Το φάντασμα της Βαϊμάρης και οι εκλογές στη Γαλλία

Του απεσταλμένου του ΑΠΕ-ΜΠΕ στο Παρίσι, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το ότι συζητάμε συνέχεια για τον σεισμό που πιθανότατα δεν θα γίνει (την εκλογή Λεπέν) συμβάλλει στο να μην συνειδητοποιούμε τον σεισμό που ήδη έγινε στη Γαλλία και προσδιορίζει αναγκαστικά τα πολύ στενά περιθώρια που θα διαθέτει, ευθύς εξ αρχής, ο πιθανολογούμενος νέος Πρόεδρός της, Εμμανουέλ Μακρόν.

Ο Μακρόν, το ξέρουμε από τώρα και το
ξέρει κι ο ίδιος, όχι μόνο θάναι Πρόεδρος μειοψηφίας αλλά θάχει και την πλειοψηφία του γαλλικού λαού μαχητικά εναντίον του και των πολιτικών που θέλει να εφαρμόσει!

Το πραγματικά συγκλονιστικό στη Γαλλία δεν είναι βέβαια ότι θα ηττηθεί πιθανότατα (εξαιρέσει μεγάλης εκπλήξεως), η κυρία Λεπέν.
Το συγκλονιστικό είναι αυτό που δεν γράφεται, δεν λέγεται και προσπαθείται να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι δεν συμβαίνει καν.

Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (ίσως αν εξαιρέσουμε μερικές ημέρες του Μαίου 1968), η σαφής πλειοψηφία του γαλλικού λαού υποστηρίζει σήμερα πολιτικές δυνάμεις που θέτουν ως ρητή επιδίωξη την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού και πολιτειακού συστήματος και των θεμελιωδών οικονομικών πολιτικών του, του νεοφιλελευθερισμού και της ευρωπαϊκής του ενσάρκωσης, του «ευρωφιλελευθερισμού»

Στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, η ριζοσπαστική, άκρα αριστερά κέρδισε συνολικά 27,3% των προτιμήσεων και η φασίζουσα ακροδεξιά το 26,92%. Το 55% των Γάλλων όχι μόνο απορρίπτουν κατηγορηματικά το νεοφιλελεύθερο ή «ευρωφιλελεύθερο» στην περίπτωσή μας μοντέλο, αλλά υποστηρίζουν πλέον ενεργά πολιτικές δυνάμεις που μάχονται για την ανατροπή τους. Μόνο ένα 44% των Γάλλων εξακολουθεί να υποστηρίζει παλαιά ή νέα συστημικά κόμματα και πρόσωπα της αριστεράς ή της δεξιάς.

Ο ίδιος ο κ. Μακρόν το γνωρίζει άριστα. Γι' αυτό και έχει ήδη προαναγγείλει ότι θα περάσει τις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» του με προεδρικά διατάγματα, αγνοώντας δηλαδή, αν χρειαστεί, όχι μόνο τη θέληση του λαού, αλλά και τη θέληση των ίδιων των βουλευτών.
Μόνο που η Γαλλία δεν είναι οποιαδήποτε χώρα. 'Εχει κάνει δέκα επαναστάσεις σε δύο αιώνες!

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει λοιπόν τι ακριβώς θα συμβεί.

Οι «εκλογικές στατιστικές» και στη Γαλλία (το «πολιτικό εργαστήρι» της Ευρώπης, εδώ και δυόμισι αιώνες) επιβεβαιώνουν και ότι βρισκόμαστε, τηρουμένων των αναλογιών, και φυσικά με τις ιδιομορφίες της σημερινής εποχής, σε μια κατάσταση ανάλογη της κρίσης που συγκλόνισε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στον μεσοπόλεμο, αλλά και μιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008, μετετράπη σε κρίση της ΕΕ και δεν είναι συγκυριακή, αλλά βάθους ανάλογου με τις μεγάλες κρίσεις του 1873-96 και του 1929 (αυτές δηλαδή που προκάλεσαν στο παρελθόν τους δύο παγκοσμίους πολέμους, τη Ρωσική και την Κινεζική Επανάσταση, τον Ναζισμό και το αμερικανικό New Deal).

'Οπως και στη Γερμανία του μεσοπολέμου, οι λύσεις στην κρίση εμφανίζονται και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά.
Η μεγάλη ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτό συμβαίνει, τη στιγμή που ένα σωρό κόσμος έσπευσε να ενταφιάσει οριστικά τη διαίρεση αριστεράς και δεξιάς!
Μεταξύ τους και πολλοί διανοούμενοι ή πολιτικοί, που ξεκίνησαν την καριέρα τους πουλώντας αριστερές ιδέες και τώρα βρίσκονται σε εναγώνια αναζήτηση αξιοπρεπούς τρόπου να αλλάξουν στρατόπεδο.
Ήλπισαν ότι το πρόβλημα θα λυνόταν μόνο του με τον θάνατο της αριστεράς, η εμφάνιση όμως της ανυπότακτης Γαλλίας, που κονιορτοποίησε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τους άφησε μάλλον απορημένους και άναυδους.
Αλλά έκανε και κάτι πιο ουσιαστικό. Αμφισβήτησε από τη Μαρίν Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο, το μονοπώλιο της εξέγερσης.

Αν και, όπως συνέβη και στον μεσοπόλεμο, η ρητορεία της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς τέμνονται, οι διαφορές στη στρατηγική κατεύθυνση είναι ήδη αρκετά σαφείς.
 Για τη Μαρίν Λεπέν, ο δρόμος είναι ο αυταρχισμός κι ο Πόλεμος, που προετοιμάζει ιδεολογικά και πολιτικά με την αντι-ισλαμική της ρητορεία.
Ο ολοκληρωτισμός, στην ανάλυσή της, δεν προέρχεται από την παντοδυναμία του Χρήματος, αλλά από τους «τζιχαντιστές».

Αντίθετα, η «ανυπότακτη Γαλλία» θέτει στο κέντρο της κριτικής της το χρηματιστικό κεφάλαιο και επιχειρεί να διαμορφώσει ένα δημοκρατικό, κοινωνικό και οικολογικό εναλλακτικό μοντέλο.

Και η Μαρίν Λεπέν και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν έφτασαν στην πραγματικότητα πολύ κοντά στο νήμα. Η Γαλλία μοιάζει όμως σαν να φοβήθηκε την τελευταία στιγμή και την επικίνδυνη Κυρία της 'Ακρας Δεξιάς και τον ανέτοιμο ηγέτη της Αριστεράς.

Σήμερα το βράδυ, οι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κατεστημένου θα πανηγυρίσουν έξαλλα για τη νίκη του Μακρόν, αν επιβεβαιωθούν τα προγνωστικά. Θα την παρουσιάσουν ως το τέλος της κρίσης, όχι ως το άνοιγμα ενός νέου και οξύτερου κεφαλαίου της, όπως πραγματικά θα είναι.

Θα αποδείξουν έτσι οι ίδιοι, με τον τρόπο τους το βάθος της κρίσης ενός συστήματος ανίκανου να αναγνωρίσει τα προβλήματα και να παράγει λύσεις, όπως ακριβώς οι Βουρβώνοι, που τίποτα δεν έμαθαν και τίποτα δεν ξέχασαν.

www.imerisia.gr/