Μετά τη δόση

Όταν τα πράγματα σφίγγουν για τη χώρα, το πολιτικό μας σύστημα αναγκάζεται να επιστρατεύσει σοβαρούς ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την κομματική καμαρίλα.

Ξέρουν καλά οι πολιτικοί μας πως τίποτα σοβαρό ή μεταρρυθμιστικό δεν μπορεί να γίνει αν βασισθούν στα ποικίλα «μαμούνια» που τριγυρίζουν στα κομματικά ή παραδημοσιογραφικά γραφεία.

Οι κομματικές παρέες και οι ταλιμπάν του λαϊκισμού ορμούν να φάνε όποιον μπλέκεται
στα πόδια τους γιατί τον νιώθουν ξένο σώμα στο δικό τους σύστημα εξουσίας που κυβερνά επί δεκαετίες.
Ακούνε τεχνοκράτης και ανατριχιάζουν, βλέπουν πραγματικά ικανό άνθρωπο της αγοράς και νιώθουν ανασφάλεια.

Η καμαρίλα έχει ισχυρούς συμμάχους παντού και ειδικά στους... υπονόμους της δημόσιας ζωής, εκεί όπου εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε ιδέα τι ακριβώς συμβαίνει, παρά το γεγονός ότι διακυβεύονται τεράστια συμφέροντα και ζητήματα που μας αφορούν άμεσα.
Οσο τα πράγματα είναι δύσκολα με την τρόικα και η χώρα βρίσκεται στο «κόκκινο», η καμαρίλα περνάει στο περιθώριο και απλώς μουρμουράει συνεχώς «αυτοί δεν καταλαβαίνουν από πολιτική», «με αυτά που κάνουν θα δεις τι θα γίνει...».
Δίνουν, άλλωστε, τη δική τους μάχη χαρακωμάτων για να μην υλοποιηθεί καμία μεταρρύθμιση, ακόμη και αυτές που έχουν ψηφισθεί δύο και τρεις φορές από τη Βουλή.

Μόλις πάρουμε τη Χ δόση, ξεσαλώνουν και αρχίζουν να κάνουν κουμάντο. Εχουν μια εκπληκτική ικανότητα να μπλοκάρουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.
Το κάνουν σιωπηλά, αποτελεσματικά, δρώντας μέσα στο ίδιο το βαθύ κράτος το οποίο γνωρίζουν από μέσα και απ’ έξω.
Πάνε μετά στον πρωθυπουργό, στους υπουργούς και αρχίζουν να πιέζουν για ό,τι μπορεί να φαντασθεί κανείς, από το να διορισθεί «ο Δημήτρης που τόσο μας έχει βοηθήσει και, ξέρεις, δεν έχει δουλειά από τότε που δεν βγήκε βουλευτής» έως το «να κάνουμε την πάπια με την εγκύκλιο, γιατί αν εφαρμόσουμε αυτήν την απόφαση που ψηφίσατε θα χάσουμε όλους τους δικούς μας στις εκλογές».

Οι σοβαροί άνθρωποι απογοητεύονται, τα χάνουν γιατί δεν ξέρουν πώς λειτουργούν αυτά τα υπόγεια κυκλώματα, που θυμίζουν Σικελία, και στο τέλος απελπίζονται. Η πολιτική ξαναγυρνάει στα χέρια των κομματικών και των παράκεντρων εξουσίας. Κανείς δεν παρακολουθεί κεντρικά τι συμβαίνει και η πίεση είναι τεράστια για να βολέψουμε και κανένα δικό μας παιδί...

Αυτό το έργο το είδαμε πολλές φορές στο παρελθόν. Ο κ. Παπανδρέου το πλήρωσε ακριβά γιατί την ώρα που εκείνος πρόβαλλε διάφορα μεταμοντέρνα περί διαφάνειας, κάποιοι διόριζαν κομματόσκυλα σε κάθε κρίσιμη θέση στο Δημόσιο. Ερχόταν η τρόικα την επόμενη φορά και διαπίστωνε ότι τίποτα δεν άλλαξε στο Δημόσιο ή στα διαρθρωτικά, οπότε έπαιρνε το μαχαίρι και έκοβε πάλι μισθούς και συντάξεις.

Ο κίνδυνος είναι ορατός και τώρα.
 Αυτή η κυβέρνηση έδωσε μάχη για να περάσουν κρίσιμες διαρθρωτικές αλλαγές. Εφερε μαζί της, είτε ως συνεργάτες είτε ως συμμάχους, ανθρώπους που πίστεψαν στη μάχη της επιβίωσης στο ευρώ και των μεταρρυθμίσεων. Θα είναι μια σκέτη καταστροφή αν, μόλις πάρουμε τη δόση, επιστρέψουμε στο business as usual, στη ρουτίνα μιας παλαιοκομματικής σχολής διακυβέρνησης.
Ο κ. Σαμαράς αιφνιδίασε και έπεισε πολλούς σε αυτήν την κοινωνία με την πολιτική του τους τελευταίους μήνες. Δεν πρέπει να τους απογοητεύσει.

Tου Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)