Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου.
Mία βραδιά στα τέλη του Νοέμβρη του 1910, κάποιοι καλοντυμένοι τύποι επιβιβάζονται από τη Νέα Υόρκη σε ένα ιδιωτικό σιδηροδρομικό βαγόνι, ταξιδεύουν εκατοντάδες μίλια νότια και στη συνέχεια μπαίνουν σε ένα σκάφος αναψυχής που τους οδηγεί στο νησάκι Τζέκυλ κοντά στις ακτές της Τζόρτζια.
Στο Τζέκυλ από το 1886 λειτουργεί ένα κλαμπ που απαρτίζεται από τους
πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας, αποτελεί γι’αυτούς ιδιωτικό καταφύγιο (γιατί το αγόρασαν) και κυνηγότοπο.
Όταν φτάνει η παρέα μας στο νησί υπάρχουν μόνο υπηρέτες που τους περιμένουν καθώς ο τόπος είναι άβατο για κοινούς θνητούς.
Το νησάκι Τζέκυλ στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας κλειστός ιδιωτικός παράδεισος μόνο για μεγιστάνες, στην φώτο η Λέσχη του Κυνηγιού.
Στην ησυχία του Τζέκυλ κάθισαν για αρκετές μέρες και διαλογίστηκαν πάνω στην αλλαγή του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ. Ήταν αντιπρόσωποι των μεγαλύτερων τραπεζικών δυναστειών Ευρώπης και Αμερικής.
Αντιπρόσωπος για τον Μόργκαν ήταν ο ο Χένρυ Ντέηβισον ενώ τους Ροκφέλερ εκπροσώπησε ο Φρανκ Βάντερλιπ και τους Ρότσιλντ ο Πωλ Βάρμπουργκ που ήταν και εταίρος στον τραπεζικό οίκο Κουν Λοέμπ. Tην κυβέρνηση που είχε θορυβηθεί από τη χρηματιστιριακή κρίση του 1907 εκπροσωπούσε ο Γερουσιαστής Άλντριτς (προσκείμενος στους Ροκφέλερ).
Aντικείμενο των συζητήσεων τους πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί μιά Κεντρική Τράπεζα στην Αμερική και πως θα μπορούσε να εγγυηθεί στους πολίτες μια αποτελεσματική αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων. Ανάμεσα τους ξεχώρισε συντομα ο Πωλ Βάρμπουργκ, ο οποίος ήταν ο μόνος που κατέθεσε ολοκληρωμένο σχέδιο για το πρότζεκτ, τόσο για το λειτουργικό του ρόλο όσο και για το πλασάρισμα στην κοινή γνώμη.
Αυτή η Κεντρική Τράπεζα θα αποφάσιζε για την ποσότητα της κυκλοφορίας του χρήματος και αυτή θα το τύπωνε. Θεωρητικά θα υπαγόταν στη δικαιοδοσία του Κογκρέσου, στην πράξη όμως θα διοικούνταν από εκπροσώπους των μεγάλων τραπεζικών οίκων, οι οποίοι θα κατείχαν τα αποθέματα της. Υποχρέωση της η προστασία των τραπεζικών καταθέσεων σε περιόδους χρηματιστηριακής και οικονομικής κρίσης.
Σε αντάλλαγμα για μιά τέτοια εγγύηση θα εισέπρατε τόκο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, για κάθε δολαριο που θα τύπωνε!!
Ο Πωλ Βάρμπουργκ είπε ότι θα ήταν καλό να μην χρησιμοποιηθεί στο κοινό ο όρος Κεντρική Τράπεζα αλλά μιά ονομασία που θα ξεγελούσε.
Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να ονομάσουν αυτό το γιγαντιαίο τραστ, Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα (Federal Reserve System, FRS), αλλά με την παροδο του χρονου επικρατησε το συντομογραφικο FED.
Kαι ο λόγος της παραπλανητικής ονομασίας ήταν απλά ότι στο παρελθόν διάσημοι Αμερικάνοι πρόεδροι όπως ο Τόμας Τζέφερσον και ο Άντριου Τζάκσον είχαν αρνηθεί στις τραπεζικές δυναστείες τη δημιουργία ενός τέτοιου τραστ που ουσιαστικά θα υποκαθιστούσε την κυβέρνηση σε θέματα χάραξης της οικονομίας.
Πωλ Βάρμπουργκ, ο Σόρος του 20ού αιώνα, ήταν ο αρχιτέκτονας της FED, o άνθρωπος που επεδίωξε τη χρηματοδότηση του Λενιν, αυτός που πρωταγωνίστησε στις συνθήκες ειρήνης του Α Παγκόσμιου στις Βερσαλλίες για την αμερικάνικη πλευρά.
Στη συνέχεια χρηματοδότησε την άνοδο του ναζιστικού κόμματος ενω υπήρξε και πρόεδρος του CFR, του θινκ τανκ που κατευθύνει τους Αμερικάνους πολιτικούς, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους στην ιδέα της παγκόσμιας κυβέρνησης.
Το σχέδιο του Βάρμπουργκ ψηφίστηκε ύπουλα στις 23 Δεκεμβρίου του 1913 σε μια συνεδρίαση όπου οι περισσότεροι βουλευτές έλειπαν λόγω των ερχομένων Χριστουγέννων κι έτσι οι ΗΠΑ απέκτησαν μιά Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν ήταν ούτε ομοσπονδιακή, ούτε αποθεματική αλλά μιά ιδιωτική κοινοπραξία Αμερικάνων και αλλοδαπών τραπεζιτών οι οποίοι ποτέ δεν αποκάλυψαν τα ονόματα τους και το ποσοστό συμμετοχής τους.
Η μοιραία μέρα της αμερικάνικης ιστορίας: ο πρόεδρος Γουίλσον υπογράφει τη δημιουργία του γιγαντιαίου τραστ της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ και ουσιαστικά εκχωρεί την δικαιοδοσία της οικονομίας της χώρας του στις τραπεζικές δυναστείες.
Έκτοτε οι τραπεζικοί οίκοι που μετέχουν στη FED απομυζούν τρελλά κέρδη από τις ΗΠΑ εισπράττοντας τόκο για το χρήμα που κόβουν, συν ότι η υπερτράπεζα τους είναι ο κύριος δανειστής της αμερικάνικης κυβέρνησης σε περιόδους πολέμων.
Αυτός ο υπέροχος πελάτης τους λοιπόν που λεγόταν ΗΠΑ έπρεπε να εδραιωθεί στη γεωπολιτική σκακιέρα του πλανήτη, μέσω πολέμων και μέσω ακριβών δαπανών σε καιρό ειρήνης. Μόνο τυχαίο δεν ήταν ότι όλες οι τραπεζικές δυναστείες που μετείχαν στη FED έκαναν μεγάλη καμπάνια μέσω του προσκείμενου τους τύπου προκειμένου να συμμετάσχει η Αμερική στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος ξέσπασε ένα μόλις χρόνο μετά τη δημιουργία της FED.
Βέβαια σε μιά τέτοια απόφαση δεν έπαιξε ρόλο μόνο το ιλλιγιώδες κέρδος που περίμεναν να αποκομίσουν δανείζοντας όλες τις πλευρές αλλά και η απόφαση τους να αλλάξουν τη γεωπολιτική σκακιέρα καταστρέφοντας ισχυρά κράτη (και αυτοκρατορίες) στα οποία δεν είχαν τραπεζικό έλεγχο και ποντάροντας σε κράτη που ήδη έλεγχαν μέσω των Κεντρικών Τραπεζών.
Στις 5-6 Νοεμβριου του 2010, το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο είχε το θράσος να γιορτάσει τα 100 χρόνια της συνάντησης στο Τζέκυλ Άιλαντ των τραπεζιτών που έθεσαν τις βάσεις για το τραστ εκεινο που κατευθύνει την αμερικάνικη οικονομία. Ο Πωλ Βάρμπουργκ μάλιστα δεν δίστασε κάποια στιγμή να εκδώσει και βιβλίο για το οποίο περηφανευόταν για τον ρόλο του στην ίδρυση της Fed…
http://new-economy.gr
Mία βραδιά στα τέλη του Νοέμβρη του 1910, κάποιοι καλοντυμένοι τύποι επιβιβάζονται από τη Νέα Υόρκη σε ένα ιδιωτικό σιδηροδρομικό βαγόνι, ταξιδεύουν εκατοντάδες μίλια νότια και στη συνέχεια μπαίνουν σε ένα σκάφος αναψυχής που τους οδηγεί στο νησάκι Τζέκυλ κοντά στις ακτές της Τζόρτζια.
Στο Τζέκυλ από το 1886 λειτουργεί ένα κλαμπ που απαρτίζεται από τους
πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας, αποτελεί γι’αυτούς ιδιωτικό καταφύγιο (γιατί το αγόρασαν) και κυνηγότοπο.
Όταν φτάνει η παρέα μας στο νησί υπάρχουν μόνο υπηρέτες που τους περιμένουν καθώς ο τόπος είναι άβατο για κοινούς θνητούς.
Το νησάκι Τζέκυλ στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας κλειστός ιδιωτικός παράδεισος μόνο για μεγιστάνες, στην φώτο η Λέσχη του Κυνηγιού.
Στην ησυχία του Τζέκυλ κάθισαν για αρκετές μέρες και διαλογίστηκαν πάνω στην αλλαγή του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ. Ήταν αντιπρόσωποι των μεγαλύτερων τραπεζικών δυναστειών Ευρώπης και Αμερικής.
Αντιπρόσωπος για τον Μόργκαν ήταν ο ο Χένρυ Ντέηβισον ενώ τους Ροκφέλερ εκπροσώπησε ο Φρανκ Βάντερλιπ και τους Ρότσιλντ ο Πωλ Βάρμπουργκ που ήταν και εταίρος στον τραπεζικό οίκο Κουν Λοέμπ. Tην κυβέρνηση που είχε θορυβηθεί από τη χρηματιστιριακή κρίση του 1907 εκπροσωπούσε ο Γερουσιαστής Άλντριτς (προσκείμενος στους Ροκφέλερ).
Aντικείμενο των συζητήσεων τους πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί μιά Κεντρική Τράπεζα στην Αμερική και πως θα μπορούσε να εγγυηθεί στους πολίτες μια αποτελεσματική αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων. Ανάμεσα τους ξεχώρισε συντομα ο Πωλ Βάρμπουργκ, ο οποίος ήταν ο μόνος που κατέθεσε ολοκληρωμένο σχέδιο για το πρότζεκτ, τόσο για το λειτουργικό του ρόλο όσο και για το πλασάρισμα στην κοινή γνώμη.
Αυτή η Κεντρική Τράπεζα θα αποφάσιζε για την ποσότητα της κυκλοφορίας του χρήματος και αυτή θα το τύπωνε. Θεωρητικά θα υπαγόταν στη δικαιοδοσία του Κογκρέσου, στην πράξη όμως θα διοικούνταν από εκπροσώπους των μεγάλων τραπεζικών οίκων, οι οποίοι θα κατείχαν τα αποθέματα της. Υποχρέωση της η προστασία των τραπεζικών καταθέσεων σε περιόδους χρηματιστηριακής και οικονομικής κρίσης.
Σε αντάλλαγμα για μιά τέτοια εγγύηση θα εισέπρατε τόκο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, για κάθε δολαριο που θα τύπωνε!!
Ο Πωλ Βάρμπουργκ είπε ότι θα ήταν καλό να μην χρησιμοποιηθεί στο κοινό ο όρος Κεντρική Τράπεζα αλλά μιά ονομασία που θα ξεγελούσε.
Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να ονομάσουν αυτό το γιγαντιαίο τραστ, Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα (Federal Reserve System, FRS), αλλά με την παροδο του χρονου επικρατησε το συντομογραφικο FED.
Kαι ο λόγος της παραπλανητικής ονομασίας ήταν απλά ότι στο παρελθόν διάσημοι Αμερικάνοι πρόεδροι όπως ο Τόμας Τζέφερσον και ο Άντριου Τζάκσον είχαν αρνηθεί στις τραπεζικές δυναστείες τη δημιουργία ενός τέτοιου τραστ που ουσιαστικά θα υποκαθιστούσε την κυβέρνηση σε θέματα χάραξης της οικονομίας.
Πωλ Βάρμπουργκ, ο Σόρος του 20ού αιώνα, ήταν ο αρχιτέκτονας της FED, o άνθρωπος που επεδίωξε τη χρηματοδότηση του Λενιν, αυτός που πρωταγωνίστησε στις συνθήκες ειρήνης του Α Παγκόσμιου στις Βερσαλλίες για την αμερικάνικη πλευρά.
Στη συνέχεια χρηματοδότησε την άνοδο του ναζιστικού κόμματος ενω υπήρξε και πρόεδρος του CFR, του θινκ τανκ που κατευθύνει τους Αμερικάνους πολιτικούς, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους στην ιδέα της παγκόσμιας κυβέρνησης.
Το σχέδιο του Βάρμπουργκ ψηφίστηκε ύπουλα στις 23 Δεκεμβρίου του 1913 σε μια συνεδρίαση όπου οι περισσότεροι βουλευτές έλειπαν λόγω των ερχομένων Χριστουγέννων κι έτσι οι ΗΠΑ απέκτησαν μιά Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν ήταν ούτε ομοσπονδιακή, ούτε αποθεματική αλλά μιά ιδιωτική κοινοπραξία Αμερικάνων και αλλοδαπών τραπεζιτών οι οποίοι ποτέ δεν αποκάλυψαν τα ονόματα τους και το ποσοστό συμμετοχής τους.
Η μοιραία μέρα της αμερικάνικης ιστορίας: ο πρόεδρος Γουίλσον υπογράφει τη δημιουργία του γιγαντιαίου τραστ της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ και ουσιαστικά εκχωρεί την δικαιοδοσία της οικονομίας της χώρας του στις τραπεζικές δυναστείες.
Έκτοτε οι τραπεζικοί οίκοι που μετέχουν στη FED απομυζούν τρελλά κέρδη από τις ΗΠΑ εισπράττοντας τόκο για το χρήμα που κόβουν, συν ότι η υπερτράπεζα τους είναι ο κύριος δανειστής της αμερικάνικης κυβέρνησης σε περιόδους πολέμων.
Αυτός ο υπέροχος πελάτης τους λοιπόν που λεγόταν ΗΠΑ έπρεπε να εδραιωθεί στη γεωπολιτική σκακιέρα του πλανήτη, μέσω πολέμων και μέσω ακριβών δαπανών σε καιρό ειρήνης. Μόνο τυχαίο δεν ήταν ότι όλες οι τραπεζικές δυναστείες που μετείχαν στη FED έκαναν μεγάλη καμπάνια μέσω του προσκείμενου τους τύπου προκειμένου να συμμετάσχει η Αμερική στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος ξέσπασε ένα μόλις χρόνο μετά τη δημιουργία της FED.
Βέβαια σε μιά τέτοια απόφαση δεν έπαιξε ρόλο μόνο το ιλλιγιώδες κέρδος που περίμεναν να αποκομίσουν δανείζοντας όλες τις πλευρές αλλά και η απόφαση τους να αλλάξουν τη γεωπολιτική σκακιέρα καταστρέφοντας ισχυρά κράτη (και αυτοκρατορίες) στα οποία δεν είχαν τραπεζικό έλεγχο και ποντάροντας σε κράτη που ήδη έλεγχαν μέσω των Κεντρικών Τραπεζών.
Στις 5-6 Νοεμβριου του 2010, το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο είχε το θράσος να γιορτάσει τα 100 χρόνια της συνάντησης στο Τζέκυλ Άιλαντ των τραπεζιτών που έθεσαν τις βάσεις για το τραστ εκεινο που κατευθύνει την αμερικάνικη οικονομία. Ο Πωλ Βάρμπουργκ μάλιστα δεν δίστασε κάποια στιγμή να εκδώσει και βιβλίο για το οποίο περηφανευόταν για τον ρόλο του στην ίδρυση της Fed…
http://new-economy.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου