Ο..Αλέκος Παπαδόπουλος επελέγει πρόσφατα προκειμένου να αφηγηθεί δημόσια τη λύση του γύψου που ετοιμάζεται για τον λαό.Ο άγνωστος Αλέξανδρος Παπαδόπουλος από το Γηρομέρι της Θεσπρωτίας,γνωστός σε ΠΑΣΟΚ και Αριστερά απλά σαν ένας αδιάφθορος υπουργός,ανέλαβε το σημαντικό έργο της προετοιμασίας των πολιτών ώστε να αποδεχθούν τα χειρότερα.Ο Δημήτρης Καζάκης αναλύει τον τρόπο που ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα προετοιμάζει την κατάλυση της δημοκρατίας.
Αναδημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο
Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο..
Πώς ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα προετοιμάζει την κατάλυση της δημοκρατίας
Η πολιτική και το καθεστώς εκποίησης των πάντων υπέρ των δανειστών της χώρας και των διεθνών αγορών δεν μπορεί να συνεχιστεί μέσα στα πλαίσια ακόμη κι αυτού του σαθρού κοινοβουλευτισμού που υπάρχει σήμερα. Η επικείμενη επίσημη πτώχευση της χώρας έχει ως πολιτική προϋπόθεση την μετάβαση σ’ ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και περιορισμένου κοινοβουλευτισμού, όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται υπό την αίρεση ανώτερων, «εθνικών» και άλλων σκοπιμοτήτων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά οι κυβερνώντες και οι διεθνείς επιτηρητές της Ελλάδας.
Αυτό ήταν εν ολίγοις το πολιτικό πρόγραμμα που διατύπωσε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ την περασμένη Τρίτη 23/11. Ένα πολιτικό πρόγραμμα που χαροποίησε ιδιαίτερα τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, τα μεγάλα συμφέροντα που συνωστίζονται γύρω από την εφαρμογή της επιβαλλόμενης πολιτικής, αλλά και τον λεγόμενο «εξωτερικό παράγοντα». Ο κ. Α. Παπαδόπουλος που η ελληνική κοινωνία και πολιτική τον γνώρισε από την καλή και την ανάποδη επί των κυβερνήσεων Σημίτη, ανήκει σε εκείνη την περίεργη κάστα των πολιτικών που διακρίνονται για την απάθεια και την απέχθειά τους απέναντι σε κάθε έννοια λαϊκού συμφέροντος. Αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα πλέον τυπικά είδη πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας που οδήγησαν στη σημερινή χρεοκοπία. Και σαν να μην έφταναν όλα όσα έχει προσφέρει στην καταβαράθρωση αυτού του τόπου, τώρα στα στερνά του φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο ενός νέου Παπαδόπουλου. Όχι σε μια δευτεροκλασάτη χούντα των συνταγματαρχών, όπως ο συνονόματός του της επάρατης επταετίας, αλλά σε μια σύγχρονη μεταμοντέρνα αλλά εξίσου αδίστακτη δικτατορία υπέρ των διεθνών αγορών, τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν θέσει τη χώρα και το λαός της υπό καθεστώς πτώχευσης.
Όπως κάθε ανάλογο πολιτικό πρόγραμμα που από τον 19ο αιώνα επαγγέλλεται ούτε λίγο, ούτε πολύ την κατάλυση ακόμη και της τυπικής δημοκρατίας, έτσι και το πρόγραμμα του νέου Παπαδόπουλου έχει δυο κύριες αφετηρίες: αφενός την κυνική περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης και αφετέρου την αναγωγή των πάντων στο φαύλο πολιτικό καθεστώς που πρέπει να αλλάξει άρδην. Στην ομιλία του κ. Παπαδόπουλου υπήρχε και ένα επιπλέον στοιχείο, το κατεπείγον του όλου πράγματος: «Το 2011 θα είναι μια ιδιαιτέρως αποκαλυπτική χρονιά. Θα διαμορφωθούν νέες πραγματικότητες στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.» Έτσι άρχισε την ομιλία του.
Τι ανησυχεί τον νέο Παπαδόπουλο; Μήπως η μαζική εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού; Μήπως η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας; Μήπως το καθεστώς της απόλυτης κυβερνητικής αυθαιρεσίας που έφερε το μνημόνιο; Τίποτε από όλα αυτά. «Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας. Τ’ αδιέξοδα και η συνειδητοποίηση ότι η οικονομία είναι σε αργό θάνατο θα καταδείξουν την χαμηλή πολιτική διαχείριση της χώρας απ’ όλο το πολιτικό σύστημα.» Και για να μην αφήσει κανένα ίχνος παρεξήγησης συνεχίζει: «Εκτιμώ ότι κάτω από το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα, θ’ αρχίσει να ομιλεί και να καθοδηγεί και πάλι τη χώρα η εκπαιδευμένη πλέον φύση αυτού του λαϊκισμού. Ήδη έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ.» Με άλλα λόγια ο νέος Παπαδόπουλος τρέμει μην τυχόν και η δοτή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, κάτω από την πίεση του περίφημου πολιτικού κόστους, δηλαδή της λαϊκής κατακραυγής, αρχίσει και χαλαρώνει στην άσκηση της έξωθεν διατεταγμένης πολιτικής της. Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του νέου Παπαδόπουλου.
«Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θ’ αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης.
Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του.
Να γνωρίζουν πάντως εκείνοι που καλλιεργούν αφελώς την ιδέα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και προσαρμογής σε βάθος χρόνου ότι ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.»
Το βασικό πρόβλημα για τον νέο Παπαδόπουλο είναι η αδυναμία της «πολιτικής ελίτ» να αντέξει την πίεση της κοινωνίας και το βάρος των αντιδράσεων, της οργής και της μαζικής δυσαρέσκειας. Γι’ αυτό και προειδοποιεί ανοιχτά τους συναδέλφους του ότι «ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.» Με τον τρόπο αυτό ξεκαθάρισε στο όνομα ποιων συμφερόντων μιλά και για ποιους δουλεύει.
Όπως σε όλα τα πολιτικά διαγγέλματα επίδοξων δικτατόρων, έτσι και στην περίπτωση του νέου Παπαδόπουλου, την κύρια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση έχει -ποιος άλλος; -η ίδια η κοινωνία: «Η κοινωνία μας είναι έντονα μικροαστικοποιημένη στην συντριπτική της πλειοψηφία, κατακερματισμένη και με καταργημένες τις ιεραρχίες της, με σχολάζουσες έως και ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες που θ’ άνοιγαν τους καινούριους δρόμους και χωρίς κινητήριες εσωτερικές δυνάμεις. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας σήμερα να παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο μικροαστικό λαϊκισμό, που αντιδρά ως άθροισμα ατομικών συμπεριφορών και όχι ως συντεταγμένη κοινωνική δύναμη.»
Η θεωρία του κοινωνικού κατακερματισμού, που ο νέος Παπαδόπουλος ονομάζει «μικροαστικοποιημένη κοινωνία», ήταν το αγαπημένου μοτίβο του ιταλικού φασισμού κατά την άνοδό του στη δεκαετία του ’20, που δανείστηκε από τους παλιούς εκπροσώπους της μεσαιωνικής απολυταρχίας. Έτσι ήξεραν πάντα να διαβάζουν οι σκοταδιστές και οι αντιδραστικοί την κατάσταση της κοινωνίας: οι αντιθέσεις που την διέπουν, οι εντάσεις, οι συγκρούσεις, οι αντιπαραθέσεις ήταν ανέκαθεν για όλους αυτούς η πηγή του κακού. Δεν είχαν αντικειμενική βάση στην ίδια την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των πλατιών εργατικών στρωμάτων, αλλά ήταν προϊόν εξατομικευμένων συμφερόντων, δημαγωγικών πρακτικών και κακόβουλων επιλογών που δεν επέτρεπαν στην κοινωνία να αποτελέσει «συντεταγμένη δύναμη», όπως λέει κι ο νέος Παπαδόπουλος. Επομένως η δημοκρατία, ιδιαίτερα εκείνη που θεμελιώνεται στη λαϊκή κυριαρχία, ήταν ανέκαθεν ένα άκρως επικίνδυνο πολίτευμα γιατί έφερνε στο φως, στην επιφάνεια, με τον πιο ανοιχτό και ξεκάθαρο τρόπο αυτές τις κοινωνικές αντιθέσεις ώστε μέσα από τη διαπάλη τους να δοθεί λύση. Αντίθετα όσοι ανέκαθεν έτρεμαν την κοινωνία και τις συγκρούσεις που αναπαράγει λόγω της ταξικής της φύσης, είχαν έτοιμο το φάρμακο: παλιά την απολυταρχία του μονάρχη ως μετουσίωση της «ενότητας» και της «συνοχής», ενώ αργότερα την απολυταρχία της πολιτικής δικτατορίας.
Αυτός είναι ο λόγος που ο νέος Παπαδόπουλος ανησυχεί τόσο για τις «καταργημένες ιεραρχίες» της κοινωνίας και μιλά για «ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες», που τα παλιά χρόνια ονομάζονταν φύρερ και με τον βούρδουλα ήξεραν πώς να πειθαρχούν τις «μικροαστικοποιημένες κοινωνίες». Σε μια Ελλάδα που μετά από 36 συναπτά έτη μεταπολίτευσης ο λαός της δεν έχει ακόμη κατακτήσει τη δημοκρατία και στη θέση της βιώνει την εκάστοτε κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα, οι αναφορές για κοινωνικές ιεραρχίες και πρωτοπόρες μειοψηφίες πρέπει να μας ανησυχήσουν σοβαρά και να ξυπνήσουν τα κοιμισμένα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Κι όπως πάντα βασικός μοχλός για την φασίζουσα ανάγνωση του προβλήματος είναι η κυνική ομολογία της αλήθειας: «Στο λαό μέχρι σήμερα δεν καλλιεργήθηκε η εθνική αυτογνωσία. Δεν του έχουν μιλήσει ακόμη για τη δεινή θέση της χώρας και την προοπτική της. Επέλεξε, παραδείγματος χάριν, ο λαϊκισμός που καταδυναστεύει τη χώρα δεκαετίες να του αποκρύψει την φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο χαρτί, το μνημόνιο, θέλοντας συνειδητά κάτω από το βάρος συνολικών ενοχών τους να ελαχιστοποιήσουν ή να ξορκίσουν ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος έχει ήδη επιβληθεί από τον περασμένο Μάιο.
Και το λαϊκίστικο πνεύμα δε σταματά μάλιστα εδώ. Παρουσιάζει τον διεθνή οικονομικό έλεγχο ως μια συνήθη απλή επιτήρηση ρουτίνας, η οποία μάλιστα θα αρθεί πολύ σύντομα.
Και αυτά τα λένε όλα τα κόμματα, ισχυριζόμενα μάλιστα ότι έχουν δήθεν έτοιμες λύσεις για να εξέλθουμε από την κρίση και να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση. Δεν επιτρέπουν δηλαδή στο λαό να κατανοήσει το βάθος του προβλήματος, αφήνοντάς τον να πιστεύει απλώς ότι «κάτι κακό συμβαίνει, γι’ αυτό κάνε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει».
Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί υπό χρεοστάσιο από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε.»
Προσέξτε τη λογική του νέου Παπαδόπουλου. Δεν έχει καμμιά σημασία πώς φτάσαμε ως εδώ. Ποιος μας έφτασε εδώ; Ποιος ευθύνεται για την σημερινή κατάντια και την υπαγωγή στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο; Για όλα αυτά δεν φταίνε οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που αδιαφορώντας για την κατάσταση του λαού και της χώρας κυριολεκτικά λεηλάτησαν κράτος, οικονομία και κοινωνία. Όχι βέβαια. Αυτό που έχει σημασία για τον νέο Παπαδόπουλο είναι το πώς θα υπερασπιστεί με τον καλύτερο τρόπο το σημερινό καθεστώς της χρεοκοπίας και του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Κι έτσι η απάντηση που έρχεται να δώσει στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού από μεριάς της κυβέρνησης δεν είναι το πώς θα γλυτώσει η χώρα και ο λαός από αυτή την κατάσταση, αλλά το πώς θα υποταχτεί σ’ αυτήν αδιαμαρτύρητα και χωρίς αυταπάτες. Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες και τα κατά συνθήκη ψέματα της κυβέρνησης, η χώρα τελεί υπό καθεστώς χρεοκοπίας και Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο όχι προσωρινά, αλλά επ’ αόριστο. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που έρχεται να υπηρετήσει ο νέος Παπαδόπουλος. Αυτή είναι η «εθνική αυτογνωσία» που θέλει να φέρει ο πολιτικός λόγος του, η «εθνική αυτογνωσία» του πιο άθλιου καθεστώτος υποτέλειας που έχει γνωρίσει στην ιστορία της η Ελλάδα, της υποδούλωσης του λαού της και μετατροπής της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
Γι’ αυτό και ο νέος Παπαδόπουλος μπορεί να μιλά με την ειλικρίνεια που λείπει από την κυβέρνηση: «Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης.» Όμως πρόκειται για την ειλικρίνεια του δωσίλογου, για τον κυνισμό του απατεώνα, για την αλαζονεία και το θράσος του επίδοξου δικτάτορα. Δεν του καίγεται καρφί για το τι θα υποστεί ο λαός και η χώρα, αυτό που τον νοιάζει είναι να προωθηθούν με τρόπο ξεκάθαρο, ευθύ και σίγουρο οι επιταγές εκποίησης της δημόσιας περιουσίας υπέρ των διεθνών τοκογλύφων.
«Συνεπώς, η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.»
Το μεγάλο φαγοπότι έχει ξεκινήσει και ο νέος Παπαδόπουλος βιάζεται να εξασφαλίσει ότι όλα μα όλα θα βγουν στο σφυρί. «Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό.»
Δεν γνωρίζουμε που βρήκε ο εν λόγω κύριος τις «μελέτες» που δήθεν αποδεικνύουν ότι το 30% του δημόσιου τομέα είναι περιττό. Μάλλον εκεί απ’ όπου αντιγράφει και το πολιτικό του πρόγραμμα. Όπως και να έχει το μέγεθος και το εύρος της ιδιωτικοποίησης που περιγράφει ξεπερνά κάθε προηγούμενο Θατσερισμού και Ριγκανισμού. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης που θα συναντήσει κανείς μόνο στις «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, όπως π.χ. στη Χιλή του Πινοσέτ, ή στις ισοπεδωμένες χώρες από το ΔΝΤ της Αφρικής. Στην ουσία πρόκειται για την ανοιχτή μετατροπή του κράτους σε επιχειρηματικό εργαλείο της οικονομικής ολιγαρχίας, το οποίο απέναντι στην κοινωνία ξέρει μόνο πώς να λειτουργεί κατασταλτικά και φοροεισπρακτικά. Κάθε έννοια κοινωνικού και δημόσιου αγαθού παραδίδεται στην ασυδοσία της αγοράς.
«Όλα θα κριθούν το 2011. Τότε θα φανεί αν θα επιβεβαιωθεί ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι το πιθανότερο ότι θα επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 15,4% στο 10,4% το 2010, γιατί εκεί θα πάει απολογιστικά. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για να το πας από το 10,4% στο 7,4% την επόμενη χρονιά και πολύ περισσότερο όσο πηγαίνεις προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατα. Και αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση, είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις είναι περιορισμένης και ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην οικονομική ακινησία και το λαό στη φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η θέση μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε εξορθολογισμό των δομών και του προσανατολισμού του, τομές που απαιτούν σκληρές συγκρούσεις με συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα. Μόνο μέσα από την ήττα του παραπολιτικού αυτού κατεστημένου μπορούν να δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ξανά ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.»
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αγορά και οι κυρίαρχες δυνάμεις της δεν φέρουν υπάρχουν πουθενά. Σαν να μην ελέγχεται η αγορά από τραστ, καρτέλ και ιδιωτικά μονοπώλια. Σαν μην έχουν οδηγήσει στην παραγωγική αποσάθρωση οι πολιτικές των ανοιχτών και ελεύθερων αγορών που εφαρμόστηκαν τόσα χρόνια. Σαν να μην υπάρχει ένα προκλητικό καθεστώς ιδιαίτερων φορολογικών και άλλων προνομίων για τις πολυεθνικές και τους ντόπιους μεταπράτες τους. Σαν να μην έχει μετατραπεί η Ελλάδα σε παράδεισο αγυρτείας και απάτης μέσα από την χρηματιστική αγορά. Σαν να μην έχουμε ένα κράτος έρμαιο των Siemens, των μεγαλοεργολάβων, των ποικίλων επενδυτών και επιχειρηματικών συμφερόντων που συνυφαίνονται κάθε φορά με την εκάστοτε κυβέρνηση. Για όλα αυτά δεν έχει να πει τίποτε ο νέος Παπαδόπουλος. Πρώτα και κύρια γιατί όλες αυτές τις καταστάσεις τις υπηρέτησε και τις υπηρετεί πιστά. Μιλά εκ μέρους των πιο ασύδοτων και κερδοσκοπικών συμφερόντων της αγοράς που ξέρουν πολύ καλά ότι η πολιτική της «δημοσιονομικής προσαρμογής» του μνημονίου έχει αποτύχει. Γι’ αυτό και απαιτούν να επιταχυνθεί το ξεπούλημα χωρίς προφάσεις και αναστολές.
Ο μόνος κίνδυνος που αναγνωρίζει είναι τα γνωστά «συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα», που όπως πάντα πρόκειται για τις διάφορες κατηγορίες των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε όπως είναι γνωστό από την εποχή του φασισμού, η κοινωνία απαρτίζεται από συντεχνίες που μόνο η σιδερένια πυγμή του κράτους μπορεί να επιβάλει την «εθνική αυτογνωσία», την οποία πρεσβεύει και ο νέος Παπαδόπουλος.
Και για να μην έχουμε καμιά αυταπάτη περί τίνος πρόκειται ο εν λόγω κύριος μας το ξεκαθαρίζει:
«Μια στρατηγική βάθους πρέπει να την εγγυώνται ορισμένες αρχές που πρέπει να τηρούνται απαραιτήτως:
α) Η χώρα πρέπει ν’ αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετά τυραννιέται χρόνια τώρα με τη διαμάχη των δυνάμεων της καθ’ ημάς ανατολής με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στη λειτουργία της ως σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δυστυχώς, αυτά τα δύο ρεύματα δεν συναντήθηκαν ποτέ ούτε τ’ άφησαν ώστε να κάνουν έστω και μια μείξη ελληνικής ιδιοτυπίας.
β) Επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα δεν, τα όρια, οι κόκκινες γραμμές και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις, οι οποίες μάλιστα πολλάκις αναιρούνται από τον Διεθνή Έλεγχο, προσθέτοντας αναξιοπιστία. Η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.
γ) Οι περιστάσεις απαιτούν μεταρρυθμίσεις-σοκ. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας.»
Εδώ έχουμε ένα ιδιαίτερο ιδεολογικοπολιτικό μίγμα της παλιάς εθνικοφροσύνης που ήθελε πάντα τον «εθνικό προσανατολισμό» της χώρας ταυτισμένο με τα κυρίαρχα συμφέροντα του εκάστοτε καθεστώτος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας, μέσα από την οπτική της σημερινής ισοπέδωσης της χώρας και του λαού της για να μετατραπεί σε «σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος». Αυτό αποκαλείται «διάσωση της χώρας». Διάσωση από ποιόν; Μα φυσικά από τις συντεχνίες, δηλαδή τον εργαζόμενο λαό. Για μια ακόμη φορά, εσωτερικός είναι ο εχθρός και γι’ αυτό «η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.» Ο λαός μπορεί να κάνει μόνο ένα πράγμα: να υποταχτεί στην μοίρα του και να μην ζητά δεσμεύσεις, όρια και κόκκινες γραμμές από ένα πολιτικό σύστημα που οφείλει να αναγνωρίζει και να υπηρετεί μόνο ένα αφεντικό, το Διεθνή Έλεγχο.
Γι’ αυτό και ετοιμαστείτε για «μεταρρυθμίσεις-σοκ». Δεν είναι τυχαίο που και ο νέος Παπαδόπουλος χρησιμοποιεί τον ίδιο σχεδόν όρο με τον ΣΕΒ που στο υπόμνημά του στις 17/11 ζητά κι αυτός «μέτρα-σοκ». Ούτε βέβαια είναι σύμπτωση το γεγονός ότι με το ίδιο πνεύμα μίλησε και στην ιδρυτική της Δημοκρατικής Συμμαχίας στις 21/11 και η κ. Μπακογιάννη. Η σύγχρονη νεοσυντηρητική ακροδεξιά οργανώνεται για να στηρίξει την εκτροπή που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα για περάσει η επίσημη πτώχευση και εκποίηση της χώρας.
Με ποιον τρόπο θα πρέπει να επιβληθεί αυτή η εκτροπή; Ο νέος Παπαδόπουλος έχει τη δική του απάντηση:
«Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας.
Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στην ουσία δηλ. ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές -το ξαναλέω με ΕΚΛΟΓΕΣ. Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με ανοικτά τα βιβλία, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός.
Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να επιτευχθεί εθνικό consensus. Μόνο έτσι μπορούν να ληφθούν αποφάσεις εθνικών διαστάσεων. Μόνο έτσι δεν θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψευτοσυναινέσεις, ημίμετρα και αλυσιτελείς δήθεν μεταρρυθμίσεις. Μόνο έτσι μπορούν να διασφαλιστούν κοινωνικές συμμαχίες και ισχυρές πολιτικές νομιμοποιήσεις.»
Αυτό που προτείνει ο νέος Παπαδόπουλος είναι μια επιχείρηση κατάλυσης του κοινοβουλευτισμού μέσα από εκλογές και διακομματική πολιτική συναίνεση. Στην ουσία προτείνει εκλογές για να καταργηθούν οι εκλογές, για να νομιμοποιηθεί η βίαιη κατάλυση κάθε διαμαρτυρίας, διαφωνίας και έμπρακτης αμφισβήτησης. Ο λαός θα κληθεί στις εκλογές για να του επιβληθεί μια «εθνική συμφωνία», που για τουλάχιστον μια πενταετία δεν θα έχει ούτε καν το τυπικό δικαίωμα να αμφισβητήσει, πολύ περισσότερο να αλλάξει ή να ανατρέψει. Η πρότασή του μοιάζει σε πολλά με την προετοιμασία για την επιβολή της 4ης Αυγούστου. Μόνο που σήμερα η πολιτική συναίνεση που χρειάζεται για να φέρει τους νέους Μεταξάδες στην εξουσία δεν έχει ανάγκη τον βασιλιά, όπως τότε, γιατί έχει ήδη το Διεθνή Έλεγχο εν δράσει.
Δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος ο κ. Α. Παπαδόπουλος θα κληθεί να εφαρμόσει αυτά που προτείνει. Το σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία στη χώρα
εχει τεθεί και τυπικά υπό αίρεση ήδη από την εποχή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Όποιος αρνείται να αντιληφθεί τον καθ’ όλα υπαρκτό κίνδυνο τότε, αν δεν είναι συνένοχος, τότε είναι άξιος της τύχης του.
Article Author: Δημήτρης Καζάκης,οικονομολόγος,αναλυτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου