, καί ἀναπλήρωσε ἐσύ τήν ἔλλειψη τῆς πίστεώς μου.

 

Ἀσφαλῶς, συμπονέσαμε τό σεληνιαζόμενο νέο, διότι βασανιζόταν, ἀλλά καί ἐξετίθετο δημοσίως μ᾿ αὐτά πού τοῦ ἔκαμνε ὁ δαίμονας. 

Πρίν ἔλθει ὁ Χριστός στή γῆ μας ὑπῆρχαν συχνότερα τέτοια φαινόμενα. 

Ἀπό τότε πού ὁ Χριστός νίκησε τόν διάβολο ἐπάνω στό σταυρό, δέν ἔχουμε συχνά τέτοιου εἴδους φαινόμενα.

 Ἀλλά ὁ διάβολος ἐξακολουθεῖ νά παραμένει πάντα ὁ ἴδιος. Μισάνθρωπος καί ἀνθρωποκτόνος! 

Μᾶς πολεμᾶ «ἄλλοτε φανερά, ἄλλοτε κρυφά, μέ διάφορες  ἀπάτες, μέ ποικίλες τέχνες, μέ βέλη θανατηφόρα ζητᾶ νά ἀποκτείνει τίς ψυχές μας», γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. 

Ἄν δέν μπορεῖ νά κυριαρχήσει στά σώματά μας, προσπαθεῖ νά παραπλανήσει τό νοῦ μας, νά κυριεύσει τήν ψυχή μας. 

Μπορεῖ νά μή βλέπουμε σήμερα πολλούς ἀνθρώπους νά βγάζουν ἀφρούς ἀπό τό στόμα τους καί νά τρίζουν τά δόντια τους, ἀλλά βλέπουμε πολλούς ἄλλους πού κυριεύονται ἀπό μίσος καί κακία, ἀπό φθόνο καί ζηλοτυπία, ἀπό θυμό καί ὀργή καί δέν ξέρουν τί κάνουν. 

Μπορεῖ νά μή βλέπουμε σήμερα ἀνθρώπους νά κυλιοῦνται στό ἔδαφος, ἀλλά βλέπουμε πολλούς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι πέφτουν στή λάσπη τῆς ἁμαρτίας καί σπιλώνονται.

 Μπορεῖ νά μή βλέπουμε σήμερα πολλούς ἀνθρώπους νά πέφτουν στή φωτιά, γιά νά καοῦν ἤ στά νερά, γιά νά πνιγοῦν, ἀλλά βλέπουμε πολλούς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι αὐτοκαταστρέφονται, εἴτε μέ δόσεις ναρκωτικῶν, εἴτε μέ ἔκλυτη ζωή. 

Ἡ κακουργία τοῦ σατανᾶ ἐπινοεῖ συνεχῶς σκάνδαλα.

 Ὁ σκοπός του εἶναι πάντα ὁ ἴδιος. Θέλει νά καταστρέψει τόν ἄνθρωπο! Νά τόν βασανίζει, ὅσο ζεῖ, καί κατόπιν νά τόν σύρει μαζί του στήν αἰώνια κόλαση!

Ἀλλά ὁ Κύριος ἦλθε στή γῆ μας, γιά νά καταργήσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου.

 

 Μόλις διέκρινε ὅτι ὁ πατέρας τοῦ σεληνιαζόμενου νέου ἄρχισε νά ἐκδηλώνει θερμότερη πίστη, πρόσταξε αὐστηρά τό ἀκάθαρτο πνεῦμα νά φύγει ἀπ᾿ τό παιδί του καί νά μή ξαναεπιστρέψει σ᾿ αὐτό. «Τό πνεῦμα τό ἄλαλον καί κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καί μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν».

 Τότε τό πονηρό πνεῦμα, ἀφοῦ κραύγασε δυνατά καί συντάραξε τό παιδί, βγῆκε ἀπό τόν νέο καί ἐξαφανίστηκε. 

Ὁ νέος ἔγινε σάν νεκρός, ὥστε πολλοί νά λένε ὅτι πέθανε.

 Ἀλλά ὁ Κύριος τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι καί τόν σήκωσε. Κι ἐκεῖνος στάθηκε ὄρθιος. Ὅσοι παρακολουθοῦσαν αὐτά πού συνέβαιναν, ἔμειναν ἔκθαμβοι.

 

 Ὅταν λίγο ἀργότερα ὁ Κύριος μπῆκε σέ κάποιο σπίτι, τόν ρώτησαν ἰδιαιτέρως οἱ μαθητές Του: «Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε τό πονηρό πνεῦμα;»

 Κι Ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: «Τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Αὐτό τό εἶδος τοῦ δαιμονίου δέν βγαίνει μέ τίποτε ἄλλο παρά μέ προσευχή πού συνοδεύεται μέ νηστεία, ὥστε ἡ προσευχή νά γίνεται ὅσο τό δυνατόν πιό προσηλωμένη στό Θεό.

Στή συνέχεια, ὅμως, ὁ Κύριος ἔστρεψε ἀλλοῦ τήν προσοχή τῶν μαθητῶν Του. Καθώς διέσχιζαν τή Γαλιλαία, ἄρχισε νά τούς προλέγει τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του. Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρωπου θά παραδοθεῖ στά χέρια ἀνθρώπων, κι αὐτοί θά τόν θανατώσουν. Κι ἀφοῦ πεθάνει, τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀναστηθεῖ.

Τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου μας δείχνουν ὅτι προγνώριζε τά Πάθη Του Τά σκεφτόταν, διότι θά ἀποτελοῦσαν στάδιο ἀγῶνος σκληροῦ, ἀλλά καί διότι θά ἔφερναν τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Κι ἐμεῖς νά μελετοῦμε τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, εἶναι τό καλύτερο ἀπ᾿ ὅλα τά βιβλία. Μᾶς μαθαίνει νά ἀγαποῦμε τό Θεό μέ ὅλη τήν ψυχή καί τήν καρδιά μας, νά ὑπακούουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ταπεινωνόμαστε, νά ὑπομένουμε τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις, νά μακροθυμοῦμε, νά ἀνεχόμαστε, νά ἀγαποῦμε ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας καί νά συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς ἔφταιξαν. Στό Σταυρό νά προστρέχουμε κάθε φορά πού φαρμακωνόμαστε ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, καί νά παρακαλοῦμε τόν Ἐσταυρωμένο νά γιατρεύει τίς πληγές καί τά τραύματά μας.

Ὁ Κύριός μας πορευόταν πρός τό ἑκούσιο Πάθος Του καί προετοίμαζε τούς μαθητές Του γιά ὅλα αὐτά. Κι ἐμεῖς, καθώς ὁδεύουμε πρός τή Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας νά μελετοῦμε τό σωτήριο Πάθος Του, νά συγκινούμαστε ἀπ᾿ αὐτό καί νά παίρνουμε μεγάλες ἀποφάσεις νά ζήσουμε ζωή ἀφοσιώσεως καί ἀγάπης πρός Αὐτόν πού τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε. Γένοιτο.

2) Ο άγιος Ιωάννης, ο υποδειγματικός ασκητής της Κλίμακος (Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ)

Η Δ´ Κυριακή των Νηστειών σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει την ασκητική μορφή του Οσίου Ιωάννου,συγγραφέως της Κλίμακος, και τιμά την ιερή μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Ε´Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ΤερεντίουΜάρτυρος και των συν αυτώ.

Ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης σε ηλικία 16 περίπου ετών προσέφερε τον εαυτό του στον Χριστό ως «θυσίαν ευάρεστον και δεκτήν», με το να εισέλθη στον δίαυλο της Μοναχικής Πολιτείας στο όρος Σινά. Από αυτή δε την διαμονή του στον ορατό τόπο, πορευόταν και κατευθυνόταν προ τον αόρατο Θεό.

Και την μεν ξενιτεία την ακολούθησε σαν προστάτιδα των νοερών νεανίδων, δηλ. των αρετών της ψυχής. Υποτάχθηκε και εμπιστεύθηκε την ψυχή του εν Κυρίω στον πνευματικό του πατέρα σαν σε ένα άριστο κυβερνήτη, και έτσι ακίνδυνα εταξίδευε το μεγάλο επικίνδυνο και τρικυμιώδες ταξείδι της παρούσης ζωής. Τόσο πολύ δε απέθανε για τον κόσμο και τα προσωρινά του θέλγητρα, σαν να είχε ψυχή χωρίς λογική και χωρίς θέλησι και αποξενωμένη τελείως από τις φυσικές κλίσεις και επιθυμίες.

Αφού λοιπόν έτσι πολιτεύθηκε επί 19 χρόνια και στολίσθηκε με τα κατορθώματα της μακαρίας υποταγής, όταν πια ο άγιος Γέροντας που τον επαιδαγώγησε είχε φύγει από τούτη τη ζωή, τότε αποδίδεται και ο ίδιος στον αγώνα της ησυχαστικής ζωής, κρατώντας στα χέρια του σαν όπλα δυνατά τις ιερές ευχές του Γέροντά του, για να καταρρίψη με αυτές τα οχυρώματα του σατανά.

Εκλέγει την παλαίστρα της ερημικής του ασκήσεως σε απόστασι πέντε «σημείων», (δηλ. 8 χιλιόμ.), από το Κυριακό της Μονής, στην τοποθεσία που λεγόταν Θολάς και διαβιώνει εκεί 40 ολόκληρα χρόνια, χωρίς οκνηρία και αμέλεια, πυρπολούμενος πάντοτε από τον διακαή έρωτα και την φλόγα της θείας αγάπης.

Έτρωγε απ᾽όλα όσα επιτρέπονται στους Μοναχούς, πολύ λίγο όμως. Έτσι ώστε με μεγάλη σοφία νικούσε συγχρόνως το κέρας της αλαζονείας και της οιήσεως. Διότι με την λίγη τροφή συνέθλιβε με κάθε τρόπο την κοιλία, την μανιώδη και άπληστη αυτή δέσποινα, και μαζί με την στέρησι της έλεγε: «σιώπα, πεφίμωσο», κλείσε δηλ. το στόμα σου. Και με το ότι έτρωγε λίγο και απ᾽όλα τα φαγητά νικούσε και υποδούλωνε την τυραννία της κενοδοξίας. Επί πλέον δε με την απόλυτη μοναξιά και την αποφυγή συναντήσεων με άλλα πρόσωπα έσβηνε την φλόγα και την κάμινο της σαρκικής επιθυμίας, μέχρι που την έκανε οριστικά στάχτη και την απεκοίμισε.

Ανδρείως ο ανδρείος απέφυγε, με το έλεος του Θεού και με την στέρησι των αναγκαίων για τη συντήρησί του, και την προσκύνησι των ειδώλων (δηλ. την φιλαργυρία και την προσκόλλησι στα υλικά).

Την ψυχή του την ανέστησε από τον θάνατο που την απειλούσε κάθε στιγμή, δηλ. από την ακηδία και την αδράνεια, κεντρίζοντάς την με το κεντρί της μνήμης του θανάτου. Με την απονέκρωσι πάλι κάθε «προσπαθείας για τα κοσμικά» ίσως και με κάποια αίσθησι των αΰλων και ουρανίων αγαθών, έκοψε τα δεσμά της λύπης. Ενωρίτερα δε είχε θανατώσει με το ξίφος της υπακοής την τυραννική οργή.

Με το σώμα που δεν έβγαινε έξω και με το λόγο που ακόμη περισσότερο δεν εξερχόταν από το στόμα του, εθανάτωσε την βδέλλα της κενοδοξίας, που απλώνει παντού τον ιστό της σαν αράχνη. Τι απέμεινε λοιπόν; Η νίκη και το βραβείο κατά της ογδόης κακίας, η τέλεια δηλ. κάθαρσι από την αντίθεο υπερηφάνεια…

Αλλά και σε ποιό μέρος του στεφάνου που πλέκω να τοποθετήσω την πηγή των δακρύων του Οσίου; Χάρισμα που δεν βρίσκεται σε πολλούς. Των δακρύων αυτών το απόκρυφο εργαστήριο σώζεται ακόμη μέχρι σήμερα, και είναι ένα πολύ μικρό σπήλαιο… Ο ύπνος που έπαιρνε ήταν τόσος, όσος χρειαζόταν για να μη βλαφθή το μυαλό του από την αγρυπνία. Πριν από τον ύπνο δε προσευχόταν πολύ και τακτοποιούσε τα κείμενα που έγραφε, διότι αυτό μόνο είχε σαν φίμωτρο της ακηδίας και αδρανείας. Όλη η πορεία της ζωής του ήταν προσευχή αέναος και έρωτας ανέκφραστος προς τον Θεόν…

Ήταν ακόμη και ιατρός των κρυφών παθών ο άνθρωπος αυτός του Θεού. Μερικοί πονηροί άνθρωποι κεντημένοι από φθόνο εναντίον του αειμνήστου Πατρός, που σκορπούσε πλούσια τον λόγο της Χάριτος και επότιζε όλους όσους τον επλησίαζαν με τα άφθονα νάματα της διδασκαλίας του, τον κατηγορούσαν ως «λάλον και φλύαρον», προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να σταματήσουν την τόση ωφέλεια που προσέφερε.

Εκείνος δε γνωρίζοντας ότι «πάντα ισχύει εν τω ενδυναμούντι Χριστώ» και μη θέλοντας να παιδαγωγή μόνο με τα λόγια όσους τον πλησίαζαν για ωφέλεια, αλλά πολύ περισσότερο με την σιωπή και την μελέτη του παραδείγματός του, επί πλέον δε καθώς λέγει και η Γραφή για να κόψη την αφορμή «των ζητούτων αφορμήν», εσιώπησε για ωρισμένο διάστημα και σταμάτησε το μελιστάλακτο ρείθρο του διδασκαλικού του λόγου.

Όταν, αργότερα, άρχισαν να τον ικετεύουν και να τον παρακαλούν να συνεχίση τον λόγο της διδαχής του, υπεχώρησε αμέσως· αυτός που δεν είχε μάθει να αντιλέγη και συνέχισε πάλι την προηγούμενη τακτική του.

Επειδή λοιπόν τόσο πολύ τον εθαύμαζαν, διότι υπερτερούσε όλους σε όλα, όλοι μαζί οι Μοναχοί σαν ένα νέο Μωϋσή τον ανέβασαν με τη βία στον ηγουμενικό θρόνο…

Το τέλος του επιγείου βίου του τον ευρήκε επάνω στο έργο της καθοδηγήσεως των Μοναχών. Δεν ωμοίασε όμως στον Μωϋσή σε ένα σημείο: Στο ότι αυτός ασφαλώς ανέβηκε στην άνω Ιερουσαλήμ, ενώ εκείνος δεν γνωρίζω πως έχασε την κάτω Ιερουσαλήμ.

 

Το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να αγαπήσωμε και να ποθήσωμε, όπως ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, τις πνευματικές αρετές της ταπεινοφροσύνης, της υπακοής, της υπομονής, της πραότητος και απλότητος, μαζί με όλες τις άλλες, και να μισήσουμε τις αντίστοιχες κακίες και τα πάθη, όπως την υπερηφάνεια, την μνησικακία, την κατάκρισι, το ψεύδος, την φιλαργυρία και όλα τα άλλα.

Έτσι με την Χάρι του Θεού και τον θείο φωτισμό θα κάνωμε την αρχή για την ανάβασι στην πνευματική Κλίμακα του Οσίου Ιωάννου του Σιναΐτου, που ανεβάζει τον πιστό από τη γη στον ουρανό.

 

απο το http://agiosnikolaosanapafsas.blogspot.gr/