Στη Χριστίνα Κοραή
- Κύριε Κοντογιώργη, ο Άκης Τσοχατζόπουλος βρίσκεται στον Κορυδαλλό. Κάλλιο αργά παρά ποτέ;
Έριξαν ένα «πολιτικό πτώμα» στην εκλογική αρένα για να δείξουν ότι κάνουν κάθαρση, Έτσι νομίζουν πως θα ξεπεράσουν το γεγονός ότι η Βουλή, αφού νομοθέτησε την ασυλία του πολιτικού αδικήματος, λειτουργεί ως θεσμός λεύκανσης των συμμοριών που δημιουργεί και συγκαλύπτει η δυναστική κομματοκρατία.
- Υπάρχουν πολλοί «Άκηδες» που συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι;
Προφανώς ναι. Διαφορετικά, θα έπρεπε η «μισή» Βουλή να συλληφθεί για ενεργό διαφθορά κι η άλλη «μισή» για συνεργεία στη θεσμική και πολιτική της κάλυψη.
- Να καθίσουν στο σκαμνί και όσοι μας έφεραν εδώ;
Το πολιτικό προσωπικό πρέπει να πονέσει για να καθαρθεί το πολιτικό σύστημα. Θα έλεγα ότι πρέπει να πάνε στη φυλακή όλοι οι
πρωθυπουργοί της περιόδου του ευρώ.
- Δηλαδή, ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ακόμη και ο Λουκάς Παπαδήμος;
Ο τελευταίος απλώς δεν φαίνεται να συνέλαβε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας και στο μέγεθος του διακυβεύματος. Αποδέχτηκε το ρόλο του πρωθυπουργού περιορισμένης ευθύνης, λειτουργώντας απλώς ως όμηρος της κομματοκρατίας. Όσο για τον Γιώργο Παπανδρέου, έχει προτεραιότητα, καθώς επέλεξε με εγκληματική πρόθεση τον ενταφιασμό της χώρας. Τη μοίρα των πρωθυπουργών πρέπει να έχουν κι όσοι διαχειρίστηκαν κατ' ελάχιστον την οικονομία και τη δημόσια διοίκηση.
- Στους αντίστοιχους υπουργούς αναφέρεστε...
Λέω κατ' ελάχιστον αυτοί, διότι όλη η πολιτική τάξη είναι συνυπεύθυνη για την καταστροφή.
- Για όλα φταίει το ευρώ;
Αυτή είναι λάθος προσέγγιση. Θεωρώ ότι, από τη στιγμή που αποφασίστηκε η είσοδος της χώρας στο ευρώ, θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα προσαρμογής στο νέο περιβάλλον. Αντί να γίνει αυτό, επανέφεραν ολικά την πολιτική σκηνή στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα. Δανείζονταν για να στήσουν τη μεγάλη κραιπάλη για τον εαυτό τους και για τους συγκατανευσιφάγους της διαπλοκής. Εργάστηκαν συστηματικά για την παρασιτική μεταμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας.
- Πρόσφατα δηλώσατε στον ΑΝΤΙ, με αφορμή την αυτοκτονία του 77χρονου στο Σύνταγμα, ότι «αντί να αυτοκτονούν οι φορείς της καταστροφής, αυτοκτονούν τα θύματά τους».
Η πολιτική τάξη επιδεικνύει μια αλαζονική αλλοτρίωση κι έναν ανάλγητο κυνισμό μέσα στην κρίση, ομολογώντας ότι αντιμετωπίζει την κοινωνία ως το μείζονα εχθρό της. Βαθαίνοντας με τις επιλογές της την περαιτέρω καταστροφή, καλλιεργεί την απόγνωση, χωρίς να δείχνει καμία διάθεση να αλλάξει η ίδια και οι πολιτικές της στο παραμικρό.
- Τους πετάνε, όμως, νεράντζια...
Είναι σε κατ' οίκον περιορισμό. Τους προπηλακίζουν... Η κοινωνία τούς δηλώνει ότι δεν τους θέλει. Αυτοί, όμως, επιμένουν ετσιθελικά να την ηγεμονεύουν. Στα μάτια του κόσμου είναι πια δυσδιάκριτη η διαφορά ανάμεσα στο σημερινό πολιτικό σύστημα και σε ένα τυπικά αυταρχικό καθεστώς ή σε ένα «κοινοβουλευτικό» κόμμα και στη Χρυσή Αυγή. Όμως οι προπηλακισμοί συνιστούν ακόμη ατομικές πράξεις καταναγκασμού, που, ωστόσο, υποκρύπτουν μια αναβράζουσα εξεγερτική προδιάθεση. Αν το λεγόμενο «κοινοβουλευτικό σύστημα» θέλει να διασωθεί, πρέπει επειγόντως να ανασυγκροτηθεί έκ του μηδενός. Αναφέρομαι στους τρεις πυλώνες της καταστροφής: το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και τη Δικαιοσύνη, τη νομοθεσία.
- Μπορεί, εκτιμάτε, να γκρεμιστεί το κράτος εν μία νυκτί;
Βεβαίως, διότι είναι υπόλογο της καταστροφής, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Προέχει να καταργηθεί αμέσως η όποια νομική προστασία του πολιτικού προσωπικού, ώστε να υπαχθούν στη Δικαιοσύνη εφεξής, αλλά και αναδρομικά, όσοι ζημίωσαν τη χώρα. Να καταργηθεί επίσης η προσωποπαγής κομματοκρατία και οι πρακτικές της, που μεταβάλλουν το κράτος σε όμηρο ιδιοτελών συμφερόντων, Να μηδενιστούν οι απολαβές και τα προνόμια των πολιτικών. Να γίνουν εντολοδόχοι και όχι δυνάστες της κοινωνίας των πολιτών. Να ανασυγκροτηθεί η δημόσια διοίκηση με γνώμονα το δημόσιο σκοπό της. Ο δημόσιος υπάλληλος να υπέχει προσωπική ευθύνη, με το ερώτημα και της απόλυσης, εάν δεν κάνει το καθήκον του. Να αναγνωριστεί στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος. Πολιτικοί και υπάλληλοι πρέπει να αισθάνονται καθημερινά την ανάσα της κοινωνικής βούλησης και του πολίτη.
- Υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης τον Μνημονίου, όταν έχει φαρδιές πλατιές τις υπογραφές των Βενιζέλου και Σαμαρά;
Η πολιτική τάξη που έβαλε την υπογραφή της δεσμεύει τον εαυτό της. Υπέγραψαν διότι είναι υποτελείς σε μια αντίληψη εσωτερικής κατοχής που τους κάνει να κινούνται μακράν του κοινού συμφέροντος και γι' αυτό να επιζητούν την πολιτική νομιμοποίηση που δεν τους δίνει η κοινωνία στην τρόικα. Φυσικά και υπάρχει δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναδειχτεί η βαρύτητα της χώρας στη διεθνή πολιτική, αντί να υποβιβάζεται στο επίπεδο του εξαρτημένου και περιδεούς επαίτη, που αρμόζει στην πολιτική τάξη. Πρέπει να τεθούν, δηλαδή, οι όροι ενός άλλου Μνημονίου απέναντι στην τρόικα, που δεν θα στρέφεται εναντίον της κοινωνίας, που δεν θα αποδομεί τον οικονομικό ιστό της χώρας. Από την ασύμμετρη καταστροφή της χώρας, στην οποία οδηγούν oι επιλογές της δυναστικής κομματοκρατίας, κανείς δεν θα βγει ωφελημένος. Το δε κόστος της όποιας εξόδου από την κρίση θα αποδειχτεί δυσανάλογο για την ίδια την τρόικα.
- Τι μήνυμα στέλνει ο πολυκερματισμός του πολιτικού συστήματος;
Είναι πράξη αποδοκιμασίας όχι του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος όπως είναι στημένο στην Ελλάδα. Μπορεί η κοινωνία αυτή τη στιγμή να μην έχει συνείδηση του περιεχομένου της λύσης, διαισθάνεται, όμως, ότι η εναλλαγή του παρόντος κομματικού κατεστημένου στην εξουσία δεν αποτελεί τη λύση. Πρέπει να βρεθεί τρόπος η εκρηκτική δύναμη την οποία έχει ως συλλογικότητα να εκφραστεί πολιτικά. Οι παλαιοί τρόποι πολιτικής έκφρασης, όπως οι διαδηλώσεις, έχουν ξεπεραστεί. Αυτό θα γίνει πια είτε εξωθεσμικά, με εξέγερση, είτε πάλι εξωθεσμικά, αλλά συντεταγμένα. Για παράδειγμα, με τη συγκρότηση της κοινωνίας σε συμπαγή δημο-αλυσίδα γύρω από τη Βουλή και τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης να πράξει αυτό που αρνείται. Υπάρχει και το τρίτο σενάριο: Να καταρρεύσει από μόνο του το πολιτικό σύστημα, υπό το βάρος της πραγματικότητας που δημιουργεί. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα συμβεί πολύ σύντομα.
- Αποτελεί λύση η επιστροφή στη δραχμή;
Τόσο το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» όσο και το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι ψευδή. Αποβλέπουν στον πειθαναγκασμό της κοινωνίας, στο να συγκατανεύσει στην καταστροφή της. Δεν αποτρέπουν, όμως, ούτε τη χρεοκοπία ούτε τη μετάβαση στη δραχμή. Όσο δεν αίρονται οι αιτίες της καταστροφής, τόσο τα αγοραία Μνημόνια θα διαδέχονται το ένα το άλλο. Η έξοδος από την κρίση χρειάζεται ένα Μνημόνιο για το κράτος.
πηγη:contogeorgis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου