Η επανάσταση των νοικοκυραίων

Η μεταπολίτευση σημαδεύτηκε από έναν παναριστερισμό.
 Ο παναριστερισμός ήταν μια επανάσταση εναντίον του κυρ Παντελή όπως λοιδορούσε το γνωστό αναρχικό άσμα του Τζαβέλλα.
 Ο κυρ Παντελής ήταν ένας θεοσεβούμενος νοικοκύρης, συντηρητικός στα χρήματα του και κοίταζε την δουλειά του.
 Ο κυρ Παντελής αναδείχθηκε ως ο νούμερο ένα εχθρός του ιδεολογικού μηχανισμού που έστησαν από κοινού το ΠΑΣΟΚ και η αριστερά.
 Ο ανθρωπότυπος που επικράτησε δεν ήταν ο οικονόμος, συντηρητικός νοικοκύρης αλλά ο προοδευτικός, δήθεν κοσμοπολίτης που ασφυκτιά στην
μικρή αλλά ταπεινή Ελλάδα και ψάχνει την ταυτότητά του μακρυά από τις συμβατικότητες της μίζερης υποτίθεται ελλαδικής πραγματικότητας.
 Οι αξίες του κυρ Παντελή, όπως η νοικοκυροσύνη, ο μετριοπαθής κοινωνικός συντηρητισμός και η οικονομία τσαλαπατήθηκαν.
 Αντίθετα τα πρότυπα που επικράτησαν ήταν αυτά της πληθωρικής αγωνιστικής επαναστατικής γυμναστικής, του παρεοκρατικού καπιταλισμού και στο τέλος του αθλητικού σταριλικιού με τους Ανατολικογερμανικής κατασκευής Έλληνες ολυμπιονίκες. 
Μπορεί οι περισσότεροι Έλληνες να διατήρησαν στην ιδιωτική τους ζωή τις αξίες τους, αλλά δεν απέφυγαν την μόλυνση του μεταπολιτευτικού δηλητηρίου.
 Η κρίση αποκάλυψε ότι ήταν το κράτος αυτό που δεν ήταν οικονόμο και όχι οι Έλληνες πολίτες στο μεγαλύτερο τους μέρος.

 Τώρα που ιδεολογικά η μεταπολίτευση τελείωσε, καιρός είναι να υπάρξει ένα νέο υπόδειγμα. Μια επανάσταση των νοικοκυραίων που θα απαιτήσουν ένα κράτος που θα αντιπροσωπεύει τις αξίες τους. Ένα κράτος που θα ξοδεύει όσα εισπράττει, ένα κράτος που θα σέβεται τις πολιτισμικές αξίες των πολιτών του χωρίς να εφαρμόζει κοινωνική μηχανική από τις ελίτ, ένα κράτος που θα παρέχει ασφάλεια και θα δημιουργεί ευκαιρίες στο επιχειρείν και την εργασία.
 Ένα κράτος που δεν θα ξοδεύει τα χρήματα των πολιτών του, γιατί οι πολίτες ξέρουν καλύτερα να ξοδεύουν τα χρήματά τους.

 Αυτή η επανάσταση των νοικοκυραίων έγινε την δεκαετία του 1980 στις δυο μεγαλύτερες δημοκρατίες της Δύσης από τους αποσυνάγωγους των ελίτ και της κυρίαρχης σοσιαλδημοκρατικής σκέψης. Την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Ρόναλντ Ρέιγκαν. 
 Ηγέτες από ταπεινή καταγωγή που αγωνίστηκαν για να φτάσουν στα υψηλότερα αξιώματα.
 Δυο άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν να συγκρουστούν με τον κατεστημένο αριστερισμό της εποχής και που δεν φοβήθηκαν να εκφράσουν την πολιτική τους ιδεολογία. 

 Εν όψει των εκλογών στην Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό αλλά και η κοινωνία δεν έχουν γεννήσει προσωπικότητες σαν την Θάτσερ και τον Ρέιγκαν.
 Όμως υπάρχουν εκατομμύρια κυρ Παντελήδες που αναμένουν αυτήν την γενιά των πολιτικών.


  ΣΧΟΛΙΟ

 Akritas: Ένας σπουδαίος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και βιογράφος του Κέυνς, ο Ρόμπερτ Σκιντέλσκι, έγραψε ότι αυτό που παρακολουθούμε παγκοσμίως είναι ο μεταθανάτιος αγώνας ρεβάνς μεταξύ των ιδεών του Κέυνς και του φον Χάγεκ - μεταξύ μιας πολιτικής υψηλών δαπανών και ελλειμμάτων που, παρ' όλες τις δομικές της αντιφάσεις, καταπολεμά την ανεργία και υποστηρίζει τις υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας και του σκληρού μονεταριστικού πλαισίου που υποστηρίζει μόνο τα συμφέροντα μιας υπερεθνικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
 Οι σκληροί νεοφιλελεύθεροι ξεχνούν, βλέπετε, κάτι βασικό: γκρεμίζοντας το κεϋνσιανό κράτος πρόνοιας, προλεταριοποιώντας τη μεσαία τάξη των νοικυραίων και διαρρηγνύοντας το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολεμικής εποχής, στην Ευρώπη και αλλού, διαλύουν το μοναδικό ανάχωμα που διασφάλιζε κοινωνική ειρήνη και (σχετική πάντα) ανάπτυξη και ευημερία για δεκαετίες.
 Οι νοικοκυραίοι λοιπόν προλεταροποιούνται ενώ οι ραντιέρηδες αυξάνουν τους λογαρισμούς τους. Και το χειρότερο: η Φιλελεύθερη Δημοκρατία πεθαίνει και γεννιέται στην Ευρώπη η Χρηματοπιστωτική Ολιγαρχία.

 πηγη:blemilo.com