 |
[Στην εικόνα : Τα ρωσικά στρατεύματα κυριεύουν το φρούριο Εριβάν την 1η Οκτώβρη 1828. Λιθογραφία του Κ. Μπέγκροφ] |
απο τον ΑΓΓΕΛΟ ΣΑΚΚΕΤΟ
ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗΣ…
ΠΟΛΥ γνωστή και η Συνθήκη της Αδριανούπολης. Η συνθήκη ειρήνης που
υπογράφτηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1829 ανάμεσα στη Ρωσία και την
Τουρκία και σημείωσε το τέλος του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1828-1829.
Στη διάρκεια του πολέμου αυτού τα ρωσικά στρατεύματα είχαν περάσει το Δούναβη και αφού ανέτρεψαν, μετά από σκληρές μάχες στο βουλγαρικό έδαφος, την τουρκική αντίσταση, κατέλαβαν στις 20 Αυγούστου του 1829 την Αδριανούπολη.
Ο σουλτάνος έσπευσε τότε, μπροστά στην απειλή που
διαγραφόταν για την ίδια την πρωτεύουσά του, να ζητήσει ανακωχή. Έτσι
σταμάτησαν οι εχθροπραξίες και μετά από λίγες μέρες υπογράφτηκε στην
Αδριανούπολη η ομώνυμη συνθήκη, με την οποία η νικήτρια Ρωσία επέβαλε
τους όρους της.
Σύμφωνα με τις
σημαντικότερες ρυθμίσεις της συνθήκης αυτής, σύνορα ανάμεσα στις δύο
συμβαλλόμενες χώρες ορίζονταν για την Ευρώπη ο ποταμός Προύθος και για
την Ασία μια οροθετική γραμμή που άφηνε στη Ρωσία τη Γεωργία, τη
Μεγγρελία, το Εριβάν και άλλες περιοχές του Καυκάσου, ενώ στην Τουρκία
την πόλη Καρς με τη γύρω περιοχή. Οι παραδουνάβιες ηγεμονίες Μολδαβία
και Βλαχία διατηρούσαν το προνομιακό τους καθεστώς, ενώ παραχωρούνταν
ορισμένα προνόμια και στη Σερβία. Εξασφαλιζόταν η ελεύθερη διέλευση όλων
των πλοίων από τα Στενά και οι Ρώσοι υπήκοοι θα μπορούσαν να
εμπορεύονται χωρίς εμπόδια στο έδαφος της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Τέλος, η Τουρκία υποσχόταν να ρυθμίσει παλαιότερες οικονομικές
υποχρεώσεις της και να πληρώσει στη Ρωσία μια μεγάλη πολεμική
αποζημίωση.
Ιδιαίτερα σημαντικό όμως για την υπόθεση της ελληνικής
ανεξαρτησίας, σε μια κρίσιμη στιγμή των σχετικών εξελίξεων, ήταν το
άρθρο 10 της συνθήκης της Αδριανούπολης.
Μ' αυτό η Τουρκία εγκατέλειπε
την ως τότε ανυποχώρητη στάση της και αποδεχόταν τις αποφάσεις των τριών
«προστατριών» Δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας) για τη λύση του
«ελληνικού ζητήματος».
Οι αποφάσεις αυτές ήταν η συνθήκη του Λονδίνου
της 6 Ιουλίου 1827, γνωστή και ως «Ιουλιανή σύμβαση», με την οποία
ιδρυόταν αυτόνομο ελληνικό κράτος φόρου υποτελές στο σουλτάνο, και το
πρωτόκολλο της 10/22 Μαρτίου του 1829, με το οποίο καθοριζόταν ως σύνορο
ανάμεσα στο υπό ίδρυση ελληνικό κράτος και την Τουρκία η γραμμή
Παγασητικού - Αμβρακικού.
ΠΗΓΕΣ: Εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία». Εφημερίδα «Ριζοσπάτης»
Σύμφωνα με τις σημαντικότερες ρυθμίσεις της συνθήκης αυτής, σύνορα ανάμεσα στις δύο συμβαλλόμενες χώρες ορίζονταν για την Ευρώπη ο ποταμός Προύθος και για την Ασία μια οροθετική γραμμή που άφηνε στη Ρωσία τη Γεωργία, τη Μεγγρελία, το Εριβάν και άλλες περιοχές του Καυκάσου, ενώ στην Τουρκία την πόλη Καρς με τη γύρω περιοχή. Οι παραδουνάβιες ηγεμονίες Μολδαβία και Βλαχία διατηρούσαν το προνομιακό τους καθεστώς, ενώ παραχωρούνταν ορισμένα προνόμια και στη Σερβία. Εξασφαλιζόταν η ελεύθερη διέλευση όλων των πλοίων από τα Στενά και οι Ρώσοι υπήκοοι θα μπορούσαν να εμπορεύονται χωρίς εμπόδια στο έδαφος της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Τέλος, η Τουρκία υποσχόταν να ρυθμίσει παλαιότερες οικονομικές υποχρεώσεις της και να πληρώσει στη Ρωσία μια μεγάλη πολεμική αποζημίωση.
Ιδιαίτερα σημαντικό όμως για την υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας, σε μια κρίσιμη στιγμή των σχετικών εξελίξεων, ήταν το άρθρο 10 της συνθήκης της Αδριανούπολης.
Μ' αυτό η Τουρκία εγκατέλειπε την ως τότε ανυποχώρητη στάση της και αποδεχόταν τις αποφάσεις των τριών «προστατριών» Δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας) για τη λύση του «ελληνικού ζητήματος».
Οι αποφάσεις αυτές ήταν η συνθήκη του Λονδίνου της 6 Ιουλίου 1827, γνωστή και ως «Ιουλιανή σύμβαση», με την οποία ιδρυόταν αυτόνομο ελληνικό κράτος φόρου υποτελές στο σουλτάνο, και το πρωτόκολλο της 10/22 Μαρτίου του 1829, με το οποίο καθοριζόταν ως σύνορο ανάμεσα στο υπό ίδρυση ελληνικό κράτος και την Τουρκία η γραμμή Παγασητικού - Αμβρακικού.
ΠΗΓΕΣ: Εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία». Εφημερίδα «Ριζοσπάτης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου