Πώς να κρυφτείς απ’τα παιδιά;

“Πώς να κρυφτείς απ΄τα παιδιά,
έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…”

Αυτές τις ημέρες ένεκα σημαντικής κοινωνικής υποχρέωσης παραβρέθηκα σε μια Βάπτιση στο Καβούρι και ύστερα ακολούθησε τραπέζι σε έναν όμορφο διαμορφωμένο χώρο παλιάς οργανωμένης πλαζ της Γλυφάδας.

 Η πλειοψηφία καλοντυμένη και άνθρωποι ως επί το πλείστον καλής οικονομικής κατάστασης που δεν αισθάνθηκαν
αυτή τη διετία τι σημαίνει να χάσεις τη δουλειά σου, να παγώσει ο μισθός σου (αν είσαι τυχερός να πληρώνεσαι), να κόβεις από τη διατροφή και την ένδυσή σου για να πληρώσεις τους φόρους σου. 

 Πιατέλες, εκλεκτά εδέσματα, άψογη συμπεριφορά του προσωπικού συνέθεταν αυτό το όμορφο σκηνικό της ψευδαίσθησης της ευδαιμονίας, ψευδαίσθησης για όσους δε συγκαταλεγόμασταν στην κατηγορία αυτή. 

Ανέκαθεν συνήθιζα σε ευχάριστες περιστάσεις να αποσύρομαι λίγο παράμερα και να βλέπω την άλλη πλευρά της ζωής. Στάθηκα πιο πέρα διακριτικά παρατηρώντας τους χαμολεγαστούς προσκεκλημένους που επισκέπτονταν τον μπουφέ.
 Τι αντιφατική εικόνα, σκέφτηκα. Μια Ελλάδα που βυθίζεται, που κανείς δε γνωρίζει τι θα επικρατεί σε ένα μήνα από σήμερα και από την άλλη ένας όμορφος γυάλινος κόσμος. 

Την ίδια στιγμή ίσως όχι πολύ μακριά από εμάς κάποιος βυθίζεται στην απελπισία, άλλος αυτοκτονεί κι άλλος σκοτώνει τα όνειρά του. 

 Λίγο πιο πέρα έπαιζαν τα παιδιά. Ανάμεσα τους και τα δικά μου. 
Σε τέτοιες περιπτώσεις τα παιδιά έχουν την τιμητική τους. Τρέχουν, παίζουν, φωνάζουν, γελούν, τα κάνουν όλα μαζί ταυτόχρονα.
 Κι εκεί με έπιασε το παράπονο. Ούτε μνημόνια, ούτε ανεργία, ούτε εγκληματικότητα ούτε τίποτε. 

Τα μικρά παιδιά ευτυχώς δεν προβληματίζονται για αυτά.

 Όμως τι πατρίδα θα τους παραδώσουμε όταν κι εμείς η γενιά των 30 παραλάβαμε καμμένη γη;
 Ίσως ελεύθερη, ίσως σε καλύτερη κατάσταση σε δέκα χρόνια, ποιος ξέρει;

 Θα έρθουν αύριο μεθαύριο και θα ζητήσουν κάτι. Το παιχνιδάκι τους, το παγωτό τους, τις δικές τους μεγάλες ανάγκες. Κι εμείς; Άραγε θα μπορούμε έστω αιματηρά να τα συντηρούμε και να τα μεγαλώνουμε; Να τα μάθουμε τα στοιχειώδη γράμματα; Να τα ζεστάνουμε; 

 Χάθηκα στο άπειρο των σκέψεων όταν με σκούντηξε ο γιος μου σε ένα σύντομο πέρασμα του από δίπλα. 

-Έχεις κάτι;
 - Τίποτε, του απήντησα.
 - Αφού σε βλέπω, μου λέει. Το Βενιζέλο σκέφτεσαι ή το Σαμαρά; 
- Χαχαχα! Πώς σου ήρθε αυτό; 
- Αφού όλο αυτά συζητούν όλοι. Ακόμη και στο σχολείο το πρωί.
 - Περνάμε όλοι δύσκολα αγόρι μου. Ίσως περάσουμε πολύ άσχημες στιγμές. Φοβάμαι για σας.
- Θα είμαστε όλοι μαζί;
 - Εννοείται παιδί μου! 

 - Ε τότε να μη φοβάσαι!…μου είπε και έφυγε. Είχε δίκιο.

 Πηγή:Στρατής Μαζίδης για την Free Pen