Η ΜΟΡΦΉ ΕΝΌΣ ΑΓΊΟΥ - ΙΩΆΝΝΗΣ Ο ΡΏΣΟΣ

..." Κάνεις συνεχώς προσευχή, Ιωάννη;
- Προσευχή; Ρώτησε μ' απορία ο Ιωάννης.
Δεν ξέρω να κάνω προσευχή, Δημήτριε.
Θα μάθω να προσεύχομαι όταν φτάσω εκεί ψηλά, στο Βουνό της Αγιότητος.

Όσο πιο απαλά, για να μην τον τρομάξει, ο Δημήτριος τον είχε ρωτήσει:
- Αφού λες πως δεν κάνεις προσευχή, τί κάνεις τότε στην εκκλησία κάθε φορά με κλειστά τα μάτια σου, τί κάνεις στα λιβάδια, γονατιστός, με κλειστά μάτια, κοντά στ' άλογα;
Σ' είδαν πολλοί, στα λιβάδια, Ιωάννη - και πολλοί είδαν γονατισμένα ολόγυρά σου τ' άλογα...
Κι είδαν πουλιά να κάθονται στο κεφάλι σου και στους ώμους σου...
Για να μη μιλήσουμε για τα φίδια που παίζουν μέσα στα χέρια σου...
Για το λύκο που το χειμώνα κατεβαίνει
μέχρι την πόρτα σου...

Ο Ιωάννης είχε γελάσει:
- Το λύκο, είπε, τον είδαν και το λύκο;
Είχα κάποτε και στο Μπεζνορόβο ένα φίλο λύκο... Κατέβαινε ως την πόρτα μου...
Δεν είναι τίποτα σπουδαίο: όποιον κι αν πλησιάσεις με λίγη καλοσύνη, σου ανταποδίδει καλοσύνη... Πολύ εύκολο!

- Ναι, πολύ εύκολο! Πολύ εύκολο...
Και τί κάνεις τα βράδια στην καμάρα σου, Ιωάννη,
αν δεν προσεύχεσαι;
Σοβαρά ο Ιωάννης απάντησε:
- Δεν προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσευχηθώ.

Αυτός είναι κι ο λόγος που με κάνει να ελπίζω πως, κάποια μέρα, θα μ' αξιώσει ο Θεός να φτάσω στο Άγιον Όρος, να βρω τους ερημίτες που θα με μάθουν να μιλώ με το Θεό, να βλέπω το Θεό.

- Τώρα, δεν Του μιλάς; Δεν Τον βλέπεις;


- Όχι. Το μόνο που λέω συνεχώς, γιατί η καρδιά μου είναι ξέχειλη απ' αυτό, είναι τ' όνομα του Ιησού. Τιποτ' άλλο. Αυτό δεν είναι προσευχή!

Ο Δημήτριος τον είχε κοιτάξει καλά στα μάτια:
ο Ιωάννης πίστευε απόλυτα σ' αυτά που έλεγε.
Δεν είχε καταλάβει τί γινόταν μέσα του.
Ζούσε συνεχώς με το Θεό,
φυσικά κι' απλά χωρίς να το ξέρει.


- Λέγε λοιπόν συνεχώς τ' όνομα του Ιησού,
τον συμβούλεψε ο Δημήτριος.
Δεν υπάρχει καλύτερη προετοιμασία
για σένα που δεν ξέρεις να...προσεύχεσαι.


- Ναι, είχε συμφωνήσει ταπεινά ο Ιωάννης.
Πρέπει να είμαι πάντα έτοιμος.
Γι' αυτό κάνω και κάποια ελάχιστη νηστεία.
Θέλω κάθε στιγμή να ειμ' έτοιμος.
Γιατί πώς θέλεις να ξέρω πότε ακριβώς θα σημαίνει η ώρα να φύγω, να εξακολουθήσω το ταξίδι μου, να φτάσω στο πολυπόθητο Βουνό μου; Πάτερ Αλέξιε... Ιησού μου... Ιησού!


Κι άθελά του, εκεί μπροστά στο Δημήτριο,
είχε πέσει στα γόνατα, το πρόσωπό του είχε μεταμορφωθεί, ήταν λουσμένο στο φως.


Ο Δημήτριος γονάτισε κοντά του:
Κύριε, σ' ευχαριστώ, εγώ ο ανάξιος δούλος σου Δημήτριος, που μ' αξιώνεις να δω με τα ίδια μου
τα μάτια πώς σ' αγαπούν οι άγιοι στον Παράδεισο...


Αξίωσέ με.. Γλυκέ Ιησού.. Ιησού...Ιησού...
Η αγάπη του Ιωάννη για τον Ιησού,
γινόταν μεταδοτική. "...


Αποσπασμα απο την υπεροχη αφηγηματικη βιογραφια του Αγιου Ιωαννου
Της Ελένης Καριτά


( Ο Δημητριος ειναι ο κρυφος ιερεας που τον κοινωνησε μεσα σε ενα μηλο στο τελος της ζωής του)