« O μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο , όχι επειδή μισεί τον κόσμο αλλά επειδή αγαπά τον κόσμο και με αυτό τον τρόπο θα τον βοηθήσει περισσότερο δια της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση. Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο. »
«Πολύ βοηθάει τον μοναχό , όταν το μοναστήρι είναι απομακρυσμένο από από αρχαιολογικούς χώρους και κοσμικούς θορύβους. Ακόμα και τα μεγάλα προσκυνήματα μονών πολλές φορές ξεφεύγουν από τον πραγματικό τους σκοπό, γιατί φθάνουν πολλές φορές από μοναστήρια να καταντάνε επιχειρήσεις .
Γι αυτό και μερικοί δεσποτάδες , πολύ δικαίως, θα ήθελαν να τα έχουν οι ίδιοι , γιατί οι μοναχοί θα πρέπει να αγαπούν την ακτημοσύνη που ορκιστήκανε στον Θεό να φυλάξουν.
Δυστυχώς όμως δεν περιορίζονται στα απαραίτητα, τα απλά, τόσο για τον εαυτό τους, όσο και γενικότερα για την μονή, για να μη δέχονται από τους πιστούς και να τους παρακινούν να βοηθούν μόνοι τους τους μας αδελφούς, που υποφέρουν. Αλλά τι κάνουν;
Μαζεύουν και τον ιδρώτα ακόμα των φτωχών και γεμίζουν ένα σωρό καντήλια και καμπάνες, νομίζοντας ότι έτσι δοξολογείται ο Θεός. Αυτού του είδους όμως η ευλάβεια είναι σαν την ευλάβεια που είχαν πολλοί Ρώσοι κληρικοί, οι οποίοι έγιναν αιτία , χωρίς να το θέλουν, τα καντήλια, οι πολυέλαιοι και οι καμπάνες να γίνουν κανόνια και να χτυπήσουν την ίδια την Εκκλησία του Χριστού.»
γέροντας Παΐσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου