Πόσο μεγάλα νοήματα συμπυκνωμένα σε μια μόνο φράση... Αυθόρμητα, αράζουν στο λιμάνι της σκέψης μου κάποιοι προβληματισμοί...
Ο Θεός δεν θέλει τους βολεμένους, τους "καθωσπρέπει".
Η πίστη δεν είναι σύνολο κανόνων, δεν είναι Σύνταγμα, ΔΕΝ είναι κατάλογος πράξεων.
Είναι βίωμα, είναι αγώνας, είναι κυνήγι. Είναι εμπειρία η πίστη.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να ζω όπως μου καπνίζει και ξαφνικά να
κάνω μια προσευχή (που μοιάζει περισσότερο με απαίτηση εγωιστική -σανίδα σωτηρίας του υποσυνείδητού μου) και μετά έχω την απαίτηση να περιμένω και απάντηση.
Ανάβοντας ένα κερί (σαν από υποχρέωση) ή πηγαίνοντας εκκλησία το Πάσχα "για το καλό" ουσιαστικά καταστρέφω κάθε υποψία εκδήλωσης της ζεστασιάς του Θεού.
Χρειάζεται καρδιά, χρειάζεται αγώνας συνεχόμενος. Απαιτείται κόπος και τρέξιμο και εσωτερική αναζήτηση και δίψα.
Εδώ φαίνεται και η ενεργοποίηση του χαοτικού και μεγαλύτερου (και τόσο ακατανόητου σε μας) δώρου μας: της απόλυτης ελευθερίας μας.
Συγχώρεσέ μου τις άτακτες σκέψεις, τις σκόρπιες μου. Απλά την καρδιά μου σου ανοίγω...
Αναρτήθηκε από Σεβάχ ο Θαλασσινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου