Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι γκρίζα, και
αναμένεται να γίνουν ακόμα πιο μαύρα.
Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο ήταν οι συζητήσεις με μια παρέα ποδοσφαιριστών σε ένα καφέ στο κέντρο του Ηρακλείου.
Μια παρέα που αποτελούνταν στο συντριπτικό ποσοστό από νέα παιδιά με όνειρα για την ζωή και με προσωπικές φιλοδοξίες με ποιότητα χαρακτήρα αλλά και με πανεπιστημιακή παιδεία .
Μια πανεπιστημιακή παιδεια που δεν τους είναι χρήσιμη στην παρούσα χρονική στιγμή, αλλά καθώς φαίνεται και για αρκετό μεγάλο διάστημα .
Στις κουβέντες τους δεν επικρατούσαν θέματα όπως σχέσεις , φιλίες , αμάξια, διασκέδαση, κουβέντες που γίνονται κατά κόρον στις νεανικές παρέες.
Μιλούσαν γεμάτοι απόγνωση για την ανεργία, για τα χαμένα δημιουργικά τους χρονιά, για τα όνειρα που παραμένουν όνειρα.
Και όμως όταν η κουβέντα έφτανε στο ποδόσφαιρο σαν να έριχναν χρώμα στο γκρίζο σκηνικό της καθημερινότητας.
Η φωνή δυναμώνει , μια σπίθα ξεπροβάλει από τα μάτια τους.
Το ποδόσφαιρο είναι το αποκούμπι τους , η διέξοδος τους. Ο δρόμος διαφυγής άπο τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Όταν μπαίνουν στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου ξεχνάνε τα πάντα, στο μυαλό τους είναι μόνο στο τόπι.
Το ποδόσφαιρο είναι για αυτούς το αγχολυτικό τους και ο καλύτερος τους φίλος.
απο τον Αλέξη Χριστινάκη
prismasport.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου