Υπόμνημα Λιάκου: Η πιο ύπουλη επίθεση ενάντια σε κάθε κατεκτημένο εργασιακό δικαίωμα όλων των εκπαιδευτικών

Αντώνης Λιάκος*

Η Πανελλήνια Ένωση Αναπληρωτών Δευτεροβάθμιας (ΠΕΑΔ) ως θεσμικός εκπρόσωπος των αναπληρωτών εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων, επιθυμεί να εκφράσει τον έντονο προβληματισμό της σχετικά με όσα περιλαμβάνονται στο πόρισμα με τον εύσχημο τίτλο «ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΕΙ-ΤΕΙ», που εξέδωσε η υπό τον καθηγητή κ. Α. Λιάκο επιτροπή «σοφών» και ειδικότερα όσα
αφορούν το εκπαιδευτικό προσωπικό.

Διαβάστε παρακάτω την συνέχεια της ανοικτής επιστολής  της Πανελλήνιας Ένωσης Αναπληρωτών Δευτεροβάθμιας (ΠΕΑΔ) σχετικά με το υπόμνημα της επιτροπής εθνικού διαλόγου για την παιδεία.

Συγκεκριμένα, αναφέρονται στην ενότητα «Διαχείριση προσωπικού» (σελίδα 33 του Υπομνήματος για το Νέο Λύκειο) τα εξής:

 «Η υλοποίηση της μεταρρύθμισης είναι προφανές ότι θα εξαρτηθεί από το κατά πόσον θα την υποστηρίξει το εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολείων. 

Εκτιμάται ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών θα ανταποκριθεί θετικά και θα αγκαλιάσει τη νέα δομή. 

Προφανώς θα δοθεί και η δυνατότητα σε όσους είτε δεν μπορούν είτε δεν επιθυμούν να ενταχθούν στο νέο πλαίσιο να μεταταγούν σε άλλες υπηρεσίες, εκτός σχολικής τάξης.[…] Η θέσπιση κινήτρων θα έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα στην κάμψη των αντιστάσεων.

 Εναλλακτική λύση είναι η στρατολόγηση νέου δυναμικού –αποφοίτων των πανεπιστημίων κατά την τελευταία πενταετία, µε φρέσκιες γνώσεις, όρεξη για δουλειά και δυνατότητα διαμόρφωσης νέων επαγγελματικών συνηθειών (habitus)».

Θεωρούμε το περιεχόμενο του κειμένου ως την πιο ύπουλη έως τώρα επίθεση ενάντια σε κάθε κατεκτημένο με αγώνες δεκαετιών εργασιακό δικαίωμα τόσο των μονίμων, όσο και των αναπληρωτών συναδέλφων εκπαιδευτικών.

 Οι τελευταίοι ιδιαίτερα αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμο υλικό, που οι συντάκτες του ως άνω κειμένου θεωρούν ότι η εργασιακή τους ομηρεία μπορεί να έχει «ημερομηνία λήξης» με τον ξαφνικό εργασιακό τους θάνατο!!!

Γιατί πίσω από την υποτιθέμενη διέξοδο σε όσους δεν στηρίξουν το νέο λύκειο, κρύβεται η σταθερή προσήλωση σε ένα σχολείο μνημονιακών προδιαγραφών που θα αφορά λιγότερους μαθητές 

«Τα Λύκεια αναμένεται να χάσουν το ένα τρίτο των μαθητών τους οι οποίοι θα μεταφερθούν στο Γυμνάσιο ως 4η τάξη. 

Αυτό δημιουργεί τη δυνατότητα ανά 3 Λύκεια, να δημιουργούνται 2, κάθε ένα από τα οποία θα έχει κατά 33% μεγαλύτερο μαθητικό πληθυσμό σε κάθε μία από τις δύο τάξεις.» και συνεπώς και λιγότερους εκπαιδευτικούς! 

Σπεύδουμε να διευκρινίσουμε πως το θέμα αυτό δεν τίθεται σε επίπεδο συντεχνιακό.

Η όλη σύλληψη πλήττει ευθέως τους μαθητές και τους γονείς αφού μειώνεται επί της ουσίας το παρεχόμενο εκπαιδευτικό έργο. 

Ήδη με την έντεχνη περικοπή μαθημάτων στο ωρολόγιο πρόγραμμα των Γυμνασίων και των Λυκείων επιτεύχθηκε ο στόχος της μείωσης των αναγκών στις λεγόμενες «βασικές» ειδικότητες, αποφεύγοντας προς στιγμή σε σύγκριση με το παρελθόν την αύξηση του υποχρεωτικού ωραρίου. Οι διαπιστώσεις/εξαγγελίες που καταγράφονται με απροσχημάτιστο κυνισμό, προωθούν τον κοινωνικό αυτοματισμό στην πιο αισχρή του εκδοχή, την ανθρωποφαγία και την εκμαίευση συμπεριφορών «οικειοθελούς» δουλοπρέπειας.

Φράσεις όπως “στρατολόγηση” και “κάμψη των αντιστάσεων” μια μόνο προέλευση έχουν: την παλινόρθωση νεοφιλελεύθερων πρακτικών που η σημερινή διακυβέρνηση εξόρκιζε σθεναρά και την πλήρη ευθυγράμμιση με «εργαλειοθήκες» που προωθούν την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αλλά και την προτεραιότητα στη μείωση του μισθολογικού κόστους, κριτήρια που οι εν δυνάμει νεοεισερχόμενοι πληρούν εξ ορισμού. 

Στις συναντήσεις που είχαμε ως ΠΕΑΔ στο Υπουργείο όλους τους προηγούμενους μήνες έκπληκτοι παρακολουθούσαμε την σχεδόν εμμονική αγωνία για το τι θα γίνουν οι νέοι συνάδελφοι που πρέπει να βρουν διέξοδο στη δημόσια εκπαίδευση!

 Ποιος είπε το αντίθετο; 

Όπως αποδεικνύουν κείμενα σαν το συγκεκριμένο, τελικά το ενδιαφέρον για τους νέους πτυχιούχους εξηγείται! τι θα γίνει όμως με τους συναδέλφους εκείνους που ταλαιπωρούνται χρόνια τώρα; 

Η εμπειρία τους, ο επαγγελματισμός τους, η παιδαγωγική τους συγκρότηση δεν αποτελούν κεφάλαιο για τη μαθησιακή διαδικασία, για την εκπαίδευση; και πρέπει να αντικατασταθούν από νέους που θα “έχουν όρεξη για δουλειά και δυνατότητα διαμόρφωσης νέων επαγγελματικών συνηθειών (habitus)”; 

Τι περιεχόμενο έχει άραγε η «δυνατότητα διαμόρφωσης νέων επαγγελματικών συνηθειών»; 

 Μήπως -κατά τύχη- αναπαράγει «μοντέλα» δια βίου μάθησης και αέναης εργασιακής κινητικότητας από την αλήστου μνήμης εποχή της Διαμαντοπούλου και των συνοδοιπόρων της;

Ως Π.Ε.Α.Δ. θεωρούμε το δικαίωμα στην εργασία αναφαίρετο. Ασφαλώς και οι νεότεροι συνάδελφοι και δικαιούνται και πρέπει να έχουν πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση. 

Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την ανησυχία μας γιατί πριν ακόμη δοθεί μια λύση στην ιδιότυπη εργασιακή «ομηρία» χιλιάδων συναδέλφων που χρόνια τώρα αναπληρώνουν τους εαυτούς τους, διατυπώνονται παρόμοιες δογματικού χαρακτήρα αποφάνσεις που προσβάλλουν την κοινή λογική και χρησιμοποιούν τις όποιες παθογένειες σαν το πιο ευτελές πρόσχημα για να υλοποιήσουν ό,τι πιο αναχρονιστικό και αγοραίο θεωρώντας τη δημόσια εκπαίδευση σαν μια ιδιωτική επιχείρηση. 

Η Π.Ε.Α.Δ. θα συνεχίσει να καταγγέλλει παρόμοιες «λογικές» και καλεί τόσο τους μόνιμους συναδέλφους, όσο και τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, να συνεχίσουν να προασπίζονται με σοβαρότητα, αξιοπιστία και αποφασιστικότητα το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης!

απο το alfavita.gr 

*Αντώνης Λιάκος

Ο Αντώνης Λιάκος γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Στα 1969-73 φυλακίστηκε από τη δικτατορία. Πτυχιούχος στα 1977, συνέχισε με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. και του Συμβουλίου της Ευρώπης μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία, διδακτορική διατριβή στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία στο Α.Π.Θ. (1984).
Δίδαξε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. (1981-1990).
Επισκέπτης ερευνητής/καθηγητής στα Πανεπιστήμια Μπέρμιγχαμ, European University Institute (Φλωρεντία), Πρίνστον, Νέας Υόρκης, Σύντνεϋ, École normale supérieure (Παρίσι), Πανεπιστήμιο του Πεκίνου.
Συνέβαλε στην ίδρυση του Ι.Α.Κ.Α. στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και συμμετείχε στο πρόγραμμα European Doctorate in the Social History of Europe.
 Από το 1990 καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
 Έχει διατελέσει μέλος της Εφορείας των Γ.Α.Κ., της Επιτροπής Ιστορίας της Εθνικής Τράπεζας, των Α.Σ.Κ.Ι., του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι managing editor του περιοδικού Historein/Ιστορείν, πρόεδρος της International Commission for History and Theory of Historiography, διηύθυνε εκδοτικές σειρές Ιστορίας στις εκδόσεις Γνώση, Θεμέλιο και Νεφέλη.
Την περασμένη δεκαετία υπήρξε μέλος των ερευνητικών ομάδων NHIST (Writing of National Histories in Nineteenth and Twentieth Century Europe) και CLIOHRES.net (Creating Links and Innovative Overviews for a New History Research Agenda for the Citizens of a Growing Europe).
Το ερευνητικό και συγγραφικό έργο αφορά τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία και την ιστορία και θεωρία της ιστορίας.
 Έχει εκδώσει επτά μονογραφίες (από τις οποίες μία μεταφράστηκε στα ιταλικά και μία στα τουρκικά) και έχει δημοσιεύσει πενήντα μελέτες περίπου σε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά επιστημονικά περιοδικά και ειδικούς τόμους.
 Αρθρογραφεί συχνά στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Το 2012 έλαβε το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το βιβλίο του Αποκάλυψη, ουτοπία, ιστορία (Πόλις, 2011).

Ηλεκτρονική διεύθυνση: aliakos@otenet.gr
Ιστοσελίδες: www.antonisliakos.gr