Η επιβίωση της Ελλάδος δεν είναι ζήτημα οικονομικό

Μια χώρα που γερνά οδηγείτει στον αφανισμό και την αλλοτρίωση

Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, ομότιμου καθηγητή Νομικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Επτά χρόνια τώρα από τότε που εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όλοι οι διαχειριστές της εξουσίας ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την επίλυση του οικονομικού προβλήματος της χώρας, παραμελώντας εντελώς το άλλο, πολύ σπουδαιότερο ζήτημα: τη διασφάλιση δηλαδή της εθνικής και κοινωνικής συνοχής του λαού.

Ουδείς αμφισβητεί ασφαλώς ότι το οικονομικό ζήτημα παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη και στην ανάπτυξη ενός λαού. Είναι όμως, από την άλλη μεριά, επίσης αδιαμφισβήτητο ότι η επιβίωση ενός
λαού δεν εξαρτάται από την επίλυση του οικονομικού του προβλήματος. Χώρα με λαό χωρίς πολλούς οικονομικούς πόρους μπορεί να επιβιώσει, όπως αποδεικνύεται με άπειρα παραδείγματα από τη Νεοελληνική Ιστορία.

Χώρα όμως με λαό χωρίς εθνική αυτοσυνειδησία είναι καταδικασμένη σε αφανισμό. Συνεπώς, θα όφειλαν οι αρμόδιοι, αν όχι πρώτιστα, τουλάχιστον παράλληλα προς το οικονομικό, να φροντίσουν και για την επίλυση του ζητήματος της εθνικής και κοινωνικής συνοχής του λαού, που επηρεάζεται, ως γνωστόν, αποφασιστικά από δύο παράγοντες: το δημογραφικό πρόβλημα και τη λαθρομετανάστευση.

Στο δημογραφικό πρόβλημα, η κατάσταση είναι τραγική. Μόνον αρνητικούς δείκτες έχει να επιδείξει η χώρα τα τελευταία χρόνια. 
Οι δείκτες αυτοί επιδεινώνονται, δυστυχώς, βαθμιαία κάθε χρόνο και μας γεμίζουν συνοφρύωση, καθώς μας θυμίζουν την κοινή διαπίστωση ότι η Ελλάδα γερνάει και πεθαίνει σιγά-σιγά. 

 Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού η πολυτεκνία, που αποτελεί την ενδεδειγμένη λύση του προβλήματος, αφ’ ενός μεν είναι έξω από τον οικογενειακό προγραμματισμό εκείνων που θα ήθελαν να την υπηρετήσουν, αλλά βλέπουν ότι δεν επαρκεί ο λιγοστός επιούσιος για πολλούς, αφ’ ετέρου δε βρίσκεται σε διωγμό από την Πολιτεία (!), η οποία όχι μόνο δεν δίνει, όπως θα όφειλε, αλλά περικόπτει κιόλας χορηγούμενα από παλιά πολυτεκνικά επιδόματα, για να πιάσει τους οικονομικούς στόχους που έχουν προσδιορίσει οι ιθύνοντες των Βρυξελλών. Και αυτοί βέβαια τα συμφέροντά τους κοιτάζουν.
Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε εμείς, για να μη μείνει το «σκάφος» χωρίς «πλήρωμα» ή για να μην περιέλθει στα χέρια των «πειρατών» που το εποφθαλμιούν. Η «κοινοπραξία» των Βρυξελλών δεν γνοιάζεται για τους «πλοιοκτήτες», αλλά μόνο για τους φόρους της «ναυσιπλοΐας».

Σημαντικό πλήγμα δέχεται εξάλλου το δημογραφικό όχι μόνον από τη μη ανανέωση του γηράσκοντος και θνήσκοντος πληθυσμού, αλλά και από την «αιμορραγία» της μετανάστευσης, αφού εκατοντάδες Ελληνόπουλα, νέοι ιδίως επιστήμονες, που μαστίζονται από την ανεργία, παίρνουν ξανά, όπως τότε, εκείνο τον καταραμένο καιρό πριν από 100 περίπου χρόνια, τον δρόμο της ξενιτιάς και φεύγουν καθημερινά σε χώρες που τους δίνουν κάποιες ελπίδες: στην Αυστραλία, στην Αμερική, στον Καναδά ή σε άλλες, πιο κοντινές σε μας χώρες της Ευρώπης, για να γλυτώσουν έτσι από τον κανιβαλισμό της πατρίδας τους, η οποία. μεταστοιχειωμένη σε σύγχρονο Κρόνο, έχει μάθει, όπως και εκείνος, να «τρώει» τα παιδιά της.
Βέβαια, ο ημέτερος κ. Μουζάλας, αρμόδιος καθ’ ύλην αν. υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, μας προτρέπει να μη θρηνούμε γι’ αυτό, διότι το «αίμα» που χάνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από το δημογραφικό αντικαθίσταται από τους λαθρομετανάστες!
 Κατά τον συλλογισμό του κ. Μουζάλα, «ένα χωριό από Ελληνόπουλα χάνεται καθημερινά, μας έρχεται όμως επίσης καθημερινά μια πόλη λαθρομεταναστών από την απέναντι μεριά του Αιγαίου. Επομένως, πατσίσαμε και έχουμε και πλεόνασμα από πάνω». «Αίμα» χάσαμε, «αίμα» πήραμε. Είμαστε συνεπώς σε βιολογική ισορροπία!

Δεν υπάρχουν λέξεις για να χαρακτηρίσουν το μέγεθος της αφροσύνης και της εθνικής αναλγησίας που εμπεριέχει η εξωφρενική αυτή δήλωση.
Αν θέλει πάντως ο κ. Μουζάλας, μιας και έχει και την ιδιότητα του ιατρού, να ελέγξει «κλινικά» πού οδηγεί η «συνταγή» του αυτή, ας δοκιμάσει να την εφαρμόσει σε κάποιον ασθενή του που χάνει πολύ αίμα. Ας σπεύσει λοιπόν να πάρει από το ψυγείο μερικές φιάλες αίματος, χωρίς να εξετάσει τη συμβατότητα του δότη και του λήπτη. 
Οσο αίμα έχασε ο ασθενής του τόσο και περισσότερο ακόμη του έδωσε ο κ. Μουζάλας. Ισοφάρισε έτσι την απώλεια του αίματος ο ιατρός υπουργός μας; 
Την απάντηση τη γνωρίζει και εκείνος, όπως τη γνωρίζουμε και εμείς από τα διδάγματα της κοινής πείρας. Ο ασθενής του θα πεθάνει αμέσως!

Ίσως συνειδητοποιήσει με τον τρόπο αυτό ο κ. Μουζάλας σε τι είδους θάνατο οδηγεί το Ελληνικό Έθνος με την απερίσκεπτη πολιτική που ακολουθεί στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, κατ’ εντολήν βέβαια της κυβέρνησης στην οποία ανήκει.

Εάν, παρ’ όλα αυτά, δεν έχουν αντιληφθεί οι ιθύνοντες της κυβέρνησης τον θανάσιμο κίνδυνο που δημιουργεί για το Έθνος η ανεξέλεγκτη, αθρόα λαθρομετανάστευση, ως συνέπεια της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» που εφαρμόζουν, ας παραθέσουμε συγκεκριμένους αριθμούς, μήπως μπορέσουν αυτοί πια να τους πουν κάτι, αν και, όπως φαίνεται, οι εν λόγω εθνοπατέρες πάσχουν από βαριά «κώφωση»:
 Παλιότερα, οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα αντιπροσώπευαν κάτι λιγότερο από 1%, όσος δηλαδή είναι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θράκης. Σήμερα, το ποσοστό αυτό είναι 25% περίπου, με σταθερά αυξητική τάση κάθε χρόνο.
Με δεδομένη λοιπόν την υπογεννητικότητα των Ελλήνων (πρόσφατη στατιστική της 1ης/10/2015 δείχνει ότι οι Έλληνες μειώθηκαν το 2015 κατά 21.500 ψυχές, χάθηκε δηλαδή μια ολόκληρη πόλη) και με επίσης δεδομένη την πολυτεκνία των μουσουλμάνων, σε μερικές δεκαετίες, λένε οι σχετικές εκτιμήσεις, που είδαν κατ’ επανάληψη το φως της δημοσιότητας στα ΜΜΕ, θα έχουν αντιστραφεί εντελώς τα πράγματα.

Οι μουσουλμάνοι μετανάστες που θα έχουν «ριζώσει» εδώ θα ανέρχονται σε 12.000.000, ενώ οι αυτόχθονες Έλληνες σε 5.000.000 περίπου (!).

Ποιος να το περίμενε, 200 περίπου χρόνια μετά την Εθνεγερσία, το ΄Ελληνικό Έθνος, που το ανέστησαν μέσα από τις «στάχτες» του οι Αγωνιστές του Εικοσιένα πληρώνοντας γι’ αυτό βαρύ «φόρο αίματος», να κινδυνεύει σήμερα να «πνιγεί» στα νερά του Αιγαίου παίρνοντας μαζί του στον «βυθό» έναν θησαυρό παγκόσμιας μοναδικότητας:
Ιστορία 4.000 χρόνων Ελληνισμού. Και τούτο εξαιτίας της ανικανότητας των σημερινών «πλοηγών», αλλά και όλων των προηγούμενων κυβερνητών της τελευταίας 40ετίας.

Όσο είναι ακόμη καιρός, ας το σκεφτούμε καλά όλοι και ας πράξουμε αναλόγως, αφού μας βαραίνει συλλογική ενοχή: Όποιος δεν βλέπει τους «υφάλους» δεν είναι άξιος να κρατάει «πηδάλιο», ιδίως όταν αυτό καθορίζει τη μοίρα ενός ολόκληρου Έθνους.

απο το http://ikivotos.gr