Η οικονομία δεν ψεύδεται

Δανειζόμαστε τον τίτλο του άρθρου από ένα εξαιρετικό βιβλίο του γνωστού Γάλλου συγγραφέα και γκλομπ τρόττερ της οικονομίας, Γκυ Σαρμάν, ο οποίος υποστηρίζει ότι η αγνόηση των κανόνων της οικονομίας ή η παραποίησή τους καταλήγει σε καταστροφές. 

Η θεώρηση αυτή ίσως να περιέχει μεγάλη δόση αλήθειας.
Αυτό τουλάχιστον μάς αποδεικνύει η ιστορική πραγματικότητα κάθε φορά που
κάποιοι την παρακάμπτουν ή την αγνοούν για λόγους πολιτικής ιδιοτέλειας κυρίως.

Η οικονομία έχει μια πολύ σοβαρή ιδιότητα: Όπως προκύπτει από την μελέτη της ιστορίας, προοδεύει πολύ πιο γρήγορα από την πολιτική.

 Ως γνωστόν, τον Μεσαίωνα, το εμπόριο και η εξάπλωσή του προηγήθηκαν αισθητά της δημιουργίας των πόλεων-κρατών. 

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά προεξόφλησε την πολιτική Ευρώπη –η οποία ακόμα βρίσκεται στα σπάργανα. Το 1991, η σοβιετική οικονομία είχε καταρρεύσει πολύ πριν το κομμουνιστικό κόμμα καταλάβει τί συνέβαινε.

Σήμερα, οι περισσότερες κυβερνήσεις ενεργούν εθνοκεντρικά, την στιγμή που τα πάντα παγκοσμιοποιούνται –από τις ροές κεφαλαίων και πληροφοριών, έως την τηλεργασία και την σελιδοποίηση εφημερίδων. 

Κάποιοι πολιτικοί ομιλούν ακόμα για τον Τρίτο Κόσμο (έκφραση που πρώτος χρησιμοποίησε το 1952 ο Γάλλος κοινωνιολόγος Αλφρέντ Σωβύ), την ώρα που οι περισσότερες φτωχές χώρες έχουν ενσωματωθεί στην διεθνή οικονομία της αγοράς και αναπτύσσονται με ρυθμούς 7% έως 12% ετησίως.

Στην Ελλάδα, το ΚΚΕ αναπολεί και πρεσβεύει την επιστροφή στον σταλινισμό, την στιγμή που το τελευταίο εγκληματικό κομμουνιστικό καθεστώς του πλανήτη, αυτό της Βόρειας Κορέας, πολύ σύντομα θα κάνει ανοίγματα.

 Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, πιπιλίζει την καραμέλα ενός παλαιοκρατισμού, μην βλέποντας τί συμβαίνει στην «αντι-νεοφιλελεύθερη» Βραζιλία –μία χώρα υπό σοσιαλιστική διαχείριση από τα τέλη του 1995, η οποία σήμερα ζητά να απαλλαγεί από την διαφθορά!

Πέρα, όμως, από το γεγονός ότι η οικονομία προηγείται της πολιτικής, έχει και μιαν άλλη ιδιότητα που δύσκολα αποκρύπτεται.

 Χωρίζεται σε καλές και κακές οικονομικές πολιτικές.

 Οι κακές οικονομικές πολιτικές –όπως εφαρμόστηκαν στην Ρωσία του 1917 και του 1920, στην Κίνα του 1950, στην Γερμανία του 1920, στην Αργεντινή του 1940, στην Αίγυπτο του 1950, στην Ζιμπάμπουε του 2007 και στην Ινδία του 1949– είχαν ολέθριες επιπτώσεις, με πάμπολλα εκατομμύρια θύματα και με την δημιουργία πολιτικών τεράτων όπως ο ναζισμός στην Γερμανία και ο μαοϊσμός στην Κίνα.

Ασφαλώς δε, αν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ολέθριες οικονομικές πολιτικές της μεταπολιτεύσεως θα είχαν οδηγήσει σήμερα στην πλήρη και άτακτη χρεωκοπία, με παράλληλη ολοσχερή κατάρρευση του εντός της χώρας παραγωγικού μηχανισμού. Με άλλα λόγια, εκτός Ευρώπης η Ελλάδα όχι μόνον θα είχε πτωχεύσει, αλλά θα είχε απολέσει και κάθε δυνατότητα να στηριχθεί σε μία ενδογενή ανάπτυξη. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσοι την παραμορφώνουν είναι ειδεχθείς δολοφόνοι του μέλλοντος της χώρας.

Μια τρίτη ιδιότητα της οικονομίας που προκύπτει από τις διαπιστώσεις και σκέψεις που προηγούνται είναι ότι, ακόμα και αν δεχθούμε –όπως το θέλουν κάποιοι οικονομολόγοι– ότι δεν είναι επιστήμη, η οικονομία δεν ψεύδεται. Στις περιπτώσεις κακών οικονομικών πολιτικών οι επιπτώσεις είναι αμείλικτες και όχι λίγες φορές δολοφονικές για τους απλούς και αδαείς περί τα οικονομικά πολίτες. Ωστόσο, το γεγονός ότι η οικονομία δεν ψεύδεται, δεν εμποδίζει σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς ως εργαλείο των δικών τους ψευδών, τα οποία στην συνέχεια μπορούν να γίνουν και στηρίγματα πολιτικής εξουσίας.

Από την άποψη αυτή, ίσως στην οικονομική ιστορία του 21ου αιώνα τα ελληνικά πολιτικά ψεύδη που οδήγησαν στην πτώχευση της χώρας είναι πολύ πιθανόν να αποτελέσουν αφηγηματικό παράδειγμα προς αποφυγήν.

 Και τούτο διότι ολόκληρη η μεταπολιτευτική οικονομική ιστορία της Ελλάδος θεμελιώθηκε σε ψευδείς φαντασιώσεις τις οποίες ακόμη και σήμερα κάποιοι δεν εννοούν να εγκαταλείψουν.

 Η πραγματικότητα, όμως, είναι πεισματάρικη  και εκδικητική. Μπορεί κάποιες χώρες να βρέθηκαν σε κρίση επειδή στηρίχθηκαν σε φούσκες ακινήτων ή τραπεζικών προϊόντων, αλλά σε καμία από αυτές δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο της ιδεοπολιτικής φούσκας που ακόμα και στις σημερινές χαλεπές μέρες ταλαιπωρεί την χώρα.

Το μεταπολιτευτικό δράμα της Ελλάδος ξεκίνησε με την κρατικοποίηση του ομίλου Ανδρεάδη το 1975 και συνεχίστηκε με το απίστευτο σε απάτη ιδεολόγημα των «μη προνομιούχων», το οποίο τελικά άνοιξε και τις πύλες για την απίστευτη λεηλασία όχι μόνον της παραγωγής της χώρας αλλά του εξωτερικού δανεισμού της και των κοινοτικών επιδοτήσεων που συνεπαγόταν η ένταξή μας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

 Έτσι, ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο παρατηρήθηκε το εξής –εκπληκτικό για τα διεθνή οικονομικά χρονικά– φαινόμενο: η άνοδος του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος μας ήταν τόσο στενά εξαρτώμενη από τον δανεισμό ώστε, κάθε φορά που αυξανόταν, μεγάλωνε δυσανάλογα και το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο χρέος.

Πιο αναλυτικά, ενώ στην Ελλάδα του 1975 το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα ήταν 3.000 δολάρια και το αντίστοιχο χρέος 615 δολάρια, το 2008 οι αντίστοιχοι αριθμοί αντιπροσώπευαν 27.000 δολάρια και 31.000 δολάρια. Σήμερα δε, μετά τα 240 δισ. ευρώ δανειακές ενισχύσεις που δέχθηκε η χώρα, για 21.000 ευρώ κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα έχουμε περί τα 34.000 ευρώ χρέος.
Υπάρχει, δηλαδή, αρνητικό κατά κεφαλήν εισόδημα.
Πώς, λοιπόν, με αυτή την σχέση, η χώρα θα μπορέσει να βγει από την κρίση;
Μόνον αν κάποιοι αποφασίσουν να μην τα βάζουν με την αλήθεια, θα μπορούσε να συμβεί.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

απο το europeanbusiness.gr