Ο φόρος στις αναλήψεις και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι»

Σε λάθος κατεύθυνση το σενάριο επιβολής φόρου στις αναλήψεις μετρητών. 

Γιατί πάντα στην Ελλάδα πρέπει να εστιάζουμε στα «αντικίνητρα» και ποτέ στα «κίνητρα»; 

Τα capital controls και ο ηθικός κίνδυνος.

 

του Common Sense* 

 

Γράφτηκε προ ημερών ότι εξετάζεται το ενδεχόμενο της επιβολής φόρου στις αναλήψεις μετρητών από τις Τράπεζες, ως μέσο προφανώς να περιοριστούν αυτές οι αναλήψεις και επομένως η αγορά προϊόντων και υπηρεσιών με μετρητά.
Στόχος είναι να υπάρξει μείωση της φοροδιαφυγής που είναι συνδεδεμένη με τη χρήση των μετρητών.
Είναι άγνωστο αν αυτό απηχεί πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης, ή αν είναι διαρροή, ή φήμη, ή αν -όπως πολλές φορές γίνεται- ρίχτηκε ως ιδέα για να μετρηθούν αντιδράσεις. Πάντως καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει.

Ό,τι και να είναι, πρόκειται για σκέψη που αν έχεις καλή διάθεση, απλά γελάς κι αν έχεις τα νεύρα σου, μπορεί να αρχίσεις να τα σπας. Μιλάμε για μια αρρωστημένη σύλληψη, από όποιον κι αν προέρχεται.
Γιατί:
1. Βρισκόμαστε σε καθεστώς capital controls, δεν το ξεχνάμε αυτό, δηλαδή σε ένα καθεστώς που μας απαγορεύει να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας χρήματα όσο και όπως θα θέλαμε. Στον βωμό της εθνικής σημασίας αξίας της στήριξης της ρευστότητας των Τραπεζών μέσω ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων, απότοκο της διαπραγμάτευσης του 1ου εξαμήνου 2015, θυσιάσαμε την οικονομική μας ελευθερία.
Μπορεί να συνηθίσαμε πια στα capital controls, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ουσιαστικά είμαστε ανελεύθεροι να διαθέτουμε τα χρήματά μας κατά το δοκούν και βεβαίως ότι κατά συνέπεια, το δικό μας ευρώ είναι μειωμένης αξίας έναντι του ευρώ των άλλων Ευρωπαίων πολιτών. Οποιοδήποτε επιπλέον μέτρο που αυξάνει τους περιορισμούς, και αυτό θα κάνει τυχόν φορολόγηση των αναλήψεων, είναι μέτρο επιπλέον οικονομικής ανελευθερίας και διακριτικής σε βάρος του Έλληνα πολίτη συμπεριφοράς.
2. Στην Ελλάδα, η αρρωστημένη νοοτροπία είναι πάντα αυτή που εστιάζει στο «αντικίνητρο» και ποτέ αυτή που δημιουργεί «κίνητρο».
Θέλουμε να πετύχουμε κάτι; Αξιοποιούμε πάντα το φορολογικό σύστημα για να τιμωρήσουμε και ποτέ για να επιβραβεύσουμε. Σαφώς η κυκλοφορία μετρητών δημιουργεί φοροδιαφυγή, επομένως καλό είναι να περιοριστεί. Αντί όμως να βάζεις φόρο σε όποιον παίρνει τα δικά του μετρητά από την Τράπεζα, μπορείς να του δώσεις ισχυρό κίνητρο να πληρώνει με κάρτες, ή μέσω ηλεκτρονικής τραπεζικής.
Αναγνωρίστε για παράδειγμα ένα ποσό δαπανών μόνο με κάρτες ως δαπάνες που μειώνουν το εισόδημα, μειώστε το ΦΠΑ σε αγορές που γίνονται με κάρτες, μειώστε τα εξωπραγματικά επιτόκια των πιστωτικών καρτών που είναι κοντά στο 15%, μηδενίστε τα ετήσια έξοδα συνδρομής σε πολλές κάρτες, κατεβάστε το κόστος των POS και των προμηθειών στους επαγγελματίες, συνδέστε ταμειακές με το TAXIS για να μην ξεφεύγει ούτε ευρώ από ΦΠΑ και φορολογία εισοδήματος, υιοθετήστε -με λίγα λόγια- στην πράξη μέτρα που πήραν άλλες χώρες για να πετύχουν δραματική μείωση της κυκλοφορίας μετρητών.
Υπάρχει και όριο πια στον βιασμό κάθε έννοιας οικονομικής ελευθερίας μέσω της εκμετάλλευσης του άδικου και απαρχαιωμένου φορολογικού συστήματος στη χώρα. Τελικά επιβεβαιώνονται ως «έξυπνοι» όσοι εξαφανίζουν ή περιορίζουν δραστικά το φορολογικό τους ίχνος στην Ελλάδα, ή όσοι κρατούν μετρητά εκτός ελληνικών τραπεζών.
Όσοι εμπιστεύονται το κράτος ότι θα είναι δίκαιο μαζί τους και συμβάλλουν στα έσοδά του και στη ρευστότητα της οικονομίας διατηρώντας τις καταθέσεις τους στην Ελλάδα, αποδεικνύονται «ηλίθιοι», για να μην πω κάτι πιο βαρύ.
Ένας από αυτούς και εγώ.
Φευ, όμως, φαίνεται ότι κάποιοι έχουν πλήρως υιοθετήσει τη σοφή άποψη του Κόνραντ Αντενάουερ, «Αφού ο Θεός δεν έθεσε όρια στην ανθρώπινη εξυπνάδα, γιατί να θέσει στην ηλιθιότητα;» και μας αντιμετωπίζουν ως χρήσιμους ηλίθιους χωρίς κανένα όριο.

* Ο Common Sense είναι στέλεχος της αγοράς.

 

απο το euro2day.gr