Η Κωνσταντινούπολη πριν πέσει το 1453 είχε ήδη πέσει πνευματικά — Είχε μέχρι και θέατρο με ζωντανό πορνό!

Η Άλωση της Βασιλεύουσας το 1453 ήταν το τραγικό επιστέγασμα μιας πτώσης που είχε ήδη συντελεστεί: όχι στα τείχη, αλλά στην καρδιά. Η Κωνσταντινούπολη, κάποτε το «καθαρό μάτι της Οικουμένης», η πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των Πατέρων της Εκκλησίας, είχε πλέον μετατραπεί σε μια εκκοσμικευμένη σκιά του

παλιού εαυτού της. Πριν πέσει από τους σατανικούς Οθωμανούς — είχε πρώτα πέσει από την αρετή και είχε βυθιστεί στην αμαρτία.

Η Θεία Πρόνοια αποσύρθηκε πρώτα από την ψυχή της Πόλης
Στα χρόνια πριν από την Άλωση, η Πόλη είχε βυθιστεί σε πνευματική ραθυμία, ασέβεια και ηθική διαφθορά. Μαρτυρίες της εποχής κάνουν λόγο για θεάματα ανείπωτης ασέλγειας. Στο κέντρο της κάποτε Αγίας Βασιλεύουσας, λειτουργούσαν παραστάσεις που παρουσίαζαν «ζωντανά πορνικά θεάματα», θεατρικά έργα ακατανόμαστης φύσεως, με την συμμετοχή γυμνών ανδρών και γυναικών επί σκηνής. Κι όμως, αυτό συνέβαινε στην Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη.

Αν αυτή η εικόνα δεν είναι σύμβολο απόλυτης πνευματικής πτώσης, τότε τι είναι;

Μία ελίτ που πρόδωσε την Πίστη και προσκύνησε τον Πάπα
Η ηγεσία της Πόλης, πολιτική και εκκλησιαστική, είχε σε μεγάλο βαθμό προδώσει την Ορθοδοξία. Υπό το πρόσχημα της «ένωσης των Εκκλησιών», προχώρησαν στην ψευδοσύνοδο της Φλωρεντίας, υπογράφοντας συμφωνία με τον σατανικό Παπισμό, αποδεχόμενοι αιρετικές δοξασίες όπως το Φιλιόκβε και το πρωτείο του Πάπα. Ένας λαός αγιασμένος από το αίμα μαρτύρων κλήθηκε να γονατίσει μπροστά σε Λατίνους καρδιναλίους, και να κοινωνήσει από καθαγιασμένα «δισκοπότηρα αιρέσεως».

Ο απλός λαός αντιστάθηκε — έκλαψε, νηστεύσε, έκλεισε τις εκκλησίες του. Αλλά οι ηγέτες του ακολούθησαν τον δρόμο της πολιτικής συναλλαγής, και όχι της πίστης. Όταν λειτουργήθηκε η «ενωτική θεία λειτουργία» μέσα στην Αγία Σοφία, με παρουσία Λατίνων, οι Ρωμιοί κατάλαβαν ότι η Χάρις του Θεού αποχώρησε. Όπως έγραψαν μεταγενέστεροι χρονογράφοι: «Έχασαν το φως τους τα ιερά.»

Από το “Φως εκ Φωτός” στο σκότος της αμαρτίας
Η πνευματική έκπτωση ήταν ολοκληρωτική: μοιχείες, κακοήθειες, χρηματισμός στους κόλπους της διοίκησης, δημόσια αμαρτία δίχως εντροπή. Οι αρετές του παρελθόντος — η εγκράτεια, η μετάνοια, η ησυχία — είχαν αντικατασταθεί από φιληδονία, πολιτικαντισμό και υποκρισία.

Ακόμα και μέσα στους ναούς, η ψυχρότητα και η ακηδία βασίλευαν. Το «Κύριε ελέησον» δεν έβγαινε πια από καρδιές μετανοημένες, αλλά από χείλη κουρασμένα, μηχανικά. Πώς να μη γίνει η Πόλη βορά του ξίφους, όταν πρώτα είχε παύσει να είναι κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος;
Το 1453 χάσαμε την πατρίδα μας, αλλά μέσα από την καταστροφή, αυτοί που είχαν μέσα τους κάτι, πιάστηκαν από την Πίστη και μια νέα ελπίδα γεννήθηκε. Το Γένος έχασε την Πατρίδα, αλλά έσωσε την Πίστη και την ταυτότητά του.

Ρωμιοί της Πόλης
romioitispolis.gr