Γόνος μιας από τις πλουσιώτερες οικογένειες των Αθηνών ήταν ο Άγιος Αιγίδιος. Οι θεοσεβείς γονείς του, Θεόδωρος και Πελαγία, του ενέπνευσαν τα ευγενέστερα θρησκευτικά αισθήματα και όλες τις χριστιανικές αρετές. Προώδευσε δε τόσο στην τελειότητα, ώστε απέκτησε το χάρισμα να θαυματουργή.
Μετά τον θάνατο των γονέων του, διεμοίρασε στους πτωχούς την μεγάλη περιουσία του και
αποφάσισε να φύγη μακριά, για να ασκητεύση. Έτσι, μια νύκτα ανεχώρησε κρυφά μ’ ένα πλοίο για την Μασσαλία της Γαλλίας. Στην διάρκεια του ταξιδιού, με τις προσευχές του, έσωσε επιβάτες και πλήρωμα από αναπόφευκτο ναυάγιο.Όταν έφθασε στον προορισμό του, ανέβηκε τον Ροδανό ποταμό και κατέφυγε σε μια άγρια χαράδρα. Εκεί, σε μια απρόσιτη σπηλιά, βρήκε τον πατριώτη του Άγιο Βενέδιμο. Μαζί αγωνίσθηκαν για την απόκτησι της τελειότητος.
Σύντομα οι χωρικοί ανακάλυψαν το κρησφύγετό του και οι ασθενείς, γνωρίζοντας το χάρισμά του, άρχισαν να συρρέουν προσμένοντας κάποιο θαύμα. Ο Άγιος Αιγίδιος αναγκάσθηκε τότε να εγκαταλείψη τον αγαπητό του δάσκαλο και να καταφύγη μακριά, σε μια ακατοίκητη κοιλάδα του Ροδανού, την Φλαβιανή.
Βρήκε μια σπηλιά και αποφάσισε να κατοικήση εκεί. Κατάκοπος από την περιπλάνησι έκανε την προσευχή του και έπεσε να κοιμηθή. Το πρωί, μόλις άνοιξε τα μάτια του, αντίκρυσε μπροστά του ένα θηλυκό ελάφι. Στεκόταν άφοβα μπροστά του και, μόλις ο Άγιος σηκώθηκε, πήγε και γονάτισε μπροστά στα πόδια του. Το ζώο αυτό έμεινε κοντά του και του πρόσφερε το γάλα του για τροφή.
Ο βασιλιάς των Βησιγότθων Φλάβιος Βάμβα, που είχε κατακτήσει εκείνα τα μέρη, βγήκε μια ημέρα για κυνήγι στην κοιλάδα του Ροδανού με την ακολουθία του. Ξαφνικά είδε μπροστά του το ελάφι του Αγίου και άρχισε να το καταδιώκη. Εκείνο όπως ήταν φυσικό, κατέφυγε στην σπηλιά, αναζητώντας την προστασία του Αγίου Αιγιδίου. Σε λίγο έπεσε η νύκτα και οι κυνηγοί έφυγαν. Κάποιο βέλος όμως, που είχαν ρίξει την ώρα που το ελάφι έμπαινε στην σπηλιά, είχε πληγώσει τον Αιγίδιο στο χέρι.
Την επόμενη ημέρα οι κυνηγοί ξαναγύρισαν, αναζητώντας το θήραμά τους. Μπήκαν στην σπηλιά και έμειναν κατάπληκτοι από το θέαμα που αντίκρυσαν. Ο ερημίτης κειτόταν αιμόφυρτος και δίπλα του το ελάφι, γονατισμένο, έγλυφε την πληγή του.
Ο Φλάβιος συγκινήθηκε και ζήτησε να περιθάλψη τον Άγιο. Εκείνος τον ευχαρίστησε ,του δήλωσε όμως ότι προτιμά να του μείνη η πληγή, για να έχη έτσι την ευκαιρία να υποφέρη για τον Σωτήρα του. Ο Φλάβιος, θαυμάζοντας την αγιότητα του ερημίτη, όχι μόνο άφησε ανενόχλητο το ελάφι, αλλά έκτισε δύο Εκκλησίες και μία Μονή για να στεγάση τους μοναχούς μαθητές του ο Άγιος. Έναν μόνο όρο του έθεσε: να διευθύνη ως Ηγούμενος την Μονή όσο θα ζούσε.
Πράγματι, ο Άγιος Αιγίδιος διηύθυνε με σωφροσύνη και πατρικά αισθήματα την Μονή μέχρι το 721, οπότε παρέδωσε την ωραία του ψυχή στον Θεό, σε ηλικία 83 χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου