Η μάχη της Γαλλίας και το ESM

Εμ. Μακρόν

Θα επιτρέψουν οι Ευρωπαίοι Πολίτες την παγίωση της γερμανικής ηγεμονίας στην ήπειρο τους; 

Θα αδιαφορήσουν οι Η.Π.Α.;

 Θα αντιδράσει η Ρωσία γνωρίζοντας πως ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο της Γερμανίας, αφού αποτελεί το αντίπαλο δέος στην Ευρώπη; 

Θα επαναστατήσουν οι Έλληνες;

.

«Ο Γερμανός δεν καταλαβαίνει και δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα, παρά μόνο τον

εκφοβισμό – δεν δείχνει καμία απολύτως γενναιοδωρία ή ενδοιασμό στις διαπραγματεύσεις, δεν υπάρχει πλεονέκτημα που δεν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί, κανένα σημείο στο οποίο δεν θα ξέπεφτε χάριν του κέρδους, ενώ είναι άνευ τιμής, υπερηφάνειας ή οίκτου» (πηγή).

.

Ανάλυση

Η Γερμανία κατάφερε να κερδίσει τις γαλλικές εκλογές, στηρίζοντας έναν υποψήφιο που θα συνεχίσει την παράδοση του προηγουμένου προέδρου – όσον αφορά την υποταγή του στις εντολές της καγκελαρίου και του υπουργού οικονομικών της. 

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από τις προεκλογικές του δηλώσεις, από τη δημόσια στήριξη του εκ μέρους του κ. Σόιμπλε, καθώς επίσης από το γεγονός ότι, το 50% περίπου των στελεχών και εκλογέων του προέρχονται από την παράταξη του κ. Hollande, θυμίζοντας το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ – ενώ η μοναδική κριτική που άσκησε στη Γερμανία είχε σχέση με τα υπερβολικά μεγάλα πλεονάσματα της.

Ως εκ τούτου και υπό την προϋπόθεση ότι η κυρία Merkel θα κερδίσει τις εκλογές στη χώρα της, ο κ. Σόιμπλε θα έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει τα σχέδια του, όσον αφορά την Ευρωζώνη – ξεκινώντας από τη μετατροπή του ESM σε ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο και συνεχίζοντας με την υιοθέτηση της νομοθεσίας που θα αφορά την πτώχευση κρατών (ανάλυση).

Αν και τα παραπάνω έχουν ως βασικό στόχο τις μεγάλες χώρες της νομισματικής ένωσης, τις οποίες ούτε θέλει και ενδεχομένως ούτε μπορεί να διασώσει η Γερμανία, εν πρώτοις δε την υπερχρεωμένη Ιταλία, έχουμε την άποψη πως θα προηγηθεί η Ελλάδα – διαδραματίζοντας ξανά το ρόλο του πειραματόζωου.

Η βασική αιτία της επιλογής της Ελλάδας είναι η υποταγή όλων των κυβερνήσεων της στις γερμανικές εντολές, καθώς επίσης η μη αντίδραση των Πολιτών της στα θηριώδη μέτρα που τους επιβάλλονται – εντυπωσιάζοντας ολόκληρη την υφήλιο με την εκκωφαντική σιωπή και την ανεκτικότητα τους, με αποτέλεσμα να θεωρούνται η ντροπή της Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση ο κ. Σόιμπλε, με τη σύμφωνη γνώμη του διοικητή της γερμανικής τράπεζας, καθώς επίσης του Γερμανού επικεφαλής του ESM, προετοιμάζεται για την εφαρμογή του διπλού σχεδίου του – με πιθανή αφετηρία τα μέσα του 2018, όπου λήγει το τρίτο ελληνικό μνημόνιο.

Ο στόχος του πάντως ασφαλώς δεν είναι η διάσωση της Ευρωζώνης, όπως δηλώνει, αφού δεν ασχολείται καθόλου με το βασικό της ιδρυτικό ελάττωμα (άρθρο): με το ότι υπάρχει μεν ένα κοινό νόμισμα, αλλά καμία κοινή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική. Βέβαια δεν θα δημιουργούνταν τόσα προβλήματα παρά το λάθος, εάν η Γερμανία δεν εφάρμοζε ήδη από το ξεκίνημα του ευρώ την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα – μέσω του μισθολογικού dumping που είχε αντιγράψει από την Ολλανδία, με αποτέλεσμα να απομυζεί τους εταίρους της, ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης (άρθρο).

Σε κάθε περίπτωση, το ιδρυτικό ελάττωμα του ευρώ, σε συνδυασμό με την πολιτική της Γερμανίας, έχουν ως αποτέλεσμα να είναι οι χώρες της Ευρωζώνης επιρρεπείς σε κρίσεις, αφού δεν έχουν ουσιαστικά κανένα νομισματικό εργαλείο στη διάθεση τους – ενώ ιδίως οι υπερχρεωμένες κανένα δημοσιονομικό, όπως είναι η αύξηση των δημοσίων δαπανών και η μείωση των φόρων, λόγω των απαγορεύσεων του Συμφώνου σταθερότητας και του Μάαστριχτ.

Με δεδομένο δε το ότι, τα χρέη πολλών κρατών είναι υψηλά, αρκετές τράπεζες έχουν στα βιβλία τους βουνά επισφαλών δανείων, ενώ οι πολιτικές συνθήκες είναι ασταθείς, οι πραγματικά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις καθυστερούν να δρομολογηθούν, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τα προβλήματα τους – οπότε αυξάνονται οι φωνές εναντίον της νομισματικής ένωσης από αυτούς που δεν κατανοούν ότι, το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι η επεκτατική και αυταρχική Γερμανία, με ή χωρίς το ευρώ.

Οι στόχοι του Σόιμπλε

Περαιτέρω στον κ. Σόιμπλε, ο σκοπός του δεν είναι η διόρθωση των ελαττωμάτων της Ευρωζώνης, αφού δεν είναι ανόητος ώστε να σκοτώσει την όρνιθα με τα χρυσά αυγά για τη χώρα του – με την έννοια πως η Γερμανία τρέφεται και ισχυροποιείται από την κρίση χρέους. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλει να πετύχει είναι ο περιορισμός των δυσμενών αποτελεσμάτων για τα κράτη-μέλη, έτσι ώστε να παραμένουν μεν υπό τον έλεγχο του, αλλά να μην κινδυνεύουν να καταρρεύσουν – προκαλώντας τεράστιες ζημίες στη χώρα του που, μεταξύ άλλων, είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής τους.

Με απλά λόγια, θέλει να βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού (οπότε να υπακούουν στις εντολές του χωρίς πολλές αντιρρήσεις, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις τους όπως στην περίπτωση της Ελλάδας), αλλά να μην πέφτουν – παρασέρνοντας τη Γερμανία μαζί τους, από πολλές διαφορετικές πλευρές.

Για να το πετύχει τώρα θεωρεί απαραίτητη την ύπαρξη αυτόματων μηχανισμών, η ενεργοποίηση των οποίων δεν θα εξαρτάται από τα αποτελέσματα των εκλογών – από τις αριστερές, κεντρώες, δεξιές ή εθνικιστικές κυβερνήσεις δηλαδή που θα ανέρχονται στην εξουσία (περίπου όπως ο «κόφτης» στην Ελλάδα).

Για παράδειγμα, όταν μία χώρα δεν θα είναι σε θέση να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της κινδυνεύοντας να χρεοκοπήσει, τότε θα ενεργοποιείται αυτόματα ένας μηχανισμός, ο οποίος θα της παρέχει ένα «δάνειο γέφυρα» – με αντάλλαγμα τη λήψη μέτρων εκ μέρους της (μνημόνια), καθώς επίσης τη συμμετοχή των πιστωτών της στην εξυγίανση της.

Στα πλαίσια αυτά έχει προταθεί πέρυσι από τη γερμανική κεντρική τράπεζα μία ειδική ρήτρα για τα ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης – σύμφωνα με την οποία, όλα όσα θα εκδίδονται στο μέλλον θα υποχρεώνουν τους πιστωτές ενός κράτους που υπερχρεώνεται να παραιτούνται από ένα μέρος των κερδών τους (πηγή).

Εάν τώρα μία χώρα μέλος ζητήσει ένα τέτοιο «δάνειο-γέφυρα», τότε η λήξη των ομολόγων της θα επεκτείνεται αυτόματα για τρία χρόνια. Δηλαδή, εάν ένα ομόλογο ύψους 3 δις € ήταν ληξιπρόθεσμο στις 30 Απριλίου του 2017, τότε δεν θα πληρωνόταν, αλλά θα παρατεινόταν αυτόματα έως τις 30 Απριλίου του 2020 – χωρίς να χρεοκοπήσει επίσημα η χώρα και χωρίς να ενεργοποιηθούν τα CDS, αφού θα ήταν προσυμφωνημένο ήδη από την έκδοση τους.

Στην περίπτωση όμως που μετά από τρία χρόνια αποδειχθεί πως η εν λόγω χώρα δεν είχε προβλήματα ρευστότητας αλλά φερεγγυότητας, οπότε είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη, τότε οι δανειστές της θα συμμετέχουν υποχρεωτικά στην ονομαστική διαγραφή των χρεών της, ξανά χωρίς την ενεργοποίηση των CDS – κάτι ανάλογο δηλαδή με το PSI.

Εν προκειμένω εύκολα διαπιστώνει κανείς πως ο Γερμανός χρησιμοποιεί όλες τις εμπειρίες που αποκόμισε από την ελληνική κρίση χρέους – οπότε δεν είναι καθόλου υπερβολικό το συμπέρασμα ότι, η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως ένα δύστυχο πειραματόζωο. 

Φυσικά τα σχέδια του έχουν προβλήματα, αφού το κόστος (επιτόκια) ομολόγων με τέτοιες ρήτρες θα ήταν πολύ υψηλότερο – αν και ο κ. Σόιμπλε φαίνεται να το προτιμάει, επειδή θα έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα για τη δική του χώρα (χαμηλά επιτόκια), η οποία άλλωστε τον ενδιαφέρει περισσότερο.

Το ESM

Συνεχίζοντας ο Γερμανός, ο οποίος έχει ήδη φροντίσει να τοποθετήσει σε όλες τις βασικές ευρωπαϊκές υπηρεσίες είτε συμπατριώτες του, είτε υποχείρια του όπως ο Ολλανδός του Euro Group, ενώ προσπαθεί κάτι ανάλογο με τις κυβερνήσεις των επιμέρους κρατών κατά το παράδειγμα της Γαλλίας, θα ήθελε να μεταφέρει αμέσως την επίβλεψη των προϋπολογισμών όλων των χωρών από την Κομισιόν στο ESM – στο μελλοντικό ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο δηλαδή, το οποίο ελέγχει πλήρως.

Για να το πετύχει όμως θα έπρεπε αφενός μεν να εξασφαλίσει τη συμφωνία των κρατών της Ευρωζώνης, αφετέρου να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές Συμφωνίες – κάτι που θεωρεί ως μη ρεαλιστικό. Επομένως προτιμάει σαν πρώτο βήμα την υιοθέτηση ενός πτωχευτικού δικαίου για όλες τις χώρες, την εφαρμογή του οποίου θα αναθέσει στο ESM – αφού δεν χρειάζεται τότε καμία αλλαγή των Συμφωνιών, επειδή το ESM είναι ήδη ένας ενεργός διακρατικός μηχανισμός, ο οποίος υφίσταται πέρα από τις ευρωπαϊκές Συμφωνίες.

Μιμούμενος λοιπόν το ΔΝΤ και χρησιμοποιώντας όλες τις εμπειρίες από την κρίση χρέους, ειδικά από την Ελλάδα, ο κ. Σόιμπλε ενεργεί ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρωζώνης, αποφασίζοντας και διατάζοντας κατά το δοκούν – ενώ η χώρα του κατέχει επί πλέον την πλειοψηφία στο ESM (γράφημα) όπου, με τη συμφωνία της Γαλλίας και μίας ακόμη χώρας, μπορεί να κάνει κυριολεκτικά ότι θέλει.

Οι Η.Π.Α.

Περαιτέρω, ο κ. Σόιμπλε μπορεί να μην έχει κανένα πρόβλημα με την Ευρώπη, αλλά οι Η.Π.Α. δεν φαίνεται να κοιμούνται – ειδικά ο υπουργός οικονομικών τους, ο οποίος κατά τη διάρκεια της εαρινής σύσκεψης του ΔΝΤ άσκησε αυστηρή κριτική στις μεγάλες χώρες με υπερβολικά υψηλά πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους, οπότε έμμεσα στη Γερμανία.

Φυσικά ο Γερμανός προσπάθησε να υποβαθμίσει το θέμα, παρά το ότι ευρίσκεται στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων της αμερικανικής κυβέρνησης – η οποία πολύ σωστά θεωρεί ότι, οι παγκόσμιες ανισορροπίες οφείλονται εν πρώτοις στη Γερμανία και κατά δεύτερο λόγο στην Κίνα, επειδή η τελευταία έχει περιορίσει σημαντικά τα πλεονάσματα της, αν και όχι με τις Η.Π.Α.

Στα πλαίσια αυτά ο αμερικανός υπουργός οικονομικών απαίτησε από το ΔΝΤ, ως το διεθνή ελεγκτή της οικονομικής ισορροπίας στον πλανήτη, να φροντίσει ώστε οι πλεονασματικές χώρες να αναλάβουν τις ευθύνες τους – πριν από όλα η Γερμανία η οποία, αφενός μεν δεν αυξάνει την εσωτερική της ζήτηση και τις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, αφετέρου συνεχίζει το μισθολογικό dumping.

Μπορεί λοιπόν ο κ. Σόιμπλε να ήθελε να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ακόμη μία φορά ως προπέτασμα καπνού για να κρύψει τις πραγματικές του προθέσεις, καθώς επίσης για να αποπροσανατολίσει την υπερδύναμη, αλλά μάλλον δεν τα κατάφερε – κρίνοντας από την απαίτηση της κυρίας Lagarde να αυξήσει την εσωτερική ζήτηση στη χώρα του με τη διεξαγωγή κρατικών επενδύσεων, καθώς επίσης με τη διευκόλυνση των εισαγωγών από άλλες χώρες.

Επίλογος

Το ΔΝΤ έχει τη δυνατότητα να κάνει αυστηρές υποδείξεις στη Γερμανία, αλλά ασφαλώς δεν είναι σε θέση να της επιβάλλει τίποτα – αφού δεν του χρωστάει, είναι ένας από τους βασικούς μετόχους του, ισχυροποιείται συνεχώς και προετοιμάζει τους δικούς της μηχανισμούς. Πόσο μάλλον αφού κέρδισε σχετικά εύκολα τη μάχη τόσο της Ολλανδίας, όσο και της Γαλλίας – ενώ θα φροντίσει έτσι ώστε να υποφέρει τα πάνδεινα η Μ. Βρετανία (άρθρο), για να μην τη μιμηθούν και άλλες χώρες της ΕΕ αποχωρώντας.

Επόμενος μετά τη Βρετανία κίνδυνος είναι η Ελλάδα, ειδικά όσο δεν αποδεσμεύεται το ΔΝΤ από τη «διάσωση» της – ενώ μπορεί μεν οι κυβερνήσεις της να υποκλίνονται στην καγκελάριο, καθώς επίσης να σιωπούν εκκωφαντικά οι Πολίτες, αλλά συνεχίζουν να μην αποδέχονται το γερμανικό ζυγό, έστω παθητικά αμυνόμενοι. Καλύτερα από όλους το γνωρίζει ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος προετοιμάζει τη θυσία της, με στόχο τη δημιουργία ενός παραδείγματος προς αποφυγή για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης – ειδικά για την Ιταλία, η οποία έχει το μέγεθος που απαιτείται για τη διάλυση της νομισματικής του ένωσης.

Θα επιτρέψουν αλήθεια οι Ευρωπαίοι Πολίτες την παγίωση της γερμανικής ηγεμονίας στην ήπειρο τους; 

Θα αδιαφορήσουν οι Η.Π.Α., όσον αφορά τη δημιουργία ενός τέταρτου Ράιχ που θα μπορούσε να συνεργασθεί με την Κίνα, απειλώντας την κυριαρχική θέση τους στον πλανήτη;

 Θα αντιδράσει η Ρωσία γνωρίζοντας πως ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο της Γερμανίας, αφού αποτελεί το αντίπαλο δέος στην Ευρώπη; 

Θα επαναστατήσουν οι Έλληνες όταν συνειδητοποιήσουν επιτέλους πού οδηγείται η χώρα τους;

Κανένας δεν γνωρίζει τις απαντήσεις, ελπίζοντας μόνο να ισχύει ακόμη το ρητό, σύμφωνα με το οποίο οι Γερμανοί κερδίζουν όλες τις μάχες αλλά χάνουν τον πόλεμο – καθώς επίσης πως έχουν αλλάξει χαρακτήρα οι Πολίτες της χώρας, έχοντας μάθει από τα παθήματα τους στο παρελθόν.

απο το analyst.gr