Το κατηγορώ της Ρωσίας

Οι αποτυχημένες προσπάθειες να καλλιεργηθούν τα δυτικά δημοκρατικά μοντέλα σε άγονες περιοχές, έχουν οδηγήσει στην καταστροφή ολόκληρων κρατών – μετατρέποντας τεράστιες εκτάσεις της γης σε εμπόλεμες, τρομοκρατικές ζώνες

.

«Εύλογα υποθέτει κανείς πως ο στρατιωτικός πόλεμος ίσως θεωρηθεί αναγκαίος από πολλές χώρες, οπότε δεν θα αργήσει να ξεσπάσει – μία άποψη που ενισχύεται από
το γεγονός ότι, ανέκαθεν οι νομισματικοί πόλεμοι κατέληγαν σε συμβατικούς. 

Επίσης από τις κρίσεις υπερχρέωσης, οι οποίες λύνονται είτε με ευρείες διαγραφές χρεών, είτε με συρράξεις. 

Εάν αυτός ο ενδεχόμενος πόλεμος θα ήταν ο τελευταίος στον πλανήτη, όπως είχε προφητεύσει ο Αϊνστάιν, δεν το γνωρίζει κανείς – αν και το τεκμηρίωσε με έναν πολύ λογικό τρόπο».

.

Άρθρο

Διαβάζοντας κανείς το άρθρο «Η ελίτ ετοιμάζεται για πόλεμο», αναρωτιέται ίσως ποιά είναι αυτή η ελίτ, η οποία πιστεύει πως θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα της χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα. Εάν έχει «εντρυφήσει» βέβαια στους πολέμους του δολαρίου (άρθρο), οι απορίες του θα είναι πολύ λιγότερες.

Θα έχει καταλάβει δηλαδή πως από γεωπολιτικής πλευράς η ελίτ είναι η Δύση, οι Η.Π.Α. δηλαδή με τους Ευρωπαίους κυρίως υποτελείς τους, από πολιτικής πλευράς οι ηγέτες όλων αυτών των κρατών, ενώ από οικονομικής το πολυεθνικό και ιδίως το χρηματοπιστωτικό κτήνος – το οποίο, με βασικούς υπηρέτες του τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες, αποτελεί την κορυφή της πυραμίδας, την ελίτ των ελίτ.

Όσον αφορά την πεποίθηση της ελίτ, σύμφωνα με την οποία η μοναδική λύση σήμερα δεν είναι άλλη από τον πόλεμο, πριν ακόμη ξεσπάσει η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση, η καταιγίδα των καταιγίδων, δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανένας πως έχει άδικο – αφού δεν κινδυνεύουν μόνο να χάσουν την ηγεμονία τους οι Η.Π.Α. ή/και να καταρρεύσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά, επίσης, να χρεοκοπήσουν.

Βυθισμένες σε δίδυμα ελλείμματα και σε δημόσια χρέη που συνεχώς αυξάνονται (έχουν διπλασιαστεί στα 19 τρις $ από το 2008, ενώ έχουν τετραπλασιαστεί σε σχέση με το 2001), γνωρίζουν πως ο χρόνος στην κλεψύδρα τους μειώνεται με γεωμετρικό ρυθμό – οπότε μόνο ο πόλεμος μπορεί να σταματήσει την αντίστροφη μέτρηση προς το χάος, στο οποίο ασφαλώς θα συμπαρέσυραν ολόκληρο τον πλανήτη. Άλλωστε ήδη από το 2010, όπου το δημόσιο χρέος τους ήταν στα 15 τρις $, είχαν το υψηλότερο κατά κεφαλήν (γράφημα) – το οποίο σήμερα έχει αυξηθεί πολύ περισσότερο.

.

.

Περαιτέρω, εδώ ακριβώς επικεντρώνεται η συζήτηση στη φετινή σύσκεψη ασφαλείας του Μονάχου – συγκεκριμένα στον πόλεμο της Συρίας, ο οποίος θεωρείται ως μία μεγάλη ευκαιρία των Η.Π.Α. να αντιπαρατεθούν στρατιωτικά με τη Ρωσία.

Έμμεσα επίσης με τους συμμάχους της, με το Ιράν δηλαδή και, κυρίως, με την Κίνα – η οποία είναι ίσως η μοναδική χώρα που έχει αντικειμενικά τη δυνατότητα να αμφισβητήσει την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη, σε όλα τα μέτωπα (αν και προς το παρόν δέχεται μία μεγάλη χρηματοπιστωτική επίθεση εκ μέρους των Η.Π.Α., όπως επίσης σε πολλαπλά πεδία η Ρωσία).

Άλλα θέματα που αναλύονται είναι ο χειρισμός της μεταναστευτικής κρίσης από την Ευρώπη, το μέλλον της ευρωπαϊκής ασφάλειας, η σταθερότητα της Υποσαχάριας Αφρικής, ο έλεγχος των όπλων του κυβερνοχώρου, η σύγκρουση στην Ουκρανία και η διεθνής τρομοκρατία.  

Εν προκειμένω θα συζητήσουν για πρώτη φορά δημόσια οι επικεφαλείς πολλών μυστικών υπηρεσιών – επίσης για πρώτη φορά θα γίνουν αναφορές στους κινδύνους των επιδημιών, όσον αφορά την παγκόσμια σταθερότητα και ασφάλεια, μαζί με τα ιδρύματα B. Gates και Merck.

Στη σύσκεψη συμμετέχουν 600 υψηλά ιστάμενα ηγετικά στελέχη της διεθνούς πολιτικής, μεταξύ των οποίων περισσότεροι από 30 πρωθυπουργοί, πάνω από 70 υπουργοί άμυνας και εξωτερικών, καθώς επίσης περί τους 35 πρόεδρους μεγάλων επιχειρήσεων – οι οποίοι φυσικά ενδιαφέρονται για τις εξελίξεις στις παγκόσμιες εστίες πυρκαγιάς.

.

Οι σημαντικότερες ομιλίες στη σύσκεψη ασφαλείας     

Σε σχέση τώρα με τις ομιλίες που διενεργήθηκαν ήδη (εξ όσων γνωρίζουμε δεν συμμετείχε η Ελλάδα, αφού ενδεχομένως δεν της επιτράπηκε), η σημαντικότερη είναι εν πρώτοις αυτή του βασιλιά της Ιορδανίας – ο οποίος είπε τα εξής, σε σχέση με την ISIS:

«Είμαστε αντιμέτωποι με ένα είδος τρίτου παγκοσμίου πολέμου, αφού καμία περιοχή του πλανήτη δεν θα αποφύγει τη συμμετοχή της. Πρόκειται επίσης για έναν πόλεμο, με στόχο την υπεράσπιση της Θρησκείας και των Αξιών μας. Εάν δεν ενεργήσουμε τώρα, αμέσως, η απειλή θα γίνει μεγαλύτερη. Η Ευρώπη πρέπει να φροντίσει να μην ξεχαστούν οι χώρες των Βαλκανίων. Διαφορετικά θα μπορούσε να κλιμακωθεί ένας νέος εξτρεμισμός εκεί«.

Η επόμενη σημαντικότερη ομιλία ήταν αυτή του πρωθυπουργού της Γαλλίας, ο οποίος προειδοποίησε για νέες τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη, εκ μέρους της ISIS. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ήταν η θέση του, όσον αφορά τον καθορισμό των ποσοστώσεων για την κατανομή των προσφύγων στην Ευρώπη – τον οποίο παραδόξως απέρριψε, δηλώνοντας πως δεν είναι υπέρ του σταθερού «μηχανισμού διανομής» που πρότεινε η γερμανίδα καγκελάριος.

Όσον αφορά την ήδη αποφασισμένη κατανομή των 160.000 προσφύγων, όπου η Γαλλία θα αναλάβει τους 30.000, δήλωσε πως θα τη σεβαστεί – αν και κάτι τέτοιο ελάχιστα βοηθάει. Η άρνηση του πάντως, σε σχέση με το μηχανισμό διανομής, φέρνει στην επιφάνεια το τεράστιο πρόβλημα, το οποίο η Ελλάδα δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει: τον εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών στην επικράτεια της, εκ των οποίων μόνο ένα μικρό μέρος είναι Σύριοι πρόσφυγες.

Η τρίτη σημαντικότερη ομιλία ήταν αυτή του Ρώσου πρωθυπουργού, ο οποίος κατηγόρησε ευθέως τη Δύση για την επιμονή της να επιβάλλει καταναγκαστικά, δήθεν αναπτυξιακά μοντέλα σε άλλες χώρες, τα οποία τελικά τις καταστρέφουν – υπενθυμίζοντας μας τα μνημόνια καθώς επίσης τα υπόλοιπα πειράματα του ΔΝΤ στην Ελλάδα, τα οποία μας έχουν οδηγήσει σε ένα χαοτικό αδιέξοδο. Ειδικότερα είπε τα εξής:

«Οι αποτυχημένες προσπάθειες να καλλιεργηθούν τα δυτικά δημοκρατικά μοντέλα σε εντελώς άγονες, απροετοίμαστες περιοχές, έχουν οδηγήσει στην καταστροφή ολόκληρων κρατών – μετατρέποντας τεράστιες εκτάσεις της γης σε εμπόλεμες ζώνες. Θυμάμαι πολύ καλά, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, πόσο είχαν χαρεί οι δυτικοί συνάδελφοί μου για την Αραβική Άνοιξη – όπου, μετά το 2010, ένα κύμα εξεγέρσεων και αιματηρών ανατροπών είχε προκαλέσει σεισμούς σε πολλά αραβικά και βορειοαφρικανικά κράτη. Πού έχει απομείνει άραγε σήμερα η σύγχρονη Δημοκρατία σε αυτές τις χώρες; Προφανώς έχει πάρει τη μορφή του ισλαμικού κράτους.

Σε παγκόσμιο επίπεδο οι προοπτικές είναι επίσης κάθε άλλο παρά ρόδινες. Μία ομογενής, μεγάλη Ευρώπη δεν υπάρχει ακόμη, οι Οικονομίες μας αναπτύσσονται πολύ αργά, οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική κορυφώνονται, έχει προκληθεί ένα μεταναστευτικό χάος, οι σχέσεις της Ρωσίας με την Ευρώπη είναι χειρότερες από ποτέ, ενώ η Ουκρανία είναι αντιμέτωπη με έναν εμφύλιο πόλεμο.

Επί πλέον, οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ έχουν οπισθοχωρήσει στην εποχή του ψυχρού πολέμου, ενώ η πολιτική στάση της δυτικής στρατιωτικής συμμαχίας είναι εχθρική, καθώς επίσης αδιαφανής απέναντι στη Μόσχα. Σχεδόν σε καθημερινή βάση η Ρωσία προβάλλεται, σφραγίζεται καλύτερα ως ο χειρότερος κίνδυνος για τις χώρες του ΝΑΤΟ ως σύνολο – για την Ευρώπη, για την Αμερική και για όλες τις υπόλοιπες. Είναι κακεντρεχή τα τρομακτικά φιλμ που διακινούνται (πηγή), όσον αφορά το ξεκίνημα ενός πυρηνικού πολέμου από τη Ρωσία. Πολλές φορές νομίζω πως δεν ζούμε στο 2016, αλλά στο 1962.

Τέλος, οι Αμερικανοί, καθώς επίσης οι Άραβες εταίροι μας πρέπει να σκεφτούν καλά: θέλουν έναν διαρκή πόλεμο; Μία γρήγορη νίκη δεν είναι εφικτή, ειδικά στον αραβικό κόσμο – όπου όλοι πολεμούν εναντίον όλων. Αντί αυτού, θα πρέπει τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ρωσία να ασκήσουν πιέσεις, για να υπάρξουν διαπραγματεύσεις«.

Κλείνοντας, υπενθυμίζουμε πως πριν ακόμη από τη σύνοδο ασφαλείας του Μονάχου, ο Ρώσος πρόεδρος είχε προειδοποιήσει για το ξέσπασμα ενός παγκοσμίου πολέμου – στην περίπτωση που θα εισέβαλλαν δυτικά ή/και αραβικά στρατεύματα ξηράς στη Συρία.

Είχε ισχυρισθεί επί πλέον πως η μοναδική δυνατότητα για να βρεθεί μία πραγματική λύση στα προβλήματα της περιοχής, χωρίς να προκληθεί ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, είναι οι διαπραγματεύσεις – όπου όλοι οι συμμετέχοντες θα υποχρεωνόταν να λάβουν μέρος.

.

Φόβοι ενός νέου Σαράγεβο

Εν τούτοις, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, πρότειναν να στείλουν στρατό στη Συρία, υπό την ηγεσία των Η.Π.Α. – ενώ από την άλλη πλευρά η Τουρκία θέλει να προσαρτήσει ξένα εδάφη, εισβάλλοντας στη χώρα, παράλληλα με την αναχαίτιση των Κούρδων. Την ίδια στιγμή οι μάχες που διεξάγονται στο Στάλινγκραντ της Συρίας, στο Aleppo (χάρτης, Χαλέπι), είναι κάτι περισσότερο από αιματηρές – ενώ δεν είναι απίθανο να μετατραπεί η πόλη σε ένα νέο Σαράγεβο, από το οποίο ξεκίνησε ο παγκόσμιος πόλεμος.

.

.

Στα πλαίσια αυτά τόσο οι Η.Π.Α., όσο και ο βασικός υποτελής τους, η Γερμανία, κατηγόρησαν τη Ρωσία λέγοντας ότι, οι βομβαρδισμοί που διεξάγει στο Aleppo σκοτώνουν άμαχο πληθυσμό, προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημίες – όπως σε δύο νοσοκομεία, στα οποία δεν υπήρχαν ασφαλώς δυνάμεις της ISIS. Η Ρωσία όμως ενοχοποίησε τις Η.Π.Α. για τους βομβαρδισμούς, χωρίς φυσικά να μάθει κανείς την αλήθεια – αφού οι περισσότερες πληροφορίες χειραγωγούνται ένθεν κακείθεν.

Ολοκληρώνοντας, οι Η.Π.Α. απαίτησαν από την Τουρκία να σταματήσει αμέσως τις επιθέσεις της στη βόρεια Συρία – ενώ αρκετοί θεωρούν πως η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με τη δικαιολογία του προσφυγικού, έχει ως βασικό στόχο να εμποδίσει τη διέλευση ρωσικών πλοίων από τη Μαύρη Θάλασσα, με προορισμό τη Συρία.

Ως εκ τούτου, η συμμετοχή της Ελλάδας στο πόλεμο είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη, η κυβέρνηση της δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει αυτόνομα, ενώ ίσως δεν αποφύγει να γίνει επίσης στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων – παρά το ότι παραδοσιακά δεν διακινδύνευσε ποτέ από κάτι τέτοιο.

.

Επίλογος

Σε γενικές γραμμές, εμείς θα συντασσόμαστε με τις απόψεις του βασιλιά της Ιορδανίας – καθώς επίσης με αυτές του Ρώσου πρωθυπουργού, εάν υποθέσουμε ότι είναι ειλικρινής.

Εν τούτοις, όλα όσα διαδραματίζονται οδηγούν αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι, μία γενικότερη σύρραξη είναι πολύ πιθανή στην περιοχή – ενώ ο τετραπλασιασμός των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, στα σύνορα της Ρωσίας, σημαίνει πως ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ενδεχομένως πυρηνικού αυτή τη φορά, δεν είναι καθόλου αμελητέος.
Ελπίζουμε βέβαια να επικρατήσει τελικά η λογική, αφού κανένας δεν μπορεί να επιθυμεί την καταστροφή του πλανήτη μας.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)