Όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ, τα ιστορικά γεγονότα επαναλαμβάνονται, την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Δεν γνωρίζω αν όντως η ιστορία διαγράφει ένα κυκλικό σχήμα, πάντως το σίγουρο είναι πως οι καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα ομοιάζουν σημαντικά με το παρελθόν, δημιουργώντας την εντύπωση της επανεμφάνισης γνώριμων συνθηκών μέσα στους αιώνες. Η παρεμβατικότητα των ξένων δυνάμεων στην οικονομική ζωή της Ελλάδος δεν αποτελεί πρωτοτυπία του σήμερα, αλλά αντίθετα έχει αναχθεί σε συνεπή τακτική του δυτικοευρωπαϊκού μπλοκ. Ούτε, βέβαια, η απογοήτευση –εκ μέρους των πολιτών προς τα κόμματα- και η αβεβαιότητα για το προσωπικό τους μέλλον, αλλά και για αυτό της ίδιας τους της χώρας αποτελούν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά κάνοντας ένα ταξίδι στις μαύρες σελίδες της οικονομικής ιστορίας μας. Το 1828 υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου, δια της οποίας αναγνωρίζεται το ελληνικό κράτος ως αυτοτελές, με το όνομα «Βασίλειον της Ελλάδος». Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά ένα κράτος δεσμεύεται για δάνεια που είχε συνάψει πριν την ανασύστασή του . Συγκεκριμένα, η Ελλάδα είχε αρχίσει να δέχεται δάνεια από τράπεζες του Λονδίνου κατά το 1924-1926, και μη δυνάμενη να τα αποπληρώσει, η τότε κυβέρνηση κηρύσσει πτώχευση. Στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα η χώρα μας συνάπτει ,μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλεπάλληλα δάνεια συνολικού ύψους 60.000.000 γαλλικών φράγκων. Αυτή τη φορά στο παιχνίδι της οικονομικής στήριξης της Ελλάδος μπαίνουν πλην της Αγγλίας, η Γαλλία και η Ρωσία, οι οποίες είχαν το ρόλο του εγγυητή. Κατάληξη της οικονομικής πολιτικής του Όθωνα ήταν η δημιουργία υπερτριπλάσιου χρέους σε σχέση με αυτά που λογιστικά είχε επωφεληθεί από τον δανεισμό. Η χρεοκοπία δε θα αργήσει να έρθει και μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των είκοσι ετών η Ελλάδα κηρύσσει για δεύτερη φορά πτώχευση.
Το 1880 αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας ο Χαρίλαος Τρικούπης, ένας βρετανοτραφής, φιλόδοξος πολιτικός που παρά το εκσυγχρονιστικό του έργο και την θεσμική αναβάθμιση της Ελλάδος, γίνεται διάσημος για τη δήλωση που φέρεται να έκανε στη Βουλή με περιεχόμενο το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ίσως εύλογα υποστηρίχθηκε από τον λαϊκιστή και ορκισμένο πολιτικό του εχθρό Θεόδωρο Δηλιγιάννη πως η πολιτική της κυβέρνησης Τρικούπη ήταν η μοναδική υπεύθυνη για την κάκιστη κατάσταση του δημοσίου ταμείου, το οποίο άδειαζε συνεχώς. Δε θα μπορούσαμε, ωστόσο, να παραβλέψουμε το κοινωνικού προσανατολισμού έργο του, στα πλαίσια του οποίου ιδρύονται για πρώτη φορά τεχνικές σχολές, κατασκευάζεται ένα ολοκληρωμένο σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο και πραγματοποιείται η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου. Βέβαια, το μείζονος εμπορικής σημασίας αναπτυξιακό του πρόγραμμα χρειαζόταν χρήματα, τα οποία δε διέθετε η Ελλάδα. Έτσι, η κυβέρνηση λαμβάνει δύο μεγάλα δάνεια για την αποπληρωμή των οποίων υιοθετείται για τρίτη φορά η «πολιτική» της πτώχευσης. Η κρίση τελικά αντιμετωπίσθηκε με εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό (διχοτόμηση της δραχμής), αλλά ο Τρικούπης δίχως την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, χάνει τις εκλογές του 1895. Στην περίοδο που ακολουθεί, μόνον ως ευοίωνο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί το μέλλον της Ελλάδος. Ο Θ. Δηλιγιάννης ως πρωθυπουργός της Χώρας, την οδηγεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1997, από τον οποίο βγήκε εξαθλιωμένη οικονομικά, καθώς έπρεπε να καταβάλει υψηλότατη πολεμική αποζημίωση στη γείτονα χώρα. Επιστρέφοντας στο σήμερα, δεν πιστεύω ότι η κατάσταση διαφοροποιείται σημαντικά. Η χώρα μας -σαν να την κατατρέχει μια αιώνια κατάρα- εξακολουθεί να λαμβάνει δάνεια τα οποία δε δύναται να αποπληρώσει. Μόνο που υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Το ευρώ, σε αντιδιαστολή προς τη δραχμή, είναι ανεπίδεκτο υποτίμησης και η ιδέα της εξόδου από την ευρωζώνη δεν προσιδιάζει σε καμία περίπτωση με μια πολιτική εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού, η οποία κατά το παρελθόν αποδείχθηκε ως ρεαλιστική οικονομική επιλογή. Από την άλλη πλευρά, η απαξίωση όχι μόνο προς τα κόμματα εξουσίας, αλλά προς ολόκληρη την έκφανση των πολιτικών θεσμών, μεγιστοποιεί το ήδη υπάρχον πρόβλημα και σε συνδυασμό με την υπεροψία, τον λαϊκισμό και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ πολιτικών και πολίτη, «παράγουν» τους απανταχού αγανακτισμένους. Το μόνο σίγουρο είναι πως προβλέψεις περί της ιστορικής μας τύχης δε χωρούν. Αν όμως επαληθευτεί ο νομοτελειακός κανόνας του Μαρξ, σχετικά με την επανάληψη της ιστορίας, θα πρέπει να περιμένουμε γύρω στα 16 χρόνια. Τόσο ήταν το χρονικό διάστημα από την πτώχευση του 1994 μέχρι το 1910, οπότε και εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδος ο Ελευθέριος Βενιζέλος -αυτή η πολιτική ιδιοφυΐα που δημιούργησε το όραμα της Νέας Ελλάδας, όχι μόνο στο πλαίσιο της εξωτερικής αλλά και της εσωτερικής πολιτικής, συσπειρώνοντας τον κοινωνικό ιστό-. Ας μην περιμένουμε όμως καρτερικά και χαρακτηριζόμενοι από αδράνεια και κομφορμισμό την έλευση κάποιου πολιτικού-μεσσία, σαν τους θρησκόληπτους που αναμένουν τη επίλυση όλων των προβλημάτων της κοινωνίας μας από υπερβατικές προσωπικότητες. Ας προσανατολίσουμε τη σκέψη μας περισσότερο ανθρωποκεντρικά. Εμείς καθορίζουμε τις προσωπικές μας τύχες… και κάποιοι από εμάς θα καθορίσουν και την τύχη της χώρας μας. Ας μας βρει σαν έτοιμους από καιρό εκείνη η ώρα της εκ θεμελίων επανασύστασης του ελληνικού κράτους.
πηγη:troktiko.eu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου