Κυριακή του Παραλύτου- Οι έρημοι (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

α)-Οἱ ἔρημοι
(Ομιλία του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)
 «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5,7)
β)-Αγίου Ιώβ του Δικαίου και Πολυάθλου
( Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου)



Α-  Τίνος, ἀγαπητοί μoυ, εἶνε ἡ φωνὴ αὐτή; Τὸ ἀκούσατε σήμερα στὴ θεία λειτουργία, ὅταν ὁ ἱερεὺς διάβασε τὴν περικοπὴ ποὺ ἐξιστορεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ποὺ διαλαλοῦν τὴ θεότητά του. Μόνο σκοτεινὲς ψυχὲς ὅπως οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι τολμοῦν νὰ τ᾿ ἀμφισβητοῦν. Οἱ πιστοὶ ἀκοῦνε τὸ Εὐαγγέλιο σὰν φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κάθε λέξι του —τί λέω;—, κάθε ψηφίο του φυτεύεται στὴν καρδιά τους σὰν λουλούδι τοῦ παραδείσου.

 * * *

Ὁ Κύριος ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυμα. Καὶ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ πόνου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, στὴ Βηθεσδὰ ὅπως λεγόταν
στὰ ἑβραϊκά. Τί ἦταν ἡ Βηθεσδά; Μία μικρὴ φυσικὴ λίμνη κοντὰ στὴν προβατικὴ πύλη, πρὸς τὸ βόρειο τεῖχος τῆς πόλεως, ποὺ τὰ νερά της κάποιες στιγμὲς ἀποκτοῦσαν ἰαματικὴ ἰδιότητα. Κατὰ διαστήματα ἡ ἐπιφάνειά της ἀναταρασσόταν ἀπὸ ἄγγελο Κυρίου, καὶ ὁ ἀσθενὴς ποὺ θὰ πρόφθανε νὰ πέσῃ πρῶτος στὸ νερὸ θεραπευόταν ἀμέσως, ὅποια κι ἂν ἦταν ἡ ἀσθένειά του. Ἡ θεραπεία ἦταν ἀπὸ τὸ Θεό, ὄχι ἀπὸ τὸ νερό. 

Γι᾽αὐτὸ γύρω ἀπ᾽ τὴ λίμνη συνωστίζονταν πλῆθος ἀσθενεῖς, κάτω ἀπὸ πέντε στοές, κ᾽ ἐκεῖ περίμεναν μὲ ἀγωνία τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ.Ὁ Κύριος σὰν ἕνας ἄγνωστος ἐπισκέπτεται αὐτὸ τὸ βασίλειο τοῦ πόνου . Ἐκεῖ ἦταν τὸ δειγματολόγιο ὅλων τῶν χρονίων καὶ ἀνιάτων ἀσθενειῶν· ἐκεῖ ἕνας τυφλὸς ἐντείνει τὴν ἀκοή του ν᾿ ἀκούσῃ πότε θὰ ταραχθῇ τὸ νερό, ἕνας κουφὸς ἐντείνει τὴν ὅρασί του νὰ δῇ πότε θ᾽ἀρχίσῃ ὁ κυματισμός, ἕνας κουτσὸς κάθεται στὸ χεῖλος ἕτοιμος νὰ κάνῃ τὸ σωτήριο ἅλμα,μιὰ μάνα κρατάει στὴν ἀγκαλιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί της χλωμό, κίτρινο, μὲ ὄψι θανάτου…

Σὲ ὅλους ῥίχνει τὸ βλέμμα μὲ ἄπειρη συμπάθεια Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς»(Ματθ. 11,28).

 Ἀλλ᾿ ἀπ᾿ ὅλους περισσότερο τὴν προσοχὴ τοῦ Θεανθρώπου ἑλκύει ἕνας παράλυτος . Ἦταν πράγματι ὁ πιὸ δυστυχισμένος. Ἂν στὴ Βηθεσδὰ κρατοῦσαν μητρῷο τῶν ἀσθενῶν, αὐτὸς ἦταν ὁ ἀρχαιότερος. 38 ὁλόκληρα χρόνια ἔμενε κάτω ἀπ᾽ τὶς στοές. Στὸ διάστημα αὐτὸ εἶδε πολλοὺς νὰ ἔρχωνται ἀσθενεῖς καὶ νὰ φεύγουν ὑγιεῖς. Ἀλλ᾿ αὐτὸς σὰν ἄλ λος Προμηθέας ἔμενε καθηλωμένος ἐκεῖ. Ὁ μέγας Ἄγνωστος τὸν πλησιάζει. Μὲ λεπτὴ εὐγένεια τὸν ἐρωτᾷ· «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» . Κι ὁ παράλυτος ἀπαντᾷ· «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» (Ἰω. 5,7)!

 Μὰ τί λές, ἄνθρωπε; δὲν κατοικεῖς στὴν ἔρημο· κατοικεῖς σὲ μιὰ πόλι μὲ 200 χιλιάδες κατοίκους. Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας νὰ σὲ βοηθήσῃ; … Οὔτε ἕνας δυστυχῶς. Ἰερουσαλήμ, ἱερὴ πόλις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ μὲ τὸν μεγαλοπρεπῆ ναό σου, κρίμα στοὺς τόσους ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, γραμματεῖς καὶ φαρισαίους σου! Προσεύχονται δημοσίᾳ, θυσιάζουν ἀγέλες ζῴων, καῖνε τόννους λιβάνι, δὲν ἔχουν ὅμως αἰσθανθῆ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης σ᾽ ἕνα συνάνθρωπο. 

Ὅλοι τὸν ἔχουν διαγράψει ἀπὸ τὴ μνήμη τους. Ἔρημος ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φίλους, πλησίαζε νὰ συμπληρώσῃ 40 χρόνια θητείας στὸ βασίλειο τοῦ πόνου, καὶ καμμιά ἐλπίδα ἀπολύσεως δὲν φαινόταν. 
Ἕνας μόνο θὰ τὸν ἀπέλυε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν πόνο· ὁ θάνατος! «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἀλλ᾿ ὦ παράλυτε τῆς Βηθεσδά, σκούπισε τὰ δάκρυά σου· ἔ-φθασε ἡ ὥρα τῆς λυτρώσεώς σου. Ξέρεις ποιος εἶν᾽ αὐτὸς ὁ ἄγνωστος ποὺ στέκει ἐμπρός σου;Ἂν τὸν ἀναγνώριζες, θὰ σκιρτοῦσες ἀπὸ χαρὰ καὶ θὰ τοῦ ἔλεγες·

 —Κύριε, ἐσύ, ποὺ σὲ ζητῶ τὶς ἡμέρες καὶ τὶς νύχτες τῶν πόνων μου, τώρα εἶσαι ἐμπρός μου; Καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου θὰ ἔλεγε·

 —Παιδί μου! Ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι, οὔτε κι αὐτοὶ ποὺ λέγονται εὐσεβεῖς, δὲν ἦρθαν κοντά σου, ἐγὼ ὁ Δημιουργός σου ἔγινα ἄνθρωπος, γιὰ νὰ βρεθῶ καὶ σωματικὰ δίπλα σου. Ἀπὸ σήμερα μὴ παραπονιέσαι, ἔχεις Ἄνθρωπο, ποὺ ἂν θέλῃς εἶνε ἕτοιμος νὰ σοῦ δ-σῃ ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ σοῦ δώσουν, κι ἂν ἀ-κόμη ἔσπευδαν νὰ βοηθήσουν, ὅλα τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων.
 Ἡ ὑγεία τοῦ σώματος εἶνε τὸ μικρότερο ποὺ δίνω· ἡ ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ γαλήνη τῆς συνειδήσεως, ἡ σύνδεσι μὲ τὸν οὐρανό, ἡ ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς, αὐτὰ εἶνε τὰ μεγάλα δωρήματά μου!

 * * * 

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». 

 Ἀλλὰ ἡ φωνὴ αὐτὴ ἀκούγεται —ἀλλοίμονο— καὶ σήμερα ἀπὸ παντοῦ. Μία σύγχρονη Βηθεσδὰ προβάλλει πάλι, ὄχι μὲ πέντε ἀλλὰ μὲ μύριες στοὲς δυστυχούντων.

 Καὶ ποῦ δὲν ἀκούγεται ἡ φωνὴ«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»; Κάνετε, ἀγαπητοί μου, μερικὲς ἐπισκέψεις ὅπως ὁ Κύριοςστὰ ὑπόστεγα τῆς Βηθεσδά, καὶ θὰ τὴν ἀκούσετε. Ἐπισκεφθῆτε τὴ μαυροφορεμένη γυναῖκα καὶ μητέρα ποὺ μοιάζει μὲ τὴν Παναγία, ἐπισκεφθῆτε τὶς οἰκογένειες τῶν δυστυχούντων καὶ τῶν πενθούντων, ἐπισκεφθῆτε τὰ νοσοκομεῖα, ἐπισκεφθῆτε τὶς φυλακές… 

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ὦ σεῖς, ποὺ κάθε βράδυ πλημμυρίζετε τὰ κέντρα διασκεδάσεων καὶ πίνετε καὶ παίζετε καὶ μεθᾶτε καὶ ὀργιάζετε καὶ μέσα σὲ λίγες ὧρες καῖτε ποσὰἀμύθητα, σταθῆτε μιὰ στιγμὴ νὰ σᾶς ρωτήσω·Εἶστε ἄνθρωποι μὲ καρδιά, εἶστε Χριστιανοὶμὲ πίστι; Ποῦ ζῆτε; Καὶ ἂν ἀκόμη κατοικούσα-τε μακριὰ καὶ δὲν βλέπατε ἀλλ᾿ ἀκούγατε μόνο τὸ δρᾶμα τῶν ἀδελφῶν σας, θά ᾽πρεπε νὰ σταματήσετε τὴ διασκέδασι, νὰ κρεμάσετε τὰ ὄργανα καὶ νὰ πῆτε μεταξύ σας·
 Ἐκεῖ ὁ κόσμος καίγεται, ἐμεῖς ἐδῶ γλεντᾶμε; θὰ εἴμα-στε ἀνάξιοι νὰ λεγώμαστε Χριστιανοί, ἂν δὲν συντονίσουμε τὴ ζωή μας μὲ τὴ ζωὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας ποὺ πάσχει… Εἶνε ἐξοργιστικὴ πρόκλησι ἡ ἀμέριμνη καὶ σκανδαλώδης δισκέδασι τῶν ἄλλων.

 Γι᾽ αὐτοὺς ταιριάζει νὰ ἐπαναλάβουμε τὸ γνωστό Ἀλλοίμονο σ᾽ ἐκείνους ποὺ γελοῦν ὅταν οἱ ἄλλοι κλαῖνε! Ὁ πόνος τῆς ἐγκαταλείψεως καὶ τῆς ἐρημίας ἐκφράζεται ζωηρὰ στὰ μάτια τῶν ὀρφανῶν παιδιῶν. Καὶ βασίλισσα ἀκόμη νὰ τὰ πάρῃ στὰ γόνατά της καὶ νὰ τὰ χαϊδέψῃ, δὲν παρηγοροῦνται· ζητοῦν τὴ μητέρα τους.

 «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ἰδιαιτέρως στὶς μέρες μας ἡ φωνὴ αὐτὴ ἀκούγεται ἀπὸ πολλοὺς νέους ποὺ εἶνε θύματα τοῦ κλονισμοῦ τοῦ γάμου καὶ τῆς διαλύσεως τῆς οἰκογενείας. Στεροῦνται τὴ θαλπωρὴ καὶ τὴ φροντίδα τοῦ οἰκογενειακοῦ περιβάλλοντος. Ἀλλὰ νὰ τὸ ξέρουμε· αὐτὸ ποὺ ζοῦν εἶνε κάτι τρομερό, αὐτὸ ἐκκολάπτει τοὺς μεγάλους αὐριανοὺς ἐγκληματίες. Τὸ ἀδύνατο αὐτὸ παιδί, ποὺ ἐγκαταλελειμμένο περιφέρεται σὰ σπουργίτης στοὺς δρόμους καὶ βλέπει ἀπέναντί του μιὰ κοινωνία νὰ ὀργιάζῃ καὶ ν᾽ ἀδιαφορῇ γιὰ τὸ μέλλοντου, θὰ μεγαλώσῃ μὲ μῖσος ἐναντίον της,γιατὶ τοῦ φέρθηκε ἀπάνθρωπα, σὰν μητρυιά,στὰ πιὸ τρυφερά του χρόνια, καὶ θὰ γίνῃ εὔκολη λεία ἐκμεταλλευτῶν. Ἀπὸ τέτοιους νέους καὶ παιδιὰ ἁλιεύει ὁ Ἑωσφόρος τρομεροὺς συνεργάτες του, Ἰοῦδες τῆς θρησκείαςκαὶ Ἐφιάλτες τῆς πατρίδος. Ἐκεῖνοι ποὺ διέπραξαν τὰ στυγερώτερα ἐγκλήματα ἦταν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον παιδιὰ διαλυμένων οἰκογενειῶν, ψυχὲς ποὺ ἔμειναν χωρὶς παρακολούθησι· δὲν εἶχαν κανένα νὰ τοὺς πονέσῃ, νὰ τοὺς συμβουλέψῃ, νὰ τοὺς βοηθήσῃ. Γι᾽ αὐτοὺςχρειάζονται οἱ Μυριὴλ τοῦ Οὑγκώ.

Γι᾽ αὐτὸ ὅσοι διαθέτουν τὰ μέσα ἔχουν τεράστιες εὐθῦνες· ἂς σπεύσουν ὅσο ὑπάρχει καιρὸς ὅπου ἀκούγεται πόνος καὶ ἂς κάνουν σύνθημα τῆς ζωῆς τὸ ὡραῖο πρόγραμμα τοῦ Ἰώβ·«Ὑπῆρξα», λέει, «μάτι γιὰ τυφλούς, πόδι γιὰ κουτσούς, πατέρας γιὰ ὀρφανούς, καὶ διέσωσα φτωχὸ ἀπ᾽ τὰ χέρια τυράννου»(βλ. Ἰὼβ 29,15-16).

 * * *

 Ἀγαπητοί μου! Ἂς ἐντυπώσουμε μέσα μαςτὸ δίδαγμα ἀπὸ τὴ φράσι «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» καὶ ἂς τρέξουμε ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη βοηθείας , πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὅσο φτωχὸς κι ἂν εἶνε, ποὺ νὰ μὴ μπορῇ νὰ προσφέρῃ κάτι σ᾽ ἕνα συνάνθρωπό του. Καὶ λίγες ἀκόμη λέξεις, ὅταν βγαίνουν ἀπὸ καρδιὰ ποὺ ἀγαπᾷ τὸν πλησίον,στάθησαν πολλὲς φορὲς ἱκανὲς νὰ συγκρα-τήσουν ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου ψυχὲς ποὺ εἶχαν ἀπελπιστῆ.Ἂν πάλι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι βρισκώμαστε σὲ πόνο καὶ μένουμε ἔρημοι κ᾽ ἐγκαταλελειμμέ οικι ἀπὸ τὰ χείλη μας εἶνε ἕτοιμο νὰ βγῇ τὸ παράπονο «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ἂς φανοῦμε γενναῖοι.

 Δὲν εἴμαστε μόνοι. Ποιός τὸ εἶπε; Ἂς στρέψουμε τὸ βλέμμα στὸν Ἐσταυρωμένο, τὸν Βασιλέα τοῦ πόνου καὶ τῆς ὀδύνης, καὶ ἂς ποῦμε τὴ μυστικὴ προσευχή· Κύριε! Ὁ σταυρός σου μὲ γεμίζει θάρρος καὶ χαρά. Κι ἂν ὅλοι μ᾿ ἐγκαταλείψουν, κι αὐτὴ ἀκόμη ἡ μητέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἀρκεῖ ἐσὺ νὰ μὴ μ᾿ ἐγκαταλείψῃς. Καὶ «ἐν μέσῳ σκιᾶς θαν του ἐὰν πορευθῶ» (Ψαλμ. 22,4), δὲν θὰ αἰσθανθῶτὴ μόνωσι καὶ τὴν ἐγκατάλειψι. Διότι ἐσύ, Κύριε, τὸ εἶπες καὶ ὁ λόγος σου εἶνε ἀληθινός· «Ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»(Ματθ. 28,20)· ἀμήν.

 (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 Ραδιοφωνικὴ ὁμιλία, ἡ ὁποία μετεδόθη στὴν καθαρεύουσα ἀπὸ τὸν Σταθμὸ Λαρίσσης τὴν 30-4-1950. 

Β-Αγίου Ιώβ του Δικαίου και Πολυάθλου

Οι θλίψεις στη ζωή μας

Μία από τις πλέον χαρακτηριστικές και συμβολικές προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης τιμά σήμερα, αδελφοί μου, η Αγία μας Εκκλησία. Πρόκειται για τον Δίκαιο και Πολύαθλο Ιώβ, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως η προσωποποίηση της υπομονής στις θλίψεις και στις δοκιμασίες της ζωής. Ο Ιώβ ευλογήθηκε πλούσια από τον Θεό με υλικά αγαθά, αλλά και με την απόκτηση δέκα παιδιών.

 

Επέτρεψε, όμως, ο  Θεός να πεθάνουν τα παιδιά του ένα  – ένα, να χάσει όλα τα υπάρχοντά του και ο ίδιος να προσβληθεί από ανίατη ασθένεια, που ταλαιπωρούσε όλο του το σώμα. Όμως, παρά την μεγάλη του θλίψη και τον σωματικό του πόνο, συνέχισε να δοξολογεί τον Θεό.

Στη σύζυγό του, που τον προέτρεψε να βλασφημήσει τον Θεό και να δώσει τέλος στην ζωή του, απάντησε:  «γιατί μίλησες έτσι σαν μία ανόητη γυναίκα; εάν δεχθήκαμε τα αγαθά από τον Θεό, τα κακά δεν θα τα υπομείνουμε; Ο Κύριος μάς τα χάρισε, ο Κύριος μάς τα πήρε. Ας είναι ευλογημένο το όνομά Σου στους αιώνες»1.

 

 

Η πορεία κάθε ανθρώπου σ’ αυτή τη ζωή είναι πορεία πόνου, θλίψεων και δοκιμασιών. Οι καταστάσεις αυτές δεν διακρίνουν τους ανθρώπους, αναλόγως του κοινωνικού ή μορφωτικού τους επιπέδου.

 

 Αφορούν όλους και χτυπούν την πόρτα της ζωής ως ασθένειες σώματος και ψυχής, ως απώλεια κεκτημένων, κυρίως, όμως, αγαπημένων προσώπων. Συνέβαινε, όμως, πάντοτε αυτό ή μήπως είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων επιλογών; 

 

Στην εποχή προ της πτώσης των πρωτοπλάστων ο πόνος και οι θλίψεις ήταν καταστάσεις άγνωστες. Ο πόνος εισήλθε στην ανθρώπινη ζωή μετά την πτώση και ήταν καρπός ακριβώς αυτής της πτώσης. Άρα, η αρχική αιτία των θλίψεων βρίσκεται στον ίδιο τον άνθρωπο και στην λανθασμένη διαχείριση της ελευθερίας του. Έτσι εξηγούνται οι θλίψεις και οι δοκιμασίες που υποφέρει διαχρονικά ο άνθρωπος. Είναι καρπός της αποστασίας από τον Θεό. 

 Είναι απόλυτα συνυφασμένες με τον θάνατο, που εισήλθε στον κόσμο ως ανθρώπινη επιλογή, λόγω, ακριβώς, αυτής της αποστασίας.

 

Στο σημείο αυτό, όμως, εύλογα τίθεται το ερώτημα, γιατί ο Θεός επιτρέπει τους πόνους και τα βάσανα της ζωής σε ανθρώπους ευλαβείς, με αγιασμένο και πνευματικό βίο; Ο Θεός θέλει να δοκιμάσει την πίστη και την αγάπη μας προς Αυτόν. Λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό, ότι Tον αγαπούμε, είμαστε δικοί Tου, συνειδητά μέλη της Εκκλησίας Tου. Αυτό, όμως, φαίνεται πραγματικά μόνο στον πόνο και στην δοκιμασία.

 

 Εύκολα λέμε  «δόξα τω Θεώ» όταν όλα στη ζωή μας πηγαίνουν καλά. Μπορούμε να πούμε, όμως, το ίδιο όταν μάς επισκέπτονται η θλίψη, ο πόνος, η δοκιμασία, ο θάνατος; Να γιατί ο Θεός επιτρέπει την παρουσία τους στη ζωή μας. Αφ’ ενός μεν για να βοηθήσει στην μετάνοιά μας, αφετέρου δε για να ενισχύσει τον αγιασμό μας.

 

 Έτσι, στα μάτια του συνειδητοποιημένου πιστού,  «ο πόνος αντιμετωπίζεται ως δοκιμασία της γνησιότητας της ευσέβειας και της αρετής του, όπως στην περίπτωση του Δικαίου Ιώβ· ως παιδαγωγία και εγερτήριο από τον βαρύ ύπνο της αμαρτίας, της ακηδίας και της πνευματικής ραστώνης· ως ευκαιρία ταπεινώσεως και ευαισθητοποιήσεως στα βάσανα των ανθρώπων· ως αφορμή αφυπνίσεως τρίτων· ως κίνητρο πνευματικών αγωνιστικών επιδόσεων· για να φανερωθούν τα έργα του Θεού στη ζωή μας· ως ευλογία και προνόμιο.

Ο πιστός δεν μιλά για επάρατες ασθένειες, ούτε για δυστυχίες που τον βρήκαν. Δεν συμπεριφέρεται με κακομοιριά και μοιρολατρία, αλλά αρχοντικά, ως γνήσιος φίλος του Χριστού, “χαίρει εν τοις παθήμασί του”2»3

 

Την ίδια στιγμή οι θλίψεις και οι δοκιμασίες μπορούν να λειτουργήσουν ευεργετικά και για ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν σχέση ζωής με τον Θεό και αναζητούν στήριγμα  για να πιαστούν και ν’ αντέξουν το πικρό φαρμάκι του πόνου. Η ποιμαντική εμπειρία μπορεί να μαρτυρήσει για πλήθος ανθρώπων που σώθηκαν και βρήκαν το Θεό μέσα από μια ισχυρή δοκιμασία. Πόσοι άνθρωποι δεν ομολογούν ότι έπρεπε να χάσουν το παιδί τους ή την υγεία τους για να βρουν τη σωτηρία τους; Πόσοι είναι εκείνοι που δοξολογούν τον Θεό γιατί, μέσα από την αρρώστια τους, άνοιξαν τα μάτια τους και γνώρισαν την αλήθεια του Ιησού; 

 

Οι θλίψεις, λοιπόν, είναι φάρμακα, πικρά μεν και οδυνηρά, που, αν τα δεχθούμε με  καρτερία και ευχαριστιακό πνεύμα, μπορούν να οδηγήσουν στη σωτηρία και ν’ ανοίξουν τις πύλες του ουρανού.

Ας μην αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, αγαπητοί μου, τα ποικίλα προβλήματα και τις δοκιμασίες της ζωής, ως τιμωρία Θεού, αλλά ως παιδαγωγία Χριστού.

 Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στον καθένα μας, συμβουλεύει:  «Παιδί μου, μη περιφρονήσεις την διαπαιδαγώγηση του Κυρίου και μη χάσεις το θάρρος σου, όταν ελέγχεσαι απ’ αυτόν, διότι εκείνον που αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί»4, όπως τον σήμερα εορταζόμενο Δίκαιο και Πολύαθλο Ιώβ, του οποίου η υπομονή στις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής, είθε να γίνει υπόδειγμα ζωής για όλους μας.
 ΑΜΗΝ!

πηγη:aktines